Mánudagsblaðið - 29.01.1950, Page 5

Sunnudagur 29. janúar 1950.
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
5
BÖRNIN
OG BÍÓIN
7.
Frú nokkur skrifar mér, og
segir m. a. á þessa leið:
• „Sonur minn, 8 ára, fékk
að skreppa í kvikmyndahús
með félaga sínum um dag-
inn. Ekki vissi ég í hvaða
bíó þeir ætluðu að fara, en
ég bjóst við, að dyraverðir
myndu hala vit á að banna
þeim inngjöngo á myndir,
sem„eru bannaðar. börnum.
Klukkan sjö kom drengur-
inn heim, eins og lög gera
ráð fyrir, og spurði ég hann
þá, eins og vani minn er,
hvort það hefði verið gaman í
bíóinu og hvað hann hafi séð?
Mót venju var hann heldur
tregur til svars og mér þótti
hann svo kindariegur á svip-
inn, að ég fór að ganga á
hann og spyrja hann spjör
unum úr. Kom það þá á
daginn, að þessir litlu snáð-
•ar höfðu verið. að sjá Tarzan-
mynd, SEM BÖNNUÐ VAiR
'BÖRNUM INNAN 16 ÁRA!
Og þegar ég gat togað það
upþ úr honum; hvernig þeir
hafi komizt inn, þá komst
ég að eftirfarandi:
Fyrst höfðu þeir keypt sér
miða. En þá vildi dyravörð-
urinn ekki hieypa þeim- inn.
'Strákarnir vildu samt ekki
gefast upp og voru þeir að
.tvínóna þarna við dyrnar með
miðana í höndunum þar til
bú.ið var að slökkva inni í
"kvikmyndasálnum. ÞÁ
' SAGÐI .DYRAVÖRÐURINN,
'AÐ ÞEIR. MjÆTTU FARA
INN! Og ekki stóð á þeim,
að Þiggja það. En sonur minn
var iengi eftir þetta hálf-
smeykur við að fara að sofa
í myrkri á kvöldin, því að
þessi mynd var víst sérstak-
lega Ijót. .
'Mér þykir það heldur hart,
úr því að verið er á annað
borð að hafa eftirlit með því,
hvaða myndir börnum er
leyft að sjá, að ekki skuli
vera hægt að sjá um, að
banninu sé framfylgt. Það
ætti að vera hægt að treysta
dyravörðum til þess að sjá
•um það. Eða á að neyðast
til þess að hóta. kvikmynda-
húsunum -sektúm, ef börn
sjást á sýningu hjá þeim, á
myndum sem eru bannaðar
börnum“.
Eg er alveg: sammála
'frúnni um' það, að þetta er
leiðinda trassaskapur, og
vonandi, að hert verði á eft-
irlitinu.
En er það ekki heldur of
mikils krafizt, að kvik-
myndáhúsin séu SEKTUÐ ef
krakkar komast inn á for-
boðnar sýningar hjá þeim?
Fyrst og fremst er það nú
dyravorðunum að kenna og
-engum öðrum. Og í öðru lagi
eru það allsekki ALLTAF
Ijótustu myndirnar, sem
bannaðar eru börnum.
En það hefur nú verið rit-
að og rSett svo mikið um
kvikmyndaskoðuniúa hérna,
að ■ - kannsk-e. ' -er.-. - það
að bera í bakkafullan læk-'
inn að núnnast á það. Stund-
urp eru mýndiir bannaðar
börnum vegna þess að ein-
hver skötuhjú kyssast held-
ur innilega, eða vegna þess
að sagðir eru tvíræðir brand-
arar á ensku, — sem krakk-
arnir skilja ekki hvort sem
er. Eins hafa Indíána- og
kúrekamyndir verið leyfðar
börnum alla tíð, en þar geng-
ur venjulega allt út á að vera
á undan að grípa til byss-
unnar, og mannslífin eru
þurrkuð út eins og flugur.
Eða Tarzan-myndir, þar sem
krókódílar éta negra og negr-
ar hvíta menn?
Einhvern veginn fer ekki\
hjá því, að mönnum finnist
heldur lítið samræmi i þessu,
— en hæpið er að nokkurt
tilli.t verði tekið til þess.
Yfirleitt finnst mér hörg-
ull á verulega skemmtileg-
um barnamyndum. Gamla
Bíó á þó að líkindum eitt-
hvað af kvikmyndum Disn-
eys, t. d. Gosa og Bambi,
og sýnir þær við og við. Þess-
ar myndir þykir krökkum
gaman að sjá aftur og aftur
og skemmta sér ekki síður
þótt þeir hafi oft séð mynd-
ina áður.
Krakkar geta heyrt sömu
sögurnar og æfintýrin aftur
og aftur. Þvi þá ekki sömu
kvikmyndirnar? Mér finnst,
að kvikmyndahúsin ættu að
leggja kapp á að eignast all-
ar þessar fallegu barnamynd-
ir og teinimyndir eftir Walt
Disney og fleiri og sýna þær
miklu oftar. Smámyndasöfn-
þn gera Kka oft lukku hjá
þeim og væri þá hægt að
veljá myndirnar þannig, að
sýntngin yrði gestunum bæði
til gagns og gamans. Dráp-
og Indíána-myndirnar mættu
missa- sig.
AÐGANGUR
BANNAÐUR!
En í sambandi við kvik-
myndahús bæjarins langar
mig til að segja ykkur sögu,
sem ég heyrði fyrir skömmu,
og sýnir að dyraverðir þeirra
geta gert íleiri skráveifur
en að hleypa bömum inn á
sýningar, sem þeim eru bann-
aðar.
Tvær vinkonur voru bún-
ar að kaupa sct miða í bíó.
Þegar þær koma að dyrum
kvkmyndahússins, er klukk-
an á mínútunni níu, — en
dyrnar eru harðlæstar. Þær
tóku þá að berja og banka
á dyrnar, en ekkert skeður.
Voru þær þá famar að halda
að sýningunni hefði verið af-
lýst, en fannst þáð samt held-
ur ótrúlegt, ' að fólki væri
ekki einusinni gvfinn kostur
á því að fá miða sína endur-
greidda. Þá sjá þær mann
koma inn í forsalinn, (þvi
þarna var glerhurð) og gátu
þær sér réttilega til, að hann
mundi vera dyravörðurinn.
En hann horíði aðeins sljó-
um augum á þær stöllur og.
barsmiði þeirra, en gerði sig
ekkert líklegan til þess að
opna fyriT þeim.
Nú var fleira fólk komið
þarna að dyrunum og hafði
það allt miða. Það hélt á-
fram að berja að dyrum
kvikmyndahússins, — en
ayravörðurinn lét sem hanu
hvorki sæi það né heyrði.
Þá datt einhverjum vitringn-
nm í hug að veifa miðunum
framan í hann.
||| '|| i I I IIi BIHHIH Ihilli mí'in
Kom hann þá loksins og j
opnaði. „Hvað viljið þið eig- j
inlega?“ spurði hann með
þjósti miklum.
Allir sögðust bíógestirnir
vilja kemast -inn — og þar
eð allir voru með gildandi
miða gat þessi merkiskertis-
dyrvörður ekki neitað þeim
um inngöngu. Inn komust
því allir, — en þá var klukk-
an orðin kortér yfir 9!
Vinkonurnar, sem orðnar
voru heldur fúlar yfir þess-
•ari afgreiðslu, sögðu þá við
manninn, að þær væru búnar
að standa þarna og knýja
áð dyrum í fimmtán mínút-
ur og missa þar með heil-
mikið af myndinni. Spurðu
þær að sjálfsögðu, hvernig á
þessu stæði?
Dyravörðurinn virti þær
fyrir sér með fyrirlitningu
og svaraði svo:
„Þegar klukkuna vantaði
tvær mínútur í níu, þá var
ekkert fólk fyrir utan dyrn-
ar. Þess vegna lokaði ég auð-
vitað“.
„Nú, af hverju opnuðuð
þér þá ekki strax, þegar þér
sáuð okkur standa þarna eins
og.fífl ög berja á dymar all-
an þennan tíma?“ spurðu
þær.
„O, ég hélt það væri ekki
nema mátulegt fyrir iólk að
bíða svolítið, úr því það get-
ur ekki komið tímanlega í
bíóið“ var hið rólega svar.
Nú má auðvitað segja sem
svo, að fólki er engin vork-
unn að koma timanlega í
bíó, því fátt er eins ergilegt
eins cg það, þegar' sýningar-
gestir koma alltaf of seint;
trufla hina, sem fyrir sitja
og troðast inn í bekki (—
og þá venjulega öfugt!)) En
skárra er þó, að íólk komi
2—3 mín. of seint, heldur en
15 mín of seint.
Og 'ég get ekki séð hvaða
rétt dyravörður þessi hefur
haft til þess að setja sig á
háan hest og meina fólki inn-
göngu, — þar eð það hafði
hvergi verið auglýst áður,
að húsinu yrði lokað klukk-
an níu, — eða i þessu til-
felli eftir dyravarðarins eig-
in frásögn, fyrir níu.
ChlO.
„KjamorkM-koiia”
Þctta er fyrsta ,,Atom-kona '
(Kjarnorkukona) London. Hún
er sérstaklega IserS í aS kenna
fólki, hvernig paS á aS haga sér,
ef kjarnorkuárás er gerð á land-
ið. ÁSur fyrr var hún frœg söng-
kona. Hún er nú 53 ára, beitir
Nina Davies Reynolds, og kenn-
ir píanólerk í tómstundum sínum.
jme i mmmmm
Finnsku forsefakosniBigamar
TAPAÐ FÉ, HVORT
SEM ER!
Tveir vinir sátu saman í |!
járnbrautaílest. Þá réðst ú
bófaflokkur á lestina, stöðv- U
aði hana og byrjaði að safna ?
peningúm og öðru vérúmæti
af - farþegunum. Eftir því
sem bófarnir nálguðust vin-
ina tók annar þeirra að verða
meira og meira taugaóstyrk-
ur. Svitinn bogaði af hon-
um og hann átti auðsjáan-
lega í miklu str'íði við sjálf-
an sig. Loksins þegar bóf-
arnir voru nærri alveg komn-
ir að þeim, tók hann upp
veski- 'sitt og rétti vini sín-
um seðil.
„Hérna, Sam“, sagði hann,
„hér eru þessir 100 doliarar,
•sem ég skuldaði þér“! .
Pinnsku. forsetakosníngarnar erti nýlega um gar& geftgrpr.
i. J *;? , ' - •-
lilyndin sýnir, þegar Fagerholm rábherra.