Frjáls þjóð - 03.12.1960, Blaðsíða 9

auglýst herbergi til leigu á
H. C. Örstedsvej.Hann hend- '
ir blaðinu og gleymir hús-
númerinu, en gengur þó nið-
ur á H. C. Örstedsvej og
hringir á dyr einhvers staðar
í einhverju húsi sem honum
lízt vel á.
Er det her som er verælse
til leje? spyr Halldór.
Honum er svarað neitandi.
Það eru meiri vandræðin
þetta með húsnæðið hérna í
Kaupmannahöfn, segir Hall-
dór. Það eru ekki allir, sem
hafa efni á að búa alltaf á
hóteli.
Nei, nei, segir konan, sem
kom til dyra, það er nú það.
Eg sé ekki annað en ég
verði að fara að liggja úti í
Fælledparken, segir Halldór.
Jæja, segir konan. Jahá!
Brúðkaupið í Kana.
Viðtalið við
iáicíiizKt birki.
Framh. af 7. síðu.
í ái Þau íóru til Monaco, í
spi! uið í M'.uim' Carlo og
þa pilaði Jóhaiin út næst-
um jllum penmgúnum í
hia a vitleysu og þau Ib
koi blásnauö til Kaup-
ma .ahaínar aftur. En eftir
að illa-E> vim. : var sett-
ur' ,við rj'mBaðist um fjár-
ha£ in, enda fór leikurinn
ein: Óg eldur í sinu um allan
noi arhluta álfunnar.
Ib sagði mér frá því, þeg-
ar ; au voru viðstödd frum-
sýn gu í Þýzkalandi. Þeim
fannst margt undarlegt við
sýn nguna, en þá fyrst of-
bai þeim í fjórða þætti,
þeg Halla gekk um í frosti
og ulda uppi á reginfjöllum
á í: andi með naktar lappir,
spi ilandi á forarskinnum.
Þau gengu út!
Ég skrifa f' iv,
sar^l Hal:'' 1?an.
— Var ekki Iialldór Kiljan
í Kaupmannahöfn?
— Halldór! Jú, ég held nú
það. Ég man t. d. þegar hann
álpaðist til Svíþjóðar pen-
ingaiaus og allslaus og við
ut ðum að skjóta saman til að
ná i hann og hjálpa honum
til IJafnar aftur.
Ég var þá með tvo gesti
í herberginu mínu, Friðrik
Brekkan og Jón Pálsson frá
Hlíð og samanlagt borguð-
um við 120 kr. á mánuði til
kellingarinnar fyrir herberg-
ið. Og einn daginn þegar ég
kem heim úr skólanum, þá
er Halldór þar staddur. —
Elsku hjartans góði vinur, ég
verð að biðja þig um eina
bón, segir Halldór, fyrst og
fremst ... ja, það er eigin-
lega tvennt, sem ég þarf að
biðja þig um, fyrst og fremst
að gefa mér að éta, því að
ég er að drepast úr hungri,
og svo annað hvort að hýsa
mig — eða borga fyrir mig
á hóteli.
Það varð úr,‘ að Halldór
fékk að liggja á gólfinu hjá
mér með frakkana okkar
þriggja ofan á sér. En kerl-
ingin mátti ekki vita af
þessu og þess vegna var ég
á rápi um göturnar til klukk-
an tólf á kvöldin og læddist
þá með hann upp í herbergið
og út aftur kl. 6 á morgnana,
áður en sú gamla vaknaði.
Svo var það eitt sinn, að ég
var orðinn þreyttur á þessu,
enda í skólanum á daginn og
segi við Halldór: Læðstu út,
ég ætla að sofa svolítið leng-
ur. En hvað heldurðu að þá
komi fyrir? Halldór læðist á
tánum fram ganginn, og þá
hittist svo á, að kerlingar-
fjandinn er kominn á fætur
og mætir honum í ganginum.
Það var nú aldeilis gusa, sem
við fengum yfir okkur þá.
Svo ég segi við Halldór:
Farðu nú annað hvort til
Benedikts Elvars og vittu,
hvort hann getur ekki hýst
þig, eða Pálma Hannessonar.
Hann fer til Benedikts, en þá
er Stjáni Jangi (Kristján
Kristjánsson seinna borgar-
fógeti) hjá honum ,og öll
sund virðast lokuð.
Halldór átti tíu aura í vas-
anum og fyrir það kaupir
hann dagblað. Þar sér hann
— Frá hvaða landi eruð þér
með leyfi að spyr,ja?
Ég er nú íslendingur, seg-
ir Halldór.
Og hvað starfið þér?
Ég skrifa bækur, ég er rit-
höfundúr.
R.ithöfundur? Jahá! Ja.
Framh pf p «íðu
samið yrði. Þ ið er alltaf á-
rekstrarhætta meðan bát-
arnir eru á veiðum á sömu
svæðum og óprúttnir togara-
menn. Mestur hluti af báta-
aflanum í fyrra var líka
fenginn fyrir utan tólf míl-
urnar. Og meðan þessi lin-
kind er hjá yfirstjórn land-
helgisgæzlunnar og skip-
stjórarnir vita, að þeim verða
gefnar upp sakir, hvað sem
þeir gera, þá svífast þeir
einskis. Ég veit þess
það gæti nú kannski verið að
ég gæti bjargað þessu við, ef
þér gætuð gert yður að góðu,
það sem ég get boðið upp á.
Ja, það má nú vera lélegt,
segir Halldór, ef það er ekki
betra en að liggja úti í Fæl-
’ ■ ’ten.
dæmi, að brezkir togarar
hafa siglt á fullri ferð cg eng-
inn maður í stýrishúsi, svo
að þú sérð, að árekstrar þurfa
ekki alltaf að vera viljandi.
Þeir geta stafað af trassa-
skap, og ég held reýndar, að
hættan af þessu hafi aukizt
með bálfstýrriútbúnaðinum.
— Nú telja sumir nauð-
synlegt., að við fáum að selja
á brezka markaðnum.
.— Mcr finnst nú aðalatrið-
ið, að fiskurinn sé unninn hér
mest,, áður en
órsson -
Kóngurinn í Kína
eg páíinn í Róm.
Og klukkutíma síðar er
honura vísað inn í litla
kompu, sem konan hefur
veggfóðrað í snatri með for-
síðumyndum úr Familje
Journal og Hjemmet, og þar
fær hann að vera til vors'fyr-
ir ekki neitt. IJalldór féltk
þarna rúm til að sofa í, teppi
til að breiða ofan á sig, ef
blési inn um gluggann, einn-
íg stól og lítið borð. Hann
settist niður og skrifaði smá-
sögu, sem hét „Tusend aarig
Islænding" og seldi hana
Berlingnum fyrir 70 krónur.
Þetta er þá svona mikill
rithöfundur, sagði frúin, þeg-
er hún sá blaðið. Hann skrif-
ar fyrir Berlinginn! Og satt
að segja hef ég aldrei þekkt
vertínu, sem var eins hrif-
in af leigjanda sínum og hún
var af Halldóri.
Þá var Kiljan með skáld-
sögu á prjónunum, sem átti
að heita Salt jarðar. Mottóið
fyrir sögunni var tvær vís-
ur, og ég man að önnur var
þannig:
hann er fluttur út. Við verð-
um að fá sem mest verðmæti
úr þessum tittum, sem koma
á land. Við höfum t. d. ekki
efni á því að selja síldina
nær alla óunna, saltfiskinn
hálfverkaðan og þar fram eft-
ir götunum. Það má vera, að
útgerðarmenn sjái sér hag i
því að seija erlendis, enda
er fiskverðið hér heima
furðulega lágt miðað við
önnur lönd og markaðs- og
fiskmálin í megnustu óréiðu.
En togarasölur erlendis sam-
rýmast hins vegar ekki þjóð-
arhagsmunum.
—• Hvað segirðu um við-
reisnina?
— Mér lízt illa á hana. Það
er t. d. engin leið að láta bát,
sem keyptur er á viðreisnar-
Hvort sem það verður til
fjár eða framaa
þá fer ég á íslenzkum skóm,
En ég þarf að tala við
kónginn í Kínai
og kannski við páfann í Róm,
Svitinn rann.
— Hefurðu ekki haldið
sýningar víða, eftir að þú
laukst námi?
— Jú, jú. Fjöldamargai’
sýningar. Allt frá Finnlandi
til Argentínu. Þó oftast hér
á landi.
— Ég hef heyrt, að þú haf-
ir komið fram í sjónvarpi.
— Jújú, segir Ásgeir og
hlær hressilega. Þá notaði ég
þá aðferð að halda kjafti. Ég
var svo lélegur í enskri
tungu. Svo var ég púðraðun
og smurður og svitinn ranrj
af mér í striðum straumum,
en sviðsljósin ætluðu að
blinda mig. Minnstu ekki á
Það! j
Ein mynd tekur !
mánuð. '
Það er hægt að ræða viS
Ásgeir Bjarnþórsson uns
marga hluti, náttúrufræði,
abstraktlist, afstæðiskenn<
ingu Einsteins eða bókmennt-
ir, svo að eitthvað sé nefnt.
Og það er lengi hægt að
heyra hann segjia sögur. En
blaðið er lítið og auglýsing-
arnar margar. Að lokum
spyrjum við Ásgeir:
— Hvenær heldurðu sýn-
ingu næst?
— Ja, ég veit ekki. EkkJ
nenni ég að fara að sýna það
sem ég er búinn að sýna áð-
ur. Það er leiðinlegt. Og af-
köst mín á undanförnum ár-
um hafa ekki verið svo ákaf-
lega stór, því að ég hef þurfí
að lifa á því að mála manna-
myndir. Hvað heldurðu aðl
það taki mig langan tíma a3
mála eina slíka mynd? Upp
undir mánuð! En rm skal ég
segja þér eitt. Mér áskotnað-
ist dálítill peningur fyri?
verk, sem ég hef selt nún^
í haust, og ég ætla ekki að
snerta þennan pening fyrP
heldur en í sumar. Þá ætla ég
upp á föll að mála. Það era
bara tveir staðir, sem mig
langar að heimsækja — norð-
ur af Heklu og Öræfin. Ef ég
verð heppinn með veður,
ætla ég að sýna þessi verk 5
haust. RA.
verði, bera sig, þó aflinn sð
eins góður og það mesta, sení
hægt er að reikna með. Eing
og ástandið er í dag, er eng-
inn grundvöllur fyrir útgerð,
Þessir hagfræðingastrákare
sem hafa fengið að ráða, hafa
kannski lært ósköpin öll á
bókum. En þeir hafa ekkert
vit á framleiðslunni — dæm-
ið lítur talsvert öðru vísi út,
þegar út í lifsbaráttuna er
komið. Satt bezt að segja, þá
finnst mér, að úr því að
stjórnarvöldin eru að fá alla
þessa spekinga frá öðrum
löndum til að stjórna, þá sé
þeim bezt að fá líka útlend-
inga í ráðherrastólana. ís-
lenzkri stjórn virðist alveg
ofaukið. |
RA.

Krist
skipstjóri

líka . heima sem
(í
FrjáLs þjóð - Lawgardaginn 3. desember 1960
9