Mánudagsblaðið - 12.06.1950, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 12. júní 1950
hjha úr hálsliðnum í hvert
skipti, sem hún kallar mig
þaðr Eg hefi margsinnis
brfmað henni að kalla mig
Tóíó“
,j-Jæja þá,“ sagði hún bros-
anjti. ,/Það kemur ekki að
sö| núna — eða svað?“
,ÍNei, en hvað skal segja
vin yðar, herra Tid-
woj-th,1 sagði hann efabland-
iniji.
’>
ílún hallaði sér aftur á
bat og hló hjartanlega. Hún
hafði kátan og smitandi hlát-
Tir-f— Þá tegundina sem þeir
hafa, sem skemmta sér inni-
lega og hafa mikia kímni-
gáiu — jafnvel þegar þeim
sjálfum er strítt. Nokkrum
augnablikum síðar hætti hún
að! lilægja og sagði:
^Herra Tidworth er kött-
nr: Hann er stór og grár
og’ ejnun á honum eru öll
súndurbitin. Hann er eins
•og* Jack Demsey í kattar-
slijgsmálum — og mér er ó-
mógulegt að fá hann til þess
að^hætta áflogunum. Eg' hef
trft beitt við hann refsiað-
gerðum, en hann aðeins dingl
ar. rófunni fyrirlitlega eins
og' hann vildi segja: „Ó þið
kvpnfólkið — þið hafið ekk-
crí vit á þessum málum, svo
hvprsvegna eruð þið að skipta
ykjkur af þeim.“?
Faversham létti auðsýni-
lega og sagði dálítið kíminn.
þÞér verðið að kynna mig
Íýí’ir hinum fræga herra
fFidv/orth, einhverntíma.“
iÞau dönsuðu aftur —
•d'hrsuðu oft. Jazzmúsikkin
Vvú’ í senn æsandi og róandi;
stundum rómantísk eða
'dúaumkennd, stundum vakti
hún löngun í eitthvað, sem
maður veit, að er innan hand
ar. Síundum var hún hávaða-
söhri og hvell og kom mönn-
um í galsaskap, kitlaði hlust
drnar og iljarnar; hún hvatti
mhnn til þess að taka þátt
í Ihinum vilta, skemmtilega
dansi. Umhverfið var einnig
jjndislegt. Berkley-klúbbur-
inn v ar heimsborgaralegur,
sk,emmtilegur, ríkmannlegur
^n jafnframt þægilegur.
, .-Dansinum lauk. Hljóm-
sveitarmennirnir höfðu lokað
hljóðfæri sín niður og voru
•lároiir. Aðalljósin höfðu ver
ið deyfð. Nokkur pör sátu
^nnþá og nokkrir þjónar
s^tóðu í hæfilegri fjarlægð en
jvöru of vel siðaðir til þess að
■hiðja það að ..fara að fara.
'#au virtust ekki fá sig til
iþess að fara. Það var eins og
•ljór.rákin frá lamþanum væri
•einhver heillagéisli, sem ekki
anætti hverfa, því að þá yrði
•allt horfið.
Loksins sagði Faversham.
„Eg býst við að við ættum
fitð- far aað fara.“ En hann
eagði þetta eins og það væri
^mhver ný hugmynd. en ekki
se mhann hefði vitað
ftHan tímann.
FRAMHALDSSAGA:
/
Bíkur moður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
í
L-
„Eg býst við því“ andvarp-
aði Cara, en hún brosti líka.
Hún var í góðu skapi og hún
vildi brosa til allra.
Kvöldhimininn var glitr-
andi af stjörnum. Þær mynd-
uðu yndislegt ljóshaf, bjart-
ar, ein og ein, stjörnuklasar
ins og skreyttir hátíðabún-
ingum. Cöru fannst þær eins
og yndislega fallegar ung-
lingsstúlkur, sem eru að fara
á fyrsta dansleikinn, en tungl-
ið, gamli vitri máninn, eins
og hirðir iþeirra, sem vissi svo
miklu meira en þær en vildi
ekki eyðileggja þessar sak-
lausu ánægjustundir fyrir
nokkurn mun. Rols Roce-
bíllinn hans Favershams var
eins og skrautvagn. í svona
skrautvagni, hugsaði Cara,
myndi nýtízku cinderella,
hafa farið á dansleik. En nú
var hún að koma heim af
dansleik, en það eru alltaf
vonbrigði að koma heim.
Einkabifreiðarstjóri keyrði:
Cara og Faversham sátu í
lokuðum afturvagninum og
hvíldust þægilega á mjúkum
sætunum.
„Hvernig væri að keyra
um skemmtigarðinn áður“
sagði hann. „Þetta er svo
yndisleg nótt. ér eruð ekki
að flýta yður heim?“
,yNei“ sagði Cara og augu
henna rtindruðu. „Herra Tid-
worth getur beðið“.
ershamÞH TINTAOINTOAIN
„Litli kjáninn“, sagði
hann. Allt í einu greip hann
hana í faðm sér og kyssti
hana. Cara hafði verið kysst
áður, en henni fannst á þessu
augnabliki, sem hún hefði
aldrei verið kysst fyrr, eða
réttara sagt að allir hinir
kossarnir hefðu verið svo
einskis virði, að hún hefði
gleymt þeim. Hún hló ham-
ingjusamlega.
Hann byrsti sig á svip o
sagði. „Af hverju ert þú að
hlæja?“
Hún opnaði augun, horfði
á hann og sagði: „Mér finnst
á þessu augnabliki lífið vera
ein hringekja og við situm
saman. Hljómsveitin er-að
leika fjörugt lag en við snú-
umst hraðar og hraðar í
hring“. Hún hló aftur og það
var eithvað sérstakt við hlát-
urinn: „Guð hjálpi mér“,
andvarpaði hún. „g vona að
við detum ekki af.“
Hann horfði á hana með
undrunanbros á vör.
„Þú ert skrítin stúlka, er
það ekki?“, sagði hann. „Ef
þér finnst á þessu augnabliki
lífið hringekja, hversvegna
heldurðu að þú dettir af?“
Hú nandvarpaði. „Þú veist
að það kemur fyrir. Oft þeg-
ar maður heldur að maður sé
hamingjusamur og öruggur.
Eitthvað bilar allt í einu í
vélinni og áður en maður
veit af þá hefur maður kast-
azt langt í burtu beint inn
í hópinn, sem hefur verið að
horfa á mann fullur öfundar.
Það er skrítið“ hélt hún á-
fram í lágum rómi „hvað líf-
ið virðist hafa mikla illvilj-
aða ánægju af því að henda
manni meðal almennings ein-
mitt þegar hann heldur, að
hann hafi hafið sig upp fyrir
hann.“
„Og heldurðu að þú hafir
hafið þig upp fyrir hann
núna Cara?“ spurði hann
hlýlega.
,;Mér finnst þegar ég er í
örmum þínum eins og nú, að
ég hafi hafið mig upp yfir
allt“ sagði hún.
í annað skipti þetta kvöld
sagði hann: „Þú ert skrítin
stúlka“. Og hann ibætti við.
„Eg dáist að því, að þú skulir
ver asvona hreinskilin“.
Hún losaði sig úr faðmi
hans, hallaði sér aftur á bak
í hornið. „Ef til vill er ég of
hreinskilin“ sagði hún. „Eg
held, að ég erfi það frá föður
mínum. Hann var ítalskur
óperusöngvari og sagði alltaf
það sem honum bjó í brjósti
hverjar, sem afleiðingarnar
kunnu að vera.‘‘
Hann færði sig nær henni
og lagði handlegginn utan
um hana.
garðinn, áður en hann stöðv-
atð þú sért hreinskilin“, sagði
hann.
Þau voru að aka um
skemmtigarðinn, þó efa megi
að þau hafi haft hugmynd
um það. Grasbalarnir voru
eins og gljáandi svell fyrir
álfa að dansa á. Vatnið var
kyrrt í tunglskininu, aðeins
litlar ibárur mynduðust með
jöfnu millibili. Bifreiðarstjór
inn ók aftur um garðinn.
Ilann ók þrisvar sinnum um
garðinn áður en hann stöðv-
aði bílinn, fór út og spurði
herra Trent ihvort hann ósk-
aði nokkurs frekar. Favers-
ham leit á Cöru í myrkrinu:
„Hvað eigum við að gera?“
hvíslaði hann, „kvöldið má ó-
möguiega enda svona“.
„E nþað er ekkert hægt að
fara á þessum tíma“ svaraði
Cara hálf undrandi.
Hann svaraði ekki strax.
Hann ræskti sig tvisvar en
sagði svo: „Þú gætir komið
með heim í íbúðina mína. Við
gætum fengið okkur drykk
saman“.
Hún athugaði þetta. Hún
sat enn í horninu með hend-
urnar í kjöltunni. Hún hálf-
sneri andlitinu frá honum
og sat teinrétt. Hún var eng-
inn kjáni — en hún var orð-
in ástfangin. Ef hún segði, að
hún vildi ekki fara með hon-
um í íbúðina hans, myndi
hann þá halda hana of tor-
tryggna? Eða ef hún færi, þá
mundi hann álíta hana auð-
unna? Henni fannst hún vera
milli steins og sleggju.
„Ekki í kvöld“ sagði hún
að síðustu. „Ef til vill
seinna“.
Hann hvatti hana ekki
frekar og hún Var honum
þakklát. Það fylltj 'hana eins-
konar trausti á honum. Svo
mikl utrausti að þegar hann
þremur eða f jórum nóttum
síðar bauð henni heim þá
fór hún.
Þau höfðu verið úti sam-
an á hverju kvöldi, síðan þau
kynntust. Húh fann enn bet-
ur til þess, að hún væri þeys-
andi í hringekju. Lífið var
stórfenglegt, gekk hraðar og
hraðar á hverju augnabliki.
Við og við hugsaði hún.
„Skyldi mig ^jiú vera að
dreyma allt 'þetta? En ég
þori ekki að kl’ípa mig í hand
legginn. Eg er svo hrædd um
að ég myndi þá vakna“. Hún
hafði varla hugmynd um,
hvað skeði á daginn. Hún
lifði fyrir kvöldin. Á kvöld-
in sótti Faversham hana í
ljósa Rolls Rocy-bílnum sín-
um og þau fóru annaðhvort
í leikhúsið eða fengu sér
kvöldmat og dönsuðu. í kvöld
höfðu þau verið í leikhúsinu,
þar sem þau sáu gamanleik,
sem var í miklu uppáhaldi
þessa dagana. Þegar þau
komu úr leikhúsinu út á
ljósum prýdda götuna sagði
Faversham hljóðlega um leið
og hann tók undir hönd
henni:
„Eg hef pantað kvöldmat-
inn í íbúðinni, Cara. Það er
svo miklu skemmtilegra þar
og við getum talast við“
í þetta skipti fannst henni
það heimskulegt og kjánalegt
að neita. ‘ f
„Mér þætti, gamaru. að sjá
íbúðina þína“, sagði hún
hljóðlega og blóðið hljóp ör-
lítið fram í kinnar henni.
„Eg get ekki verið lengi.“
„Auðvitað ekki,“ sagði
hann fljótt og bætti við með
alvarlegri röddu. „Þú treystir
mér Cara?“
Hún kinkaði kolli. „Auðvit-
að Faversham“.
Hann tók þétt í höndina á
henni. „Það er ágætt“, sagði
hann.
„Eg vona að þér þyki íbúð-
in mín falleg“, sagði hann
þegar þau óku eftir Picca-
dilly. , Hún er í gömlu húsi
í Mayfair-hverfinu. Þjónninn
minn kemur á hverjum degi.
Það er ekki til neins,“ ag
hann roðnaði lítilsháttar, „að
hann sé þar á kvöldin, finnst
þér það?“
Hún samsinnti honum, en
henni fannst það hefði verið
öruggara, ef þjónninn hefði
þó verið þar- Ekki að hún
treysti ekki Faversham full-
komlega. Eða réttar sagt,
hún treysti honum eins vel
og nokkrum karlmanni.
Reynsla Cöru af karlmönn-
um var sú að maður gat allt-
af treyst þeim ef maður færi
rétt að þeim. Hún hafði séð
of mikið af lífinu til þess að
áfellast þá fyrir að reyna að
hafa eins mikið upp úr því
og hægt var. Það var allt
undir stúlkunni komið. Það
var kannske ekki elveg rétt,
en svona var það.
íbúð Faversham var við
litla rólega götu við Curzon
Street. Húsið var hátt og
ímyndað sgr ungar fagrar
mjótt og fallegt. Maður gæti
heldri konur með strókhatta
og krinolínu, horfa niður
úr þessum háu gluggum á
glæsimenni aldarinnar ganga
þar niðri á götunni. Mundu
þær hafa komið inn í íbúð
manns, sem þær hefðu fyrir
skemmstu kynnzt á þessum
tíma nætur? Cara var nokk-
urnveginn viss um að þær
hefðu ekki gert það, þótt
þær ef til vill hefði langað
til þess.
Hún horfði á hann ganga
á undan sér upp hvítar tröpp-
urriar, að aðaldyrunum.
Hann var berlhöfðaður og
tunglskinið stirndi á svart
hárið á honum og varpaði
skuggamynd af vangamynd
andlits hans. Hann var sér-
staklega laglegur maður og
elskulegur. „Eg hefi fallið
hart fyrir honum“ hugsaði
hún með Viaunabrosi. „Eg
hefi fallið harðar en nokk-
urntíma fyrr. En ég vssi allt-
af, að þegar að því kæmi að
ég yrði ástfangin þá yrði það
svona.“
Hann leiddi hana upp einn
stiga, þakinn mjúkum dúk,
veggirnir voru skreyttir
myndum í svörtum römmum,
I þar til þau komu i viðkunn-