Mánudagsblaðið - 15.05.1950, Blaðsíða 6
6.
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 15. maí 1950.
„Hann gengur ekki illa,
finnst yður?“ spurði Paul
stoltur, „nokkur ffluti vélar-
innar er úr flugvélarhreyfli,"
Cara varð ekki undrandi.
„Þykir yður gaman að fikta
við vélar?“ kailaði hún,
„Voðalega gaman“, kallaði
hann til hennar. „Þess vegna
er ég svo voðalega blankur
þessa dagana.“
Hún ætlaði að spyrja hann
að meiru, en einmitt þá komu
þau að Berkeley-hótelinu.
Þó að farartækið þeirra
FRAMHALDSSAGA:
Híkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
máltíð. Hann var auðsýnilega
vanur því að vera á svona
! stöðum. Allir þjónarnir
væri hálfskrýtið, var auðséð, þekktu hann. Hann var sýni
að Paul Hayden naut mikils
álits. Allir, frá dyraverðin-
um til yfirþjónsins, þjónuðu
honum. með lotningu og köll-
uðu hann herra Hayden.
Börð hafði verið tekið frá
handa þeim, og Cara fylltist
ánægjulegri hrifningu, er
hun sá, að hjá disknunt henn-
ar .var skreytt með orkidiau-
blómum.
„Pöntuðuð þér þessi blóm
handa mér?“ spurði hún.
Paul roðnaði lítið eití um
leið og settist niður á móti
henni.
„Nei,“ sagði hann, ,.ég býst
við, að Faversham hafi gert
það.“
Augu Cöru tindruðu. Hún
varð - undursamlega ham-
ingjusöm, og tilfinningin var
skrýtin og örfandi. Jafnvel
þó.tt hann hefði ekki getað
sótt hana. þá hafði hann
samt sem áður verið að
hugsa um hana. Hún leit í
kmngurn sig og fegurðin og
gleðin allt í kring um hana,
höfðu örfandi áhrif á hana.
Velklædda kvenfólkið og
myndarlegu herrarnir þeirra;
litlu borðin á dreif um dans-
salinn og skínandi borðbún-
aðurinn, jazzhljómsveitin,
sem lék þýð lög með föstum
takti, sem eins og seiddi fólk
til þess að dansa og þjónarn-
ir, sem ferðuðusí lipurlega á
milli borðanna. Allt þetta
jók spenninginn.
Paul, sem hafði verið að
’horfa á hana, beygði sig yfir
borðið og sagði:
„Þykir yðpr gaman hér?“
' „Yndislegt.“
„Vegna þess að- jietta er
nýtt ,fyrir yður?
„Ef til vill, en ég yrði
aldrei þreytt á þessum stað,
„Þér yrouð ábyggilega
leiðar á þessu.“ Hann líló
minnsta Ivösti ef ^tlr hé'íðnð
eitthvað vit-í höfðinu.11
Cara leit snögglega -yfir
borðið. Þrátt fyrir hið fallega
bros og hlæjanji augun gat
þessi maður verið einkar ó-
viðfelldin. Hvers vegna'
Henni fannst eitthvað leynd-
ardómsfullt við hann. Hvers
vegna var hann til dæmis í
svona vel handsaumuðum
kjólfötum, 'þegar hann hrein-
skilnislega játaði, að hann
■ætti ekki fyrir almennilegri
lega enginn viðvaningur í að
panta fullkominn kvöldverð.
Cara hafði aldrei bragðað
svona vel til búinn mat. Þeg-
ar hún hafði orð á. .því, þá
hló Paul og sagði:
„Maður getur alltaf sýnt,
hvað maður er ágætur —
þegar maður pantar mat á
annars manns kostnað.“
„Haldið þér, að herra Trent
komi hér bráðlega?“ spurði
Cara.
Hann horfði á hana spyrj-
andi.
„Finnst yður ég svo leiðin-
legur? Flestum konum fiimst
alt annað.
Hún svaraði ekki. En hún
sagði sjálfri sér, að hún hat-
aði menn með sjálfsálit. Dá-
lítill roði hljóp fram í kinn-
ar henni um leið og hún
sagði:
„Viljið þér ekki segja mér
dálítið um herra Trent? Þér
skiljið“. Hún hætti að tala
augnabik vandræðaleg en
sagði svo: „ég kynntist hon-
um ekki fyrr en í eftirmið-
dag“.
,Ja, eins og ég sagði yður
áðan, er hann erfingi að fjöru
tíu þúsund pundum árlega“,
svaraði hann eins og það
væri aðalatriðið í því, sem
hana langaði til að vita.
Cara blóðroðnaði. Hún svar
aði reiðilega.
„Eruð þér ekki ónauðsyn-
lega móðgangi?“
„Finnst yður það?“ spurði
hann hlæjandi. „Eg býst við,
að sannleikurinn sé venju-
lega móðgandi.“
Hún varð fokvond. Hún
sagði sjálfri sér, að hún hefði
aldrei kynnzt manni, sem
hún fyrirliti meira. Fyrsti
grunur hennar hafði reynzt
íétturs&BEana; yar óþolandi.
Hún undraðist aftur yfir því,
stuttlega, og.. bætí4 ; við.,. .,A,ð ^að, hann gaöti. verið frændi
' " ’ " “*Yávershkmá.á
Hún var um það bil að
svara honum nijög reiðilega,
þegar hann ságði brosandi.
„Nú er ég búinn að koma
yður í illt skap, er það ekki?
Mér þykir það leitt, og það
get ég svarið, að þér hafið
skap. En svo við snúum okk-
ur aftur að Faversham: Þér
hafið heyrt að Faversham
skipafélaginu, sem siglir á
•Suour-Ameríku, er það ekki?
Félagið stofnaði móðurafi
Favershams, en hann lézt
nýlega. Gamla konan, eigin-
kona hans, erfði allt, og þó
Faversham eigi efalaust eftir
að erfa það allt saman, þá
gefur hún honum í skyn, að
ef hann ekki hagi sér eins og
hún vilji, þá fái hann ekki
neitt. Hún er reglulegur
harðstjóri. En, til allrar
hamingju, þá hefur Favers-
ham hagað sér eftir vilja
hennar, þangað.til æfintýrið
við Letty byrjaði. Hann vann
mikið á skrifstofunni. Gamla
konan bauð mér stöðu þar
líka, en ég sagði henni hrein-
skilnislega, að það kæmi
ekki til mála að ímynda sér,
að ég ynni á skrifstofu“,
sagði hann hlægjandi.
Cara horfði á hann hálf-
gerðu fyrirlitningaraugna-
ráði. Hvers vegna var hann
á móti því að vinna heiðar-
lega vinnu? Hún vildi ekkert
eiga við iðjuleysingja saman
að sælda.
„En hefur hann ekki unn-
ið vel upp á síðkastið?"
spurði hún. Hún hallaði sér
áfram og studdi hendi undir
kinn. Ljósið af borðlampan-
um lýsti upp svarta hárið
hennar.
Hann yppti öxlum. „Letty
tekur upp mikinn tíma fyrir
honum. Eg veit ekki, hvort
Lady Faversham hefur veitt
því eftirtekt ennþá, en það
verður allt vitlaust, þegar
hún tekur eftir því. Sannleik
urin ner,“ sagði hann augna-
bliki seinna, „Faversham hef-
ur mjög litla reynslu um
kvenfólk; þess vegna var
hann mjög auðvelt fórnar-
lamb Lettyar. Fólkjð hans
er utan af landi, leiðin-
legt og ákaflega regings-
legt. Það hefur alltaf lit-
ið mjög nákvæmlega eftir>
legur. En, þótt skrýtið væri,
þá var það ekki hugsunin
um peninga Favershams,
sem vakti áhuga hennar, Það
var maðurinn sjálfur. Hann
var svo elskulegur. Hún
minntist, hversu heillandi
uppburðarlaus hann hafði
verið, þegar hann bauð henni
í kvöldverð, alls ekki eins og
hann væri að gera henni
greiða. Vissulega, hafði hann
gefið henni í skyn, að hún
væri að gera honum greiða
með því að játa boðimi. Allt,
sem Paul hafði sagt henni,
var honum í vil. 'Hann hafði
ekki leikið sér að konum;
hann hafði unnið mikið á
skrifstofunni, þegar flestir
ungir menn með hans efnum
hefðu ekki haft fyrir
því að vinna okkuð. Að hann
hafði orðið að fórnarlambi
Lettyar Havilant, reyndri
ævintýrakonu, var ekki hon-
um að kenna. Fyrirlitning
Cöru á Letty óx hröðum
skrefum.
Henni fannst hún myndi
gera allt til þess að bjarga
Faversham.
„Augnablik“ byrjaði Paul,
ep þá hætti hann allt 1 einu
og sagði hlægjandi, „en nú
erum við að talá um hann,
og hann er þá að koma“.
Cara sneri sér við og leit
til dyranna. Faversham var
á leiðinni til þeirra á milli
borðanna. Hann var, f-annst
henni, ennþá laglegri en
hann var um eftirmiðdaginn.
Hár, herðabreiður með vel
lagað’ höfuð og dökkhærður.
Hann eins og gerði aðra gesti
í salnum litla og óásjálega.
Auk þess var hann sólbrúnn.
Hann leit út sem hann hefði
unnið undir berum himni
frekar en í skrifstofu.
Þegar hann kom nær, sá
honurn. Það er sæmlega ríkti húi^ að.hann var þungur á
sjálft, þó að það sé engan-
veginn sambærilegt við Fav-
ersham milljónirnar.“
Cara sat grafkyrr, þegar
hann hafði lokið máli sínu.
Hún tók ekki einu sinni eftir
því, að þjónninn hafði sett
syip, oga'iugun lýstu áhyggj-
um. Hvað gat verið að?_ Var
hann ekki ánægður með að
koma til þeirra? Hvað hafði
skeð? Sá hann eftir áð hafa
boðið henni? ' ■ ' ‘‘
Hann heilsaði þeim kurt--
nýjan rétt fyrir framaii| eislega með handabandi, en
hana. Hún var hálfringluð, Cara v-ar viss urn, að hann
af öllu því, sem hann sagði horfði ekki á hana. Ekki eins
henni. Svo Faversham var
erfingi skipafélags. Hann
mundi erfa milljónir. En
hvað þau voru úr úlíkum
heimi. Hún hugsaði um 35
shillingana, sem hún fékk 1
kaup hjá IMadame Thersea.
Mismunurinn var stórkost-
og hann hafði horft á hana
um eftirmiðdaginn í búðinni.
Þá höfðu gráu augun hans
lýst hrifningu; röddin hafði
skolfið lítilsháttar, þegar
hann hafði ávarpað; hana. Nú
sýndist hann viðutan. eins
• og hahn hefði varla tekið eft-
ir, að hún var' þar viðstödd.
Cöru fannst vægast sagt
sem hún hefði kuldahroll.
Hún var hálfvejk af von-
brigðum.
„Mér þótti afleitt að geta
ekki sótt yður sjálfur,
ungfrú Reni“ sagði hann al-
varlega. „Eg vona að þér fyr-
irgefið mér.“
!fAuðvitað“ sagði hún lágt.
„Paul hefur skemmt yður
vel?“
„Já, ágætlega“.
„Þér gætuð“, greip Paul
fram í brosandi „verið dá-
lítið glaðlegri, begar þér seg-
ið þetta“.
Hvorugt þeirra svaraði.
honum. Faversham hafði
setzt niður og gaf þjóninum
merki um að koma.
„Setjið þér aðra Kampa-
vínsflösku í ís“, skipaði hann
stuttlega. Hann brosti lítið
eitt til þeirra við borðið og
bætti við, „mér finnst ég
þarfnast þess.“
„Kom nokkuð fyrir“ spurði
Paul.
„Nokkuð?“ Faversham hló
stuttum, beizkum hlátri og
spennti greipar. Hann sat
þannig nokkur augnablik og
starði þunglega fram undan
sér.
„Allt hefur skeð, hvað mig
snertir,“ hreytti hann út úr
sér eins og hann gæti ekki
orða bundizt lengur. „Gamla
konan hefur komizt'að sam-
bandi okkar Letty. Það get-
ur orðið anzi kostnaðarsamt“.
4. KAFLI
Paul stakk höndunum niður
1 vasana, ýtti stólnum aftur
á bak og blístraði langt og
lágt.
„Ekki gera þetta“, sagði
Faversham taugaóstyrkur,
„allir í salnum fara að glápa
á okkur“.
„Heldurðu ekki, að það séu
allir þegar farnir að glápa á
okkur,“ Sagði Paul létti-
lega. „Að minnsta kosti á þig.
Fyrir utan það, að þú ert
erfingi Faversham- milljón-
anna og fólk horfir á þig,
hvar sem þú ferð af þeim
ástæðum, þá gekkst þú í
salinn á mjög dramatískan
hátt. Þú leizt út eins og öll-
um skipum félagsins þíns
hefði verið sökkt niður í höf-
in blá.‘
„Leit ég svoleiðis. út?“
spurði Faversham. ,,Eg get
sagt þér það, að mér hefur
liðíð bölvanlega í allt kvöld.
Gamla kohán gaf"éina'Pf sín-
um könunglegu fýrírdkipun-
um. Eg fór þangað í kvöld-
verð og hafði ekki minnstu
hugmynd um tilefnið. Ef. ég.
hefði vitað það, þá hefði ég
ekki farið.
„Þú hefðir ekki sloppið við
að fara, ef ég þekki gömlu
konuna rétt“, sagði Paul
brosandi. „Ef hún hefði vilj-
að sjá þig, þá -hefði hún náð
í þig jafnvel þótt þú hefðir
legið fyrir dauðanum."