Mánudagsblaðið - 15.05.1950, Blaðsíða 5

Mánudagur 15i maí 1950.
MÁNUDAGSBLAÐIÐ

Símadella
Við sátum í. rökkrinu í
gærkvöld- nokkur saman og
skeggræddum. Þá hringdi til
mín kona nokkur, og þótt ég
segði henni, að hjá mér væru
gestir, hélt hún mér uppi á
snakki í tíu mínútur. Er ég
aftur kom inn til gesta minna,
hófust í tilefni af þessu heift-
arlegar umræður um hið
þarfa og ómissandi áhald,
símann, og misnotkun hans.
Einn góðkunningi minn,
sem er ungur og eftirsóttur
piparsveinn, var hinn bitr-
asti og æsti sig einhver ósköp
»upp út af þessu. Ræðan, sem
hann þrumaði, var eitthvað
á þessa leið:
,,Allt 'kvenfólk er með
símadellu,“ hnussaði hann.
„Mér þætti gaman að sjá
þann kvenmann, sem getur
séð síma í friði án þess að
verða gripinn einhverri óvið-
ráðanlegri hvöt til þess að
hringja eitthvað.
Hafi hún nokkra stund af-
lögu, leggst hún upp á legu-
bekk eða kemur sér þægilega
fyrir í hægindastól og hring-
ir í Pétur eða Pál til þess að
hef ja eina af þessum tilgangs
lausu símtals-langlokum, sem
kvenfólki eru svo eiginlegar.
Oft má þá fórnarlamb henn-
ar alls ekki vera að því að
hlusta á hana. Hann stendur
kannski upp á endann, tví-
stígur af óþolinmæði og er
kominn með krampa í hand-
legginn af að halda á heyrn-
artólinu, — en áfram og á-
fram heldur hún að mala
Ekki má móðga hana með
því að segja, að maður megi
fjandann ekki vera að þessu
blaðri. Eina ráðið er líklega
að segja, þegar þolinmæðin
er algjörlega þrotin: „Þú
verður að fyrirgefa, vinkona,
en það er kviknað í hús-
inu ....“ og leggja síðan síma-
tólið á. Ætli myndi þá ekki
sljákka í henni?
Og þegar þær segja:
„Bíddu augnablik ....‘'! Ja,
sér eru nú hver „augnabhk-
in“! Hún ætlar kannske að
gá að~því snöggvast 1 Mogg-
anum, hvaða myndir séu í
bíó, en eftir lengd „augna-
bliksins“ að dæma, má gera
ráð fyrir, að hún í leiöinni
nái sér í sígarettu, leiti
dauðaleit að eldspýtum,
púðri á sér nefið, greiði sér,
lakki á sér neglurnar og rétti
saumana á sokkunum sín-
um! Þegar hún svo loksins
kemur aftur í símann ■ að
„augnablikinu“ liðnu er mað-
ur orðinn svo leiður á að
bíða, að maður er búinn að
missa allan áhug fyrir bíó-
ferðinni — og henni sjálfri
líka! Og leyfir þú þér að
fara úr símanum á meðan
hún er að öllu þessu stússi,
verður hún bálvond.
Verstar eru þó þær, sem
X T_H
hringja til manns í vinnu.tím-
anum ,einmitt þegar mest er
að gera. Líklega mundi þeim
aldrei detta í hug að koma
labbandi inn á skrifstofuna
og faðma þig framan í sam-
starfsmönnum þínum. En
þær hika ekki við það að
umla hunangssæt ástarorð
í símann við þig í vinnutíma,
— og stórmóðgast, ef þú ekki
drafar af ást á móti.
Það er eins og sumar
þeirra finni það beinlínis á
sér, þegar skrifstofustjórinn
er á næstu grösum eða stend-
ur við skrifborðið manns. Þá
hringja þær helzt! Og babla
„kókett“ barnamál við þig.
jafnvel þótt þær mundu
aldrei dirfast að gera slíkt
augliti til auglits við þig! —
Oft hefi ég óskað þess undir
slíkum kringumstæðum, að
gólfið mundi opnast og
gleypa mig með síma og öllu
saman. — eða þá að einhver
væri til þess að snúa hina
barnamáls-bablandi dömu úr
hálsliðnum! .
Allar stúlkur eru meira og
minna tilgerðarlegar í sím-
ann. Símadellan getur náð
svo hatramlegum tökum á
stúlkum, sem annars eru
sæmilega skynsamar, að þær
af einhverjum óskiljanlegum
ástæðum geta byrjað samtak
með því að, segja kankvís-
lega í ástleitnum tón: „Þekk-
irðu mig ekki? Gettu hver
þetta er!“
Kannske er það ókurteisí
en ég er orðinn svo hundleið-
ur á öllu þessu „pjatti,“ að
þegar samtalið er byrjað á
þennan hátt, segi ég einfald-
lega: „Nei, ég þekki þig ekki,
og myndi aldrei geta getið
þess, hver þú ert!“ — og svo
legg ég heyrnartólið niður.
Jafnvel þótt ég viti fullvel
hver talar!
Síminn er mesta þarfa-
þing. En konur kunna bara
ekki að nota síma. Mér
finnst, að skammta ætti
konum aðeins þrjú samtöl
á dag. Kannske mundu þær
þá hugsa sig tvisvar um,
áður en þær eyddu’ sínum
fáu símtölum 1 vitleysu! Og
hvert samtal þeirra ætti
ekki að mega vera lengra
en þrjár mínútur. Ef þær
svo ekki gætu lokið því.
sem þær þurfa að segja á
þrem mínútum, þá ættu
þær heldur að skrifa bréf
— eða skáldsögu!"
Þið skuluð ekki halda, að
þessi ágæti kunningi minn
hafi fengið að romsa þessu
öllu úr sér óáreittur! (Haha,
honum er nú víst ekki held-
ur svo leitt sem hann læt-
ur!) Allt kvenfólk, sem
þarna var viðstatt, var sí-
fellt að gjamma fram í, og
hver og ein gat nefnt mý-
mörg dæmi um símadellu
karlmanna.
Að vísu skal það játað, að
símadella er algengari með-
al kvenna en karla. En þeir
hafa hana nú samt margir
líka blessaðir! Og þeirra
simadella er að því leyti
verri en kvennanna, að hún
ásækir þá helzt seint á
kvöldin eða á næturnar.
Kvensurnar láta sér þó
nægja að fullnægja síma-
dellu sinni á daginn. Þessu
til sönnunar væri hægt $ð
nefna ótal dæmi.
í heilan mánuð hringdi
einn drjóli alltaf a. m. k.
þrisvar í viku til vinstúlku
mannar, — og aldrei fyrr
en löngu eftir miðnætti.
Aldrei vildi hann segja
hver hann var, heldur þuldi
upp úr sér væmið ástarblað-
ur og jafnvel klám. Þetta
var að gera stúlkugreyið
hálfvitlausa, og jafnharðan
og hún lagði heyrnartólið á,
þringdi Jhann aftur. . Þessi
hvimleiði símaleikur endaði
alltaf á sama hátt: stúlkan
tók símatólið af og lét sím-
ann standa í sambandi til
þess að fá svefnfrið. Hún
reyndi í öngum sínum að fá
að vita það í sjálfvirku mið-
stöðinni, hvaða símanúmer
hún stæði j sambandi við, en
það var ekki nokkur leið.
í vetur var það líka eih-
hver spekingur, er var alltaf
að hringja til mín, og þá
auðvitað aldrei fyrr en eftir
miðnætti. Oftast þagði hann
aðeins og ANDAÐI í símann.
Stundum flautaði hann,
spilaði á glymskratta eða
raulaði. Þótt mér þyki furðu
gaman að músík(!) gat þó
ekki hjá því farið, að mér
færi að leiðast þófið. En það
fór á sömu leið og hjá hinni
stúlkunni. Jafnharðan og ég
lagði símann á, var hringt
aftur. Sími minn stóð því í
sambandi heilu oj* hálfu
sólarhringana, svo að ég gæti
fengið frið.
Það er annars fjandi hart.
að maður skuli ekki geta
fengið að vita, hvaða brjál-
æðingar- þetta eru. Þar eð
símstöðin neitar að segja
manni, hvaða númer maður
stendur í sambandi við, þá er
maður í rauninni algjöiiega
varnarlaus gagnvart þessum
ofsóknum, — og getur orðið
hálfær af svefnleysi.
, . Loks eru líka þeir, sem fá
stúlkunni. Jafnharða og ég
eru þeir haldnir svo gífur-
legri símadellu, að þeim er
alveg sama, þótt þeir hafi
fengið skakkt númer, en vilja
bara hefja hrákasamræður
við þann fyrsta, sem þeir ná
í í síma!
Klukkan tæplega tíu
fyrrakvöld hringdi t. d. einn
af þessari tegund til mín. Eg
skundaði í símann, og þar eð
ég var ein að rolast heima,
var ég satt að segja að vona
að einhver væri að hringja
til mín, svo að ég gæti feng-
ið mér ærlegt spjall.
„Halló“, sagði ég í mínum
ljúfasta róm.
„Sigga?“ sagði einhver
maður.
,jNei, hér er engin Sigga.
Þér hafið fengið skakkt núm-
er,“ sagði ég vonsvikin.
„Jœja, skítt með Siggu,“
sagði maðurinn. „Sæl vert
þú. Þetta er ég.
Er ég leyfði mér að spyrja:
„Hvaða ég?j‘, svaraði' hann
hinn rólegasti:
„Það skiptir nú heldur
litlu máli. Mér leiðist og mig
varitar einhvern til þess áð
tala við. Vilt þú tala við'
mig.“
Eg lét mér að sjálf-
sögðu fátt um finnast^
en hann lét sig það engu.
skipta, heldur tók að rabba
um alla heima og geima. Og'
þar eð þetta var allra
skemmtilegasti málrómur og
maðurinn hinn kurteisasti,
tókust með okkur fjörugustu
samræður, — því að mér
leiddist líka.
Við enduðum samtalið svo,
að hvorugt vissi nokkur deili
á hinu. (
Þessi frásögn sannar auð-
viðað það, að ég er sjálf hald
in arvítugri símadellu þar
eð ég spjallaði þannig við
ókunnugan mann, — enda
skal ég ekki bera á móti því.
En hún sannar líka, að karl-
menn geta verið með engu
minni símadellu en kvenfólk,
þar eð þeir eiga,það til að
hringja bara eitthvað út í blá
inn til þess að ná í einhvern
til að masa við. Og það efast
Framhald á 8. síðu.
Þýzka verkafólkið
Framhald af 1. uðu.
Svipaðar sögur eru sagð-
ar af spítulunum. Þar ætla
þýzkar unglingsstelpur,
sem ekkert kunna til verka,
sums staðar að taka öll
völd í sínar hendur og skipa
þrautreyndu íslenzku
starfsfólki fyrir verkum og
umgangast það yfirleitt
eins og hunda. Það er liast-
arlegt, ef það er satt, sem
heyrzt liefur, að yfirvöldin
á sunium spítalanna dragi
í einu og öllu taum þessa
útlenda vandræðalýðs gagn
vart íslenzka starfsfólkinu,
þó að það liafi varla frið í
starfi sínu fyrir þessu
freka úrhrakshyski, sem
hvorki kann einföldusíu
störf né einföldustu mannr
siði. Það ætti að vera sjálf-
sögð skylda landlælmis o~
annarra yfir\akla í h.ell
brigðismálum að skerací
Iiér í i leikinn.
Almenningur heimtar af-
dráttarlaus ’svör viö því
hvers ’vc'gna það hefúr ver-
ið látið viðgángast, að mik
ill hiuti þýzka landbúnað-
arverkafólksins hefur rof-
ið alla samninga, án þess
að neitt væri að gert. Og
það er sjálfsögð krafa ís-
lenzks verkalýðs, að .mörg
hundruð útlendingar séu
elfki látnir taka atvinr.tt
frá íslenzkum verkamönn-
um, svo að þeir verði að
ganga atvinnulausir. Verka
lýffssamtökin gætu sannar-
Iega úýnt meiri rögg af sér
í þessu máli en þau hafa
gert til þessa.
íslenzkir verkamenni
munu ekki sætta sig viðþað
að ganga atvinnulausir og
þola skort, meðan útlendur
óþjóðalýður veltir sér í pen
ingum og tekur frá þeim
brauðið. Krafa íslendinga
er: Burt með útlent verka-
fólk úr Iandinu."
- • A jax.
*
Leiðréffing
1 síðasta tölublaði hefur
c.ottið úr lína í greininni
,. Cr ætis vagnar nir ‘ ‘:
..... hafa þau (innflutn-
iirgyfirvöldin) leyft innflutn-
ing á lúxusbílum í hundraða.
eða þúsundátali, handa sömu
fjölskyldu.“
Þetta átti að vera:
,,.... hafa þau leyft.inn-
flutning á lúxusbílum í hundr-
aða eða þúsundatali, jafnvel
tveimur éðá þremuí handa
sömu fjölskyldu.
- t r. . ■ ■ ■-:. ■