Mánudagsblaðið - 20.02.1950, Side 6

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
. ~ ; Míinudagur 20. febrúar 1950.
borgari, staðfastur, daufur.
Þú lítur út eins og banka-
stjóri“, andvarpaði hún.
Kannske það takist.“ Svo
tók hún hermannsfötin undir
hönd. „Við megum ekki
skilja þau eftir hér. ,Ef þau
fyndust, yrði það slæmt fyr-
ir vin okkar, dyravörðinn.“
„Þetta var henni líkt, líkt
Zosha ,sem hann hsfði elsk-
að. — að hugsa um dyravörð
inn.“
„Komdu“, sagði liún „tím-
inn er kominn. Komdu með
handtöskuna. Hún er tóm, en
J>að skiptir engu. Ef þeir
spyrja þig, þá er öllu lokið.“
Hún opnaði dyrnar og svip
aðist um forstofuna beggja
handa og svo benti hún hon
um. Til þess að sjá vel, lyfti
hann gullspangargleraug-
un upp á enni sér og fylgdi
henni.
Iiún fór niður mjóan járn
stiga, niður í mjög stóran
kjallara. Hann vissi, að þau
höfðu komið þessa leið kvöld
ið áður, þegar þau hurfu af
snævi þaktri götunni. Nú
fór hún með hann í fjarlægri
enda kjallarans, opnaði stál-
hurð og sagði:
„Farðu eins varlega og þú
getur. Láttu ekki sjást á þér
kolaryk og duft.
.Gangurinn var þröngur og
lágur og var fullur af gufu
pípum og hitaður frá mið-
stöð í hinum ofstóra kjallara,
sem þau voru nú farin úr.
'Miðja vega í löngum göng-
unum faldi hún hermanns-
klæði hans, bak við pípurnar.
„Þegar þeir finna fötin“,
sagði hún, „þá vita þeir, að
fuglinn er floginn".
Við enda ganganna fóruþau
inn í annan afarstóran kjall-
ara. Þennan kjallara fóru
þau, og upp járnstiga. og þeg
ar hún opnaði hurðina við
pallskörina, voru þau komin
inn í aðalgang leiguhúss
nokkurs.
Bak við lyftukassann fékk
hún honum járnbrautarfar-
miða. „Eg verð í lestinni, en
ég verð ekki í sama klefa
sem þú. Ef þú sérð mig. þá
mundu að þekkja mig ekki.
þá getur grunað, að ég sé að
fara með herfangið til Fabri-
zíusar. Verið getur að þeir
haldi vörð um mig. Og farðu
4ú!“
( Hún kyssfi hannefki i'þg
H'Jnn hugsaði. Þetta er mjög:
i(allega gerf' af henni. Hun
Hefur __ekki getað fengið af
sér að gera það. Kannske
hún sé nú að fara. Ef til
vill er þetta í síðasta sinn,
sem ég sé hana. Kannske
taka þeir mig á leiðinni til
Freiburg, það færi bezt á því. ('
En allt í einu tók hún í
handlegginn á ihonum. „Líð-
ur þér vel? Ertu nú albata?
Geturðu þettað hjálpar-
l;aust?“
„Eg er mjög þreyttur. Það
er allt og sumt. Mér líður
mjög vel“.
„Vertu þá sæll!“
„Vertu sæl“. . .......j . .
FRAMHALDSSAGA:
Astf a
af dss
gixtn
anum
5
eftir Louis Bromfield.
Hann tók eftir því, að hún
sagði „Vertu sæll“, en ekki
„vertu sæll á meðan“.
Þegar hann fór aftur um
dyrnar í stóra kjallaranum.
þá fann hann í hjarta sínu
sáran sorgarsting og beiskju
vegna allrar þeirrar lífsá-
nægju, sem hefði átt að vera
þeirra um aldur og æfi, en
hennar mundu þau nú aldrei
njóta aftur, af því að þau
voru fædd af fordæmdri kyn-
slóð í fordæmdum heimi.
Það, sem guð hafði ætlað
þeim, var nú að engu gert
með hinu illa í manninum.
Því næst rétti hann úr sér
af því að hann vissi, að hann
mundi þurfa á öllu því þreki
og ró að halda, sem hann átti
til, er hann færi fram hjá
vörðunum á götunni og síð-
ar á stöðinni. Hann setti
UPP þykku gleraugun, tók
upp ódýru handtöskuna, og
hélt svo til dyra hálfblindað-
ur.
Þettað reyndist einfaldara
en hann hafði hugsað. Á
götuhorninu stöðvuðu hann
tveir menn og kröfðust að
sjá skjöl hans. Hann gat ekki
séð framan í þá. Gleraugun
voru svo þykk, að hann var
hálfsjónlaus. Og hann hugs-
aði: „Kannske gleraugun
hafi líka breytt mér. Það var
skrítið hve mikið traust
gleraugun vöktu honum. Það
var ekki einungis svo, að þau
breyttu öllum heiminum,
heldur virtust þau líka breyta
honum, drógu dul á persónu
leika hans og deyfðu hann
andlega.
„Og starfi yðar?“, spurði
annar þeirra.
„Bankastjóri, hér staddur
til þess að selja fasteign".
„Þér hafið heimsótt lög-
reglueftirlitið?“
„Stimpillinn þeirra er á
vegabréfinu mínu — Sjáið
þið?“
Maðurinn spurði: '„Þettað
er . ljósmyhd af ýður?“'
„Já, en ég er gleraugna-
laus“. Hann vissi, að nú hafði
hann hlaupið á sig, en við
því varð ekkert gert úr því
sem komið var. Hann hélt
áfram að tala með því, sem
hann hugði vera sterkum
svissneskum áherzlum.
„Takið þér af yður gleraug-
un“.
iHann tók af sér gleraugun,
drap tittlingana. og starði
mjög ^lvarlega. Honum létti,
þegar hann sá, að hann
hafði 'hvorugan eftirlitsmann
inn séð áður. Fyrr eða síðar
þekkti hann þá, sem eltu
hann. Maðurinn, sem spurði j
hann var eins og rotta á !
svipinn — rétt eins og [
Göbbels. Hann var hissa á,
;hve margir þeirra höfða þenn
an nagdýrssvip, eins og
hreysikettir.
„Og yfirskeggið — er það
laust líka?“
„Afsakið“ — sagði hann
aulalega.
Þetta var slæmt augnablik.
„Hvað voruð þér að gera
í þessu hverfi?“, spurði mað-
urinn.
„Eg var í nótt hjó Gucken-
back frænda mínum. Hann
býr á hæðinni nr. 33“.
„Parlez-vous fancais?“
(Talið þér frönsku?).
„Naturellement. Je viens
de Montreux“ (Auðvitað
Eg kem frá Montreux).
Þetta virtist bjarga hon-
um, en aldrei var hann alveg
viss um, hvernig á því stóð
Maðurinn fékk honum aftur !
vegabréfið. Hann lagði frá
sér handtöskuna og setti aft
ur á sig gleraugun. Hann fór
hægt að öllu, því hann yrði
að geyma sig Fabriziusi, svo
hún fengi heiðurinn af því
að hafa tekið manninn.
Maðurinn með hreysikatt-
arandlitið sagði: „Enn annað
bankastjórakvikindi!“ Því
næst sneru þeir baki við hon
um og skildu skyndilega við
hann, áður en hann hafði
lagað á sér gleraugun aftur
og tekið upp handtöskuna.
Iiann fór sér hægt og mak-
indalega.
Ekki fannst honum sér
vera borgið, fyrr en hann
kom til brautarstöðvarinnar.
Nú virtist honum allt vera í
lagi, nema þá ef hann mætti
einhverjum njósnara., sem
hefði séð hann áður og kynni
að þekkja hann. Af gleraug-
unum fékk hann svima og
hræðilegar kvalir í höfuðið.
Á brautarstöðinni virtist
vera heill hópur manna að
fara. Lögreglueftirlitið virtist
ekki sjá neitt grunsamlegt.
Feiti herforinginn spurði að
eins: „í hvaða erindagjörð-
um eruð þér hér?“
„Að gera upp fasteign og
selja hana“.;
„Lokið?“
„Já“.
„Gott“. Hann braut saman
vegabréfið, fékk honum það
og sagði:: „Lokið“. Og þetta
orð endurómaði í eyrum hans
jafnvel eftir að hann var
kominn út fyrir hliðið.
Og þetta orð. Jú, einmitt.
Jafnvel þótt hann hefði lang
að. til.. að komast undan, ,þá
var nú öllu lokið með hann.
Hann yrði aldrei framar til
neins góðs. Það væri auðveld
ara að græða hræðilegt sár,
en að lækna hinar eyðilögðu
taugar hans. En hann hafði
nokkurs konar rangsnúna á-
nægju af því að hafa leikið
á þá hingað til. Ef til vill
var það aðeins vani, langur
og ánægjulegur, sem þeir ein
ir nutu, sem léku á þá, sem
eltu þá.
Nú færðist þreytan yfir
hann aftur, einhver undarleg
ur doði, sem virtist lama all-
ar hans gerðir. í lestinni
fékk hann sér sæti í annars-
flokks klefa, og lokaði svo
augunum nálega undir eins.
Hann þorði ekki að taka af
sér gleraugun, þótt glerin
kveldu hann og ykju hinar
miklu þrautir, sem hann
hafði í höfðinu. Allt í einu
fann hann að ihann var að
missa meðvitundina. Þetta
var ekki svefn. Það var að
líða yfir hann. Óskýr heim-
urinn leið í kringum hann
og hringsnerist og sveiflað-
ist umhverfis hánn, og hvarf
svo í þokumistur.
Þegar hann vaknaði varð
hann þess var og þó óljóst
í fyrstu að sólbirtu lagði
inn um gluggann á einni
hlið herbergisins. Þetta her-
bergi hafði hann aldrei séð
áður, en hann þekkti það
strax á Ijósamyndunum í
loftinu. Það sólarljós var
endurspeglað frá vatni, og
dansaði í fáránlegum mynd-
um, sem í fyrstu skáru í
augu honum. Þá varð honum
smám saman ljóst, hvað
hann mundi finna í herberg-
inu. Gegnt honum mundi
vera viðamikill útskorinn
skápur, með myndum af álf-
um og ófreskjum, sem fóru
dansandi um loftið. Þar
mundi og vera borð með
hvítum lýniplingadúk og aspi-
distrjájurtum ' og" ráuðri
gólfábreiðu og tveim smáum
stólum og einug þungum og
djúpum, sem var bólstraður
með rauðu plussi, og þar
mundi hún sitja við einhverja
sauma eða þó öllu heldur
prjóna. Hann vissi ekki í
hvaða borg þetta herbergi
var, né hvað ihafði viljað til
áður eða hvað var framund-
an. í hans augum var þetta
herbergi bara einangrað í
tíma og rúmi.
„Kannske ég sé þegar dauð
ur“, hugsaði hann.
Merkilegt var það, að hún
var í herberginu. Hún hafði
sagt: „Vertu sæll“, ekki:
„vertu sæll á meðan“, — hér
inni í hinum dapurlega gangi
leiguhússins, farið burtu að
fullu og öllu og lokað hurð-
inni. Hún var farin fyrir
fullt og allt, og hafði látið
óþokka Fabriziasar um að
taka hann í lestinni.
En ef hann var ekki dauð-
ur, þá var það ljóst, að þeir
höfðu ekki tekið hann fast-
an, því að þetta herbei’gi var
ekki fangaklefi. Áður en
hann gat vakið upp hjá sér
hugrekki til þess að líta af
sólgylltu, hvítu loftinu,
reyndi hann afskaplega mik
ið til að muna, hvað hafði
komið fyrir eftir að hann
fór í lestina. En hann mundi
ekki annað en klefann. Hvað
hafði viljað til eftir það;
hvernig hann komst inn í
þetta herbergi, það vissi
hann ekki. En í huga hans
virtist ekkert vera nema
hringiða misturs, og komu
andlit fram úr því öðru
hverju, flest andlit ókunn-
ugra manna, en einu sinni
eða tvisvar brá ólóst fyrir
andlit hennar um örskamm-
an tíma.
Eg hlýt að hafa verið
mjög veikur hugsaði hann.
Nú verð ég að líta á þetta
herbergi“.
Hann leit við og þarna var
það nákvæmlega eins og
hann hafði séð, og hún sat
þar í stóra gamla plussstóln-
um og var að prjóna. Hún
sneri þannig, að hann gat
séð vanga hennar í sólar-
ljósinu. En hún var nú ekki
í kunna bláa einkennisbún-
ingnum; hún var í ódýrum
búningi, og treyjan fór henni
fremur illa og einnig pilsið.
Það var eitthvað subbulegt
og þó heimilislegt við allt
þarna, rétt eins og þau væru
búin að vera gift í lengri
tíma og væru svo hamingju-
söm, að hún væri jefnvel
hætt að halda sér til.
Hþnn beið og horfði á
hana langa stund og fann
vakna hjá sér huggun og á-
nægju. Hann þorði ekki að
tala, því að hann var hrædd-
ur um, að myndin yrði þá
að engu, að allt þetta væru
bugarórar. En loksins herti
hann upp hugann og sagði:
„Zosha“. Röddin var veik
og undarleg, en þó var hún
svo stérk, að hún ; vaknaði
•■•við. Hún snefj sér að hon-
um og sagði fljótt: „Eric, tíð-
ur þér vel, elskan?“
Kaupið
Mánudags-
blaðið
'W
ktr «■
V^WWAVUWWVVWAfW’iW