Mánudagsblaðið - 13.02.1950, Síða 1

Kosningabaráttan í Bretlandi
i
i
Ekki heíar að wndaníörnu
verið um annað meira talað
hér í bæmmi en mál séra Pét-
i
urs frá Valianesi. Nærri und-1
antekningarlausí hefur al-
antekningarlaust hefur al-
menningur fordæmt harðlega
hina svívirðilegu framkomu [
íögreglunnar gagnvart opin-
berurn embættismanni og
presti í þjóðkirkjunni, en sú
framkoma líkist meir háttum
bófa á Sikiley og gangstera í
Chicago en löggæzlumanna í
menningar- og réttarríki
Menn spyrja, hvað taki við, ef
ekki verður hér spyrnt fæti
við og hinum brotlegu lög-
regluþjónum refsað strang-1
lega, einkum Guðmundi Arn-
grímssyni, sem ábyrgðina bar.
Ef þetta verður Iátið óátalið,
fer lögreglan þá ekki að geta
látið greipar sópa um eignir
manna, svo sem húsgögn og
peninga, án þess að nokkuð
verði að gert? Því verður ekki
að óreyndu trúað á Bjarna
Benediktsson, sem hefur hið
æðsta vald i þessum málum,
að hann taki ekki á málinu
með fullri röggsemi. Það er
annars geigvænleg tilhugsun
fyrir borgara í Reykjavík, að
vandræðamenn þessir skuli
leika Iausum hala í lögregl-
unni, menn, sem virgust vera
til alls trúandi. Að vísu er eng
imn vafi á því, að þessir menn
eru í miklum minni hluta í
lögregluliðinu', og að allur þorr
inn af Iögregluþjónunum eru
samvizkusamir heiðursmenn,
t. d. fíesíir eða allir hinir eldri
lögregluþjonar. Það er þó ekki
unnt að Ioka augunum fyrir
því, að á síðari árum hefur
verið litið á lögregluþjónsstarf
ið sem eins konar atvinnubóta-
vinnu, og hafa valizt í það
nokkrir menn, sem ekki hafa
þótt hæfir til neinna annarra
starfa eða komið sér alls stað-
ar út úr liúsi. Það eru þessir
menn, þótt fáir séu, sem vand
ræðunum valda. Það eru þeir,
sem engá mannasiði kunna. —
Það eru þeir, sem misþyrma
drckknum mönnum á hinn
hroítalegasta hátt til að svala
kvalasýki sinni eða glæpainn-
ræti, og það er þeirra sök, með
hve mikilli tortryggni borgar-
arnir líta á lögregluna. Hinum
góðu og heiðarlegu lögreglu-
þjónum væri greiði ger með
því að losa Iögregluna við
þessa raenn, sem seíja Ijótan
blett á hana sem stofnun.
ÞÁTTUR BLAÐANNA
Það cr þó ekki þáttur lög-
reglunmar í þessu máli, sem
ég ætlaði að ræða um, heldur
blaðanna. Allir vita, að séra
Pétur hefur verið mjög um-
deildur maður að undanförnu
vegna pólitískra skoðana
sinna. Eg skal strax taka það
fram, að ég er ekki í htf
aðdáenda hans. Mér fannst
ræða hans í Ausíurbæjarbíói
í fyrra, hvorki bera voft um
raunsæi né ættjarðarást, og
mér hefur þótt óviðeigandi,
hve mjög hann hefur blandað
stjórnmálum inn í stólræður
sínar, en það á auðvitað ekki
að eiga sér stað. En séra Pétur
á fullan rétt á sér sem embætt-
ismaður ríkisins eða bara sem
venjulegur íslenzkur borgari,
þótt hann hafi fáránlegar skoð j
anir á einhverjum málum. En[
hér sýna sum íslenzku blöðinj
sitt rétta andlit. Af því að
séra Pétur er pólitiskur and-J
stæðingur þeirra, grípa þau j
þetta mál fegins hendi til að
reyna að níða af honum ær-
una. Þetta sést hezt á skrifum
Þjóðviljans, sem strax reyndi
að nota málið til að sverta séra
Pétur og bætíi við alls konar
dylgjum frá eigin brjósti. Ekki
stóð heldur á því, að hann not-
aði sitt stærsta fyrirsagnalct-
ur, þegar Guðmundur Arn-
grímsson Ioksins var búinn að
sjóða saman skýrslu sína,
nærri þremur vikum eftir
frumhlaup sitt. Prentar hann
flest ótrúlegustu atriðin úr
skýrslunni með feitu letri og
skýtur alls staðar inn fyrir-
sögnum frá sjálfum sér, til að
krydda róginn. Nú er í sjálfu
sér ekkert á móíi því að birta
skýrslu Guðmundar Arngríms
sonar, svo að menn sjái málið
frá báðum hliðum. Reyndar er
skýrsla Guðmundar eitthvert
ógeðslegasta plagg, sem ég hef
lengi lesið, fullt af órökstudd-
um rógi og staðlausum dylgj-
um. Staðfestir hún í einu og
öllu það, sem kunnugir segja
um sannsögli og prúðmennsku
Guðmundar. Það er hastarlegt
íil þess að hugsa, að þessi mað-
ur skuli hafa gegnt ábyrgðar-
stöðu hjá rannsóknarlögregl-
unni, þar sem margir geta átt
örlög sín undir heiðarleika og
sannsögli starfsmanna. Skýrsl-
an er þess háttar plagg, að
engum manni með óbrjálaða
í sambandi við kosningarnar í Bretlandi, sem fram fara í
þessum mánuði, hafa farið fram mótmælakröfugöngur.
hér ssét ein þeirra.
Frönsk kurteisi
Tveir hæverskir innbrotsþjóf
ar stóðu yfir amerískum stjórn
málaerindreka og konu hans i
París í fimm klukkustundir
samfl. og otuðu að þeim byssu-
hlaupunum, en höfðu svo ekki
burt með sér meira en rúmlega
100 kr. virði í frönkum. Þeir
gátu tekið um 200 kr. virði, en
skiluðu helmningnum aftur.
Þeir hefðu líka getað tekið
perlufesti konunnar, en það var
brúðkaupsgjöf frá manninum,
og þá vildu þeir ekki snerta
hana.
dómgreind kemur til hugar að
trúa henni, og auk þess ber
hann ekki við að afsaka hina
bófalegu atför sína að séra
Pétri, en ræðst í þess stað með
offorsi og svívirðingum á Pál
Magnússon lögfræðing, valin-
Framhald á 4. síðu
Frá Wasiiíngton
Mynd þessi, sem er frá höfuftborg Bandaríkjanna, Washington
bygginguna þar. í fjarska má sjá Jeffersson
D. C., sýnlr stærstu safn-
minnisvarðann.
Óþveraleg skrif
sálmaskáldsins
Halldór Kristjánsson
frá Kirkjubóli, sálmaskáld
músíkgagnrýnandi (aðal-
lega kunnur gem aðdáandi
, ,tónskáldsins‘'‘ Carmen!!)
og margfallinn frambjóð-
andi Framsóknar, hafði
verið í illu skapi allt frá
því að flokkur hans tapaði
sem mest í bæjarstjómar-
kosningunum.
Tvíhöfðaði flokkurinn
hafði talið ráðlegast á
kosningadaginn, að Hall-
dór yrði sem f jarst öllum
kjörstöðum, en fyrir þráð-
beiðni Halldórs fékk hann
við þriðja mann að opna
kosningabíla flokksins við
Laugarnesskólann, en þar
þótti hann vinna minnst
ógagn. Ekki tókst honum
verkið liprar en svo, að
samstarfsmenn hans báðu
hann flokksins vegna að
fara heldur niður á kosn-
ingaskrifstofu flokksins,
ef vera mætti að hann
gæti svarað í síma. eða
unnið önnur viðlíka störf,
heldur en að hrella þær
fáu sálir, sem einhverra
hluta vegna kynnu að
kjósa B-listann. En um
það bil sem Halldór var
að leggja af stað niður í
bæinn komu sölubörn
Mánudagsblaðsins á stað-
inn og seldu blöð þar í
kring. Blöðin seldust ört,
enda fjallaði forsíðugrein-
in um ógagn það og f jand-
skap, sem flokkurinn hef-
ur alltaf sýnt Reykvíking
um. Nú þóttist Halldór
finna, að hann gæti unnið
flokknum þarft starf. Tól£
Frauihaid á 5, siftu >