Mánudagsblaðið - 17.01.1949, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSBLiAÐIÐ
0
B
FRASKILIN
eftir Anonymous
Framhaldssaga
14.
eigi vel við þig, að eltast við
fræga menn.“
Þetta stöðvaði mig. Eg
óskaði að við værum ein-
hvers staðar annars staðar
en í þessari íbúð, sem ekk-
ert kom okkur Pétri við.
„Fyrirgefðu, Pat. Eg ætl-
aði ekki að styggja þig.“
„Það er allt í lagi.“ (Hann
hafði ekki kysst mig ennþá.
Ef til vill, þegar hann gerði
það, þá færi allt í samt lag
aftur. Það gæti brúað bilið.)
Hann fór að spígspora á
gólfinu. Hann var rétt að-
eins kendur. Eg var hrædd
um að segja eitthvað
heimskulegt, svo að ég stein-
þagði. Hann byrjaði að tala.
Áður en ég varð ástfanginn
af. þér, Pat, var ég fremur
illa leikinn af stúlkunni
Nataliu. Manstu eftir því?
Eg hef minnzt á hana við
þig. Hún stundaði útikon-
serta og þess 'háttar; ég orti
kvæði til hennar, og hún gaf
raig upp á bátinn og tók Ger-
harð, af 'því að hann sat í
gullhrúgunni upp að eyrutn.
Það var skynsamlegt af
henni — hún var fimm árum
eldri en ég hvort sem var, og
það var ekki um annað en
Iwolpaást að ræða frá minni
hondi. -En ég tók mér það til-
tölulega mjög nærri...... Svo
hitti ég þig...“
Eg' fann til þreytu. Hvað
var hann að fara?
„Þú varst svo sakleysisleg
það var eitthvað — það er
gamaldagsorð en ég hugsaði
um þig sem blómdögg, Patri-
cia.“ . .
Hann stóð með hendur í
vösum og starði á mig; ekki
reiðilega, ekki eins og hann
hataði mig og vissulega ekki
.eins og hann elskaði mig;
b?.r:a ráðaleysislegur og dálít-
ið breytulegur líka.
..Pat, -er bér sama ’þó þúi
segir mér .... var ég 'mjög ó-
fbllkominn elskhugi Var
hað af því sem þú svafst hjá
hinum og þessum?“
-Mér leið eins og ég í-
mynda mér að manni líði,
sem hefur verið sleginn nið-
ur og er í þann veginn að
koma aftur til meðvitundar.
Hvað hafði ég gert Pétri?
„Pétur, elskan mín, nei! —
Gæti ég reynt að skýra fyrir
þér, það sem gerðist í raun
og veru?“
Eg œtlaði að segja 'honum
frá Rikka — Rikki gat farið
til fjandans, ef ég gæti
strokið burt þennan þreytu-
lega svip af ásjónu Péturs.
Hann brosti dapurlega.
„Nei, í einlægni sagt, Pat,
ég vil Ihelzt ekki heyra sög-
una aftur í nýrri útgáfu.
Eg mundi ekki trúa þér. Þú
ert búin að verða svo, marg-
saga á síðustu átta eða níu
mánuðum eins og þú kannske
manst.“ .
„En þetta er sanhleikur-
inn.“
„Það voru þær allar á sín-
um tíma.“
„Hann mundi ekki trúa
mér framar. Þetta var til-
gangslaust.
„Pétur, viltu gera svo vel
og kyssa mig einu sinni?“
Hann kom strax til mín.
Hann kyssti mig. Loksins
fannst mér sem síðasta árið
hefði alls ekki verið til.
Svo tók hann mig í faðm
sér; bar mig yfir á nýja
skrautlega beddann; gekk y-f-
ir gólfið; rannsakaði vegg-
mynd, sem 'hann íhafði ekki
áður séð — rannsakaði sitt
líf og mitt og okkar kyn-
slóð, sem allir 'höfðu verið
að tala um, frá því við höfð-
um komizt á legg og fyrr;
rannsakaði skoðanir sínar á
eilífðarmálunum, gæti ég
vel trúað. Að minnsta kosti
var svipurinn nógu langt í
burtu.
Hann sneri sér við. I^ann
var mjög hryggur að sjá.
Hárí.n sagði: „Drottinn minn,
einu sinni hélt ég að þú vsér-
ir kraftaverk, sem ætl'að
hefði verið mér til sérstakr-
ar blessunar.“ Hann stóð og
starði á mig.
Eg sagði ekki neitt.
„Jæja, þú ert ennþá bezta
konan, sem ég hef þekkt —
í rúmi.“
Til hvers var að malda , í
móinn? Lofum honum að
segja allt sem hann lysti, ef
honum væri þægð í því. Það
þýddi ekki neitt — eintóm
orð.
Rödd hans var nú óstyrk.
„Mig langar til að kyssa
þig aftur.“
„Já,“ sagði ég.
★
Var þetta í raun og veru
það sem ég hafði þráð, þessi
Pétur sofandi með -höfuðið
við brjóst mér eins og barn
— þessi ástríða sem sögð var
dvína fyrst allra hluta í
hjóna'bandi, en með okkur
hafði lifað allt annað, svo
að 'hún var nú eina málið,
sem við gátum talazt við á?
Nei, ég ihafði ekki mjög vilj-
að þetta. Eg vildi Pétur eins
og ihann var áður.
brúka þetta til þess að end-
urheimta 'hitt. í fyrramálið
mundum við klæða okkur og
fara og fá okkur morgun-
verð einhvers staðar, og ég
mundi yera svo kát og
skemmtileg, a’ð Pétíir taéki
sér nærri að fara og mundi
koma aftur, á morgun. eða
ugglaust daginn þar á eftir
og svo, smám saman. Það
var ekki laust við að ég
fyndi til hita og hamingju-
semi. Það yrði gaman að
borða morgunmat með Pétri.
Júdid? Það harðnaði eitt-
hvað innra með mér, þar sem
ég lá með úfið höfuð Péturs
við öxl mér....Eg hafði lif-
að Huldu, ef til vill gat ég
líka lifað Judid... Eg varð
róleg og fór að sofa.
★
En þegar ég vaknaði um
morguninn var Pétur farinn.
Eg trúði því ekki; ég trúði
ekki að Pétur gæti fengið
það af sér að fara án þess að
segja orð, eins og ég væri
einhver stelpa, sem hann
hefði 'hitt á næturknæpu
kvöldið áður og ekki fundizt
mjög góð dægrastytting. Pét-
ur mundi ekki géra mér slíkt.
Það var nú samt einmitt það
sem hann hafði gert.
Mig hafði langað til að
fara með honum til morgun-
verðar; mig hafði langað svo
til að fara með honum til
morgunverðar. Eg byrjaði að
skæla; og fór á fætur. og leit-
aði að vasaklút. Þá sá ég blað
merkt .,Patricia“ á arinhill-
unni; og mundi .að ég hafði
skilið eftir blað 'handa Rikka
einu sinni og grét enn meir,
svo að ég gat ekki séð til að
lesa það um stund.
Það var á þessa leið:
„Þakka þér fyrir gestrisnina.
Við hittumst aftur einhvern-
tíma“. Það var allt • og sumt.
Eg staulaðist niður stigann
til Lúsíu. Ef til vill gæti hún
sagt mér hvað ég ætti næst
að taka til bragðs. Eg vissi
það ekki. Eg sýndi henni
blaðið. Eg sagði: ,,Eg hata
hann; ég ætla aldrei að virða
hann viðlits framar. Eg æt.la
mér að kyssa svo marga karl-
menn að ég muni ekki einu
sinni hvernig hann leit út.
Hann segir að ég sé 'hóra; ég
ætla mér að vera hóra, en
ekki með honum. Lúsía, því
gerði hann mér þetta?“
„Elsku Pat mín, jafnaðu
þig nú, góða. Eg samhryggist
þér, Pat. Það er ekki neitt,
En samt; ef- tiL vill mátti
sem þú getur gert. Svona
gráttú eins- og 'þigrlýstir..-..
Mánudagur 1T. janúar 1949.
svo getum við talazt við.“
Eg sat og grét. Lúsía
klæddist og sagði: „Þér líður
betur bráðum, elskan“ öðru
hverju.
Mér leið engu betur, en
eftir dálítinn tíma hætti ég
að gráta.
„Eg skal síma á skrifstof-
una, Pat, og segja þeim, að
þú hafir farið til tanplæknis
og komir á hádegi. Eg ætla
að taka mér frí sjálf. Það er
bezta veður, og ég hef ekki
tekið frí síðan Borden sigldi
með konu og krakka.“
„Mig langar til að fá mér
bíl og aka eins og vitlaus
manneskja út á stórkrossgöt-
ur.“
„Já. Klæddu þig, Pat, og
við skulum fá okkur snarl á
rólegum stað.“
Eg klæddi mig, fór í nýja
bláa alklæðnaðinn. Við fór-
um á Maru restaurant. Það
var rólegt þar, morgunverð-
artíminn nærri liðinn; og þar
var útsýni yfir strætið."
„Lúsía, ég lofaði honum að
vera. af því að ég hélt að með
því móti mundi ég fá ‘hann
aftur.“
„Til hvers viltu fá hann
aftur?“
„Af því að við elskuðufnst
svo.“
„Elskarðu hann núna, í
raun og sannleika.“
,Sem stendur vildi ég óska
að hann væri dauður. En
venjulega elska ég hann.“
„Eins og hann er eða eins
og' hann var?“
„Eins og hann var.“
„Hvernig ætlarðu að fara
að því að fá hann aftur eins
og ^ann var?“
Hún fékk sér aftur kaffi íl
bollann.
„Fvrr en varir, Pat, mun
ég koma með tilvísun handa
bér úr sömu góðkunnu heim-
ild og vitnað er til í flestum
sigarettu- auglýsingum.“
„Rubáiyát?“
„Einmitt. „í einni hand-
skrift er hvert soor vort
þekkt.“ Taktu mig til fyrir-
myndar. Horfðu á at-hafnir
mannanna. en blandaðu þér
ekki í leikinn.“'
„Heimspekín í Ruþáivát ,á
ekkert erindi til annarra en;
unglinga, nema vísarnar- sem|
lúta að drykkju.“
„Nefndu mér heimspeki,
sem er ekki barnaleg —
Sjálfstjáning — hið ný-
fengna frelsi kvenna —
Freud, hin Mikla Afsöku'-,'.' ‘
„Það hefur nú samt verið
framför, Lúsía. Sjáif hof ég
stigið stórt fram faraspor í
bókmenntasmekk, frá Scott
Fitzgerald til Ernest IL-m-
ingway.“
„Hve mikil framför er
það?“
„Árans stórt spor í áttina
til fjölbreyttari og bragð-
meiri orðaforða.“
Lúsía hló. „Þarna sérðu.
Þér er strax farið að líða
betur, Pat. Veiztu, að ég,- að
ég er fimm árum eldri en
þú?“
„Eg hélt ekki, að það væri
svo mikið.“
„Jú. Eg er tuttugu og níu
ára. Arkibald snéri við mér
bakinu, þegar ég var tuttugu
og fimm, Eg reyndi of mikið
að ráða yfir honum; langaði
til að..........
Kaffiskömitituu
Framhald af 5. síðu.
eigi af slíku jákvæði, að eigi
megi gagnrýna ráðstafanir,
er gerðar eru í þessu efni til
lækningar eður úrbóta. Til
þess er málfrelsið, hið dýr-
mæta málfrelsi, að neyta
þess, helzl á^rólega vísu og
drengilegan hátt.
Þá er gengið er um götur
bæjarins og líta má skraut-
vagn fyrir framan íbúðarhús
eftir íbúðarhús, marga skraut
vagna ,fyrir framan sum
þeirra, verður manni að
spyrja, hvort eigi hefði mátt
spara innflutning á slíkri
vöru og hafa kaffi- og sykur-
skammtinn þeim mun rausn-
arlegri og ríflegri. Mætti og
eigi að stórum mun, minnka
bókaauglýsingar í blöðum og
tímaritum og spara á slíku
útlendan og innlendan gjald-
eyri? Ærið fé ‘hlýtur að fara
í allar þær hinar miklu bóka-
auglýsingar, sem prentaðar
voru og birtar á síðustu jóla-
föstu. Má’ ekki nota sískraf-
andi og sí-syngjandi útvarpið
til slíkra auglýsinga? Slíkar
auglýsingar fara löngum
með ýkjur, öfgar og skrum,
bera ekki vitni um vöndug-
leik í verzlun og vöru-fram-
boðí. Þá er slíks er gætt, virð-
ist lítt ísjárvert, að taka þar
að nokkru í taumana og færa
þennan mikla kaupsýslu-áróð
ur úr dálkum -blaðanna og
flytja hann á víðavang Ríkis-
útvarpsins.
Sigurður Guðuiundsson.
Jii||©slavssr
Yugoslavneska fréttastofan
Taiíjug skýrði frá því nýlega
að fréttir þær, sem birtar hefðu
verið í London, París og víðar
þess efnis, að Tito hafi sent auk
inn her til þess að gæta landa-
mæra Jugoslavíu, hafi við eng-
in rök að styðjast.
„Slíkar fréttir eru helber upp-
spuni og ekkert mark á þeim
takandi" sagði 1 tilkynningu
frá fréttastofunni.
MANUDAGSBLAÐIÐ
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Agnar Bogason.
Blaðið kemur út á mánu-
dögnm. — Verð 1 króna.
Afgreiðsla, Kirkjuhvoli 2
hæð, sími 3975.
PrentsmlOja ÞJóðviljang hÍ-