Mánudagsblaðið - 05.06.1950, Blaðsíða 5

Mánudagur 5. júní 1950.
MÁNUÐAGSBLAÐIÐ
Ný Reykjavíkur-
tízka?
Kunningjakona mín
hringdi til mín um daginn.
Hún flissaði svo mikið í sím-
ann, að ég ætlaði aldrei að
geta skilið hverju hún var að
reyna að stynja upp úr sér,
— enda var sagan harla ó-
trúleg! Þó tókst henni samt
með miklum erfiðleikum, að
gera mér eftirfarandi skilj-
anlegt. (Eg tek það fram, að
;ég sleppi öllum upphrópun-
um, hikstum og hlátursrok-
um):
,,í gær var ég á labbi
niðri 1 bæ með manninum
mínum, sem ekki er í frá-
sögur færandi. Sjáum við þá,
hvar tvær stúlkur og tveir
menn koma gangandi á móti
okkur, og leiðir hvor sína
dömu undir hendi. Allt var
fólk þetta hið rólegasta og
grafalvarlegt á svip, — en
þegar við komum nær þeim,
sáum við, að báðar stúlkurn-
ar voru með TÚTTUR uppi í
sér! .Já, góða mín, TÚTTUR
af pela, — ekki einusinni
snuð!
Eg stoppaði eins og. stein-
gervingur og glápti eins og
tfífl, því að ég ætlaði ekki
að trúa mínum eigin augum!
Síðan datt mér auðvitað í
hug. að þetta ætti áð vera
eitthvert misheppnað grín
eða brandari, — en það var
ekki svo yel, að. þetta væru
einhverjir . unglingar, sem
búast mætti við slíkum
prakkarastrikum af. Stúlk-
urnar hafa verið um eða yfir
ftvítugt., mennirnir enn eldri,
og ekki var annað að sjá en
að þeir væru hinir ánægð-
ustu yfir þessari munn-
skreytingu stúlknanna, því
að engu þeirra stökk bros
nema mér. Eg hallaði mér
upp að næsta húsvegg og
veinaði af hlátri, þar til mað-
ur minn var farinn að
skammast sín fyrir mig!
Þú heldur kannske, að ég
sé að skrökva þessu upp, en
eins og ég sit hérna er þetta
satt. Og ég mátti til með að 'ryklaus! Við kunnum okkur
biðja þig að koma því fyrir
mig á framfæri, Clio mín, að
nú er það orðið móðins í
henni Reykjavík, að döm-
urnar gangi með túttur 1
munni! Því að auðvitað
verður Reykjavíkurkvenþjóð
in að fá tækifæri til þess
að fylgjast með, svo að sem
flestar geti tekið upp þessa
klæðilegu tízkunvung“!
Ha, ha! Já, miklir tízku-
frömuðir erum vér Reykja-
víkurdömur!
Ryklaust lúxuslíf
Maður, sem býr á Miklu-
brautinni, hefur vakið at-
hygli mína á því, að það beri
einnig að minnast á það, sem
vel fer í þessum bæ, en ekki
alltaf vera að nudda um van-
kantana. Játa ég, að þetta er
mikill vísdómur.
Það, sem lengi hefur þjáð
Reykvíkinga mest á sumrin,
er (bannsett) moldrykið. Um
Miklubraut er afar mikil um-
ferð eins og allir vita, og
moldrykið hefur verið svo
gífurlegt þar undanfarin ár,
að íbúum við götuna hefur
fundizt það næstum frá-
gangssök að opna glugga. Að
maður minnist ekki á ’ alla
aukafyrirhöfnina sem hús-
mæður þar hafa haft, vegna
tilgangslausra hreingerninga
og gardínuþvotta.
Ekki alls fyrir löngu var
skrifað um þetta gífurlega
ryk á Miklubrautinni í blöð-
in og kvartað sáran, sem von-
legt er. En stuttu þar á eftir
tóku bæjaryfirvöldin sig til,
og báru eitthvert rykbind-
andi efni á götuna.
„Og nú bregður- svo við,“
sagði maðurinn, „að mesta
rykgata bæjarins er orðin
Ég undirrit.......óska eftir að gerast áskrifandi að
Mánudagsblaðinu.
Nafn................................................
Heimili..... .......................................
Staður .............................................
Utanáskrift:
Mánudagsblaðið
Reykjavik
f,
ekki læti fyrir ánægju, því
að í okkar augum er það
sannkallaður lúxus að geta
haft opna glugga, án þess að
strax „fenni yfir mann af
ryki. Og konunni minni
finnst bara nú orðið sem hún
hafi ekkert að gera, þar sem
hún þarf ekki að þurrka af
nema 1—2 á dag!“
Eg skil ánægju Miklubraut
arbúans og samgleðst honum.
En hvernig væri, að bæjar-
yfirvöldin leyfðu líka okkur
hinum, sem einnig búum við
rykgötur, að njóta góðs af
þessu rykbindandi undra-
lyfi? Það yrði sannarlega
meiri dásemd en menn al-
mennt hafa gert sér vonir
um, ef Reykjavík, sem nú að
mestu er orðin REYKlaus,
yrði líka RYKlaus!
Mannlegt eðli
„Eg er hreinskilinn maður,
og segi mína meiningu óhik-
að,“ segir vinur minn óeðli-
lega hjartanlega; og með því
á hann auðvitað við það, að
hann sé undirförull og ó-
hreinskilinn og að hann ætli
einmitt ‘að fara að segja mér
einhver ósannindi. Alltaf
þegar einhver reynir að forð-
ast að líta í augu þín, byrjar
setninguna á einu stóru „Eg“
og kemur síðan með einhver
hrósyrði um sjálfan sig, þá
er þér óhætt að búast ann-
aðhvort við ósannindum eða
siðferðisprédikun — eða
hvorutveggja: —
„Eg er aðeins að hugsa um
það, sem þér er fyrir beztu,
vinur minn,“ þýðir: Nú ætla
ég svei mér að ná mér niðri
á þér, góðurinn minn.
„Eg ætla mér sannarlega
ekki að hryggja þig“ þýðir:
Nú ætla ég að segja þér svo
illkvitnislega kjaftasögu, að
þú verður ekki
sinnandi á eftir.
„Eg er ekki .vanur því, að
vera með útásetningar“. þýð-
ir: Nú ætla ég einmitt að
fara að setja út á þig og
finna að öllu, sem þú hefur
gert.
„Eg er ekki þröngsýnni en
fólk er flest“ þýðir: Allar
skoðanir mínar á þessu máli
eru löngu úreltar.
„Eg er ekki vanur að
skipta mér af því, sem mér
kemur ekki við“, þýðir: Hér-
með ætla ég að fara að skipta
mér af því, sem mér kemur
ekki við, og segja þér til
syndanna.
„Eg kippi mér nú ekki upp
við allt“ þýðir: Eg þoli þig
filKi*.**
ekki augnablikinu lengur, og
bráðum hendi ég þér út.
Með þessum setningum eða
öðrum álíka, hljóta mörg
rifrildi að byrja í heirninum.
Það er undarlegt, að við
skulum samt halda áfram að
segja þær, — og ennþá und-
arlegra, að okkur skuli tak-
ast að telja sjálfum okkur
trú um, að við segjum þær
í hjartans einlægni.
(Lausl. þýtt eftir
Monica Redlich).
..En “
málsbóta. Burt með ykkur,
snautið þið burt. Eins og
kunnugt er, eru nefnilega
annarra börn alltaf miklu
óþekkari og ósvífnaiti en
manns eigin börn!
Eg heyrði einu sinni móður
kvarta við aðra móður undan
afkvæmi hennar ........ „Eg
skammaði hann ærlega,“
sagði hún, „og hugsið yður,
næsta dag gerðist hann svo
frekur að hrinda drengnum
mínum af hjólinu hans og
berja hann! Eins og MITT
barn eigi að gjalda þess, þótt
ég skammi YÐAR barn!“
Hún var mjög hneyksluð á
þessu.
Önnur móðir hringdi til
nágrannakonu sinnar og til-
kynnti henni, að hún og all-
ar aðrar mæður í nágrenn-
inu hefðu undan ýmsu að
kvavta í fari barna henr.ar
tnágrannakonunnar). Og
henni fannst þær sannarlega
hafa rétt og ástæðu til þess
að kvarta, því að umtöluð
ar:
„Það er auðvitað leiðinlegt
fyrir hana, en ....“
„EG trúi auðvitað ekki orði
af því, en ....“
„MÉR kemur það náttúr-
lega ekki við. en ....“
„Eg kann nú annars ágæt-
lega við hana, en ....“
Því að á eftir „en“-inu
kemur nefnilega oftast eitt-
hvað, sem er svo illgjarnt
og illkvittnislegt, að heiðar-
legra hefði verið að byrja
ekki með þessum sykursætu
falssetningum.
Konar sem nefnir sig
„Margra barna móður“, send-
ir mér þessa smágrein:
Erum við góð við
börn annars fóiks?
Þetta er spurning sem allir
ættu að spyrja sjálfa sig, sér-
Og þá er það líka þetta
litla, viðsjárverða orð: „....
en ....■•“, sem svo iðulega
kemur illu af stað. Alltof oft
heyrir maður þessar setning- börn væru svona °§ svona’
og gerðu þetta-og hitt .....
En athugum það, að með
þessu móti verður aldrei gott
og heilbrigt samkomulag
milli barna úti á leikvelli.
Þegar mæðurnar geta ekki
verið kurteisar og vingjarn-
legar hvor við aðra, hvernig
er þá hægt að krefjast þess,
að börnin séu það? Börnin
verða í eilífum illindum’
hvert við annað, og af því
verða þau svo æst í skapi og
enn óþekkari.
Ef mæðurnar reyndu held-
ur að gera sér far um að vera
vingjarnlegar við annarra
börn, reyndu að tala við þau
og vera sanngjarnar við þau
ekki síður en sín eigin, þá
mundu þær gera bæði sjálf-
um sér og börnum sínum
léttara fyrir. Stærri börnin
mundu læra að skilja það,
að þeim ber ekki að vera
eins og grimmir harðstjórar
yfir þeim minni, — og litlu
staljlega nú þegar vorið er börnin hefðu líka gott af að
komið. Við vitum, að við læra það, að þeim ber ekki
eigum að vera góð við okk- að vera sí-..klagandi“ og
ar eigin börn, og -við krefj- skellaifdi skuldinni á þau
umst hins sama af kennurum stærri.
monnum þeirra. Það er svo mikil-
vægt, að börnin njóti góðs
viðmóts á heimilunum og í
skólunum, en stundum
gleymum við að gæta þess.
að börnin hafi það gott úti
við leiki sína á leikvöllurr
Aðeins um eitt atriði eru
mæðurnar oftast sammála,
og það er, að barnlaust fólk
r-' ósanngjarnt og skilnings-
Iþar eð það alltaf sé
V andi undan „saklausum
uooótækjum“ barnanna
þar sem áhrifa gætir fr’ |þúrra. En hvernig er hægt
mörgum börnum og mörg- r’; æ-last til umburðarlyndis
um mæðrum. Og það er ein- hjá þeim barnlausu, þegar
mitt úti við leiki, sem börn- viö sem eigum mörg börn
in oft verða fyrir misjöfnum ] gétum ekki sýnt neitt um-
áhrifum. ; burðarlyndi?
Mæðrunum finnst, að þær
Eins og einn lítill drengur
hafi meira en nóg með sín .sagði: „Hún frú Margrét er
eigin börn. Þær hafa hvorki . vond út í.öll börn nema sín
tírna né löngun til þess að eigin, og afhverju á ég að
hlusta effir því, undan hverju,
hinir ■ óþekku krakkar ann-
arra eru að kvarta, eða hvað
þau hafa fram að færa sér til
ö i f r' i'
vera kurteis við hana, þegar
hún er -alltaf ókurteis við
mig?“
CLIO.