Mánudagsblaðið - 22.05.1950, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSiBLAÐIÐ
Mánudagur 22. maí 1950.
„Faversham kinkaði kolli
þangleg. „Þú hefur rétt fyrir
þér, en samt sem áður hefði
ég getað sloppið. Eða réttar
sagt, ef ég hefði fengið við-
vörun, þá hefði ég vitað,
hvað ég hefði átt að segja.
En svo að segja straks og ég
kom þar, þá bar hún það upp
á mig. Það var,“. hann fór
* hendinni gegnum hiárið á
sér og roðnaði aðeins „ákaf-
lega klaufalegt."
„Mér skilst þá að þetta sé' ->En hún neyddi mig til þ&ss
allt saman um Letti Havi- aú 3ai^ aú hefði heimsótt
FRAMHALDSSAGAi
Ríkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
lant“ sagði Paul.
Letty einu sinni eða tvisvar.
„Hún virðist vita allt um En é§ sagði aðeins að við
Letty“ svaraði Faversham' þekktumst lítið eitt. Eg
•daufur „að minnsta kosti uml sagði ..... hann hikaði en
dortíð Lettyar. Eg sagði henni hætti sv0 yið skjótlega.
að allar þessar sögur um
Letty og fortíð hennar væru
‘uppspuni — en einhvern-
veginn “ Hann yppti öxl-
m
Paul hló. „Þú gætir ekki
talið blessuninni henni
•öinmu okkar trú um neitt
•svoleiðis, ef ég þekki hana
Tétt. En hvað skeði svo?“
Það varð þögn. Fremur
‘ löng þögn. Faversham mjak-
aði sér óþægilega í stólnum.
Það var auðsýnilegt að eitt-
hvað amaði að honum.
„Heyrðu .....“ hann hikaði
aftur og fiktaði við flibbann
sinn. Eg var i herfilegum
vandræðum, en ég held að
mér hafi tekizt að komast ut
•úr þeim.“
Paul flautaði afur. 1 þetta
skipti var hljóðið mjög
hvellt. Nokkrir gestir á
næstu borðum litu skyndi-
lega í áttina til þeirra.
„Þér tókst að komast út úr
þeim“ hrópaði hann, „bravó
■fyrir þér, þú hlýtur að vera
snillingur. Því fórstu ekki í
utanríkisþjónustuna? Gróði
Favershams skipafélagsins
hefur verið tap Bretlands. Þú
hefðir getað lagt mikið til
- málanna á afvopnunarráð-
stefnunni. Hvernig fórstu að
fremja þetta kraftaverk?“
Frændi hans mjakaði sér
aftur í sætinu. Nú virtist
hann virkilega dapur og
Cara, sem hafði horft á hann
yfir borðið, vorkenndi hon-
um allt í einu.
„Þú veist að ég var í afar-
miklum vanda staddur“ end-
tirtók hann.
„ geysilegum vandræðum“
sagoi Paul hlæjandi „svo
miklum að fjörutíu þúsund-
in þín hefðu vel getað horfið
jyrir fullt og allt“.
Faversham kinkaði kolli.
;„Tá þú veist hvað gamla
konan er með ákveðnar skoð
anir á siðsemi og öllu slíku.
Hún sagði við mig: Favers
“ham, er það satt að þú sért
Úð dingla með illræmdri
•stúlku sem heitir Lettty
■jÉiavilant? Eg neitaði því
-þuðvitað. Varð að neita því,
íinnst þér það ekki?“ Hann
ieit- spur naraugum á þau.
„fjandinn hafi það, ég sagði
að ég hefði heimsótt hana á
vegum kunningja míns“.
„Það sýnist mér nú ekki
sérstaklega sannfærandi“
sagði Paul „en þú segir ekki
að hún hafi trúað þér?“
Favarsham hristi höfuðið.
Hann ýtti disknum frá sér
og studdi olnbogunum á
borðið. Þjónninn kom með
kampavínið. Hann drakk
fullt glas í einum teyg.
„Nei hún trúði því ekki“.
játaði hann. „Hún sagði að
ef það væri tilfellið, þá
myndi ég eflaust geta sagt
sér hver þessi kunningi væri,
sem ég þyrfti að heimsækja
Letty fyrir“.
„Það var gott hjá henni“
sagði Paul „og hvaða svar
hafðirðu við því?“
„Eg sagði henni ,að ég
hefði lofað að leyna nafninu
gegn drengskap mínum“.
„Og hvað sagði hún þá?“
„Eg er hræddur um“ sagði
Faversham ikindarlega „að
hún hafi hlegið. Hún sagði að
nú á dögum væri ekkert til,
sem héti drengskapur. Hún
bætti því við að ef ég vildi
missa af fjörutíu þúsund
pundum vegna drengskapar-
loforðs, þá væri henni næst
skapi að hringja á geðveikra
hælið og láta taka frá sellu
fyrir mig. Hún bætti því við
að ef ég vildi segja henni
nafnið þá myndi hún stein-
þegja yfir því. Svo að lok-
um .....“ hann varð nú afar
dapur á svipinn „varð ég að
segja henni það. Það var
ekki um annað að gera“.
Cara rétti óafvitandi úr
sér í sætinu. Hvað var þetta?
Hafði Faversham virkilega
heimsótt Letty vegna vinar
síns? Nei, það gat ekki verið.
Ekki eftir það sem skeði í
hattabúðinni um daginn. H4n
tók eftir að augu Pauls tindr-
uðu og hann horfði á Fav-
ersham með háðslegu brosi.
„Nú já, þetta er að skýrast
fyrir mér“ sagði hann að lok-
um. „Þú sagðir henni að þú
værir að bisa við að bjarga
einhverjum vesalings, ístöðu-
lausum ættingja eða vini úr 7
greipum Lettyar; Þú hefðir
verið að sinna göfugu starfi
og það væri mesta óréttlæti
að breiða út um þig slúður-
sögur.
„Bíddu nú við — þetta er
ekki rétt“, sagði Faversham.
„Að minnsta kosti, sagði ég
ekki að hann væri ístöðu-
laus“.
Hæðnisglott Pauls óx.
Cöru fannst hann líta út eins
og köttur.
„Þakka þér fyrir það“,
sagði hann þurrlega.
Faversham roðnaði. Það
var jafnvel sýnilegt þó hann
væri sólbrúnn.
„Hvað meinarðu“ sagði
hann stamandi.
„Mér varð skyndilega
ljóst“ sagði Paul rólega „að
þú sagðir okkar elskuðu
ömmu, að nafn hins óham-
ingjusama ættingja, sem þú
varst að reyna að bjarga,
væri Paul Hayden, og að þar
sem hann væri þér svo ná-
skyldur þá væri því nauð
synlegar að bjarga honum.
Er ekki svo?“
Rödd Paul hafði eitthvað
sterkt og ákveðið við sig.
Það Ivar ekkert grín eða
stríðni í honum eins og áð-
ur um kvöldið. Cara hafði
það á tilfinningunni að það
væru tveir Paul Hayden —
annar væri hinn ungi glæst
legi gleðimaður, sem gat þeg-
ar svo har undir verið ákaf-
lega ruddalegur,’ en jafn-
framt ef hann vildi verið
mjög skemmtilegur félagi; og
hinn, með stálhljóm í mál-
romnum, einkennilega spyrj-
andi augnaráð 1 bláum aug-
unum — maður sem ekki
var auðvelt að ná tangar-
haldi á eða fá til þess að
gera það sem honum var á
móti skapi. Það var þessi
ungi maður, sem Faverham
stóð nú augliti til auglits
við nú.
„Hvernig vissirðu það?“
spurði Faversham.
Paul barði hnefanum í
borðið. ■
„Hvernig veit ég það mað-
ur?“ hrópaði hann undrandi.
„Eg hefi vitað það síðan þú
byrjaðir á sögunni. Þú varst
svo skratti niðurdreginn. Og
ég skil nú vel hvernig þú
slappát núna. Hið tvíráða
mannorð mitt hjálpaði þér.
Það mundi ekki vera neitt
undrunarefni fyrir Lady
Faversham að hugsa sér að
ég væri með eins manneskju
og Letty Havilant. Sannast
sagt mundi það aðeins stað
festa allt það, sem hún hef-
ur hugsað um mig í öll þessi
ár.“
„Mér þykir þetta voðalega
leitt“ stundi Faversham, „ég
veit að ég hafði ekki minnsta
rétt til þess að segja þetta
en ég var í voðalegri klípu
Eg sagði það sem mér bara
datt í hug á augnablikinu
Sjáðu til, ef þú vilt þá skal
ég fara strax til hennar og
neita öllu.“
„Og missa af þessum
fjörutíu þúsundum, sem þú
færð árlega?“
„Fjandinn hafi það“, sagði
Faversham, „ég hef ekki
ennþá fengið þessar fjörutíu
þúsundir.“
,En gamla konan lætur þig
hafa mikla peninga til um-
ráða“ greip Paul fram 1
„svo við nefnum ekki ein
stakar gjafir eins og Rolls
Royce-bifreið, skemmti-
snekkju og nokkra veðhlaupa
hesta.“
„En ef þú villt ég segi
henni það“ sagði Faversham
ákveðinn, „ég hefi dauð-
skammast mín síðan.“
Hann varð nú enn dapur-
legri en fyrr. í fyrstu hafði
Cara firrst við því að hann
hefði getað notað nafn
frænda síns til þess að bjarga
sér, en nú byrjaði hún að
vorkenna honum. Þegar á
allt er litið þá gera menn
ýmislegt, sem þeir sjá eftir
þegar þeir eru í vandræðum.
Og hryggð hans var svo
djúp, afsökunarbeiðni hans
svo einlæg, áð hugur hennar
hlýnaði gagnvart honum.
„Nei', ég mundi ekki
hafa fyrir því að neita
þessu“ sagði Paul. „Þegar
öllu er á botninn hvolft þá
héfur þú Uíiiklu að tapa við
það en ég engu. Okkar elsku
lega amma vildi heldur að
ölurn hennar peningum væri
kastað í mitt Atlantshafið
en ég fengi einn eyri af
þeim. Að undanskildum
nokkrum smápeningum, sem
hún gaf mér meðan ég var
drengur hefur hún ekki gef-
ið mér einn eyri. Hún bauð
már atvinnu á skrifstofum
skipafélagsins, en þegar ég
neitaði því þá gerði hún það
ljóst að okkar samskiptum
væri lokið. Þá minntist hún
líka lauslega á hvernig ég
lifði og hverskonar fólk ég;
umgengist. Ef dæma á eftir
því, sem hún hélt þá, þá
hlýtur Letty að vera skref
upp á við.“
Faversham varð aðeins ró-
legri. Andardráttur hans
varð jafnari. Cara varð eins
og ósjálfrátt rólegri líka. Hún
hafði óafvitandi setið teinrétt
með hendurnar spenntar í
kjöltunni og svörtu augun
hennar litu á mennina til
skiptis eins og hálf óttasleg-
in. Hvað hefði skeð ef Paul
hefði krafizt þess að Favers-
ham hefði. sagt ömmu sinni
sannleikann? Hún vissi að
gamlar konur, búast stund-
um við að ungir menn séu
hér um bil eins og munkar
— að minnsta kosti þegar
ungu mennirnir voru mjög
skyldir þeim. Hún hafði
unnið °f lengi fyrir sér til
þess að búast við því að
nokkur maður væri eins og
munkur, og móðir hennar
hafði alið hana upp í þeirri
trú, að þegar einhver
elskaði mann þá yrði hún að
fyrirgefa honum allt.
Móðir hennar hafði lært
þetta í hinum harða skóla
lífsins. Að fyrirgefa föður
Cöru hafði verið lífsstarf
hennar. Hann hafði verið
ítalskur óperusöngvari með
allt það skap og óstöðugleika
og yndisleik hins sanna lista-
manns. Hún hafði kynnst
föður Cöru, Signor Aldo
reni, meðan hún hjúkraði
honum í erfiðum sjúkdómi.
Hann hafði kallað hana
„Cara mia“ og þegar, ári eft-
ir giftinguna, barnið fæddist,
þá hafði hún kallað hana
Cöru. Hjónaibandið var bæði
hamingjiusamt og óhamingju-
samt. Það hafði verið æsandi
og sársaukafullt. Stundum
hélt móðir Cöru að henni
hefði hefði gefizt að njóta
himnaríkis á jörðu. Það var
þegar Aldo, faðmaði hana að
sér; þegar hann söng fyrir
hana í hinnj fögru tenór-rödd
sinni — sungið fyrir hana
eina um sumarkvöldin úti í
garðinum þeirra, eða þegar
hann hló og kallaði hana
„carissima“ eða álasaði henni
fyrir að vera svona lítil og
alvarlega hugsandi kona, sem
virtist óska að taka allar á-
hyggjur heimsins á litlu
herðarnar sínar. Þetta vorú
hamingjudagarnir. En það
voru líka langir — skugga-
legir dagar. Einmanalegir
dagar þegar hann var í
burtu, og gleymdi að skrifa
og þegar hún grunaði hann
um að vera í faðmlögum við
einhverja aðra konu. Ef hún
hefði ekki elskað hann svona
heitt þá hefði sársaukinn
kannski ekki verið svona
mikill. Samt hafði hún alltaf
fyrirgefið honum. Hún hafði
alið Cöru upp í þeirri trú að
það væri skylda konunnar að
fvrireefa. ........