Frjáls þjóð - 18.09.1964, Blaðsíða 4

UTANSTEFNUR
Nýlega eru heim komnir
þrír ferðalangar, varðbergs-
menn sem skruppu til Ítalíu
til að reyna að hressa eitt-
hvað upp á hugsjónalega for-
hlið Nató ásamt stúdentum
frá öðrum Natóríkjum. Að
sjálfsögðu voru þessir ungu
menn einn úr hverjum her-
námsflokki. Það stendur
aldrei á hinum ungu fram-
sóknarmönnum hér syðra að
sinna slíkum utanstefnum,
þótt kjarni flokksins, bænda-
fylgið úti um land sé alger-
lega andvígt hernáminu, eins
og margoft hefur sýnt sig, og
síðast á nýafstöðnum lands-
fundi Samtaka hernámsand-
stæðinga.
Þetta hefur annars vafa-
laust verið menntandi ferð,
því að auk þess sem ungu
mennirnir litu á Vatíkanið og
baðströnd Rómar, fengu þeir
að koma um borð í flugvéla-
móðurskipið Franklin Roose-
velt og heimsækja höfuðstöðv
ar herafla Nató í Suður-Evr-
ópu. Einn þeirra ferðalanga
skrifaði grein í Tímann um
ferðalagið, en einhvern veg-
inn láðist honum að minnast
á gestgjafann eða tilgang
ferðalagsins, þó ekki yrði
komizt hjá að geta um her-
skipið mikla. Kannski hefur
hann bara gert það í annarri
grein sem okkur hefur sézt
yfir.
Ekki er að efast um að
þarna hafa setið ungir menn
með „hreinar hugsjónir''. I
viðtali í Mbl. 11. sept. við
Sjálfstæðismanninn í hópnum
mátti lesa eftirfarandi
klausu að leiðréttu talsverðu
Iínubrengli: „Þá var það einn
ig samróma álit allra þátt-
takenda, að nauðsynlegt væri
að hafa betra eftirlit með
efnahags- og fjárhagsmálum í
þeim löndum sem slíka að-
Samiö við
skattstofuna
Ólyginn sagði okkur um
daginn, acS einhvern tíma,
ekki alls fyrir löngu, hafi
skattstofan þurft acS láta
mála húsakynni sín. Gekk
crfi'Slega að ná í málara, og
á endanum varð Skattstofan
aS semja um aS gefa ekki
laun málaranna upp til
skatts.
stoð fengju, ekki til þess að
neyða slíkar þjóðir til þess að
taka upp okkar stjórnarhætti,
heldur til þess að fylgjast bet-
ur með því að slíkri aðstoð
sé varið til raunhæfra að-
gerða og til hagsbóta fyrir
þjóðina, en ekki til bílakaupa
og hallabygginga fyrir spillta
valdhafa. Það var allra álit
að það væri rangt og hættu-
legt fyrir málstað vestrænna
þjóða að styrkja slíka spillta
valdhafa, hversu hliðhollir
vestrænni stefnu þeir væru
að öðru leyti í orði.“
Svo mörg voru þau orð.
Vonandi verður tekið mark á
leiðtogum framtíðarinnar.
Ætli það verði ekki kúvent í
Vietnam og víðar, þar sem
ástmegir frelsis og lýðræðis
hafa árum saman verið ausn-
ir ómældum styrkjum til ó-
hófs og munaðar meðan þjóð
ir þeirra stynja undirokaðar
á barmi hungursneyðar.
V.
Léleg íslenzka
í úfvarpinu
BRÉF TIL BLÁSTEINS
Blásteinn minn blessaður.
Vel get ég skilið acS þér
hafi li'SicS illa undir öllum
kirkjufréttunum hér á dög-
unum. Eg þekkti einu sinni
mann, sem var álíka viS-
kvæmur og þú, nema hvacS
hann þoldi ekki aS heyra
minnzt á skóla. Þetta var
mesti friðsemdarmaður
hversdagslega, en sæi hann
ecSa heyrði talað um skóla,
þá stökk hann undir eins
upp á nef sér. Eg held hann
hafi haft einhvers konar of-
næmi fyrir skólum. Svo mik
ið er víst, að á haustin og
vorin, þegar mest var um
þessar stofnanir getið í blöcS-
um og útvarpi, þá brást ekki
acS hann steyptist allur út í
þessum líka ljótu útbrotum.
Mig minnir hann færi til
hans Hannesar f Pósthús-
stræti 7 og fengi einhvern
áburð við þessu.
—O—
Svo er það þetta sífellda
trúarstagl; ég get vel skilið
að þér finnist það alveg fár-
ánlegt, trúlausum mannin-
um, því ég á nefnilega vin,
sem hefur aldrei orðið ást-
fanginn og hann vill ekki
heyra, að ást sé annað en
argasta sjálfsblekking. Eg
hef reynt að ræða við hann
um málið, en árangurslaust,
því að hann bókstaflega tæt
ir í sundur allar mínar barna
legu röksemdir með orðun-
um firra!, þvæla!, blekk-
ing!!
En verulega reiðan hef
ég ekki vitað hann nema
einu sinni. Það var þegar
hann mætti kunningja okk-
ar, fyrrverandi piparsveim,
nýtrúlofuðum, sem undir
eins fór að dásama tilver-
una. „Þetta er alveg nýtt Iíf,
maður,“ sagði hann. ,,Þú
ættir bara að reyna þetta
sjálfur. “ Þá varð hann sann
arlega vondur, því — eins
og hann sagði við mig
seinna: „Það er sök sér á
meðan menn hafa þetta fyr
ir einkamál sitt, en þegar á
að fara að vera með áróð-
ur fyrir svona bjánalegri hé-
gilju, þá er mér öllum lok-
ið.“
Þinn einlægur
Smásteinn.
Ekki alls fyrir löngu kom
fram í þættinum „I vikulok-
in“, viðtal við Agúst Val-
fells. Mér fannst crðatiltæki
mörg svo fáránleg og móður
málinu svo illa gerð skil, að
ég get ekki stillt mig um að
tilfæra nokkur:
„Það útviklaði sig",
„Krísan 1962“, „Problem",
„Analísur", „Kontrolpost-
ur“, „Eg var í óstinum og
gaf upplýsingar til mannsins
með vokí tokí tækið", „það
var mitt jobb“ o. s. frv.
Er til of mikils ætlazt, að
þeir menn, sem tala til þjóð-
arinnar í gegnum útvarpið,
hafi það hugfast, að enn eru
til Islendingar, sem ekki
liggja flatir fyrir erlendum
áhrifum en hafa bjargfasta
trú á Iandi, þjóð, máli voru
og sjálfstæðri menningu.
Annars er ekki að undra
þótt „afsiðun" þjóðarinnar
komi einmitt þarna fram,
þar sem aðalmálgagn
stærsta stjórnmálaflokks
landsins hefur ekki lengur
trú á því að við getum lifað
hér hjálparlaust. Það ber
helzt að skilja að við eigum
að vera „þjónar" og verk-
smiðjuþrælar í framtíðinni,
þegar þýzkir og svissneskir
auðhringir eru búir að búa
um sig við auðlindir lands-
ins og tryggja sér fastan sess
hér um ókomna tíma.
(Or bréfi.)
RÖMM ER SO TAUG . ..
Það hefur lengi verið á
vitorði kunnugra manna, að
farið hafa fram viðræður
milli Bjarna Benediktssonar
og félaga Einars Olgeirsson-
ar um möguleika á samstarfi
íhalds og komma innan Al-
þýðusambandsins. Tilgang-
ur íhaldsins er að reka fleig
milli stjórnarandstöðuflokk-
anna og einangra Framsókn.
Von kommúnistaklíkunnai
er að sú samvinna yrði
fyrsta skrefið inn í „nýsköp
unarstjórn". í samræmi við
þetta tekur Bjarni með
mjúkum silkihönzkum á fé-
laga Einari eftir Moskvuför-
ina, og fagnar því, að Ein-
ari hafi orðið dvölin allra
meina bót.
LETUR
Offset-fjölritun
LETUR
Hverfisgötu 50
Sími 23857
Otur skrifar:
Útvarpsmaðurinn sem
kom, sá — og fór
Fyrir tæpu ári hóf Rík-
isútvarpið skyndilega mikla
tilkynningaherferð í sjálfu
sér. Dag eftir dag glumdu
í eyrum hlustenda tilkynn-
ingar þess efnis, að útvarpið
hefði ákveðið að ráða til
sín nýtt starfsfólk í stórum
stíl til að vinna að dagskrár
gerð. - Tilkynnt var að um
væri að ræða hvers konar
störf að undirbúningi dag-
skrár í töluðu orði, bæði
sjálfstæð störf og undir
stjórn annarra; og var eink-
um heitið á ungt fólk að
sækja um þessi nýju emb-
ætti. Allar upplýsingar eru
veittar á skrifstofu útyarps-
ins hvern virkan dag frá
klukkan þetta til klukkan
þetta. Margir hlustendur
hlökkuðu til þess, að nú
kæmi þó áreiðanlega nýtt
blóð í dagskrána. Nú gæti
orðið gaman í vetur, hugs-
uðu þeir með sjálfum sér —
rétt eins og þeim hefði ekki
fundizt dagskráin nógu góð
að undanförnu.
Svo var umsóknarfrestur
útrunninn. Og unga fólkið
varð sannarlega við ákalli
útvarpsins. Það bárust milli
fimmtíu og sextíu umsóknir.
Síðan fór útvarpsstjóri að
kanna þær. Þá kom það á
daginn, sem fáa hafði órað
fyrir, að unga fólkið á ís-
landi skorti hæfileika til að
vinna að dagskrá Ríkisút-
varpsins; svona eru þeir
gömlu miklir afburðamenn.
Eg er ekki að orðlengja
það: ráðamennirnir felldu
þann dóm, að einungis einn
þessara umsækjenda gæti
talizt hæfur til að vinna við
útvarpið. Þó væri hann alls
ekki sjálfkjörinn; það mætti
svona notast við hann —
eins og þegar fátækur mað-
ur kaupir kjallara, af því
hann hefur ekki ráð á hæð-
inni.
Nú leið og beið. Maður-
inn frétti á skotspónum, að
það kæmi til mála að ráða
hann að útvarpinu; en eng-
inn valdsmaður þess talaði
við hann fyrst um sinn. Þó
fækkaði hinum örfáu dag-
skrármönnum útvarpsins
stórkostlega einmitt um
þetta sama leyti: dagskrár-
stjórinn sjálfur fékk árs or-
lof frá störfum. Eftir misseris
þóf var þó þessi eini hálf-
hæfi umsækjandi ráðinn til
starfa. En það varð allt sam
an dálítið skrýtið. Eftir
þriggja mánaða dvöl lél
hann svo ummælt, að hann
hefði ennþá enga hugmynd
um hvað hann ætti yfirleitt
Frjáls þjótS — föstudaginn 18. september 1964.

' ' ' 'SS’/'. ' s S/'
4