Vikublaðið - 16.09.1994, Blaðsíða 11

VIKUBLAÐIÐ 16. SEPTEMBER 1994
11
Wolf ★★★
Sýnd í Stjömubíó
Leikstjóri: Mike Nichols
Aðalhlutverk: Jack Nicholson,
Michelle Pfeiffer, James Spader
ó svo að yrkisefni myndarinnar
„Wolf‘ geti seint talist frum-
legt verður samt að segjast að
hún kemur óvart þar eð leikstjórinn
Mike Nichols er þekktur fyrir flest
annað en hryllingsmyndir.
Að vísu er „Wolf‘ svona satíra í
hland en hún er að engu síður ólík því
sem maður á að venjast frá Nichols.
Og með það í huga kemur hún þægi-
lega á óvart. Hún er góð skemmtun,
án þess þó að gera miklar kröfur til
áhorfandans og beitt er efhistökum
sem eru nokkuð ólík því sem ég hef
séð í myndum um var-
kvikindi til þessa.
Það er mikið gert úr
því hversu skynfæri
Nicholson eflast við
breytinguna, og án
þess að ég geti stað-
hæft að það sé líf-
fræðilega rökrétt að
skynfæri úlfa hafi slíka
yfirburði þá setur
þetta ferskan blæ á
varúlfaformúluna. Ef
einhver maður var
fæddur til að leika
skepnur sem slíkar þá
er það án efa Jack
Nicholson. Hann þarf
ekki annað en að setja
upp ygglibrún og urra
til að sannfæra mann
um dýrseðlið.
Michelle Pfeiffer er
sannfærandi sem hálf-
gerður anarkisti sem
heillast af þessu sama dýrseðli og
James Spader túlkar fullkomnun í
smeðjuskap og undirferli í enn einu
uppahlutverkinu sínu. Það er lítið um
íburðarmiklar tæknibrellur. Þeir not-
ast mest við gamaldags förðunarbrell-
ur og það virkar mjög vel þar eð sögu-
þráður myndarinnar krefst ekki mikils
annars og ekki síst vegna þess að leik-
ur Nicholsons er áhrifameiri en dýr-
ustu tæknibrellur.
Það er aðallega síðustu mínúturnar
sem draga þessa mynd niður. Endirinn
er óttaleg froða þar sem hnýtt er fyrir
alla enda á snöggan, snyrtilegan en
hrikalega ódýran hátt. Fyrir utan það
er myndin skemmdleg blanda af gríni
og hryllingi sem líður hjá án stórra
hnökra og er hiklaust hægt að mæla
með henni sem einfaldri dægradvöl.
Renaissance Man V2
Sýnd í Laugarásbíó
Leikstjóri: Penny Marshall
Aðalhlutverk: Danny DeVito,
Gregory Hines
ær eru orðnar nokkuð margar
myndirnar um kennarahetj-
urnar sem taka að sér erfiða
bekki og vinna svo óalandi og óferj-
andi neinendurna á sitt band með elju
og þrautseigju. Elsta dæmið sem ég
man eftír í svipinn er „To Sir with
Love“ með Sidney Poiter í aðalhlut-
verki, en ótal inyndir fjalla um svipað
efni. Má þar t.d. ncfna „Stand and
Deliver“ með Edward James Olmos
og svo auðvitað „Dead Poets Society"
með Robin Williams, þó svo að nem-
endurnir þar hafi ekki verið neinir
villingar. Sú síðastnefnda er að mínu
mari besta myndin í þessunt flokki og
ætti það því ekki að koma á óvart að
það sé hún sem myndin „Renaissance
Man“ reynir hvað mest að líkja eftír.
Gallinn er bara sá að þó að það sé auð-
skiljanlegt hvernig Robin Williams
getí hrifið ólíklegasta fólk með sér og
kennt því 'að meta fornar fagurbók-
menntir þá er hreint óskiljanlegt
hvernig DeVito geti gert hið
sama, alla vega eins og hann
túlkar persónu sína í þessari
mynd. Persóna hans er frekar
ífáhrindandi en nokkuð annað
og nemendurnir líta ekki út fyrir
að vera af því sauðahúsi að
Shakespeare falli í kramið hjá
þeim.
Það er gert mikið út á þær erf-
iðu aðstæður sem nemendurnir
hafi alist upp við og það ranglæti
sem þeir hafi þurft að sæta. Allt
færir þetta mig nær þeirri skoðun
að þetta fólk vilji sem minnst
með leikritaskáldið góðkunna
hafa. Mér segir svo hugur að ef
maður myndi bjóða þessu fólki
innbundið eintak af Hamlet að
gjöf væru þau eflaust líklegri tíl
að berja þig í höfuðið með þvf og
ræna af þér veskinu heldur en að
reyna að kynna sér innihaldið.
Samt situr þetta utangarðsfólk
dolfallið og hlustar á DeVito þylja
upp úr sér fróðleik um hverfingar og
líkingamál og leggur hugfangið heilu
kaflana úr Hinriki fimmta á minnið.
Mynd þessi hefði alveg þolað að
taka aðeins léttar á málunum, það er
reyndar langt síðan ég hef séð mynd
sem einkennist af jafn miklum of-
metnaði. Það er engu líkara en að að-
standendur hafi verið fullvissaðir um
að þeir væru að gera meistaraverk.
Þessi rembingur kemur myndinni í
koll, þau fáu atriði sem eiga að vera
fyndin eru kæfð innan um þau atriði
sem eiga að vera dramatísk, og í raun
eru fyndnustu atriði myndarinnar þau
sem eiga að vera dramatískir hápunkt-
ar. Þar fær klaufaleg uppbygging
handritsins að njóta sín og maður
hlær að því sem handritshöfimdarnir
ætluðust tíl að maður táraðist yfir.
Mér er spurn af hverju maður eins
og DeVito, sem hefur eytt lunganum
úr ferli sínum í að leika fráhrindandi
persónur, er fenginn til að leika hlut-
verk sem krefst þess að persónan
höfði tíl annarra á jafn sterkan hátt og
þörf krefur við þessar aðstæður. Enda
er hann eins og illa bökuð kleina þeg-
ar hann reynir að túlka hálfbakað
mannskrípið sem höfundarnir dikt-
uðu upp handa honum.
Penny Marshall hefur leikstýrt
nokkrum ágætum myndum, t.d. Big
og Awakenings, en hér heldur hún öf-
ugt á spöðunum og virðist, eins og
aðrir aðstandendur, rangtúlka og of-
meta dýpt efniviðsins sem hún er að
vinna með.
I það heila er myndin hrokafull og
þrautleiðinleg. Leikhópurinn veit
ekki hvort hann á að fara austur eða
vestur sökum tílvistarkreppu hand-
ritsins og ég ráðlegg fólki að sitja
heima og klippa á sér neglurnar.
Varúlfur tíunda áratugarins: Jack Nicholson í kvikmyndinni „Wolf“.
Lausn myndagátunnar í síðasta blaði er: „Hljóðfæraleikarar fara fram á einn hundraðasta af því sem óperusöngvarinn fær.“