Mánudagsblaðið - 13.02.1950, Page 6

B
MÁNUDAGSRLAÐIÐ
Mánudagur 13. febrúar 1940
um hvarf hún eftir litla
stuníd log virtist hverfa í
þokuvegg.
Vísindamaðurinn skýrði
tímaatriðið, og misræmið
milli tímans, er maðurinn
sá atburðinn og þess er hann
gerðist í raun og veru. Það
sem fyrir kom í ölstofunni
hugði læknirinn, að vel
hefði getað orðið til af næm-
leik drengsins, og það, sem
hann hafði reynt, gat komið
af því, að einn hluti heil-
ans tók á móti áhrifum
miklu hraðara en annar, og
að atvikið hefði í raun og
veru viljað til, áður en það
var skráð í huga vísinda-
mannsins eða í öðrum hluta
i heila drengsins.
Eldri maðurinn var ekki
aðeins spekingur, heldur
líka vænn maður. Hann
reyndi að hjálpa unga mann-
inum jafnframt því sem
hann notaði hann til rann-
vsókna.
„Þú verður að líta á þessa
reynslu þína sem sérstaka
gáfu“, sagði eldri maðurinn
honum. „Þú verður að líta á
hana sem einfaldan hvers-
dagslegan sannleika. Bezt
væri að halda þeim í skefj-
um, ef þú gætir fundið
nokkra aðferð til þess. Það
væri skynsamlegt að reyna
að hafa gott af þeim. Og í
öllu fallli máttu ekki leyfa
þessari reynslu að svæfa þig
og lama“.
„Hvemig ætti ég að geta
það, ef þær reynast ávallt
sannar?“
Við þessu var ekkert ann-
að en máttlaust svar, sem
vísindamaðurinn gaf.
„Hver veit nema þú sjáir
rangt einhvern tíma — að
eitthvað verði ekki eins og
þú sást það“.
Evo var það einn morgun,
að vísindamaðurinn fékk
skeyti og fór.-En þegar hann
kvaddi, bætti hann við: „Við
megum ekki týna hvor öðr-
um. Eg kem aftur til þín
°g Þú verður að heimsækja
mig. Því sem eftir er æfi
minnar ætla ég að helga því,
að komast að, hvað ég get
•gert í þessu máli“.
Þeir ráðgerðu að hittast inn-
an fárra mánaða og
hefðu fundizt, ef ekki hefðu gert
sterkari öfl en þeir áttu yfir að
ráða. Ungi maðurinn var með
skeyti, og stoð í því, að hann
ætti að koma til London. Oo-
D
þegar hann kom þangað, tók
frændi hans á móti honum í Vic-
toria-stöðinni. Hann var í utan-
ríkisráðuneytinu. Og við hádeg-
isvcrðinn heima hjá honum, hafði
hann sagt lionum, að það væri
að vinna í
'r 1
FRAMHALDSSAGA
Astf anglnn
af deii§anum
3
hugsaði
sig
stjórnin vildi finna.
Ungi maðurinn
um í tuttugu og fjórar stundir.
Honum virtist þetta viturlegt, því
að veriið gat, að það kæmi honum
á fætur aftur. Hann garti, ef til
vill, fundið í þessu verki praktiskt
brúk fyrir hina fræðilegu þekk-
ingu sína, sem gerði liana þolan-
lega og gagnlega.
Og þannig gekk hann í leyni-
þjónustuna og gerðist hinn merki
legasti njósnari í öllu Þýzkalandi.
Því að það kom fyrir, hvað eftir
annað, að hann sá sýnir, sem
björguðu lífi hans, og veittu hon-
um furðulegar ‘upplýsingar eða
gerðu honum kleift að finna og
koma upp um mótnjósnara. En
að lokum höfðu þeir fundið hann
í húsi milli Grand BrunsWick
Hotel og Gentral Bahn hof, af því
að hann var þreyttur; því þótt
hann væri hraustmenni, gat hann
ekki lengur þolað áreynsiu þess-
arar hræðilegu gáfu.
Og nú var hann hér á gangi
um myrka götuna á leiðinni til
járnbrautarstöðvarinnar og dauða
síns, en honum stóð öldungis á
sama, og var mjög glaður af því
að hann fann, að líkamshita henn
ar lagði í handlegginn. Um stund
skipti það engu máli, hvert hún
leiddi hann, ef hann hefði æsku
hennar og þrótt nálægt sér. Einu
sinni fyrir löngu, hafði hann far-
ið til Tyrol, og hafði hann þá
verið mjög líkur því sem hann
var núna. Þá varð hann þess
skyndilega var, að þau voru kom-
in frarn hjá þeim punkti sýninn-
ar, þar sem hún hvarf út í mistr-
ið, og brautarstöðin
himinn.
gnæfði við
verk handa honum
Þau voru enn á gangi, og eng-
ínn hafði enn þá út úr dyrum
læðzt aftan að honum, gripið um
hendur honum og sagt: „North
— van der Hoeven“. En hann
mundi, að hann hafði ekki séð
mennina. Þann hluta hafði hann
ímyndað sér. Svo að það var ckk-
ert óhjákvæmilegt í því. Þctta
þurfti ekki endilega að koma.
Hún gæti sjálf leitt hann bcint
inn á Central Police Station.
Hún sagði ekkert, nema er
, hún mælti með ofboðlitlum ensk-
/ um hreim: „Ertu þreyttur?" og
eftir Louis Bromfield.
Þýzkalandi. Hann væri kunnug-
ur í Þýzkalandi, og þekkti einkar ur'
vel bæði Hamborg og Berlín.
Hann talaði þýzku eins og Þjóð-
yerji, og frönsku nálega eins vel.
Hann gat látizt vera Þjóðverji
•eða Belgtumaður. Það var eitt-
iivað í Þýzkalandi, sem enska
hann svaraði: „Já, mjög þreytt-
Þau gengu mjög nálægt hús-
inu — þessum stóru húsveggj-
um í Mið-Evrópu leiguhúsum
sem jafnvel á friðartímum eru
skuggaleg — og ailt í einu sneri
hún honum og ýtti inn í dyr.
Hann sá að þetta voru ekki aðal-
dyr hinnar miklu byggingar,
heldur litlar dyr. Hún losaði
handlegginn, tók lykil úr vasa
sínum, stakk honum í lásinn og
opnaði dyrnar. Þau fóru í snatri
gegnum dyrnar og inn í myrkrið
hinum megin. Hún læsti á eftir
þeim og sagði: „Það eru þarna
tröppur, farðu varlega! “
Aftur stakk hún höndinni und
ir handlegg honum og leiddi
hann niður járnstiga, þangað til
þau komu á steinsteypugólf. —
Hann var að hugsa: „Nú ber
þetta til mín á hverri mínútu, og
þó veit ég hvar ég er og hvað ger-
ist.“ En hann sá ekki meira í hug-
anum en hann sá með augunum.
Ekkert sást, engin bending, eng-
in skýr viðvörun, slík sem hann
hafði haft, þegar fyrst var spilað.
Svo sagði hún: „Stigi aftur,"
og þau fóru annan stiga, sem
dundi í undir fótum þeirra, og
svo komu þau eftir lítinn tíma
á tíglagólf. Hún virtist rata vel
í mýrkrinu, því að hún hikaði
ekki eða þreifaði fyrir sér um
vegginn. Svo opnáði hún aðrar
dyr og þau fóru inn í herbergi.
Þá sleppti hún handlegg hans
aftur, til þess að kveikja á eld-
spýtu og á kerti. Ljósið lýsti upp
andlit hennar og um augnablik
vissi hann aftur, hvað átti að ske.
Hún tók kertið og setti það
inn í skápinn, sem byggður var
inn í vegginn og lokaði svo dyr-
unum dálítið, svo að það skini
ekki beint inn í herbergið. Svo
kom hún og sagði: „Leggstu á
dívaninn. Þú hlýtur að vera
þreyttur."
nákvæmlega
D
Það vildi nú
svona til. En sýnin náði ekki
lengra. Mistrið lokaði öllu aftur. ’
Hann hugsaði: „Eg er þrevttur,
og þess vegna er það.“ Svo var
nú hitt, að einn hluti sálar hans
vildi ekki með neinu móti sjá
lengra. Það væri ómögulegt að
þola það að vita nákvæmlega,
hvernig svikin mundu gerast. —
Það væri óþolandi. Líkaminn
ildi afneita sýninni í Grand
3runsWick Hotel-gönsunum.
-íkami hans, af því að hann
elskaði hana, vildi halda áfram
að láta blekkjast fram á síðustu !
sekúndu.
Svo settist hún hjá honum í í
sófann og strauk honum um enn- ;
ið. Hönd hennár var enn köld
af kulda snjósins.
Svo sagði hún: „Þú verður að
dveljast hér. Eg verð nú að fara,
en þú verður að bíða hér, þangað
til ég kem eftir þér. Það gæti
orðið hættulegt að fara út. Hús-
vörðurinn á þetta herbergi. Hann
er kommúnisti. Hann er að bíða
dögunarinnar. Þeir hafa þegar
verið hér og leitað um herbergið.
Þeir koma hingað ekki aftur. En
úti eru þeir alls staðar á verði.
Jafnvel einkennisbúningurinn
þinn væri til einskis gagns núna.“
Hann fann, að hönd hennar
skalf.
Svo laut hún niður og kyssti
hann á ennið. í myrkrinu hugs-
aði hann: „Kossinn! Annars
þurfti ekki.“ Upphátt sagði
hann: „Kannske, að bezt væri,
að ég færi út og gæfist upp.“
Hún hló, skrítinn, ómannúð-
legan hlátur: „Nei, það máttu
ekki gera. Fabrizius vill hafa
heiðurinn af að hremma þig.“
Svo stóð hún upp og fór út. Ó-
ljóst skildi hann, að hún læsti
hurðinni utan frá.
Fabrizius! Þarna komþað! Al-
veg eins og hann hafði ímyndað
sér. Hún hafði verndað hann fyr
ir Gestapo og hernum til þess eins
að geyma hann handa Fabriziusi.
Fabrizius var húsbóndi hennar.
„Þeir“ höfðu sagt honum það,
þegar þeir gáfu honum skipanir
um að hitta hana á bekknum í
dýragarðinum í Berlín. Hún
vann opinberlega fyrir Fabrizius,
en það gerði ekkert til sögðu
,,þeir.“ Hún var hér að leika hinn
hættulegasta leik, svikakind, sem
hafði komizt mjög í mjúkinn hjá
Gestapo. Það var undarlegt, hve
starfið var flókið, þessi svik
báða bóga, sem Hitler og Himm-
ler höfðu hugsað upp. Það var
skrítið, að jafnvel þegar snatarnir
sáu hann með henni, þá var hon-
um við engu hætt, af því að þeir
hugðu, að hún væri að afla upp-
lýsinga hjá honum. Oftar en einu
sinni hefðu þeir getað tekið hann
ef hún hefði ekki verið við. Hann
að velta því fyr ir sér, hve
i þeir væru nú búnir að vera
á hælunum á honum. Kannske
var
lengi
höfðu þeir elt hann til Flensburg,
og því næst um þvert Þýzkaland
til Miinchen og svo til þessarar
Czechborgar. Kannske höfðu þeir
verið mcð honum alla stund, og
aðeins beðið eftir þvi, að hún gæfi
merki um að taka hann fastan.
Eitt var augljóst, að nóg var af-
brýðissemin innan klíkunnar. —
Hópurinn þarna á staðnum hafði
komizt á snoðir um verustað hans
og reynt að hremma hann og
hafa sóma af öllu. Einhvernveg-
inn hafði hún komið honum úr
klónum á þeim hér og inn í þetta
dyravarðarherbergi, til þess að
geyma hann og sæmdina fyrir
að taka hann og færa hinum ægi-
lega foringja sínum, Fabriusi.
En hann var svo þreyttur, að
honum gilti einu, hvað kæmi fyr-
ir hann. Hann opnaði brátt aug-
un og athugaði herbergið. Það
var fátæklega búið. Þar var borð,
fáeinir stólar, nokkrar myndir,
og ein stór af Hitler og nazi flagg
yfir henni. Hvað hafði hún átt
við með því að segja, að sá væri
kommúnisti, sem þetta herbergi
byggði, og biði eftir döguninni?
Hugði hún, að hann væri flón,
eða tók hún ekki eftir því, að
myndin var hér? En hann sá
brátt, hve barnalegur hann var.
Ef maðurinn var laumukommún-
isti, mundii hann auðvitað hafa
mynd af Hitler og Naziflagg t
tilbót, það stærsta, sem komizt
gæti fyrir í herberginu hans.
Þetta var allt svo flókið og
flækt, þessi veröld, sem hann og
Zosta væru fædd í. Engum var
treystandi. I Þýzkalandi treysíi
enginn öðrum. Af því stafaði öll
grimmdin og óttinn. Þegar ekki
var unnt að treysta neinum, vatð
maður að stjórna með illu, of-
beldi, ótta og grimmd, og Iivetj-
um þeim hætti, er skapaði yf>r-
ráð.
Hann mundi daginn, þegar
hann var sendur til að kynnast
henni í dýragarðinum. Hún var,
sögðu „þeir“, ung, ljóshærð og
falleg. „Falleg“, sögðu þeir. en
ckki lagleg. Hún er ekki eins og
venjulegir kvennjósnarar. Hún
er ung stúlka, foringi í a:sku-
lýðshreifingunni. En hún er
sling. Hún er hálf-rússncsk. Við
höfum rannsakað þetta. Það má
fullkomlega reiða sig á hana. —
Hún verður þér til gagns. Hún
getur komið þér í alls kcnar klíp-
ur og úr þeim. Ailir treysta
henni. Hún er í sjón Ari eins og
Hitler hugsar sér þær beztar. —
Ég undirrit.......óska eftir að gerast áskrifandi að
Mánudagsblaðinu.
Nafn
Heimili
Staður
Utanáskrift:
Mánudagsblaðið
Reykjavík