Mánudagsblaðið - 08.05.1950, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Fimmtuaagiir 4. apríl 1&50.
„Hvemig höguðu Favers-
ham og Letty sér gagnvart
hvort öðru í dag“ spurði
Paul.
„Jæja“, svaraði Cara hik-
a:odi. „Hann virtist mjög leið-
ur á henni. Og hann var mjög
ákafur í að fá mig í kvöldverð
með sér. Að minnsta kosti virt
ist hann vera það þá“.
„Því ætti hann ekki að vera
það?“ Paul leit á hana ná-
kvæmlega og bætti við. „Þér
emð mjög fögur“.
Cara svaraði ekki. En bióð-
ið hljóp fram í kinnar henn-
ar. Það gerði hann fremur
fagra og rauði sloppurinn
sýndi betur hina dökku feg-
urð á ’hörundi hennar.
„Afsakið' 'sagði Paul aivar-
lega og horfði enn á hana.
„Fögur er mjög ófullnægjandi
lýsing á yður.“
„Mér þætti betra ef þér
hrósuðuð mér ekki“ sagði
Cara kuldalega.
Bláu augun hans glömpuðu.
„Nei, yður þætti það ekki.
Þér væruð að deyja í leiðind-
txm. Öllum fögrum stúlkum
leiðisf, ef þær fá ekki sinn
skerf af hrósi. Og þeim þykir
betra að fá hrósið frá þeim,
sem þær fyriiiíta en að fá
alls ekki hrós“.
„Þér virðist vita mikið um
kvenfólk Hayden“ sagði Cara
og það var hæðniskeimur í
röddinni.
„Það geri ég“ samþykkti
Paul góðlátlega .„Hversvegna
ekki? Þegar öllu er á botninn
hvolft þá eru þær frá sjónar-
miði karlmanna mjög
skemmtilegar til f róðleiks. En
við erum ekki að tala um mig
heldur Faversham." Hann
hallaði höfðinu og horfði á
hana forvitnislega. „Það er
leitt að hann skuli eyða öllum
peningunum sínum í Letty
Havilant, er það ekki?“
„Víst er það“ svaraði Cara,
en bætti skjótt við. „Eg er
viss um að hún á hann skilið".
Paul brosti en sagði ekkert
i nokkúr augnablik.
„Eitthvað verður að gera
til þess að bjarga honum“
sagði hann allt í einu.
Cara hrökk við. Sama hugs
un hafði einmitt verið að
brjótast um í huga hennar.
Paul hatði sagt að Faversham
væri riddaralegur og í því,
var hún viss'um, lá skýringin.
Einhvernveginn, gögn vilja
sínum ,hafði hann komizt í
tæri við Letty, og hann var of
riddaralegur til þess að stinga
af.
Hún laut áfram. Rauði
sloppurinn opnaðist dálítið og
hinar fögru línur hálsins og
brjósta hennar komu í ljós.
„Eg vildi gefa allt til þess
að bjarga honum", sagði hún
snögglega..
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur maður - iótæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
Paul hallaði sér aftur á bak
og hló.
„Eg þyrði að veðja um
það“.
„Hvað meinið þér?“ spurði
hún hvasst.
„Maður, sem er einkaerf-
ingi að f jörutiu þásund pund-
um á ári, vex ekki á hverju
strái", sagði hann.
Cara starði á hann ákvæða.
Fjörutíu þúsund á ári. Frá
hennar sjónarmiði var það ó-
trúleg upphæð. Það var of
stórfenglegt fyrir hana að
skilja það.
„Þessvegna er Letty Havi-
Iant á eftir honum“ sagði hún
lágt.
Paul kinkaði kolli til sam-
þykkis og varð beiskur á svip-
inn.
„Já, og hún ætlar sér ekki
að sleppa honum, ef mig grun-
ar rétt.“
Litlu hendurnar á Cöru
gripu fastar um hné hennar.
„Eitthvað verður að gera
í þessu“ bætti hún við. „Get
ég hjálpað?“
Hann hallaði sér fram.
Hann studdi olnbogunum á
ltnén og höfðinu á hnúa sér.
Bláu augun hans tindruðu
ekki lengur.
„Já, en hvemig veit ég að
þú sért nokkru skárri en
Letty Havilant?" spurði hann
rólega.
Cara stökk á fætur. Slíka
móðgun hefði hún aldrei þol-
að. Það virtist ótrúlegt að
hann hefði sagt þetta, en samt
var ekki um það að efast.
Þessi maður var óþolandi,
Ruddalegasti maður, sem hún
hafði nokkurntíma kynnzt.
Hvernig gat hann verið
frnædi Fáversham?
„Viljið þér gjöra svo vel og
hipja yður út strax?“ Dhnma
röddin hennár kafnaði í orð-
untoh-.
Hann stóð upp en sýndi
ekki á sér fararsnið.
„Svona, svona“, sagði hann,
„við skulum vera sanngjöm.
Þó að ég viti að það sé nokkuð
mikið að biðja kvenmann um
að vera sanngjaman", og
hann brosti. „En ég þekki yð-
ur ekki, eða hvað? Allt, sem
ég veit, er að þér hafið yndis-
legt andlit, hrífandi vöxt og
— ekki sízt •— skap. Verulegt
skap, er það ebki? Eg veit
líka að þér vinnið í hattabúð mann, þá var hugmyndin um
og búið í einu herbergi, alein
að því er virðist“.
„Þalcka yður fyrir að efa
það“, svaraði hún.
Hann hneygði sig dálítið
háðslega.
„Ekkert að þakka. En að
undanskildum þessum stað-
reyndum, þá hefi ég ekkert
til þess að leiðbeina mér. Þér
gætuð verið fyririitlegur lítill
auðæfasnapari, eða þér gætuð
verið yndislegasta stúlka
heimsins. Hvernig á ég að
dæma um það? Ef ég hjálpa
Faversham úr örmum Lettys
í yðar, þá gæti ég aðeins verið
að hjálpa piltaumingjanum úr
öskunni í eldinn. — Þér hljót-
að sjá áþað“.
„Eg sé það alls ekki“, svar-
aði Cara hásum rómi.
„Það er leitt“ andvarpaði
hann og nú brá aftur við
leiftrum í augum hans, „því
ég hét að ef þér væruð skyn-
söm gætum við unnið saman.“
„Unnið saman?“ spurði
Cara undrandi.
Hann kinkaði kolli. „Já, því
ekki það ? En við skulum ekki
ræða þetta frekar núna. Við
skulum tala um það við kvöld-
verðinn. Satt að segja, þá er
ég dauðsvangur."
Cara stóð upp hnarreist.
Hún vonaði að hún væri virðu
leg, en var samt á báðum átt-
um vegna klæðnaðarins.
„Þér ímyndið yður ekki eft-
ir það sem þér hafið sagt, að
ég fari út með yður?“
„Auðvitað.
Þér haldið þó ekki að það
sé ég, sem er að bjóða yður
út?“ Hann leit sannarlega
undrandi út. „Þér haldið þó
ekki, að ég hafi efnj á því að
bjóða yður á Barkley-klúbb-
inn. Eg gæti ekki einu sinni
boðið yður u,pp 4 kaffibolla og
brauðsneið á næstu sjoppu.
Það er Faversham, sem býð-
ur. Hann sagði: Paul bjóddu
’henni í Berkley-klúbbinn á
minn kostnað og ég hitti ykk-
ur strax og ég kemst í burtu.
Og“, hann brosti kankvíslega,
„munið þér það að, þó þér
þarfnist ekki kvöldverðar, þá
geri ég það. Eg hefi ekki feng-
ið almennilegan kvöldverð í
vikuJ'
Cara hugleiddi þetta. Þó að
henni væri ekkert um þennan
að borða í Berkley-klúbbnum
heillandi. Að minnsta kosti
fyrir þá, sem borða svínakets
bita steiktan á gasofni. I eitt
kvöld að minnsta kosti, myndi
hún tak þátt í lúxus-lífinu,
sem hana hafði dreymt um;
hún myndi borða á Berkley,
síðan myndi hún dansa í fín-
um næturklúbbi. Samt sem
áður var þetta ekki aðalatrið
ið, sem hafði áhrif á hana.
Það var hugsunin um að hitta
Faversham. Ef hún færi ekki
myndi hún kannski aldrei
hitta hann aftur. Þegar hún
hugsaði til þess, þá var eins
og hjarta hennar ætlaði að
hætta að slá. Auðvitað var
það leiðinlegt að hann hafði
ekki sótt hana sjálfur, en
hann gat hafa tafizt vegna
starfa sinna.
„Jæja þá“, sagði hún, „fyrst
það er ekki yðar boð . .. . “
„Það er alls ekki mitt boð“
greip hann fram í hlæjandi.
Ef þér viljið fara fram
gang ,meðan ég klæði mig“,
svaraði hún þóttalega.
„Verið þér nú ekki vond
við mig“, sagði hann brc
andi, „verð ég að fara fram á
gang?“
Cara svaraði honum með því
að ganga að dyrunum og opna1
þær. „Gjörið svo vel og farið
út strax“ sagði hún höstug.
Paul hélt áfram að brosa,
eins og ekkert hefði í skorizt,
um leið og hann gekk út.
„Hún hefur skap, finst yður
ekki, en ég held að ég kunni
bezt við hana þannig.“
3. KAFLI
Paul stóð í ganginum með-
an Cara skifti um föt. Hann
stóð og krosslagði fæturna og
hallaði sér upp að veggnum
og talaði við hana gegnum
dyrnar. Hann talaði því Cara;
sagði lítið eða ekkert.
„Þér eruð ekki mjög ræð-
in“ sagði hann í stríðnistóni.
„Þér mynduð ekki vera það ef
þér hefðuðu rétt núna fundið
saumsprettu í eina almenni-
lega ballkjólnum yðar
hreytti hún ut úr sér.
„Fussum svei, það var nu
verraU, sagði hann í kýjnnis-
rödd „en það er þó allt undir
þvi komið, hvar saumsprettan
er.“ . . . ■: »■
Cara svaraði ekki. Hún sat
á legubekknum og var að gera
við faldinn neðst á kjólnum
„sínum, þar sem hællinn hafði
krækzt í hann. Það var guð-
dómleg flík. Madame Ther-
esea hafði keypt hana handa
sjálfri sér en til allrar ham-
ingju litið svo herfilega út í
honum að hún hafði selt Coxu.
"hann mjög ódýrt. Cara var
hrífandi í honum. Hvítu
knipplingarnir sýndu enn bet-
ur hörund hennar og gljáandi
svarta hárið.
„Hvað er að tama, fegurð-
ardísin í raun og veru“ hróp-
aði Paul þegar hún, dálitlu
síðar birtist í dyrunum. „Hví-
lík breyting. Vesalings litla
sölustúlkan orðin að prins-
sessu. Segðu mér eitt, kom
töfrakonan inn um gluggann
meðan ég beið hér í þessum
loftlausa gangi?“
„Nú á dögum þurfa vesa-
lings litlar sölustúlkur ekki
töfrakonu til að hjálpa sér,
ef þær hafa vit“ svaraði
Cara.
Ungi maðurinn laut henni.
„Eg bið afsökunar. Erum
við tilbúin? Hugsunin um
matinn kemur vatni fram í
munnin á mér.“
„Mér Iíka“ sagði hún.
Hann setti upp pípuhatt-
inn, hallaði honum lítillega til
hliðar með stafnum sínum
með fílabeinshandfanginu og
þau gengu saman niður dimm-,
an stigan út á gangstéttina.
Bifreiðin beið við stéttina.
Hún var á engan hátt lík
Rolls Roce, bílnum hans Fav-
ersham. Vélarhúsið var ákaf-
lega stórt, eins og hausinn á
einhverri fomaldarófreskju.
Hann var opinn og gluggarnir
voru smáir og alls ekki til
þess að halda hárinu á kven-
fólki í skefjum.
„Eg bcrgaði fyrir hann
fimm pund“ sagði Paul stolt-
ur „eða réttar sagt ég keypti
stykkin og setti þau saman.
Eg kem bonum upp í 90 míl-
ur núna. Má ég kynna ykkur,
ungfrú Cara Reni þetta er
Naglaskjóðan“.
„Heitir hann það?“ spurði
Cara.
Hann hjálpaði henni upp í.
Hún hræddist að hugsa um
hvernig hárið á henni liti út,
þegar á leiðarenda kæmi.
Cara, sem var þegar dálítið
hrædd, varð verulega hrædd
á leiðinni niður í miðbæinn.
Naglaskjóðan fór raunveru-
lega í loftköstum. Vélin urr-
aði eins og járnbrautarvél í
fullum gangi. Bíllinn óð gegn-
um um ferðina og þau þustu
eftir þjóðvegun.um með ótrú-
legum hraða.^;'-,, : .