Mánudagsblaðið - 22.05.1950, Blaðsíða 5

Mánudagur 22. maí 1950.
MÁNUDAG9BLAÐIÐ
, Jón Jónsson skrifar méí á
þess'a leið:
„Clio mín góð! Eg er nú í
svipinn að velta því fyrir
mér hvort heldur sé, að af-
greiðsludömur í aðgöngu-
miðasölu Þjóðleikhússins séu
eitthvað sérlega heyrnarsljó-
ar eða hvort ég sé að missa
röddina!
Það hefur nú orðið mitt
hlutskipti tvisvar á undan-
förnum vikum, að sækja
mína „föstu“ aðgöngumiða til
þeirra, blessaðra, og í bæði
skiptin hefi ég komið bál-
vondur þaðan. Og nú skal
ég segja þér frá því hvernig
þetta gengur fyrir sig, ef vera
skyldi að þú vissir það ekki
af eigin reynd.
Eg skrapp úr vinnutíma
upp í Þjóðleikhús til þess að
sækja þessa pöntuðu að-
göngumiða mina, og hélt satt
að segja að allur túrinn
rnundi ekki taka mig nema
um 15—20 mín. Eg stillti mér
upp í biðröð hinn rólegasti
og hélt að allt myndi ganga 1
hvelli. En það var öðru nær.
Hver einasta sála stóð og
argaði fyrir framan af-
greiðslu-„gatið“ í 10—15 mín-
útur þar til hún loks fékk
sína aðgöngumiða! Eins og
nærri má geta var biðröðin
að ærast af óþolinmæði.
Nú skyldi maður ætla, að
þar eð aðgöngumiðar þessir
voru fyrirfram fráteknir
hefði það ekki verið augna-
blik að afhenda hverjum sitt
uihslag, þar eð nöfnin voru
skrifuð utan á þau. En fyr-
irkomulagið var þannig, að
áfgreiðslustúlkurnar voru
nieð eina þrjá pappakassa
fyrir framan sig og voru þeir
fullir af aðgöngumiðum í um
slögum. En áð þeim hafi dott-
ið í hug, að hafá miða með
stafrófinu á, standandi upp
ur umsiagabúnkunum í köss-
unum og raða þeim eftir því!
Nei, svo langt náði vizkan
ekki, enda urðu þær að marg-
blaða í gegn um öll umslögin
í hvert skipti sem þær af-
greiddu einhvern.
En ekki nóg með þetta.
Og nú kem ég að heyrnar-
leysinu, — eða raddleysinu:
Þegar ég loksins eftir langa
mæðu kom öskuvondur að
afgreiðslugatinu, eftir rúma
klukkutíma bið, spyr konan
bvað ég heiti, og ég tjái
henni mitt æruverðuga nafn:
Jón Jónsson. Síðan líða 3—4
mín. meðan hún blaðar og
blaðar í umslagakössunum.
Að því loknu segir hún: „Hér
eru engir miðar fyrir Jónas
Jóhannsson.1' Eg brýni raust-
ina og æpi inn um gatið,
'(með gleri fyrir), sem manni
er ætlað að tala í gegn um:
„Eg heiti JÓ.N JÓNSSON, en
ekki Jónas Jóhannsson!!“
Mér sýndist á svip stúlk-
unnar að hún háfi skilið mig,
því að enn tekur hún að
.blaða í umslagakössunum í
ca. 3—4 mín. Að því loknu
lítur hún mig aftur og segir:
„Nei, hér eru engir miðar
fyrir Jóhann Jóhannsson“.
Nú var mér heldur betur
farið að leiðast þófið, svo að
ég beygði mig niður að gati
því, sem manni er ætlað að
borga inn um, og orga: „Eg
heiti JÓN JÓNSSON og á
heima á Hundateigi 10, og
VÍST á ég miða hér!
Konan hrökk í kút, leit
stórmóðguð á mig og sagði:
„Nú, hvað er þetta maður
því gátuð þér ekki sagt það
strax, að þér hetuð JÓN
JÓNSSON!“
Eg þurrkaði af mér svit-
ann, en stúlkan hóf leitina á
nýjan leik í kössunum góðu,
og í þetta skipti með þeim
árangri að þeir fupdust eftir
3—4 mínútna leit. En þá var
ég líka búinn að hanga þarna
í einar 10—15 mínútur við
afgreiðslugatið og konan með
græna hattinn fyrir aftan
mig var alveg að sleppa sér.
Þegar ég reikaði út
úr anddyri („reykinga-
sal“!) Þjóðleikhússins úttaug
aður eftir þennan taugaæsing
heyrði ég konuna með græna
hattinn skrækja geðvonzku-
lega: „Nei SIGÞRÚÐUR en
ekki SIGRÍÐUR, mann-
eskja ....“
Af þessu má auðvitað ráða
það, að það eru fleiri radd-
lausir en ég!
Ferðalagið hafði tekið mig
tæpar 2 klst. — enda fékk
ég skammir er ég kom aftur
á vinnustað!
En til afsökunar heyrnar-
leysi afgreiðslustúlknanna
má taka fram tvennt: í fyrsta
lagi hringir síminn stanz-
laust á meðan þær eru að
afgreiða, og að'mínum dómi
er það til þess að æra óstöð-
ugan, sérstaklega þar eð þær
aldrei svara í hann. í öðru
lagi er gler fyrir gati því.
sem fólki er ætlað að tala í
gegnum. Hvort gler þetta er
þarna sett til þess að tilvon-
andi leikhúsgestir spýti eða
hræki ekki framan í af-
greiðslustúlkurnar (!!!) veit
ég ekki! Líklegast er þetta
til þess að verja þær smit
hættu (mislingar, hettusótt.
o.s.frv.). þar eð leikhússtjórn
telur hættu á að eitthvað
af þessum óþverra úðist fram
úr kaupendum aðgöngumiða
og á saklausar afgreiðslu-
stúlkurnar. En ég hefi aldrei
séð þetta fyrirkomulag (og
sóttvörn) neinstaðar annars-
staðar, hvorki innanlands né
utan. Og hvernig fóru af-
greiðslustiilkurnar ’í gömlu
Iðnó að lifa það af, að láta
allskonar hyski anda á sig er
þær seldu miðana án hins
verjandi glers? Og því fá
þeir sem standa í biðröð í
Þjóðleikhúsinu ekki glerbás
í kringum sig? Þar andar og
blæs þó hver á annan eins
og hann hefur mátt til. En
kannske eru stúlkurnar í af-
greiðslu Þjóðleikhússins
meiri „drifhús“-plöntur en
almennt gerist þar eð hafa
þarf þær undir gleri!
Og þar eð heyrn þeirra
virðist ekki betri en ofan-
greind frásögn gefur tilefni
til að ætla, er þetta gler al-
veg ófært. Stúlkan heyrði
líka fyrst til mín þegar ég
æpti inn um gatið sem ætlað
er til þess að skiptast á pen-
ingum og aðgöngumiðum í
gegnum, svo að það eitt sann-
ar mál mitt. (En Guð rná
má vita hvort ég hef ekki
úðað einhverjum bakteríum
á blessaða stúlkuna meðan
ég var að því, því að fyrir
þessu gati er að sjálfsögðu
ekkert heilsuverndandi gler!)
Með beztu kveðjum, Clio
mín góð. Jón Jónsson“.
Ekki eí mér kunnugt um
þetta mál, svo að ekki get
ég dæmt um það, hvort Jón
Jónsson er raddlaus eða stúlk
urnar heyrnarsljóar. En skilj-
anlegt er að Jón sé illur út
í þetta fyrirkomulag, ef frá
sögn hans er rétt.
inni, rifið út úr öðrum vasr
anum og kraginn þakinn af
hárum og flösu. Allt þetta er
auðvitað af eintómum slóða
skáp, því að ekki vantar
hann ,,gæjaslifsin“! Það er
eins og hann haldi að hann
sé smart, bara ef hann er
með nógu æpandi silkislipsi,
— en slíkt er auðvitað hlægi-
legt!
Flestar almennilegar stúlk
ur reyna að vera þokkalega
til fara þegar þær fara á
stefnumót eða eru boðnar út.
Þær pressa eða strauja fötin
sín, bursta skóna sína, sjá um
að vera hreinar og vel hirt-
ar. A. m. k. geri ég það. En
það er eins og karlmenn hafi
enga tilfinningu fyrir því
að vera snyrtilegir til fara.
Eg skal segja þér það, Clio
mín, að næst þegar hann
mætir á! ste^niunyót. svona
sóðalega til fara, þá ætla ég
að benda honum kurteislega
á það, að klæðaburður hans
sé mér og honum til skamm-
ar, að virðingu minni sé mis-
boðið með slóðaskap hans —
og ég ætla ekki að fara út
með honum fyrr en hann
bætir ráð sitt!“
Eg skil það vel, að Stellu
þurfa ef maður reynir alltaf
,að halda þeim í horfinu. Og
hér eru þá nokkrar einfald-
ar reglur. sem herrarnir gætu
farið eftir. — Og ef þeir
gerðu það muhdu þeir kom-
ast að raun um, að föt þeirra
héidust lengur snyrtileg, ef
þeir fara eftir þeim:
1) Hengið jakkann á herða ■
tré á hverju kvöldi og gætið
þess að herðatréð sé mátu-
lega stórt til þess að fylgja
breidd axlanna.
2) hengið buxurnar upp á
uppslögunum, og þá munu
þær líta vel út morguninn
eftir, því að þyngd efnisins
sléttir úr krumpum og skerp-
ir brotin. Slík buxnatré fást
alltaf við og við, — annars
má nota klemmur.
3) hafið ekki of þröngt um
fötin í fataskápnum, og gang
ið ekki alltaf í sömu fötun-
um dag eftir dag. Þau endast
betur með því móti, og svo
slétta þau líka úr sér, ef
þau fá að hanga nokkra daga.
4) Tæmið alla vasa á
kvöldin, og troðið þá ekki út
um of á daginn.
5) Með því að hreinsa
bletti jafnóðum úr fötunum,
getið þér sparað yður tals-
verða peninga, sem annars
hefðu farið fyrir hreinsun.
Flestum blettum er hægt að
ná úr karlmannsfötum með
volgu sápuvatni, ef það er
gert strax. Þurrkið yfir með
hreinni þurri tusku.
Og að endingu: Gleymið
aldrei að bursta fötin vel áð-
ur en þér farið út, og að fá
sárni að pilturinn hennar vill
ekki reyna að ganga sóma-| tu‘þWYursta
samlega til fara, sérstaklega ðuf rækilega á bakinu.
þar eð hún sjálf segist alltafj
Hugsað gott til
glóðarinnar
Þetta var á stríðstímum,
þegar hermennirnir í Banda-
ríkjunum fengu afslátt ,af
ýmsum skemmtunum.
Miðaldra, „sjanslaus" pip-
armey kom að kvikmynda-
húsi einu, en við dyr þess
hékk skilti hvar á stóð: „Her-
menn, aðeins 25 cent.“
Sú var ekki lengi að rvðj-
ast að aðgöngumiðaafgreiðsl-
unni, skellti þar heilum doll-
ar á borðið og sagði hróðug
og óðamála: „Fjóra sjóliða,
takk!“
Subbuskapur piltanna
Hér er líka enn eitt bréf og
er frá „Stellu“. Bréfið er
langt og fjalar um hirðu-
leysi karlmanna í klæðaburði.
„Stella* segir meðal ann-
ars:
„Þegar við förum út sam-
an (hún og pilturinn henn
ar) mætir hann oftast nær
í óhreinum, ópressuðum bux-
um, 1 sama gamla jakkanum
með blekklessúnni. ó erm-
reyna að vera snyrtileg. Ekki
er þó hægt að segja að allir
karlmenn séu hirðulausir
með útlit sitt (sem betur
fer!), en hitt er satt, að það
er alltof algengt að sjá karl-
menn og unglinga hér í bæn-
um í óburstuðum skóm, ó-
hreinum og ópressuðum föt-
um og með skítugar neglur,
— en svo með hið óhjákvæmi
lega „gæjaslifsi“, eins og
skrattann úr sauðarleggnum,
ofan á alt saman.
Við þessu er þó harla lítið
að gera, ef viðkomandi heið-
ursmenn finna það ekki sjálf
ir að þeim beri að hirða
sjálfa sig og föt sín og viljr
heldur ekki hlíta ráðum ann-
arra í þeim efnum.
Eg get reynt. hér að gef-
ungum mönnum nokkur góð
ráð til þess að halda sér
snyrtilegum, en hvort nokkur
vill fara effir þeim ar allt
annað mál.
Það er sannarlega ekki nóg
að senda föt sín í hreinsur
og pressun einusinni eða
tvisvar á ári, eða láta pressa
buxurnar sínar einu sinni í
mánuði. Þó vita allir, að það
er dýrt að vera alltaf að
senda föt sín í hreinsun, —
■ en bess-t á- heldurí ekki - að
1. fl. sölumennska.
Klæðskerinn var að reyna
að- selja bezta vini sínum
föt.
„Eg segi þér það satt,
Harrysagði hann, „að þessi
föt klæða big svo vel, að
bezti vinur þinn mundi jafn-
vel ekki þekkja þig í þeim.
Farðu út að ganga 1 þeim
spölkorn og gáðu bara hvort
þú kannt ekki Vel við þig
í þeim.“
Harry fór út að ganga í
fötunum og kom að vörmu
spori aftur. Klæðskerinn kom
þjótandi á móti honum með
blíðubros á vör.
„Góðan daginn, ókunni
herrá’,“ sagði hann. ..Hvað
þóknast yður?“
Harry keypti fötin eins og
skot!
CLIO.
Auglýsið í
Mánudagsbjaðinu