Mánudagsblaðið - 13.03.1950, Blaðsíða 5

Mánudagurinn 13. marz 1950.
oiavaasÐYanNyH
5
ALLTAF EITTHVAÐ AÐ
„Blómarós“ skrifar mér langt
og að mörgu leyti skemmtilegt
bréf. Hún kvartar sáran yfir
framkomu ungu mannanna,
sem bjóða lienni út, og þó að
hún, eins og hún sjálf segir, sé
mjög ,,umsvermuð“, þá líturút
fyrir, að alltaf sé eitthvað at-
hugavert við ,,sjeikana“, sem eru
á eftir henni.
Eg birti hérmeð bréfið, en
„Blómaí >sin“ biður mig að láta
þess getið. að nöfnum mannanna
sé breytt.
„Kært í 'lio mín! Þú ert stund-
um að revna að kenna okkur
stúlkunum að heo;ða okkur bet-
ur og veitir víst eklci af því í
mörguni tilfellum. En mér finnst
að ekki sé meiri vanþörf á því
að segja strákunum til syndanna,
og þar eð enginn annar gerir
það, þá xttir þú að taka það að
þér líka.
Þó ég segi sjáir frá, þá er ég
frekar umsvermuð af karlmönn-
um, og er mjög oft boðin út.
Auðvitað er ég svolítið montin
af því, að svona margir myndar-
legir ungir menn skulu bjóða mér
út, — en, almáttugur minn, hvað
þeir geta sumir farið í taugarn-
ar á riier!
Tökum til dæmis hann Bjössa.
Hann er svo góður og hugsunar-
samur, að satt að segja er hann
alveg að gera mig vitlausa með
öllum sínum gæðum og hugsun-
arsemi! Hnnn er alltaf að spyrja
mig í tíma og ótíma, hvort mér
sé kalt o. s. frv., og stundum
mænir liann þessum líka ástar-
augum á mig og segir: „Er þér
illt í höfðinu elskan? Þú ert eitt-
hvað svo breytuleg til augnanna.
Kannske þykir þér óþægilegur
hávaðinn í hljómsveitinni? Viltu
heldur, að ég fylgi bér heim?“
Þá langar mig til þess að æpa!
Því að év oet sagt Bjössa 02; öðr-
O O O : O
um það að ef mér líður eitthvað
illa, þá ! 1 ri ég mig ekki um að
láta alltaf vera að minna mig á
það. Og sízt af öllu þegar ég er
úti að skemmta mér. Og hvaða
flón sem er ætti að vita það, að
það að segja, að maður sé þreytu-
legur til augnanna, er það sama
og að segja að maður sé ellileg-
ur og taki sig ekki vel út, — og
þess vegna beinlínis „fornerm-
andi“.
Þá er það hann Pétur. Hann
er sjómaður, siglir til Ameríku
og um allar jarðir, og heldur að
hann sé eitthvert tromp, —
merkikertið a tarna. Alltaf ef ég
er í einhverju nýju, þó að ekki
sé nema með nýja eyrnalokka eða
nýtt ilmvatn, þá skal Pétur taka
eftir því. Og þá er hann ekki
að hafa fyrirþví að segja eitthvað
notalegt um það, heldur þarf
hann alltaf að vera að særa mig
með því að segja hvað riákvæm-
lega það sama er ,,hræbillegt“ í
Ameríku og hve miklu fallegra
allt sé þar. Um daginn var ég í
sjöunda himni yfir hálsbandi,
em mér var geíið í afmælisgjöf,
:n þegar Pétur sá það, þurfti
ann auðvitað að'segja: „Nokk-
: ð snoturt hálsband þetta. Svona
drasl kostar 1—2 dollara Westra
,n fyrir 5 dollara er hægt að fá
. . o. s. frv. o. s. frv.“ Skilur
. hvað ég meina? Pétur ætti að
v.a það, glópurinn sá, að hér í
er svo erfitt að ná í alla hluti,
g ef maður nær í þá, eru þeir
ndýrir, svo að við reynum bara
A lclæða okkur hér eins snotur-
. -a og við höfum ráð á og
. •nekk til. Það ergir mig því,
. r.gar hann er alltaf að blaðra um
i'llar dáse-mdirnar, sem hartn
æfur séð og ég hefi engin tök á
A ná í. Auk þess sé ég oft er-
■end tízkublöð, — með verði
lutanna með skýrum stöfurn,
- svo að Pétur þarf ekki að láta
ins og hann sé einhver talandi
erðlisti, þegar við förum út sam-
n. ■
Já, Pétur hefur víst oft furð-
3 sig á því, af hverju ég skyndi-
■ya hætti að nenna því að fara
t með honum, — því að Pétur
alveg draumur.... þ. é. i
. jón!
Nú,.. og svo er það Gústi.
ann er nýbakaður lögfræðingur
g þykist vera alveg œgilega vit-
• og menntaður. Hann talar
:eiprennandi einhver ósköp af
ungumálum, þar á meðal
oænsku og frönsku. Nú veit
•;ann, að einu sinni dvaldist ég
Frakklandi um vikutíma, og
ð einu sinni var ég að kukla við
ið læra ögn í frönsku. Hann læt-
ur því ekkert tækifæri ónotað til
bess að sletta framan í mig
rönskunni. Og ég sem skil varla
meira en „Parlez vous Franca-
ise?“ — og hann veit það vel!
Stundum þegar við erum innan
um fullt af fólki, ryður hann úr
sér löngum klausum á fronsku
við mig ,lítur svo með sigri hrós-
andi brosi á alla viðstadda og
segir: „Hún skilur nefnilega
frönsku og hefur verið í Frakk-
landi!“ Og ég stend eins og
glópur og skil ekki neitt! Nei,
þið megið eiga hann Gústa fyrir
mér.
Loks er það eitt, sem öllum
tarlmönnum er sameiginlegt, -—
og ég þoli ekki.
Þegar komið er í boð eða
,partý“, þá rotta allir karlmenn-
irnir sig saman út af fyrir sig,
blaðra um ,,business“ og stjórn-
mál, en skilja allar dömurnar
eftir ‘Saman, — halda víst, að
þeim sé mál á að blaðra sam-
an um vinnukonur og veikindi.
Eg segi fyrir nrig, að mér þykir
oft gaman að því að blaðra við
kunningjakonur mínar yfir
kaffibollunum, en þegar piltur-
inn minn býður mér út, þá ætl-
ast ég til, að hann skipti sér af
mér, en ekki að hann ,,parkeri“
mer á einhverjum sófa innan um
fullt af öðrum yfirgefnum kven-
personum. Ug eg
Og ég býst við, að
flest kvenfólk sé sammála mér
um þetta. Kærar kveðjur frá
,,Blómarós“.“
Eg þakka „Blómarósinni“
kærlega fyrir tilskrifið og vona
að þeir hirði sneið, sem eiga! En
mig langar til þess að gefa henni
smáheilræði: Hún ætti að muna
það, að enginn er fullkominn,
— ekki einu sinni hún sjálf, þótt
hún auðsjáanlega haldi það, —
og ég held, að hún sjái ekki
skóginn fyrir trjánum, þ. e. hún
einblínir svo á smágalla vina
sinna, að hún sér ekki kosti
þeirra. Hún ætti líka að muna
það, að ekki er víst, að hún
verði alltaf eins ,,umsvermuð“ og
hún segist nú vera, — engin er
,,Blómarós“ til eilífðar, — og
kannske kemur þá að því, að
vegna hennar eigin heimtufrekju
— vandlætinga- og smámuna-
semi situr hún eftir ein með sárt
ennið, — og óskar þess, að hún
hefði jafnvel Bjössa, Pétur og
Gú«ta aftur, — heldur en ekkert.
Skáldið: Við ættum ekki að
vera að áfellast búnino- nútíðar-
O
kvenna.
Vinur hans: Það er satt; þar
er ckki mikið að áfellast.
Pabbi kom heim með sýnis-
horn af dúk, sem hann ætlaði í
föt handa sér. Fjölskvldan athug-
aði dúkinn og ræddi um hann
fram og aftur, og jafnvel Jón
litli var kallaður þangað til þess
að láta í ljós sína skoðun. Hann
sneri efninu við og skoðaði út-
hverfuna.
„Kjáninn þinn,“ sagði mamma
lians. „Þetta er úthverfan.“
,,Eg er enginn kjáni,“ svar-
aði strákur. „Þetta efni kemur
ekki til mín fyrr en búið er að
venda því.“
Björn var klvfjaður af pinkl-
um, þegar hann mætti vini sín-
um.
„Þú hefur heldur en ekki ver-
ið í búðum í dag.“
„Já,“ sagði Björn. „Eg keypti
konunni minni tvo hatta, tvo
kassa af súkkulaði og perlufesti
og loðkápu.“
„Hamingjan góða,“ sagði vin-
ur hans. „Hvaða voða rimmu
hafið þið hlotið að lenda í.“
dó í gær,
búningiá
svo að ésr er í sorgar^
o
Maður var að máta á sis föt
fvrir framan spegil.
„Otæk, alveg ótæk!“ sagði
hann.
Skraddarinn, skelkaður: Hvað
er það, sem yður finnst svo ó-
tækt?
Maðurinn: Vangamyndin at
mér.
fá
Lánardrottinn: Heyrðu, ég vil
penmgana mina!
Skuldunauturinn: Það er allt
í lagi. Eg hélt, að þú vildir fá
mína peninga.
Eg hef að-
ÉINUM O F MIKIÐ
NeW York búa einurn var
stefnt fyrir rétt fyrir það, að hafa
gefið konu utan undir í strætis-
vagni. Ðómarinn bað hann um
skýringu á þessu framferði.
„Jú, sjáið þér til, herra minn,“
svaraði ákærði. „Þetta var svona:
Konan kom inn í strætisvagninn
j settist við hliðina á mér. Síðan
opnaði hún töskuna sína, tók
budduna upp úr henni, lokaði
töskunni, opnaði þudduna, tók
pening upp úr henni, lokaði
buddunni, opnaði töskuna, lét
budduna aftur ofan í hana og
lokaði töskunni. Þá sá hún, að
vagnstjórinn fór upp á efri hæð
strætisvagnsiris, svo að hún opn-
aði töskuna, tók budduna upp úr
henni, lokaði töskunni, opnaði
budduna, lét peningana aftur of-
an í hana, lokaði buddunni, opn-
aði töskuna, lét budduna aftur
f
ofan í hana og lokaði töskunni.
Nú sá hún að vagnstjórinn var
V innuveitandinn
eins kvongaða menn í þjónustu
minni.
Umsækjandinn: Hvers vegna?
Vinnuveitandinn: Þeir eru
ekki eins ákafir að þjóta heim á
kvöldin.
Kaupmaður var að tala við
mann, sem sótt hafði um stöðu
hjá honum.
„Því miður, ungi rnaður, er
ée hræddur um, að þér séuð ekki
Fyrirspurn
Getur Mánudagsblaðið upp-
lýst eftirfarandi:
Mig hefur oft undrað, að
fyrsta eða „svokallað” fyrsta fl.
kjöt er aðeins á boðstólum í kjöt-
búðunr bæjarins. Eg er bónda-
sonur úr sveit, ekki allfjarri Rvík,
en er hér við nám í vetur, og er
því ,,fæðiskaupandi“ líka. En svo
er mál með vexti, að frá mínu
heimili eru oft seld til Reykja-
víkur geldneyti og aðrir góðir
gripir, en þótt undarlegt sé, ná
þeir sjaldan fyrsta flokki, oftast
öðrum eða þriðja — það er að
segja til fralags. Nú þykir okkur
,,fæðiskaupendum“ kjötréttir hjá
matselju okkar rn jög misgóðir, og
sú fróma manneskja sver og sárt
við leggur, að hún kaupi aðeins
fvrsta flokks kjöt, því að annað
sé yfirleitt aldrei fáanlegt. Við
,,fæðiskaupendur“ höfum líka —
svona að gamni okkar fa’rið inn
hæfur í stöðuna. Þer eruð alvegf kjötverzlanir og spurt um hvort
okunnugur verzlun minni. annars eða þriðja flokks kjöt væri
„Já, einmitt það! sagði um-cil, og hefur svarið ávallt verið
NEI.
Nú er spurningiri þessi: Er
allt kjöt, sem keypt er inn eftir
annars eða þriðja flokks mati, selt
neytendum sem fyrsta flokks
sækjandinn. „Vélritunarstúlkan
yðar og ég erum þó trúlofuð.“
Lítil stúlka bað um lakkrís fvr-
ir 25 aura.
„Eg er hrædd um, að ég eigi
engan lakkrís til, góða,“ sagði
afgreiðslukonan. „Þarf það endi-
lega að vera lakkrís?"
„Já, það er ég hrædd um,“
svaraði sú litla. „Kötturinn minn
una upp úr henni, lokaði tösk-
unni, opnaði budduna, tók pen-
' & UPP
ing upp úr henni
að koma aftur niður stigann, svo
að hún opnaði töskuna, tók budd-
„Hættið þessu maður!“ öskr-
aði dómarinn. „Þér gerið mig vit-
lausan!
„Já, það er einmitt það, herra
minn,“ sagði maðurinn. „Þetta
gerði mig vitlausan.“
Hann var sýknaður.
CLIO.
vara, og hver hefur eftirlit með
að svo sé ekki gert?
Er ekki eitthvað til hér í bæn-
um, sem nefnist „matvælaeftir-
lit“?
Eða eru kjötverzlanir undan-
þegnar öllu eftirliti?
Með þökk fyrir væntanlegar
upplýsingar.
P.t. Reykjavík, 6. marz 1950.
Páll bóndasonur.
Mánudagsblaðið
getur,
því
miður, ekki svarað þessari rétt-
mætu spurningu, og vísar því
málinu til matvælaeftirlitsins, því
að full ástæða virðist til þess að
biðja skýrra svara.
Ritstj.