Mánudagsblaðið - 24.04.1950, Blaðsíða 6

Í6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 24. apríl 1950
Fýluframleiðsla
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur maður - fótæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
—
„Hefðurðu ekkert annað um
liattinn að segja“. Hún sneri sér
að Madame og augu hennar
tindruðu. „Finnst þér ekki karl-
anenn vera erfiðir stundum.
iManni myndi aldrei detta í hug
að hann tilbæði mig. En þú gcrir
J>að samt, er það ekki, elsku
Faversham“.
Ungi maðurinn muldraði eitt-
íhvað alveg óskiljanlegt.
„Eg held alls ekki að hann sé
lirifinn af henni“ hugsaði Cara
iundarlega reiðilega.
„Hvar er hin tegundin“,
.-spurði Letty.
„Viltu setja upp Apache-teg-
sundina" sagði Madame.
Cara setti upp hattinn. Það
•var sá hattur, sem fór henni bezt
æ£ öllum höttum búðarinnar.
Hann hefði getað verið skapaður
•--sérstaklega fyrir hana. Hann var
■ur dökkleitu efni og rauða Iiatt-
barðið snéri upp til hálfs og fögur
srauð fjöður svört í endann huldi
aðra hlið hans.
„Faversham" kallaði Letty,
.„livernig finnst þér þessi“?
Faversham snéri sér við og
horfði. Hann liorfði á liattinn;
Jiann horfði lengur á Cöru. Hon-
um fannst sem hann liefði aldrei
-séð eins fagra stúlku. Fegurð
hennar var svo lifandi, hrífandi
og næstutn undraverð. Hann leit
riiður eftir líkama hennar. Hann
•yar grannur og mjúkur. Hún
hefði getað verið grísk gyðja. Nú
horfðust þau í augu. Eittlivað
:skeði í því augnabliki, þó livor-
vugt þeirra vissi hvað það væri.
Hann vissi aðeins að hjartað sló
• hraðar og blóðið rann örar í æð-
>um hans, að liann langaði til að
standa þarna og horfa á þessa
Ifögru dökkliærðu stúlku alltaf.
Cöru fannst andardráttur sinn
'örfast og liendur hennar byrjuðu
;að skjálfa.
,,Nú skal ég setja liann upp“
•sagði Lctty.. ,,Nei“ sagði ungi
<ma S.u rinn ákvcðinn“ ég held að
hann myndi alls ekki fara þér
;vel Letty.“
Cara leit á hann þakklát.
„Jæja, ef þér líkar hann ekki
þá máta cg hann ekki“ sagði
Letty, „ég ætla að fá Chéri-teg-
vundina, Madame, og taka hann
snúna.“
i ,,En það hljóta að vera aðrir
rhattar, sem þig langar til að líta
á“ sagði ungi maðurinn í flýti.
Það laafði verið honum á móti
skapi að lcoma í búðina. Nú virt-
ist, sem hann vildi ekki fara það-
ítn. •
„Auðvitað, Tótó elskan,. ef þú
vilt að ég fái fleiri en einn. Þú
ert svo Jiöfðinglegur, elskan“.
Hún sendi lionum koss.
Fáðu þér eins niarga og þú
villt“ sagði Faversliam. Hann
hafði einu sinni eklci tekið eftii
því að liún kallaði laann Tótó.
Feita andlitið á Madame
varð eitt bros. Letty brosti
líka. „Elskan hann Toto er
svo-yfir sig hrifinn af mér“ hugs-
aði hún.
Hún valdi fjóra iiatta, og Fav-
ersham borgaði þá í reiðu fé.
Letty krafðist þess ailtaf að fylgd-
armenn hennar borguðu í reiðu
fé.
„Ástin er svo ótraust nú á
dögum“ sagði hún einu sinni við
Madame Theresea, „maður getur
ekki treyst henni til þess að vara
þar til reikningarnir koma“.
Cara tók hattana og setti þá
út í bílinn. Hún flýtti sér ekki.
Hún stóð í nokkrar mínútur á
gangstéttinni í sólskininu og
horfði á bílinn. Hvílíkur fegurð-
argripur. Skrautvagn, sem hæfir
prins. Og tilheyrði liann ekki
prins? Ungi maðurinn var prins-
legri en nokkur maður, sem Cara
gat ímyndað sér. í stutta stund,
meðan hún stóð þarna á gang-
stéttinni, ímyndaði hún sér að
hún sæti í framsætinu og þeysti
yfir breiða þjóðvegi, hlæjandi og
talandi við unga manninn í hatta
búðinni. Hún ímyndaði sér fleiri
hluti, sem skeðu þegar skuggar
kvöldsins liðu yfir. Hann myndi
t. d. leggja handlegginn utan um
liana, varir þeirra myndu snert-
ast.
Hún hætti þessum hugsuntim
og geklc aftur inn í hattabúðina.
Það var allt 1 lagi með dagdrauma,
en þeir komu manni ekkcrt á-
fram. Það var ólíklest að hún
myndu nokkurntíma aftur sjá
unga manninn.
Samt sem áður fannst henni að
hún væri einkennilega niðurdres-
o o
in. Hvað var að henni.
Ekki varð hún ástfangin af
manni sem hún aðcins hafði séð
einu sinni í nokkrar mínútur.
Þar að auki tillieyrði iiann
Letty. Ekki að Cara tæki það
alvarlega. Letty tilheyrði öllum
karlmönnum, — að minnsta
kosti öllum þeim sem áttu stórar
innstæður í bankanum. Hún
bjóst við að kannski ætti hún að
vera steini lostin að jafn hrífandi
maður og þessi skyldi sælda sam-
an við Letty, en eftir að' hafaj
unnið fyrir sér { nokkur áf, sér-
staklega í hattaverzlun, hættir
maður að vera stcini lostin. Mað-
ur getur haldið sínum eigin há-
leitu skoðunum — en hættir að
reyna að fá aðra tiil þess að að-
hyllast þær.
„Hvað um það“ hugsaði Cara,
„hún greip hann kannski óvaran,
og hann var of heiðarlegur til þess
að stinga af.“
Hún var rétt komin að litla
speglaborðinu og ætlaði að raða
niður höttunum, sem Letty hafði
skoðað, þegar rödd bak við hana
sagði:
„Afsakið, en tókuð þér eftir,
hvort ég skildi eftir hanzkana
mína hér?“
Hún snéri sér við skyndilega
og blóðið þaut fram í kinnar
hennar. Það er óþægilegt þegar
sá, sem maður er að hugsa um
stendur allt í einu við hlið manns.
„Nei“, stamaði hún, „eg sá
þá ekki, en ég skal leita að þeim“.
Hún leitaði með hjálp hans, en
þeirra varð hvergi vart.
„Eg kann að hafa skilið þá
eftir í bílnum". Hann brosti og
bætti við, „eða, ef til vill, var ég
alls gkki með þá í dag“.
„Eg sá þá ekki þegar þér kom-
uð í búðina“ sagði Cara.
Hann leit á hana undrandi.
„Þér tókuð þá eftir mér þegar
ég kom?“
„Já, auðvitað“.
„Það var skemmtilegt“.
Nú var vandræðaleg þögn.
„Heyrið þér, mynduð þér á-
líta það mjög frekt af mér, ef
ég byði yður til kvöldverðar eitt-
livert kvöldið" spurði hann fljót-1
lega.
Cara Imgsaði í flýti. Venjulega
neitaði hún slíkum boðum, sér-
staklega þegar hún ekki þekkti
nöfn mannanna, en þetta var sér-
stakt tilefni. Henni fanns't að
tækifærið, sem hún alltaf hafði
beðið eftír væri komið. Hún irafði
ekki efni á að missa af því. Auk
þcss var.nún hrifnari af þessum
manni.en hún hafði nokkurn
tíma vcrið af nokkrum ungúm
manní. •'--
Hún leit niður fyrir sig. Löngu
svörtu augnahárin köstuðu skugg
um niður á kinnarnar.
„Eg þakka yður fyrir“.
„Það er mjög vel gert af yð-
ur.“ Hann virtist mjög þakk-
látur. „Hvenær megið þér veta
að því. Gætuð þér“, hann reyndi
eklci að fela áhuga sinn, “kornið
í kvöld?“
Þegar Cara hafði nú byrjað á
þéssú’ sá hún cnga ástæðu til að
Framhald' af 4. síðu.
blómlegt atvinnulífið væri
í Reykjavík og hvílík at-
hafna og hámenningarþjóð
íslendingar væru.
Hver sinn
skammt
Eitt fannst fýluvinunum
á vanta, fýlan væri ekki
nærri nógu mikil. Þess vegna
börðust þeir með hnúum og
hnefum fyrir því, að síldar-
verksmiðjan væri sett í Ör-
firisey, svo .»ð Vesturbæinga
skorti ekki sína fýlustöð og
þyrftu ekki að öfunda Aust-
urbæinga. Höfðu fýluvinir
sitt fram þrátt fyrir eindreg-
in mótmæli alls þorra Reyk-
víkinga. Að vísu er þessi
nýja fýluframleiðsla ekki
komin í framkvæmd enn, því
að engin síld hefur veiðzt.
Það er hart að þurfa að segja
það, en sannleikurinn er sá,
að fjöldi Reykvíkinga veit
varla, hvórt hann á að hryggj
ast eða gleð,jast af síldar-
leysinu nú í Faxaflóa að und
anförnu. Ef síldargróðinn á
að kosta það, að Vesturbær-
inn verði óbyggilegur siðuð-
um mönnum fyrir ódaun og
fýlu, er full von, að tvær
grímur fari að renna á menn.
en fýluvinirnir voru hinir
æfustu af því að geta ekki
veitt Vesturbæingum nægi-
lega fýlu, þá datt þeim nýtt
snjallræði í hug. Einhverjir
þeirra höfðu. farið fram hjá
hvalveiðistöðinni í Hval-
firði og mundu, að ódaun-
inn af stöðinni þar lagði lang-
ar leiðir í allar áttir. Sá var
aðeins gallinn á þeirri stöð,
að hún var langt frá manna-
byggðum, svo að fáir aðrir
en verkamennirnir við stöð-
ina gátu orðið fýlunnar að-
njótandi. Þetta fannst fýlu-
vinum vera illa farið með
góðar gjafir. Þess vegna
stungu þeir upp á því, að
komið væri upp hvalveiðistöð
í Örfirisey. Allir, sem komið
hafa í stöðina í Hvalfirði,
vita, hvað þetta mundi þýða.
Yfir öllum Vesturbænum
mundi alltaf hanga þykkt
ský af fýlusvækju, sem jafn-
vel mundi fara langt fram
úr fýlunni af fiskmjölsverk-
fresta því.
„Já, ég býst við að ég’ geti
komið.“
„PrvSilegt", rödd hans skalf af
bjartsýni. „Hvar er hcimilisfang-
ið, ég sæki yður kl. 8“.
„Toto — hvað ertu ciginlega
að gera“ heyrðist lcallað óþolin-
móðlega utan frá.
„Skrattinn sjálfur“ sagði Fav-
ersham. ,,Afsakið“ stamaði hann
augnabliki síðar.
„Það er allt í lagi“, svaraðii
Cara brosandi, „ég skil þetta
vel.“
smiðjunni í holtinu. Þykk
grútarskán mundi alltaf
liggja á Reykjavíkurhöfn
og öllum sundum hér í nánd.
í þessu máli biðu fýluvinir
ósigur í bili. Ekki hefur þeim
enn tekizt að fá Hvalveiðistöð
byggða í Örfirisey, hvað sem
síðar verður. En öruggast er
fyrir Reykvíkinga að vera
vel á verði í þessu máli.
Þegar svo er komið, að á-
hrifamenn og blöð gerast for-
svarsmenn fýlunnar og telja
hana fagurt tákn um blóm-
legt athafna- og menningar-
líf, eru menn aldrei óhultir.
Hver veit nema menn vakni
einn morgun við það, að
Seljavegurinn verði orðinn
eins útlits og skurðarplanið
á Hvalveiðistöðinni í Hval-
firði. Að minnsta kosti vit-
um við, að það er draumur
ákveðinna manna í Reykja-
vík að svo verði. —
Fýluvinirnir ættu annars
að gera með sér samtök og
stofna Fýlufélag Reyk javikur
(skammstafað F.Ý.R. til að-
greiningar *frá Fegrunarfé-
lagi Reykjavíkur eða bara
Fý.). Þeir hafa þegar komið
upp 2 fýlustöðvum, fiski-
mjölsverksmiðjunni í holt-
inu og síldarverksmiðj unni
í Örfirisey. Svo gætu þeir
líka stutt að eflingu og aukn-
ingu fýlunnar af öskuhaug-
unum á Eiðisgranda, en það-
an leggur oft góðan skerf af
fýlu inn yfir bæinn. Næsta
skrefið væri svo að berjast
fyrir því, að skólpræsi og
salerni yrðu lögð niður í
bænum, en að því yrði áreið-
anlega mikill fjársparnaður,
eða finnst þeim það ekki
mönnunum, sem tala um pen
ingalyktina? Menn gætu þá
bara gengið á álfrek í húsa-
görðum eða úti á götum. Sá
ilmur, sem kæmi upp í bæn-
um vegna sparnaðar væri
peningalykt, sem mundi falla
fýluvinum vel í geð.
En í alvöru talað er það
ekkert gaman fyrir okkur
íslendinga að vera næstum
daglega minntir á það, að við
lifum ekki í menningarríki á
borð við önnur Evrópuríki.
Engin borg í Evrópu nema
Reykjavík hefði látið bjóða
sér fýluverksmiðjurnar í
holtinu og Örfirisey. Ef við
látum bjóða okkur allt og
haldið verður áfram á sömu
braut, verður þess ekki langt
að bíða, að okkur verði skip-
að á bekk með Eskimóum,
sem anga af grútarfýlu lang-
ar leiðir og þvo sér einu
sinni í mánuði og þá úr
keitu.
Það er draumur fýluvin-
anna að svona fari um okk-
ur Reykvíkinga, en ertu sam
þykkur þessu, samborgari
góður?
AJAX.