Mánudagsblaðið - 06.03.1950, Qupperneq 1

10. töljublað.
BlaSfyrir alla
3. árgangur.
_ j&i _
Mánudagur 6. marz 1950
!SÍÍfJjiia££w* -.
-íijfe Hnefaleikamót KR
Framsókn ber höfuðábyr
Síðastl. miðvikudagskvöld var samþykkt van-
traust á ríkisstjórn Ólafs Thors. Greiddu allir
flokkar aðrir en Sjálfstæðisflokkurinn atkvæði
með vantrauststillögunni. Þetta vantraust er
að ýmsu leyti einsdæmi í sögu Alþingis og
reyndar alls þingræðis yfirleitt. Það er föst
venja, að vantraust sé samþykkt á ríkisstjórnir,
af því að meiri hluti þingheims sé þeim ósam-
mála í einhverjum höfuðmálum. Hér var engu
slíku til að dreifa. Flokkurinn, sem bar fram
vantraustið, Framséknarflokkurinn, var ein-
mitt í öllum helztu atriðum sammála frum-
varpi ríkisstjórnarinnar um gengisfellingu og
aðrar ráðstafanir í því sambandi. Frumvarpið
ber líka að mörgu leyti meiri keim af stefnu
Framsóknarflokksins en Sjálfstæðisflokksins,
enda sjálfsagt öðrum þræði samið með það
fyrir augum að fá Framsókn til að fallast á það.
Það er skiljanlegt, að kommúnistar og kratar
séu andvígir frumvarpinu og fylgjandi van-
traustinu, því að gengisfelling brýtur að mörgu
leyti í bág við meginstefnu þeirra. Hins vegar
hef ég ekki getað fengið skýringu á því, hvað
fyrir Framsókn hefur vakað með þessu van-
trausti, og svo er um fjölda fólks. Menn voru
ekki heldur neinu nær eftir útvarpsumræð-
urnar um vantraustið. Framsóknarmenn gerðu
þar ekki hina minnstu tilraun til að gagnrýna
tillögur ríkisstjómarinnar á neinn hátt, en
virtust þvert á móti vera þeim fylgjandi, enda
viðurkenndu þeir þetta með því að greiða at-
kvæði gegn breytingartillögu kommúnista um,
að vantraustið væri rökstutt með því, að þingið
væri í andstöðu við stefnu stjórnarinnar í efna-
hagsmálum. Stjórnin var felld, þó að stefna
hennar í aðalmálunum ætti fylgi meira en
tveggja þriðju hluta þingsins. Mun þetta vera
alveg einstæður atburður í öllum þingræðis-
löndum. Það hefði ekki mátt minna vera, en
að Framsóknarmenn reyndu að gefa einhverja
skýringu á því, hvers vegna vantraustið var
fram borið. En því fór fjarri. Jafnvel Eysteinn
Jónsson, sem annars er bezt máli farinn allra
þingmanna Framsóknar, var eins og í einhverj-
um álagaham þetta kvöld. Hann kom varla
neinu orði út úr sér, og réðst þá aðallega á
kommúnista, en ekki Sjálfstæðisflokkinn. Ein-
hvern veginn fékk maður hugboð um, að þetta
vantraust væri algerlega undan rifjum Her-
manns runnið og að Eysteini væri ekki meira
en svo ljúft að fylgja því. Frá Hermanns hálfu
getur varla verið um annað að ræða en blint
hatur á Sjálfstæðisflokknum. Það hefði kann-
ske verið sök sér að bera fram vantraust á
stjórnina, ef Hermann hefði haft nýja ríkis-
stjórn tilbúna og þingmeirihluta á bak við
hana. En það er alveg auðsætt, að engu slíku
var til að dreifa. Fall ríkisstjórnarinnar getur
þvi aðeins skapað upplausn og ringulreið á ein
hverjum allra erfiðustu og háskalegustu tím
um, sem yfir íslenzku þjóðina hafa gengið á
þessari öld. Auk þess er það alveg einsdæmi í
allri sögu þingræðisins að fella stjórn af hatri
einu og illkvitni án nokkurs málefnaágrein
ings. Þessi lúalega og ábyrgðarlausa framkoma
Framsóknar mun lengi í minnum höfð.
Um tillögur ríkisstjórnarinnar skal ég ann-
ars ekki fjölyrða. Þær hafa þegar valdið illvíg-
um deilum meðal hálærðra hagfræðinga, og
þá er engin von til, að óbreyttir borgarar geti
fellt neinn dóm um þær. Lítill vafi er þó á því,
að þær skerða lífskjör alls almennings all-
verulega. Er þetta mjög að skapi Framsóknar-
manna og þess vegna því fáránlegra, að þeir
skuli fella stjórnina fyrir tillögur, sem eru eins
og talaðar út úr þeirra eigin hjarta. Hins vegar
munu hinir frjálslyndari bæjaþingmenn Sjálf-
stæðisflokksins, svo sem Gunnar Thoroddsen
og Lárus Jóhannesson, varla vera mjög ánægð-
ir með tillögurnar. Það er að vísu sjálfsagt i'étt,
að íslenzka þjóðin hefur undanfarinn áratug
lifað um efni fram, enda var verulegum hluta
hins gífurlega stríðsgróða sóað í lúxus og vit-
leysu. Allri þjóðinni er því nauðsynlegt að
herða nú á mittisólinni, en hætt er við, að það
verði ekkí gert með neinni ánægju. íslendingum
er annað betur gefið en ættjarðarást og fórn-
fýsi í þágu heildarinnar. Kommúnistar munu
einnig áreiðanlega gera sitt ýtrasta til að blása
að eldum óánægjunnar og efna til verkfalla og
annarra vandræða, og kratar þora ekki annað
en koma í humátt á eftir þeim, þó að með hálf-
um huga sé. Því verður heldur ekki með sann-
girni neitað, að lifnaðarhættir stríðsgróðalýðs-
ins í Reykjavík eru vatn á myllu kommúnista,
enda er enginn vafi á því, að þeir munu kunna
að notfæra sér andúð almennings á þessu fólki
út í æsar.
Framkoma sumra heildsala- og útgerðar-
mannaf jölskyldna á síðustu árum stappar nærri
hreinu brjálæði, þó að til séu margar heiðar-
legar undantekningar meðal þessara stétta.
Eg kannast við eina slíka fjölskyldu, hjón
og tvö börn, sem eru tæplega tvitug að aldri.
Fjölskyldan á þrjá lúxusbíla, börnin sinn hvort
og hjónin einn saman, en frúin kvað vera sár-
óánægð yfir því að fá ekki fjórða bílinn fyrir
Framliald á 4. síöu
sen fekniskf knock-ouí í
2. lofu
Hnefaleikar eru greinilega
mjög vinsæl íþrótt í þessum
bæ. Löngu áður en keppnin
hófst á föstudagskvöldið að
Hálogalandi, voru allir að-
göngumiðar uppseldir og
fjöldi manns beið fyrir ut-
an íþróttahúsið í þeirri von,
að einhver slæddist þangað
með aukamiða. Annars hefur
stundum verið deilt all hast-
arlega í blöðum þessa bæjar
á þessa göfugu íþrótt. Sam-
eiginlegt þessari gagnrýni er
það, að hún hefur ætíð verið
skrifuð af ósanngirni og
greinilegri illkvitni. Blandað
hefur verið saman á kjána-
legan hátt slagsmálum og
hnefaleikum, sem er vitan-
lega tvennt ólíkt.
Áhorfendur að keppninni
munu hafa verið hátt á ann-
að þúsund. Þar mátti sjá
ýmsa þekkta kappa, svo sem
Hrafn, Þorstein, sem var
hringdómari, Guðjón Mýrdal,
Guðmund Arason, Friðrik
Sigurbjörnsson, Guðmund
Sigmundsson, Guðjón Ein-
arsson o. fl.
E.O.P. setti mótið og mælti
bæði á danska og íslenzka
tungu. Sama gerði Erlingur
Pálsson, er flutti skörulega
ræðu af hálfu ÍSÍ.
Byrjað var að keppa í flugu-
vigt. Þar börðust hanzkar
með drengi, því snáðarnir
voru ekki nema 10—12 ára.
Ekkert var tilkynnt um,
hver sigraði í þeirri viður-
eign. í Bantamvigt sigraði
Friðrik Guðbjart. 1 léttvigt
Kristján Friðrik eftir rösk-
an leik í millivigt Grétar
Rögnvald og í þungavigt
Hörður Helga.
Þá komu fram á sjónar-
sviðið Viggo Carlsen og Jón
Norðfjörð. Þeim var heilsað
með miklum fagnaðarlátum,
Dananum ekki síður. Og
menn skotruðu augunum til
danska og íslenzka fánans,
sem héngu fyrir gafli húss-
ins. Viðureignin, sem standa
átti 3 lotur, var styttri en
búizt var við. íslendingurinn
bókstaflega malaði niður
Danann, sem í annarri lotu
gafst upp. Snotrasti ná’mgi
þessi Dani, en ekki nokkur
boxari, og ætti frekar að
spreyta sig á einhverju öðru.
Jón var hinn sprækasti, og
Framhald á 4. síðu.