Frjáls þjóð - 17.12.1960, Blaðsíða 1

17. desenúier 1960
laugardagnr
49. tölublað
ofsareiður dg bauð að Eineygði-
Yak yrði leiddur frain samstund-
is. ,(
Eineygði-Yak varð glaður við9
þegar konungur. sendi eftir Jion-
um, því hann var að velta þvi fyi’-
ir scr, livernig liann g;eti notfærf
sér ágóðann. En hann sá brátt
nversu þungljrýnn konungurinn
var og skelfdist. Konungur bauð
að liýða lumn vægðarlaust, siðan
bætti hann við: „l>elta er sá heim-
ingur ágóðans, sem þú krafðist.4*
Og enda þótt varðmaðurintj
gæli varla staðið fvrir kvölum,
varð hann samt að ])aklca mann-
inum, sem liafði gefið honum
lielming „ágóðans“. En með sjálf-
um sér fannst honum of mikill
ágóði liafa komið í sinn lilut. j
Montna skjaldbakan
Fisksalinn og Eineygði-Yak
Eitt sinn fyrir ævalöngu var
konungur i Tíbet, sem þótti fisk-
ur með fádæmum góður jafii-
vel svo, að bann gat enga máltíð
etið, ef ekki var í henni eitthvað
af fiski. En nú bar svo við að
mjög lítið veiddist. Árnar þorn-
uðu að mestu og fiskur varð fá-
gætari og fágætari. Að lokum
kom þar, að engan fisk var að fá
íengur. Konungurinn gat varla
lagt sér nokkuð til munns fram-
ar, svo að hvarvetna voru feslar
upp auglýsingar þess efnis, að
hver sem fært gæti fisk í höllina,
gæti fetigið að launum það sem
hann vildi. Þessi frétt barst víða
og dag einn kom maður með salt-
fisk, sem bann langaði að færa
konungi að gjöf. Hann kom lil
ballarinnar og varðmaðurinn við
Jdiðið stöðvaði ltann.
„Heyrðu þarna bóndadurgur,
stanzaðu! Ilvert ætlar þú að
skálma?“
„Mi-mig langar lil að bilta kon-
unginn!“
„Hvað viJtu lionum ?‘
„É-ég er liérna með dálítið af
fiski, sem ég bef komið með er-
lendis frá og ætla að gefa lion-
um.“
„Fisk! Ilann fær ekkert smá-
ræði fyrir hann!“ hugsaði varð-
maðurinn með sér. Siðan Jnetti
ltann við upphált: „Það er ágætt.
Iui getur skilið hann eftir hér. Eg
skal sjá um.að hann verði scndur
í höllina fyrir þig.“
„Nei, ég vil fara með Jtann
sjálfur.“
„Viltu selja mér hann? íig skal
greiða þér vel fyrir.“
„Nei, það geri ég ekki! Ég ætla
mér að færa liann kónginum
sjálfum."
Og varðmaðurinn félck hann'
ekki ofan af því.
„Þá verðurðu að láta mig ltafa
helminginn af því sem konung-
urinn launar þér,“ sagði hann.
„Að öðrúm kosli hlevpi ég þér
ekki inn.“
„Ætlarðu að sverja mér að þú
gcrir það? Þú ætlar ekki að
svíkja mig?“ sagði varðmaður-
inn tortryggnislega.
„Það sver ég' þér.“
Síðan hleypti varðmaðurinn
honum inn í höllina. Hann var
kominn fáein skref inn fyrir
dyrnav, þegar hann sneri sér við.
„Heyrðu, hermaður sæll,“ sagði
Jnurn, „ég veit ekki hvað þú lieil-
ir. Hvernig get ég skipt með þér
laununum?"
„Éig er kallaður Eineygði-Yak,
það þekkja mig allir,“ svaraði
varðmaðurinn.
Konungurinn varð feginn að fá
fisk aftur og sagði þjónum sín-
um að spyrja hvað'bóndi vildi að
Jaunum.
„Eg vil láta hýða mig þúsund
vandarhögg," svaraði bóndi.
Þegar lconungur hevrði þetta,
gat hann elclci varizt lilátri.
„Ilvað er að lieyra. Er þetta
bjálfi? Hvernig í ósköpunum má
það vera að liann skuli óska eftir
liýðingu?“
()g Iiann lét færa liann fvrir
sig og segja sér það sjálfan. Þeg-
ar honum varð eklci þokað, féllsl
konungur á þetta, en sagði mönn-
um sinum að hýða hann vægi-
lega.
Hann var lagður á gólfið og
Eilt sinn voru tvcir hegrar og
lítil skjaldbalca, sem lijuggu sam-
an hjá vatni einu og urðu íniklir
vinir. l>au lélcu sér saman allan
liðlangan daginn, sleiktn sólskin-
ið i sandinum og syntu i vatninu.
Þau voru mjög hamingjusöm og
gátu ekki séð hvert af öðru einn
einasta dag.
En þetta ár gerði milcla þurrka.
Alla sumarmánuðina, frá í maí
þar til í ágúst, lcom elcki dropi .iu
lofti! Allar ár þoi nuðu upp og
jarðarsvörðurinn molnaði af
þurrki. Litla vatnið féklc auðvit-
að ekki flúið þessi sömu örlög.
Dag frá degi varð vatnið minna
og minna. Vinirnir þrir vissu ekki
livað til bragðs skyldi taka og
‘sátu andvarpandi daglangt. Dag
nolckurn flugu liegrarnir upp til
að kanna landið. Þegar þeir
komu aftur um kvöldið mællu
þeir:
„Systir skjaldbaka, allir.eru nú
að flytja sig að Himnavatni, jafn-
vel moldvörpurnar halda þang-
að. Við sjáum eklci annað ráð
vænna en fara þangað líka. Ef
við dveljumst hér leugur förumst
við úr bungri og þorsta."
Skjaldhakan lolcaði litlu augun-
um, þessum litlu augum, sem voru
eins og grænar baunir, og tók að
grála.
„Já, þið getið flogið og flýtt
ylclcur eins og ylckur lystir og
lcomizt til Himnavalns. En ég gefc
hvorlci flogið né gengið greitt.
Aður en þrir dagar eru liðnir gelu
menn hirt tónia skel mína! Aldr-
ei hefði ég haldið að þið skilduð
mig eftir, þið sem liafið veriij
vinir mínir svo lengi."
Skjaldbalcan grét svo sáran, að
begrarnir fengu elclci lára bund-
izt og höfðu ekki brjóst i sér til
að slcilja hana eftir. Þeir ákváðu
því að dveljast enn um hríð. Það
lcynni jafnvel svo að fara, að
regnið kæmi eftir fáeina daga!
En eklci leit iit fyrir nein veðra-
brigði. Skærar stjörnur tindruðú
á lnmninum um nætur og það
var brennandi sólslcin um daga.
Litla valnið var uæstum þornað.
Hegrarnir fóru aftur að tala mrn
Framh. á 8. síðu. j
9. árgangur
hýddur mjög laust. Þegar hann
hafði hlotið 500 högg, spratt hann
á fætur og sagði: „Nóg er að
gert, ég hef fengið minn skerf.“
Allir urðu furðu lostnir og fannst
þetta háttalag hinu fvrra furðu-
legra. „Hver á þá að fá afgang-
inn?“ spurðu þeir. Sagði nú mað-
urinn konungi a-llt scm var og
mælti að lokum: ,,5'kkur skiísl
nú, að varðmaðurinn vefður að
fá afganginn.“ Könungurinn varð
í þýðingu séra Rögnvalds Finnbogasonar
Jólablað
III