Mánudagsblaðið - 11.04.1950, Blaðsíða 5

s
Þriðjudagur 11., apríl 1950. MÁNUDAGSBLAÐH>
Það er af sem áður var ...
Allir vita hve mörgu
sem komið er nokkuð til ára
sinna veitist erfitt að viður-
kenna það, að aldurinn sé að
færast yfir það. Þetta er auð-
vitað afar mannlegt, — þó
stundum geti það verkað hálf •
hlægilega á þá, sem yngri eru.)
En er ekki sagt, að enginn sé
eldri en honum sjálfum finnst
hann vera ?
Nýlega rakst ég á smágrein
í Readers Digest um þetta mál-
efni. Greinin er eftir Corey
Ford, og þar eð mér fannst
hún sniðug og skemmtileg ætla
ég að þýða hana lauslega hér.
Greinarkomið talar sínu máli
sjálf, -— og hljóðar svona:
Mér finnst þeir vera farnir
að byggja stigana brattari nú
en áður var. Þrepin eru hærri,
eða þau eru fleiri eða eitthvað.
Að minnsta kosti er það alltaf
að verða erfiðara að hlaupa
upp tvö þrep í einu. Nú orðið
hef ég fullt í fangi með að
ganga upp eitt þrep í einu.
Og þá er það annað sem
ég einnig hef tekið eftir, og
það er hve femátt prentletur
þeir eru farnir að nota nú á
dcgum. Dagblöðin eru alltaf
af færast fjær og fjær, þegar
ég held á þeim, og ég verð að
loka öðru auganu til þess að
geta lesið letrið. Um daginn
þurfti ég næstum að fara út
úr símklefanum til þess að geta
lesið, hvað stóð á bókinni. Það
er hlægilegt að halda því fram
að maður á mínum aldri þurfi
að nota gleraugu, en eina leið-
in önnur fyrir mig til þess
að geta fylgzt með því, sem
er að gerast, er að láta ein-
hvem lesa hátt fyrir mig, —
en það er heldur ekki 'gott, því
að fólk talar svo lágt nú á
dögum að ég á erfitt með að
heyra, hvað það segir.
Allar vegalengdir em lengri
en áður var. Nú er helmingi
lengra frá .húsinu mínu að
járnbrautarstöðinni en áður
var, og á leiðina eru þeir bún-
ir að bæta vænnivbrekku, sem
ég aldrei varð var við áður.
Járnbrautimar fara líka fyrr
af stað, Eg er hættur að
hlaupa til þess að ná í þær,
því að þær flýta sér bara enn
meira af stað, þegar ég er að
reyna að ná í þær....
Þeir nota heldur ekki sömu
fataefnin nú og áður fyrr. Öll
mín föt „hlaupa“, sérstaklega
yfir um mittið og bakhlutann,
og það er miklu erfiðara að ná
í reimarnar, sem þeir setja í
skóna nú á dögum en áður
var.
Jafnvel veðrið er að breytast.
Það ér að verða kaldara á
veturna og heitara á sumrin en
áður var. Eg mundi flytja burt
ef það væri ekki svona langt.
Snjórinn er þyngri, þegar ég
reyni að rnoka hann. Drag-
súgurinn er líka meiri. Það
hlýtur að stafa af því, hvern-
ig þeir smíð? gluggana nú á
dögum.
Fólkið er yngra en það var,
þegar ég var á þeirra aldri.
Nýltga fór ég á bekkjamót í
háskólanum, sem ég útskrifað-
ist úr 1923 og ég var stór-
hneykslaður af því að sjá
hvílíkum pelaböriium þeir leyfa
inngöngu í skólann nú á dög-
um. Stúdentarnir virðast samt
kurteisari en þeir voru í minni
tíð; margir þeirra kölluðu mig
„Herra minn“, og einn þeirra
spurði mig hvort hann ætti að
hjálpa mér yfir götuna.
Á hinn bóginn er fólk á mín-
um aldri svo miklu eldra en
ég. Eg geng þess ekki dulinn,
að mín kynslóð nálgast það að
verða miðaldra (hér um bil á
tímabilinu milli 21 árs og 110
ára), en það er engin afsökun
fyrir bekkjarbræður mína til
þess að haga sér eins og hrum-
ir karlfauskar. Eg hitti her-
bergisfélaga minn á bar fyrir
nokkru, og hann hafði breytzt
svo mikið, að ég þekkti hann
ekki. „Þú hefur fitnað tals-
vert, Georg“, sagði ég.
„Það er þessum nýtízku mat
að kenna“, sagði Georg. „Hann
virðist meira fitandi en áður
var“.
„Það er orðið langt síðan ég
sá þig, Georg“, sagði ég. „Það
hljóta að vera nokkur ár síð-
an“.
„Eg held að við höfum ekki
sézt síðan rétt eftir kosning-
ar“, sagði Georg.
„Hvaða kosningar ?“
Georg hugsaði sig um dá-
litla stund. „Þegar Coolidge
var kosinn forseti“, sagði hann.
Eg pantaði tvo kokkteila í
viðbót. „Hefurðu tekið eftir
því, að þessir kokkteilar eru
miklu þynnri en þeir voru í
fyrri daga?“
„Ekkert er eins og í þá góðu
gömlu daga“, sagði Georg.
„Manstu, þegar við stundum
fórum niður í knæpuna, fengum
okkur nokkra stífa og náðum
okkur kannske í einhverjar sæt
ar stelpur? Þá var nú líf í
tuskunum“.
„Þú varst alltaf mesta
kvennagull, Georg“, sagði ég.
„Dansarðu ennþá Charleston?“
„Eg hef fitnað of mikið“,
sagði Georg. „Maturinn nú á
dögum virðist vera meira fit-
andi en áður var“.
„Eg veit það“, sagði ég,
þunglega. „Þú minntist á það
fyrir augnabliki síðan“.
„Gerði ég það?“ sagði Ge-
org.
„Má bjóða þér annan kokk-
teil ?“ sagði ég. „Hefurðu tek-
ið eftir því, að kokkteilamir
eru ekki eins sterkir nú og
héma áður fyrr?“
„Ojá“, sagði Georg þunglega.
„Þú sagðir þetta* áðan“.
„Ó, sagði ég það?“
Eg fór að hugsa um veslings
Georg gamla í morgun, þegar
ég var að raka mig. Eg hætti
augnabiik og horfði fast á mig
í speglinum. Þeir viriast ekki
nota samskonar gler í spegla
nú á dögum og þeir gerðu hér
áður fyrr....
Herratízkan?
Nýlega var haldin sýning í
New York sem nefndist „Adam
og spegillinn“. Þarna var sýnd-
ur allskonar klæðnaður karl-
manna, allt frá hringabrynjum
þrettándu aldarinnar til fram-
tíðarklæðnaðar karla á tuttug-
ustu öldmni. Fólkið hló að
silkihúfunum, sem karlmenn
notuðu heima við fyrir tveim
öldum og að útsaumuðu skyrt-
unum, og teprulegu kvenlegu
búningunum. En þegar tekið
var að sýna framtíðarklæðnað
karlmannanna okkar, eins og
tízkufrömuðirnir Hatte Carn-
egie, Lilly Dache, Sally Victor
og Brooke Cadwallader spá
að hann verði, þá hló það enn
hærra.
Árið 1960 munu karlmenn
verða í skyrtum með afar víð-
um ermum og hálsbindi úr
sama efni; þeir munu ganga
með tvílita hatta og þeir munu
spankúlera um í stuttbuxum
úr köflóttu silki.
Það var ekki fyrr en um
aldamótin 1800 að karlmenn-
irnir ákváðu að hylja fótleggi
sína í síðum buxnaskálmum.
En nú segir tízkuteiknarinn
Tina Leser að ekki verði langt
að bíða þess að karlmenn fari
að ganga í pilsum! Já, strákar
mínir! það þykir þegar „smart“
að karlmenn séu í knésíðum
silkipiplsum á baðstöðum!
Einnig gat að líta þarna blá-
ar sportbuxur, mjög þröngar,
og fylgdi þeim stuttur jakki
úr sama efni og áfast við hann
var ljósgrænt skyrtubrjóst!
Frk. Cadwallader spáir mis-
litum kvöldklæðnaði karla. Hún
spáir því að „mörgæsar-bún-
ingurinn“, (þ. e. kjóll og hvítt)
verði mjög bráðlega úreltur.
Og svo hámark vitleysunnar:
Það verður ekki lengi móðins
fyrir karlmenn að sofa í nátt-
fötum, segja þær. Karlmenn
framtíðarinr.ar munu aðeins
sofa í ermum!
1 ermum
og einu fíkjublaði, segja sum-
ar dömumar!
Skór karlmanna á þessari
sýningu voru aðallega band-
skór úr nylon, í öllum mögu-
legum litum. Einnig sáust
þama opnir skór með hælum
sem holir eru að innan og ku
þeir sérlega léttir að ganga á.
Auðvitað mun flest sæmilega
Trilit vordragt. Vortízban er
með margt nýtt á prjónunum,
en áherzla er enn lögð á kven-
legar línur.
óheimskt fólk líta á þessa sýn-
ingu sem skrípasýningu, og
vonandi verða karlmenn aldrei
svo vitlausir að láta þessar
tízkudömur hafa sig að fíflum,
og skipa sér að klasðast eins
og fávitar.. Og þó? Hver veit
nema þeir verði svo vitlausir að
láta tæla sig til þess að ganga
í knésíðum silkipilsum í fram-
tíðinni ? ? ? Enginn veit!
—v—
Trúgirni
Huldulæknir hitti Max vin
sinn á götunni og spurði hann
tíðinda.
„Slæmar fréttir“, sagði Max
aumingjalega. „Bróðir minn er
svo afskaplega veikur“.
„Bróðir þinn er ekkert veik-
ur“, sagði huldulæknirinn,
„hann heldur aðeins að hann
sé veikur. Mimdu það: hann
heldur aðeins að hann sé veik-
ur“.
Tveim mánuðum seinna hitt-
ast þeir aftur og huldulækn-
irinn spurði Max: „Hvemig
líður honum bróður þínum
núna ?
„Miklu. ver“, stundi Max.
„Hann heldur að hann sé
dauður“.

Oft