Mánudagsblaðið - 06.03.1950, Page 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 6. marz 1950
fc-~
FRAMHALDSSAGA
Ásllanginn
af dauðanum 7.
eftir Louis Bromfield.
Þegar hún hafði lokið sög-
unni, kyssti hún hann aftur
og sagði: „En við erum ekki
frjáls ennþá. Lögreglan hérna
kemur og yfirheyrir okkur
um skjölin okkar.
Hann heyrði varla til
hennar, því að það, sem kom
fyrir þau núna, vakti hon-
um engin óþægindi. Þau voru
komin yfir landamærin, út
úr þessu ægilega landi tor-
tryggni og dauða. Honum
virtist stundum, að í öllum
Þjóðverjum byggi einhver
hnignun, sem tilbæði dauða
og liti á sjálfsmorð svo sem
væru þau heiðarleg og lýstu
hugrekki. Hafði ekk öll þjóð-
in hvað eftir annað allt frá
dögum Hermanns rauða
drýgt sjálfsmorð á sér, og
bundið borgarana saman með
fjötrum blekkinga og >hé-
gómaskapar og særðs stór-
lætis til þess að ganga út í
dauðann gegn herskörum
heimsins?
Það var ekki aðeins
Þýzkaland, sem hún hafði
komizt frá, heldur hitt —:
dauðanum.
En hann var enn þá rugl-
aður, og hann vissi, að hann
mundi aldrei fá frið í sálu
sína, fyrr en hann skildi,
hvað hafði komið fyrir nótt-
ina, sem hann hafði falizt
mitt á meðal fjandmanna í
forsalnum í Grand Brunsvick
hótelinu. Hann varð að fá
að vita það. Hann varð að
trúa því, að einu sinni hafi
það verið rangt, sem hann
sá. Og því sagði hánn: „En
þú komst í hótelið það kvöld
ið til þess að framselja mig
Fabrizusi“.
Hún leit undan „Já“, sagði
hún, „það er satt. Hvernig
vissir þú það?“
„Eg sá það á sama hátt
og ég'sé stundum hluti: Eg
vissi, að þú varst ekki sú,
sem þeir héldu. Þú varst
ekki ein áf okkur. Áður en
þú komst, ég sá þetta allt
og vissi“.
Hún fór að gráta og sagði
eftir litla stund: „Já, það var
satt. Stundum saman barð-
ist ég áður gegn þessu. Vit
mitt og tilfinningar börðust
eins og villidýr í mér. Ann-
arsvegar var skyldan, ættin
og landið og hugsjónirnar,
sem höfðu vakið hjá mér —
þær einu, sem ég þekkti
nokkurn tíma. Eg hafði lif-
að fyrir þetta stórvirki, þenn
an sigurljóma föðurlands
míns. Eg hafði hætt lífi mínu
mörgum sinnum. Það var fyr
ir þettað nýja Þýzkaland,
nýju skipunina, að ég lifði.
Annars vegar var allt þetta
og hinsvegar einungis, þú,
veikur, ofsóttur og innikró-
aður og ekki undan komu
auðið. Eg hugsaði: „Það er
alveg ómögulegt að bjarga
honum“. Það bezta, sem ég
get gert er að afhenda hann
Fabrizíusi. Þar hefi ég dálít-
il völd. Þar get ég, ef til vill,
hjálpaði honum. Því fór ég
að lokum, hrædd og hnuggin,
til hótelsins, gekk fram hjá
þér og sagði: „Afsakið, nú
verð ég að fara til stöðvarinn
ar. Það var Júdasarkossinn
minn“.
Hún þagði um stund og
starði út um gluggann á
sólskinið og vatnið. Hinum
megin vatnsins risu fjöllin
snævi þakin og bar við him-
in. Hann lagði ekki að henni
um að halda áfram. Hann
beið og horfði á hana, og
hálfskiidi nú, hví hún var
svo breytt, svo hæglát og
virðuleg, og svo miklu fal-
legri.
Bráðlega sagði hún lágt,
og horfði enn útum gluggann:
„Það var smáræði, sem
breytti því öllu. Það kom á
bví augnabliki, sem ég tók
undir hönd þér og fann að
hitann lagði frá þér gegnum
fötin þín. Eitthvað hræðilegt
vildi til. Það var eins og haf-
ið opnaðist eða fjöllin
hryndu. Allt í einu vorum
við einu tvær manneskjurnar
í heiminum. í tíma og rúmi,
í dimmri þröngri götunni,
var enginn nema þú og ég.
Og einhver rödd sagði: „Eg
geri þettað ekki, ég skal
bjarga honum — en guð
einn veit, hvernir — en eg
skal bjarga honum og sjálfri
mér líka, ef mögulegt er.
Allt í einu tók ég að hata
af öllu hjarta, allt það, sem
ég hafði áður haft trú; á,
allan þann heim, sem mér
hafði áður sýnzt svo dýrleg-
ur. Eg hataði mennina, sem
ég hafði tilbeðið, mennina,
sem ég hafði glatt. Eg hat-
aði allt, sem fyrir þetta augna
blik hafði verið mitt líf, af
því að þú og ég og það, sem
milli okkar var, varð mér
allt í einu dýrmætara en
land mitt og fjölskylda,
flokkur og allt annað í þess-
um heimi. Þú og ég gengum
eftir dimmri götunni 1 snjón
um og vorum meira verð en
stjórnmálamenn og flokkar
eða styrjaldir eða þýzka rík-
ið. Við vorum karl og kona,
ein í upphafi heimsins, ein
í tíma og rúmi. Ekkert ríki,
enginn flokkur, engar hug-
sjónir höfðu nokkurn rétt,
sem okkur var skylt að virða
því að við stóðum þarna tvö
ein saman, sem ímynd mann-
úðarinnar. Ekkert vald hafði
rétt til þess að eyðileggja
lífshamingju okkar og rétt
okkar til að lifa. Sama rödd-
in sagði líka: „Það getur ver-
ið, að þér takizt ekki, að
bjarga honum. En ef hann
er gripinn, þá verður þú
gripin líka. Hann mun deyja
og þú með honum. Og það
var betra en hitt.“
iHún þagði enn um stund.
Svo sagði hún: „Frá því
augnabliki var ekki framar
um efa að ræða. Nú er ég
eins og lítið klæðlaust barn.
Eg hefi yfirgefið allt. Nú á
ég ekker nema þig, ekkert í
þessum heimi. Eg hefi svikið
allt, sem ég áður treysti“.
Svo brosti hún, en mér stend-
ur á sama, því að nú líður
mér vel“.
Hann lagði hönd henríar
við kinn sér og sagði: „ Nú
sé ég eftir því að ég spurði
þig. En ég varð að vita það,
hvort mér hefði nú skjátl-
ast einu sinni“.
„Nei, þér skjátlaðist ekki.
Eg kom þangað og ætlaði að
svíkja þig“.
Þá sá hann alt í einu sýn:
Það mundi barið að dyrum,
og þegar hún opnaði, mundu
vera tveir svissneskir lög-
regluþjóhar í síðum kápum,
annar hár og þrekinn með
rautt yfirskegg, hinn stuttur
og dökkur. Og hávaxni mað-
urinn mundi segja: „Afsak-
ið, en við verðum að kom
til að athuga skjöl ykkar“.
Og þeir mundu líta á skjöl-
in og segja: „Þið verðið að
koma með okkur til yfir-
mannsins“. Þá hvarf myndin
út í þoku, og eftir það vissi
hann ekki, hvað gerast
mundi.
En það skipti engu máli,
jafnvel þótt þau væru kyrr-
sett og skilin. Þau höfðu um-
flúið hina ægilegu martröð
heims þessa. Og það, sem
þeim hafði viljað til, hafði
komið fyrir næsta fáa elsk-
endur, síðan jörðin varð til.
En einhverntíma og ein-
hversstaðar, þegar öll bág-
indi. tortryggni og hatur
hafði slotað nokkuð, gætu
þau furídið stað, þar sem var
friður og velsæmi og þau
gátu notið þeirrar sælu, sem
Glmstelnaþjófnaður
eftir Agatha Christie
„Eg held, Poirot, að þúi
hefðir gott af að fara eitt-
hvað út úr bænum“.
„Þú heldur það, mon ami
(vinur minn)?“
„Eg er viss um það“.
„Nú — svo þettað er allt
afráðið“, sagði vinur minn
brosandi.
„Þú kemur, eða hvað?“
„Hvert ætlar þú að fara
með mig?“
„Til Brighton, satt að
segja. Vinur minn í City,
(London) benti mér á nókk-
uð gott þar, og — ja. ég hefij
fullar hendur fjár, eins ogi
menn segja. Eg held, að þúj
hefðir mjög gott af því að'
vera utan bæjar um helgina“.j
Þakka þér fyrir, ég þigg þetta
feginshendi. Þú ert góðhjart-
aður að hugsa um mig gaml
an manninn. Og hjartagæzka
er meira virði enn allar litlu
gráu sellurnar. Eg, sem við
þig tala, er stundum í hættu
að gleyma þessu“.
Mér geðjaðist ekki sem
bezt að þessu. Eg er hrædd-
ur um Poirot hætti stundum
við að vanmeta gáfur mín-
ar. En ánægja hans var svo
auðsæ, að gremja mín hvarf.
„Þettað er þá afráðið“,
sagði ég skjótt.
Á laugardagskvöldið, borð
uðum við í Grand Metropoli-
tan og var þar kátt og vel-
búið fólk. Allir virtust vera í
Brighton með konur sínar.
Búningar þeirra voru dásam-
;legir — og gímsteinarnir,
sem stundum var státað með
meira til að sýna þá, heldur
en af smekkvísi — voru al-
veg dásamlegir.
„Þetta er sjón að sjá“,
sagði Poriot. „Þetta er heim-
kynni stríðsgróðamanna, eða
hvað. Hastings?“
„Svo er álitið“, svaraði ég.
„En við skulum vona, að þpir
séu ekki allir markaðir
stríðsgróða marki.“
Poirot litaðist um glaður í
bragði.
„Þegar ég sé svona mikið
af gimsteinum, þá óska ég
stUndum, að ég hefði snúizt
til glæpa, í staðinn fyrir
að koma upp glæpum. Hér
er vissulega einstætt tækifæri
fyrir slingan þjóf. Sjáðu.
Hastings, gildvöxnu konuna
hjá stólpanum. Hún er eirí's
og þið segið, öll þakin gim-
steinum".
Eg fylgdi bendingu hans.
„Hva“, sagði ég „betta er
hennar er kauphallarmaður
sem græddi nýlega stórfé
á olíu“.
Eftir máltíðina hittum við
Opalsenshjónin frammi í
stofu og ég kynnti Poirot fyr
ir þeim. Við skröfuðum sam-
an í nokkrar mínútur og end-
uðum með því að drekka
kaffið saman.
Poirot sagði nokkur lofs-
orð um suma dýrari gim-
steinana, sem skinu á hinu
breiða brjósti frúarinnar, og
það birti yfir henni.
„Það er hreinasta ástríða
hjá mér, herra Poirot“, sagði
hún. ,jEg elska gimsteina.
Ed. þekkir þennan breisk-
leika minn, og. 1 hvert skipti
sem allt fer vel hjá honum,
þá færir hann mér eitthvað
nýtt. Yður þykir gaman að
gimsteinum?“
„Eg hefi haft töluverð
kynni af þeim á ýmsum tím
um; vegna starfs míns hefi
ég komizt í kynni við suma
frægustu gimsteina í heimi“
Svo fór hann að segja sögu
helztu ríkisheimilum, og
frú Opalsen hlustaði með op
inn munninn af ákafa.
„Svona“, sagði hún, þegar
hann lauk sögunni. „Þetta
er ekki bara leikur einn.
Vitið þér, að ég á perlur
sjálf, sem eiga sér sögu. Eg
held, að álitið sé, að það, sé
einhver fegursta hálsfesti í
heimi — perlurnar eru svo
fallegar — og fagrar á lit.
Eg held bara, að ég verði að
hlaupa upp og sækja þær“.
„Ó, frú“, sagði Poirot, „það
er alltof mikil fyrirhöfn.
Blessaðar, verið þér ekki að
hafa fyrir því.“
„En mig langar svo til að
sýna yður þær“.
„Fyrst, konan yðar, er svo
elskuleg að vilja endilega
sýna mér hálsfestina sína“.
„0, perlurnar!“, sagði Opal
sen ánægður á svipinn. „Já,
þær eru þess virði að sjá
þær. Þær kostuðu líka þó
nokkra fúlgu. En þó standa
þær undir sér. Eg gæti feng-
ið það, sem ég greiddi fvrir
þær hvenær sem er — og lík-
lega meira. Verð kannske að
selja þær ef allt gengur eins
og nú lítur út. Það er svo
lítið um peninga núna
í City“. Og hann lét
dæluna ganga um tækniat-
rið, sem ég botnaði ekkert í.
Þá kom. inn lítill vika
drengur, sem gekk til Opal-
frú Opalsen“.
„Þelikirðu hana?“
„Lítilsháttar. Maðurinn
sens og hvíslaði einhverju
að-» honum.
Framhald á 2. síðu.
guð hafði ætlað þeim frá
upphafi vega.
Það var barið að dyrum.
Hún stóð skjótt upp og fór
og opnaði hurðina. Úti í
ganginum sá hún tvo lög-
regluþjóna í síðum kápum,
annan, háan og gildan með
rautt yfirskegg. hinn var lít-
ill vexti og dökkur. Hávaxni
maðurinn sagði: „Afsakið,
en við erum komnir til að
athuga skjölin ykkar...“.
ENDm