Mánudagsblaðið - 01.05.1950, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagurinn 1. maí 1950.
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur mcsður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
Cara flýtti sér upp stigann,
sem lá upp í litlu íbúðina
hennar. Hún tók tvö þrep í
einu.
„Herra Tiaworth“ kallaði
hún um leið og hún opnaði
dyrnar“, ég hefi ágætar
fréttir“.
Herra Tidworth, var eins
og þið kannski hafið látið
ykkur detta í hug, köttur:
stór köttur með langa
kampa og margbitin eyru.
Cara kallaði hann herra Tid-
worth, vegna þess að hún
hafði fundið hann á horninu
á Tidworthgötu og Tidworth
Place, hálfdauðan úr hungri
seint um kvöld að veírarlagi.
Auk þess þótti henni gaman
að segja fólki, sem var for-
vitið og spurult um allt:
Nei, ég bý ekki ein. Herra
Tidworth og ég búum sam-
an“, og að sjá svo svipinn á
þeim. „Herra Tidworth"
sagði hún m,óð. „Eg hefi
kynnzt yndislegasta manni
og hann ætlar að bjóða mér
að borða í kvöld“.
Kerra Tidworth. lét sér
fátt um finnast. Hann hélt
áfram að sleikja á sér lapp-
irnar og klóra sér með þeim
bak við eyrun.
„Þú gætir reynt“ sagði
hún móðguð“ að sýna ein-
hvern áhuga á þessu. Yfir-
leitt kynnist ég ekki lagleg-
um ungum miönnum með
Rolls Rayce bifreiðar á hverj
um degi. Jæja þá“ bætti hún
við um leið og hún henti hatt
inum sínum og pökkunum á
legubekkinn, „þá það. Eg
ætla að fara í bað“.
Hún flýtti sér ekki að baða
sig. Það var þægilegt að
liggja þar, þó að húðunin á
baðkerinu væri dálítið
sprungin, og láta vatnið
renna um axlirnar á sér úr
stóra svampinum. Hún hugs
aði um kynningu sína og
Favershams •— hún vissi
ekki einu, sjrtni skírnarnafn-
ið hans. Því meira, sem hún
hugsaði um það, því vissari
varð húh um að Letty Havi-
land hafði náð tangarhaldi á
honum með einuhverjum
brögðum. Hann var alltof
góður maður, hélt hún, til
þess að hafa tekið saman við
Letty sjálfviljugur.
Hún hafði lokið við að
baða sig og sat við snyrti-
•borðið sitt í rauðum silki-
sloppi, þegar barið var á
dyi’nar.
„Kom inn“, kallaði hún án
þess að snúa sér við. Þáð var
að líkindum frú Watkins,
leigjandinn, og dóttir hennar.
„Þakka yður fyrir“ sagði
karlmannsrödd.
„Ó“. Hún snéri sér við 1
flýti og vafði hálfgagnsæum
sloppnum fastar að sér.
Ungur maður stóð í dyrun-
um og horfði á hana — ung-
ur maður, sem hún hafði al-
drei áður séð. Hann var hár
mjög og grannur með ljós-
brúnt hár og brosandi blá
augu. Hann va-r í fullum sam
kvæmisskrúða, óaðfinnanlega
klæddxjr, og hélt á pípuhatti
1 hendinni. _
„Hver eruð þér“ spurði
hún byrst“ og hvað eruð þér
að vilja hér?“
Ungi maðurinn brosti, heill
andi en þó eitthvað háðslegu
brosi. Hann svaraði ekki sam-
stundis en litaðist um.
Þetta var súðarherbergi
og lágt undir loft og það var
fullt af skotum, innskotum
og útskotum, en þó fallegt
vegna skreytinganna sem
bæði voru leirtau og blóm.
En meira aðlaðandi en her-
bergið var stúlkan, sem sat
við snyrtiborðið.
Hún var yndisleg. Hún
hafði kolsvart hár — snjó-
hvíta húð og skírustu augu,
þó þau á þessu augnabliki
sýndu aðeins gremjulega
undrun.
Og svo var þarna köttur.
Einn af stærstu og ljótustu
köttum, sem hann hafði nokk
urntíma séð. Og ef dæma
mátti eftir núvarandi afstöðu
hans, jafnframt einn af þeim
óvingjarnlegustu.
„Viljið þér gjöra svo vel
og.segja mér hver þér ei’uð
og hvað þér viljið hér?“ end-
urtók stúlkan.
„Eitt í einu“ svaraði hann“.
„Má ég kynna mig — ég er
Paul Hayden, maður, sem
hefur enga sérstaka atvinnu,
nema þér álítið það að fikta
við flugvéla vélar sé ákveðið
starf. Hann sló hælunum
saman og hneygði sig lítið
eitt og dálítið stríðandi.
„Svarið við^seinni spurning-
unni er, að frændi minn Fav-
ersham Trent, bað mig að
koma hér við og taka þig
með til kvöldverðar. Hann
tafðist af ófyrirsjáanlegum
ástæðum og mun hitta okkur
seinna."
„Mér þykir það leitt“. Cara
gat ekki dulið vonbrigði sin.
Hún hafði hlakbað svo mik-
ið til þess að borða með Fav-
ersham og hún var alls ekki
viss um að hún kynni við
þennan frænda hans.
Paul Haydn lyfti' annarri
augnabrúninni lítið eitt.
En ekki mjög leitt, vona
ég. Má ég tilkynna yður á
allra hæversklegastan hátt,
að flestar stúlkur álíta mig
ágætis vahamann.
„Gera þær það?“ sagði
Cai'a kuldalega.
„Auðvitað hef ég ekki
bankainnstæðurnar hans
Favershams“ svaraði Paul
„en það, sem mig vantar í
peningum bæti ég upp með
glæsimennsku.“ Augnabrún
hans lyftist enn hærra og
bláu augun hans tindruðu.
Þér eruð sammála mér um
glæsimennsku mína, er það
ekki, ungfrú Reni? Eða 'ef'
til vill haldið þér ekki, að
þér þekkið mig nógu vel til
þess að mynda yður skoðun
um það?“
„Nei, það geri ég ekki“
svaraði Cara. Þessi kunnug-
lega stríðni fór í taugarnar
á henni. „Mætti ég spyrja
hvernig þér komust hingað
upp“?.
„Lítill drengur opnaði fyr-
ir mér. Hann sagði mér að
fara upp á efsta loft og b.anka
á ■ dyrnar, og það gerði ég
nákvæmlega“.
„Það var Alfreð“, sagði
Cara, „frú Watkins opnar
venjulega dyrnar sjálf. Hún
myndi hafa beðið yður að
bíða niðri í forstofunni“.
„Má ég fá mér sæti?“
spurði ungi maðui'inn og sett
ist á legubekkinn án þess að
bíða eftir svari. „Þá -er ég
feginn að Alfreð en ekki frú
Watkins opnaði fyrir mér.
Mér hefði geðjazt illa að því
að bíða í forstofunni. Hixn
lyktaði af steiktum fiski.
Auk þess hefði ég misst af
þeirri fögru sjón að sjá yður
fáklædda í þessari hálfgágn-
sæu hvað það nú heitir“.
í augnablik var Cara svo
í'eið að hún gat ekki svarað.
Blóðið hljóp fram í kinnar
hennar. Hún hafði alveg
gleymt því að hún var ekki
í öðru en rauða sloppnum.
Þurfti hann endilega að
m.innast á það? Kurteis mað-
ur hefði ekki gert það. Að
minnstakosti ekki maður eins
og Faversham Trent. Það var
hún viss um. Hversvegna
hafði hann troðið þessum
leiðinlega frænda sínum upp
á hana. þegar hann virtist
svo áfjáður í að bjóða henni
út sjálfur?
„Pyrst herra Trent getur
ekki komið held ég að mig
langi ekki að fara út í
kvöld“ sagði hún kuldalega.
„Augnablik“ sagði Paul
„finnst yður þetta vera vel
gert af. yður. Hluturinn er
sá“ játaði hann einlæglegur
á svip, ef þér komið ekki út
með mér til kvöldverðar —
fæ ég engan kvöldverð“.
;rEg skil yður ekki“.
„Það er þó auðvelt. Eg er
sama sem félaus. Eg hefi
ekki fengi almennilegan mat
í heila viku. Þegar Favers-
ham hringdi og skýrði mér
frá vandræðum sínum —“
„Hvaða vandræðum?“
Hann hnykklaði brýrnar
og virtist vera hugsi. „Eg
man ekki alveg, hvort það
var Maria gamla frænka eða
Christofer frændi, sem voru
veik í þetta skipti“.
„Það kynni þó ekki að
vera ungfrú Letty Havi-
lant?“ spurði Cara kulda-
lega.
Paul stirðnaði í framan
Stríðnissvipurinn hvarf af
andlitinu. Hann horfði á
hana hvasst nokkra stund
eins og hann væri að athuga
hverskonar stúlka hún væri.
„Svo þér vitið um ungfrú
Havilant?“ sagði hann að lok
um.
„Ungfrú Havilant kom með
herra Trent inn í hattabúð
Madame Thersea, þar sem
ég vinn“ svaraði Cara, „þar
kynntumst við“.
„Jæja, gerði hún það?“
Hann hló kuldalega. „Og ég
þori að veðja um, að hann
komst þaðan ekki fyrr en
hann hafði eytt laglegum
skilding. Eg þekki . Letty
Havilant.“
„Það geri ég líka“, svaraði
Cara.
Þau horfðu hvert á annað.
í fyrsta sinn síðan þau höfðu
kynnst lá við að þau væru
sammála. En þetta þægilega,
ástand átti ekki eftir að vara
lengi.
„Faversham er svoddan
bölvaður bjálfi“ hreytti Paul
út úr sér.
„Hann er ekki bölvaður
bjálfi“ svaraði Cara reiði-
lega.
Paul hló beisklega. „Afsak-
ið. Ef til vill varð ég of orð-
ljótur. Eg hefði átt að segja
að Favershaf sé riddaraleg-
ur bjálfi. Hann lætur hvaða
fallega stúlku sem er, plata
sig.“
„Ungfrú Havilant er mjög
sniðug“ svaraði Cara.
„Allar konur eru mjög snið-
ugar, þegar þær langar nógu
mikið í eitthvað", svaraði
Paul.
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
fæst á eftirtöldum stöðum úti á landi:
Akureyri: Verzlun Axels Kristjánssonax, Bókabúð
Pálma H. Jónssonar.
J
Akranes: Andrés Nielsson, bókaverzlun.
Keflavík: Verzlun Helga S. Jónssonar.
Hafnarfirði: Verzlun Jóns Matthíesen.
Selfossi: S. Ö. Ölafsson & Co.
Hveragerði: Verzlunin “Reykjafoss.
Vestmannaeyjum: Verzlun Björns Guðmxmdssonar.
ísafirði. Jónas Tcmasson, bóksali.
Siglufirði: Hannes Jónssoix, bókaverzlun.
Auk þes er blaðið selt í helztu bókabúðmn
Reykjavíkur — greiðasölustöðum og öðrum blað-
sölustöðum.