Frjáls þjóð - 17.12.1960, Page 1

”17. dcscmber-19<>0
laugardagtir
49. tölublað
9. árgangur
mmmtsmmmmmm
:^!í!Rí1hií
íanSini»H!i«r
Undanfarnar vikur hafa komið út
Ijóð cftir sex íslenzk skáld. Davíð
Stefánsson, Guðmundur Böðvarsson og
Jón úr Vör hafa sent frá sér söfn nýrra kvæða.
Frá Helga Hálfdanarsyni hafa komið ijóðaþýð-
ingar. Iæiks eru komnar á markaðinri heildarútgáfur
af kvæðum Jakobs Jóh. Smára og Snorra Hjartarsonar.
áls þjóð birtir hér nokkur kvæði úr þessum 'hókuin.
Jón úr Vör:
Langt inn i skóginn leitar hindin særð
og leynist þar, sem enginn hjörtur býr,
en yfir hana færist fró og vauð.
Svo fjarar lifið út. .
Lengi hafa vindar íeikið á
tjáldstrehgi mina.
Eg hef jegið við skör, og. ég
yakti og lilustaði lengi
á fótatök þau sem dvinuðu
fjær og fjær.
Rótgróið sein þöllin
í sendnu hjarta landsins
er þorp mitt á jörðu.
Verkamennirnir eru
með ryk í hári sínu
og marðar liendur,
konurnar dilla
jarðneskum hlátrum
bak við tjöld eldhúsgluggans,
Ó, kviku dýr,
reikið þið liægt, er rökkva tekur að
og rjúfið ekki heilög skógarvé,
því litil hind, sem fann sér felustað
vill fá að devja ein á bak við tré.
Um blóð, sem fyrr var bæði ungt og
lieitt
mun bleikur mosinn engum segja neitt
Og fann hvernig þögnin læddist
í mína strengi. ;
Enn fara lestir, Jiað lætur í
silum og klökkum
og leiðin til vaðsins er auðkennd
með gamalli vörðu.
Já, nú væri tið að taka dót sitt
i klif.
Berfætt í grasinu
standa böcnin,
stráin vaxa
milli moldugra tánna,
krossfest hamingju jarðar
með grærium nöglum.
En þú, sem veizt og þekkir allra mein,
og þú, sem gelur öllum lausan taum,
tát fölnað laufið falla af hverri grein
og fela þennan livíta skógardraum.
Tjaldhæla mína dreg ég
bráðum úr jör?
Er fuglar hefja flug og morgunsöng
og fagna því, að ljómar dagur nýr,
þá koma öll hin ungit, ])vrstu dýr
að uppsprettunnar silfurtæru lind -
nema
Hvað angrar þig, sál mín, á sumri,
er sól vermir hjalla og straum
og ungmær með ilmrós í hári
fer ein með sinn hamingjudraum?
Mér heyrðist sem hvislaði liljan
eitt húmljóð svo angurvær:
Eg, Ijúfasta blómið í lundi,
cr líkföl og köld sem snær.
Mér dvaldist of lengi það dimmir
haustkaldri nótt á heiði
Hin víða himnaheiði i stormi kvikar.
Nú lnistir skýjastóðið blóðrautt fax.
Og ótal sílda silfurhreistur blikar
við sævarbláma og roða horfins dags
Ég finn lynggróna kvos við lækjardra^
og les saman sprek i eldinn
barnsmá og livít og brotgjörn sprek
Sjá logarnir leika við strauminn
I ljósum fölva fjarrir jökulhnjúkar
við faldsbrún þungrar öldu hverfa sýn
En blæjur fela, bláar, silkimjúkar,
i barmi kvöldsins heimalöndin min.
Kvöldar á Krúnufjalli,
komdu’ á minn fund,
seztu bjá silfruðum karli
svolitla stund.
Sígur að sólarfalli,
sortnar dalúr og hjalli,
kvöldglóð á Krúnufjalli
kviknar um stund.
rísa úr strengnum með rödd hans
og glil
O mannsbarn á myrkri hciði
Það lægir. Nóttin færir ró og rökkva,
og rennur saman lofts og græðis flóð.
Nú hljóðnar síbreið sævarauðnin
dökkva —
og sál min verður einnig kyrr og hljóð
sem villist í dimmunni vitjaðu min
vermdu þig snöggvast við eldinn
fylgdu svo læknum leiðina heim
(J. H. (). Djiirhims)
•1 g-^g->^qwBi|in|i|ini'mnnnin,nriMiimi'inaHHaii^ffNyiitriaÞ^SfcaaMttllBaitilllllwaiaMiM
nKmmttmwfR

jjHjltHiffliytæsBitHau