Mánudagsblaðið - 19.06.1950, Side 5
Mánudagurinn 19. júní 1950.
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
5
Ósiðir og óvanar
Maður nokkur, harla úrill-
ur, skrifar á þessa leið:
„Kæra Clio! Eg ferðast all-
langa leið með strætisvagni
tv-isvar og oft fjórum sinn-
um á dag. Oftast hefi ég ekki
annað að gera á leiðinni en
að virða fyrir mér samferða-
fólkið, — og þá ekki sízt
ungu stúlkurnar. Og mér
blöskrar framferði þeirra
sumra.
Að maður sjái kvenfólk
púðra sig, greiða sér og mála
sig í tíma og ótíma og á ó-
líklegustu stöðum er nú orðið
svo algengt, að vart tekur því
að minnast á slíkt. En hvern-
ig ætli blessuðum dömunum
yrði við, ef ég einhvern
onorguninn drægi upp rak-
áhöldin mín í strætó og byrj-
aði að skafa á mér kjamm-
ana?
Þær mundu eflaust hlæja
að svo heimsklegu uppátæki.
En ég get fullvissað ykkur
um það, dömur, að ykkur
mundi ekki geía fundizt það
nærri því eins hjákátlegt og
mér finnst ýmislegt, sem þið
aðhafizt í strætó — og víðar.
í morgun kom stúlka upp
í strætisvagninn, — stúlka,
sem á í miklu stríði við sokka
foandabeltið sitt. Eg hefi oft
séð hana áður. Hún situr á
hamast við að kippa og toga
í téða flík. Og þegar hún
stendur upp, kippir hún á-
kveðin aftan í flíkina, sem
virðist hafa mikla tilhneig-
ingu til þess að renna upp.
Hún og aðrir magabeltis-tog-
arar geta gert mig æfan, —
því að ég er það rómantísk-
ur maður, að ég ætlast sann-
arlega til þess, að konur séu
annað og meira en illa snið-
in sokkabandabelti, sem ekki
vildja halda sér á sínum
stað.
Hvað ætli þær segðu, ef ég
lagfærði á mér sokkaböndin
framan í þeim?
Og þá eru það þessar
þreyttu, sem sparka af sér
skónum, hvenær sem færi
gefst, jafnvel í strætó. Fótur
mannskeppnunnar er aldrei
fallegur, jafnvel ekki þegar
hann er íklæddur sokki. En
þó kastar tólfunum, þegar
maður stundum sér glitta í
líkþornin í gegnum næfur-
þunna sokka skó-sparkaranna
og gamlar naglalakks-kless-
ur á tánöglunum. Auðvitað
er það mannlegt að þreytast
í fótum, en eiga ekki aðrir
yiðstaddir líka rétt á að til-
íit sé til þeirra tekið ...“
Öðru máli gegnir um hend-
pr kvenna. Skáldin hafa veg-
samað konuhöndina, og ég er
íalveg til í það að taka undir
með þeim, — en hver hefur
nokkurntíma lesið lofsöng
um tær konunnar? Eg get
jafnvel dáðst að konuhendi,
þótt neglur hennar séu mál-
aðar eldrauðar. En þegar ég
þarf að horfa upp á það, —
eins og t. d. í fyrradag, —
að stúlka sé önnum kafin við
að rífa lakkið í löngum ræm-
um af nöglum sér, — þá sé
cg rautt.
Og að lokum þykir það
kurteist, að ungar konur lag-
færi sokkasauma sína á al-
mannafæri? Og er ekkert at-
hugavert við það, að þær
laumist með hendinni inn á
sig í tíma og ótíma til þess
að lagfæra hlíra, sem runnið
hefur út af öxlinni?
Kannski heldur blessað
kvenfólkið, að því sé allt
leyflegt, og að hvaða ósiðir
sem eru, fari þeim vel. En
þar skjátlast þeim hrapa-
lega.
kurteisu kvensum því, að
þess mun ábyggilega langt
að bíða, að ég klæði mig úr
jakkanum á almannafæri til
þess að lagfæra axlaböndin
mín. Svo miklu kurteisan er
ég en þær! G.P.“
Skrítin rökfræði
Undanfarið hefur óperan
Brúðkaup Figarós verið sýnd
hér í bænum, .eflaust við
mjög góða aðsókn. Þó hafa
héyrzt raddir um það, að ó-
heyrilega hátt hafi verðið
verið á aðgöngumiðum, enda
ekki nema skiljanlegt að
mönnum blöskri, þar eð að-
göngumiðar hafa kostað frá
45—100 kr. þr. stk.
En Vísir kom með alveg
ljómandi skýringu á hinu háa
verði mánudaginn 12. júní.
Þar segir svo: „Kostnaðurinn
við söngför þessa verður
MINNI (leturbr. mín) en
ætla mætti. því að óperu-
söngvararnir munu syngja ó-
keypis, en annan kostnað
verður Þjóðleikhúsið að
greiða. Til þess að standast
þessi útgjöld verða miðar afl
óperukvöldunum seldir
nokkru hærra verði en ao
venjulegum leiksýningum1.
Þetta er í rauninni nokkuð
undarleg pólitík. Kannske
miðarnir hefðu orðið ódýrari,
ef óperusöngvararnir hefðu
fengizt til þess að taka við
aurum fyrir söng sinn? A.m.
k. þóttj það ekki nauðsyn-
legt að hafa aðgöngumiða
svona dýra, þegar norski leik
flokkurinn kom hingað fyr-
ir nokkru, — en þeir hafa lík-
lega þegið kaup fyrir?
Sjö gullvæg . . .. ;Til
í nafnlausu bréfi hafa mér
borizt eftirfarandi ráðlegg-
ingar, sem bréfritari nefnir:
Sjö gullvæg heilræði fyrir
giftar • konur, eða Hvernig
Hægt Er Að Vera Ham-
Og ég get lofað þessum ó-
Þar sem nóg er til í kjólaefni er ekkert til sparað, eins og
sjá má á þessum sumarkjól.
Þetta er nýjasta baðfatutizUan í Frakklandi.
ingjusamur Þrátt Fyrir
Hjónaband.
Mér segir svo hugur um, a<
sendandinn sé einhver kvæn
ur maður, sem er „undir
tuflunni“ hjá kellu sinni
Hann mun því hafa sent
mér þessi heilræði sín ti
þess að ég kæmi þeim í
framfæri — ef vera skyldi
að hans elskulega ektaví
slysaðist til að lesa þau, lærs
eitthvað af þeim og bæta
ráð sitt! Því að eflaust hefur
hann ekki þorað að gefa
henni þau sjálfur!
Eg birti því hérmeð hin
Sjö Gullvægu í þeirri von.
að bréfritara verði að ósk
sinni og hans einginkona (—
og jafnvel annarra eiginkon-
ur) geti eitthvað af þeim
lært:
1) Temdu þér að nota
kímnikáfu þína. Þú munt
oft þurfa á henni að haida
ef þú hefir hugsað þér að
búa í stormlitlu hjónabandi
fram að gullbrúðkaupi.
2) Gættu þess vel. að eig
inmaðurinn missi ekki áhug-
ann á þér. Vertu honum eigir
kona, móðir. unnusta og ást-
mey. Ef þú ekki gerir það.
muntu kornast að raun um.
að ýmsar aðrar konur eru
reiðubúnar að taka af þér
ómakið.
■ 3) Taktu á móH manr.i þín-
um með sólskinsbrcs á vör-
um, þegar rnn kemv.r. heim.
Forðastu sem heitan eldinn
að hrella hann strax og hann
er kominn inn úr dyrunum
með langdregnum frásögnum
af hinum ýmsu smáatvikum
sem orðið hafa til þess að
ergja þig yfir daginn.
4) Talaðu aldrei lítilsvirð-
andi urn útlít eða klæðaburð
ánnarrar konu. Eiginmaðiu'
þinn er þá vís til m&* "*■
taka upp hanzkann fyrir
hana, — og þá verður þú
bara ergileg og afbrýðisöm.
Og byrjar eitt rifrildið enn.. .
5) Gættu þess, að verða
ekki of feit. Eiginmenn, ems
og aðrir menn, vilja hafa sín-
ar elskanlegu með straum-
línusniði.
6) Reyndu ekki að breyt"
manninum þínum, — gera
hann að „nýjum og betri
manni“. Hann er fæddur með
þessum ósköpum, göllunurn,
og getur ekki losnað við þá
frekar en zebrahesturinn get-
ur þvegið af sér rendur sín-
ar. Umfram allt, ekki nöldra.
7) Láttu þér ekki detta x
hug, að baráttan sé unnin,
þótt þú sért búin að krækja
þér í mann. Onei, góða mín.
Mundu það, að það ma líkja
eiginmanninum við nýjan
bíl: Aðalatriðið er ekki það
að borga hann út í hönd. —
heldur er viðhaldið, — það
að halda honum vel við, —
aðalatriðið!“
Þetta voru hin Sjö Gull-
vægu Heilræði. Þau eru að
sjálfsögðu nokkuð einhliða,
þar eð ekki er minnzt á það
einu orði. að eiginmennirn-
ir eim að leggja nokkuð á
sig til þess að gera hjóna-
bandið hamingjusamt. Gam-
an væri nú, ef giftu konurn-
ar vildu líka láta ljós sitt
‘skíná og senda mér uppá-
stungur ura Sjö Gullvæg
Heilræði Iianda Kvæntum
Mönnum eða Hvei'nig Eigin-
menri Eiga Að Fara Að Því
Að Gera Konur Sínar Ham-
ingjusamar?
ver»°Siið
ódauðlega
Eieinmaðurinn sat við
gluggahn og horfði út. Hann
kallaði kæruleysislega til
konu. sinnar:
„Þarna gengur þessi kven-
maðxxr, sem hann Maggi Jóns
er svo voðalega skotinn í.“
Konan hans, sem var
framrri í eldhúsi missti niður
bolla, kom þjctandi inn í
r,'f na, felldi niður borð-
lampa, blómsturvasa og gull-
fiskakerið í asanum og
f'o'gði sér til hálfs út um
til ag sj^ sem bezt.
..Hvar? Hvar?“ stundi
húo.
,Þarna,“ sagði hann og
hf'rtt’. ..konan, sem stendur á
götuhorninu.“
..Fíflið þitt,“ hvæsti hún
öskuvond. „Þetta er konan
hans!“
„Já, en ekki hvað?“ svar-
aði eiginmaðurinn hinn ró«*
legasti.
cLia