Mánudagsblaðið - 03.04.1950, Blaðsíða 6
B ______ . MANUDAGSBLADJÐ _____ : M&midagur 3. apríl 1950.
FRAMHALDSSAGA:
Síðdegisævintýri 2.
Eftir M. DAVIDSON POST
„Og hvernig hefur þú gcfiö
loforð?“
„Á sama hátt og þið hafið gef-
ið loforð,“ sagði Abner, „oo- eins
og allir hér hafa heitið. l orfeður
vorir tóku eftir því, að þeir gátu
ekki haldið glæpamönnunum og
þjófunum í skefjum, þcgar þeir
unnu hver út af fyrir sig, svo að
þeir kómu sér saman, og ákváðu
að hafa vissa aðferð í þessum mál-
um. Nú höfum við samþykkt
samnipg þeirra og heitið að hlýða
honum. Og ég fyrir mitt le)’ti
vil gjárna halda heit mitt.,“
Stóri maðurinn varð ruglaður
á svipinn. En svo birti yfir hon-
um. „Hver fjandinn,” .sagði
hann. „Þú átt við lögin?“
„Kallaðu það hvað sem þú
vilt,“ svaraði Abner. „Það er ekki
annað en samþykki allra að vinna
víst vcrk á vissan hátt.“
,Jæja,“ sagði Ward, „við æ'tl-
um að súnna þetta verk á okkar
hátt.“
Frændi varð hugsi á svipinn.
Svo sagði hann: „Þið gerið illtl
.O Zj
eínhverju saklausu fólki.
„Attu við þcssa tvo óþokka?“
Ward benti með fingrinum á
fangana.
Fr.rndi leit upp og á fangana,
sem voru nokkuð álengdar undir
stóru beikitré, rétt eins og hann
hefði ekki itekið eftir þeim fyrr
en nú.
„Eg var ekki .að hugsa um
þá,“ svaraði hann. „Eg var að
hugsa, að ef menn eins og bú og
Lemuel Arnold og Nicholas Van-
cc brjóta lögin, munu minni
menn fylgja ykkar dæmi, og eins
og þið réttlxtið ykkar gerðir mcð
því að kalla þær verndarráðstafan-
ir, svo munu þeir og með sama
hxtti réttlæta rán sín og hefndar-
vcrk. Þannig verða svo lögin
gagnslaus og fjöldi valdalausra
ag.saklausra manna, sem reiða sig
á þau til öryggis, verða þannig
verndarlausir.“
Þetta voru orð, sem ég hef
munað, af því að þau varpa ljósi
á aftökur án dóms og laga, sem
ég hafði ekki hugleitt. En ég sá,
að þessi orð mundu ckki hafa á-
hrif á þá. Þcir voru reiðir og tóku
þeim kuldalega.
,,Abner,“ sagði Ward, „við
ætlum ekki að ræoa þetta mál við
þig. Það koma þeir tímar, að
menn verða að taka lögin í sínar
hcndur. \hð búum hér við rætur
fjallanna. Peningi ökkar er stol-
ið og hann rekinn inn í Mary-
land. Við erum orðnir leiðir á
þessu og ætlum að taka fyrir það.
Líf okkar 02; cfni er í hættu vcgna
þe^sara djöfulsins óþokka, og við
höfum ákveðið að clta þá uppi og
hengja þá á E’rsta tréð, sem við
sjáum. Við scndum ekki eftir
þér. Þú ruddist hingað, og ef þú
þorir c’cki að brjóta lögin, gctur
þú haidið áfram, því að við ætl-
um að brjóta lögin, ef það getur
kailast lögbrot að hengja þessa
bölvaða þrjóta og morðingja.“
Eg varð hissa á ákvörðun
frænda míns.
„Jæ.ja,“ sagði hann, ,,ef brjóta
verður lögin, þá ætla ég að vera
hér kyrr og brjóta þau með vkk-
ur.“
„Jæja þá,“ sagði Ward. ,.En
fáðu ekki rangar hugmyndir i
höfuðið á þér, Abner. Ef þú kýst
að vera hér kyrr, þá setur þú þig
í sömu spor og allir aðrir.“
„Það er líka einmitt það, sem
ég vil gera,“ sagði Abner. ,,En
eins oq- nú stendur málið, eruð
O .
þið allir mér fróðari.“
„Hvernig fróðari?“ spurði
Ward.
„Mér fróðari," svaraði frændi,
,,að því leyti, að þið hafið heyrt
framburðinn gegn föngunum, og
eruð sannfærðiir um, að þeir séu
sekir.“
„Ef þetta er allt og sumt, þá
skal þér ekki synjað. Héf hefur
verið svo mikill gripaþfóínaður
upp á síðkastið, að þeir, sem búa
við landamærin, hafa nú loks
bundizt samtökum um að stöðva
hvern griparekstur upp í fjöllin,
nema einhver fylgi honum, sem
þeir þekkja og vita að ekkert er
athugavert við. í dag eftir há-
degi sagðist einn af mönnum
mínum hafa mætt smáhópi geld-
neyta, svona um hundrað eða svo,
og ég stöðvaði hann. Þessir tveir
menn ráku nautin. Eg spurði,
hvort þeir ættu nautin, en þeir
sögðust hafa verið fengnir til að
reka þau inn í Maryland. Eg
þekkti ekki mennina, en af því
að þeir svöruðu spurningum mín-
um með blóti og formælingum,
þá tortryggði ég þá. Eg krafðist
að fá að vita nafn eigandans, sem
hafði leigt þá til að reka nautin.
En þeir sögðu, að mér kæmi það
andskotans c<,:crt við og heldu
áfram. Eg sa.naði þá mönnum.
Við náðum í þá, slepptum naut-
unum á beit, og komum hingað
með þá, unz við gætum komizt
að, hver ætti þau. Á leiðinni hitt-
um við BoWers.
Hann sneri sér við og benti á
mann, sem var að sýsla eitthvað
við kaðal. Eg þekkti manninn.
Hann var nautreki, þó nokkuð
skuldugur, cn gat samt keypt og
selt _og einhvern veginn tókst
honum að halda í sér lífinu-
Hann sagði okkur sannleik-
ann. I "ærkvöldi hafði hann far-
O
ið til þess að líta á nautahjörð
Daniels Coopmans. Hann hafði
heyrt, að einhver nautamaður úr
þinni sveit, Abner, væri á leið-
inni þangað til þess að kaupa
hópinn fyrir bændur. Hann vildi
verða fyrri til en sveitungi þinn,
svo að hann fór að' heiman urn
kvöldið og kom til Coopmans um
sólarlag. Hann fór skemmstu leið
á fæti yfir hæðina, og þegar hann
kom á sléttuna, þá sá hann mann
á rindanum hinum mesjin ríða
burtu. Maðurinn virtist hafa set-
ið á hestbaki og horft niður í litla
dalinn, þar sem hús Coopmans
stendur. BoWer fór niður til húss-
ins, en Coopman var þar ekki.
Dyriiar voru opnar og BoWer seg-
ir, að húsið hafi litið út eins 02;
Coopman hefði skroppið út og
gæti komið aftur hvenær sem
væri. Það var enginn á ferli, því
að'Ícona Coopmans hafði farið að
heimsækja dóttur sína hinum
megin fjallanna og gamli maður-
inn var einn heima.
BoWers hélt, að Coopman væri
einhvers staðar úti við að sýna
nautin manninum, sem hann
hafði rétt í þessu séð ríða burtu.
Svo að hann fór út í haga að leita
að honum. Hann gat ekki fundið
hann, og hann gat ekki heldur
fundið nautin. Hann fór aftur til
hússins og beið þar eftir Coop-
man. Hann settist á girðinguna.
Og meðan hann sat þar, tók hann
eftir því, að girðingin hafði verið
þvegin og var ennþá blaut. Þegar
hann gætti betur að, sá hann, að
girðingin hafði verið þvegin að-
eins á einum stað fyrir framan
dyrnar. Þetta virtist honum nokk
uð undarlegt, og hann var að
furða sig á, hvers vegna Coop-
man hefði þvegið girðinguna að-
eins á einum stað. Hann stóð upp,
og er hann fór til dyranna, sá
hann, að dyrastafurinn var rifinn
miðja vega upp. Hann athugaði
brotna staðinn og sá þá brátt, að
þetta var hola eftir kúlu.
Þetta vakti honum ótta, og
hann fór út í garðinn. Þá sá hann
för eftir vagnhjól, er vissu frá
húsinu til vegarins. 1 grasinu
fann hann úr Coopmans. Hann
tók það upp og stakk því í vasa
sinn. Þetta var stórt siifur-úr 02;
var nafn Coopmans á því og við
það fest hjartarskinnsræma. —
Hann fylgdi vagnförunum út að
hliðinu, þar sem vegurinn byrj-
aði. Hann sá þá, að nautin höfðu
líka farið um hliðið. Það var nú
komið kvöld. BoWers sneri við,
tók reiðhest Coopmans úr hest-
húsinu, reið honum heim og elti
svo nautaslóðina í morgun, en sá
ckkert til hjarðarinnar fyrr en við
mætturn honum.“
„Hvað sögðu þeir Shifflet og
Twiggs við þessari sögu?“ spurði
Abner.
„Þeir heyrðu hana ekki,“ svar-
aði Ward. „BoWers sagði hana
ekki í þeirra návist. Hann reið
afsíðis með okkur, þegar við hitt-
um hann.“
„Þekktu þeir Shifflet og
Twigg, BoWers?“ spurði Abner.
„Eg veit það ekki,“ sagði
Ward. „Munnshöfnuður þeirra
var svo hroðalegur, þegar við
stöðvúðum reksturihn, að við urð
um að binda fyrir munninn á
þeim.“
„Er þetta allt og sumt?“ spurði
Abner.
Ward krossbölvaði.
,,Nei!“ sagði hann. „Held-
urðu, að við mundum hengja
mann fyrir þetta eitt? Af því sem
BoWers sagði okkur, héldum við
að Shifflet og Twiggs hefðu myrt
Daniel Coopman og rekið burt
nautahjörð hans. En við vildum
vita vissu okkar í þessu, svo að
við fórum af stað til þess að kom-
ast að því, hvað þeir hefðu gert
við lík Coopmans og vagninn.
Við fylgdum nautaslóðinni niður
að Valley-ánni. Enginn vagn
hafði farið'yfir hana, en hinum
megin sáum við, að vagn og
nautahjörð hafði snúið af leið-
inni og farið upp með ánni um
mílu veo-ar gegnum skóginn. Oq;
þar, í krók nokkrum, fundum við
staðinn, þar sem þessir djöflar
höfðu náttað sig.
Það hafði verið kveikt stórt
viðarbál hjá ánni, en ekkert sást
af öskunni. Frá hringsviði, sem
var um tólf fet að þvermáli, hafði
öskunni vandlega verið mokað
burt, en skófluförin voru greini-
leg, og við jaðra hringsins voru
öskuleifar og jörðin svört. Við
gerðum okkur fleka og drógum
eftir ánni.
Við fundum mest af vagnjárn-
unum; öll voru þau með bruna-
merkjum. Svo festum við dós á
skaft og fengum í hana tölur,
spennur og bein.“
Ward þagnaði.
„Þetta gerði út um málið, og
við snerum hingað aftur til að
hengja þessa mannafjanda."
Frændi hafði hlustað gaum-
gæfilega, og nú sagði hann:
„Hvað greiddi maðurinn
Twiggs og Shifflet?“ spurði Abn
er. „Sögðu þeir frá því, jaegar
þið stöðvuðuð nautahjörðina?“
„Að því er það snertir,“ svar-
aði Ward, „þá er það enn ein fell-
andi sönnun gegn Jieim. Þegar
við leituðum á þeim, fundum við
vasabók á Shifflet með 115 döl-
um og nokkrum smáskildingum
í. Þett avar vasabók Daniels
Coopmans, því að það var í henni
kvittun, sem farið hafði niður
milli leðursins og fóðursins.
Við spurðum Shifflet, hvar
hann hefði fengið vasabókina, og
hann sagðist eiga 15 dalina sjálf-
ur, en hundraðið hefði sá greitt
honum, sem hefði leigt þá til að
reka nautin. Hann sagði, að á
vasabókinni stæði þannig, að mað
urinn, sem átti peningana í henni
hefði sagt, að þeir mættu hirða
hana, þegar hann greiddi þeim.“
„Hver var jressi maður?“
spurði Abner.
„Þeir neita að segja hver hann
<c
er.
„Því neita þeir þessu?“
„Já, hvers vegna,“ sagði Ward.
„Afþ ví Jrað var enginn þess hátt-
ar maður. Sagan er lýgin einber
og ekkert annað. Þessir manna-
fjandar eru sekir upp fyrir haus.
Allar sannanir eru á móti þeim.“
„Jæja,“ sagði Abner. „Það,
sem líkurnar sanna, er mjög undir
því komið, hvernig þið hefjið
málið. Þetta er hálf hættuleg
braut til sannleikans, því að öll-
um merkjaborðunum hafa þeir
þann skrítna sið að snúa í þá átt,
sem Júð fóruð. Þetta skilur eng-
inn nema hann snúi aftur. Þá sér
hann sér til undrunar, að merkja-
borðunum hefur líka vcrið snúið.
En meðan skoðun manns er fast
beint í einhyerja vissa átt, er ekki
til neins að tala við hann, hann
hlustar ekki á ykkur, og ef þú
heldur hina leiðina, kallar hann
þig flón.“
„Það er aðeins ein fær leið í
þessu máli,“ sagði Ward.
„Það eru alltaf tvær hliðar á
hverju máli,“ svaraði Abner, ,,að
grunaður maður sé annað hvort
sekur eða saklaus. Þið bytjið á
því að Shifflet og Twiggs séu
sekir. Gerum ráð fyrir, að þið
hefðuð byrjað á hinn veginn. —
Hvað þá?“
,,Já,“ sagði Ward. „Hvað þá?“
„Þetta,“ sagði Abner. „Þið
stöðvið Shifflet og Twiggs á leið-
inni með naut Coopmans, og þeir
segja þér, að maður hafi leigt þá
til þess að reka hópinn inn í
Maryland. Þið trúið því, og farið
að leita mannsins. Þið finnið
BoWers! “
BoWers náíölnaði.
„I guðs bænum, Abner,“
sagði hann.
En frændi var miskunnarlaus,
og hamraði á þessari ályktun.
„Hvað þá?“
Engu var svarað, en mennirnir
í kringum frænda minn litu á
BoWers, sem með skjálfandi hönd
um fitlaði við kaðalinn, sem hann
var að laga fyrir annan mann.
„En það, sem við fundum,
Abner?“ sagði Ward.
„Hvað sannar það?“ sagði
frændi mínnJ,,því nú þegar er
búið að snúa merkispjöldunum.
Að einhver drap Coopman og
rak burtu nautin hans, eyðilagði