Mánudagsblaðið - 26.06.1950, Blaðsíða 8

ENNÞÁ LIFIR GJALD
EYRISNEFNDIN
Mánudagsblaðið 1
Geysilega
athygli
Framhald af 1. sífto
og öllum hinurn mörgu arð-
lausu stofnunum og hús-
byggingum, sem lirúgað
hafði verið upp.
Hefur nokkur velmeg-
andi þjóð verið svo fljót að
setja sig á höfuðið á sama
tíma sem útpíndar stríðs-
þjóðir voru önnum kafnar
og vel á vegi með að rétta
við?
I>ar kom hljóð úr horni, og birtist í 38. tölublaði i
Lögbirtingablaðsins, svohljóðandi:
„Hér eftir er bannað að flytja til landsins hvers
konar vörur, nema þær hafi verið greiddar seljanda
eða gjaldeyrir til greiðslunnar li afi v erið tryggður
gegnum banka, áður en varan er send til landsins. Gild-
ir þetta jafnt þótt innflutnings- og gjaldeyrisleyfi hafi
þegar verið veitt fyrir vörunum.“
f>egar við Islendingar erum að mestu leyti búnir
að glata öllu okkar trausti og virðingu hjá hinum
fjölmörgu gömlu og nýju erlendu \aðskiptamönnum
vegna vanskila og reiðileysis, þá fyrst liugkvæmist
ríkisstjórninni, að stemma stigu fyrir ósómanum. Það
er eins og ríkisstjómin haldi, að hún geti með þessari
nýju auglýsingu sinni breitt yfir þá skömm, sem okkur
hefur hent, að eriendir viðskiptamenn eru hættir að
taka mark á bláu sneplimum, sem kallaðir eru inn-
flutningsleyfi, og útgefnir voru af fulltrúum ríkis-
stjórnarinnar. Þessir erlendu viðskiptamenn vom sem
óðast famir hjálparlaust að taka sjálfir þá ákvörðun,
að senda hingað ekki vömr nema að greiðsla væri
trjggð fyrirfram.
Maður þorir ekki að vona, að ríkisstjórnin sé að
byrja að hugsa af viti. Þó er ekki útilokað, að neyðin
kenni enn einu sinni naktri konu að spinna og þessi
ákvörðun sé upphafið á einhverjum viturlegum ráð-
stöfunum, sem ríkisstjómin NEYÐIST til þess að gera,
þrí að á annan hátt er þeirra víst ekki að vænta.
Það, sem mér þykir vera ljós punktur í þessari
reglugerð er, að bankamir skuli eiga að taka ákvörðun
um innflutning til landsins, því að óreyndu vil ég ekki
vantreysta þeim mönnum, sem verða settir til þess að
ráða þar málum; ég trúi því ekki, að fyrrverandi með-
limir GIVF verði látnir koma þar nærri.
\ „mtanlega verða bankamir vel á verði gegn alls-
kyns kla kjabrögðum og ólieilindum þeirra manna, sem
lengst hafa getað teymt GIVF út í vitleysuna og botn-
leysuna á liðnum ámm.
Ef gjaldeyrisdeild fjárhagsráðs á að starfa áfram
eftir þessari nýju auglýsingu ríkisstjómarinnar, get
ég ekki séð, að hún hafi annað fyrir stafni en að ákvarða,
Iivaða hópur manna það skuli vera, sem eigi að bítast
við bankana um yfirfærslu. En er ekki miklu nær, að
bankinn skipi sjálfur nefnd manna til þess að gefa út
gjaldeyrisleyfi, og þá aðeins fyrir þeim upphæðum,
sem hægt er að yfirfæra?
Önnur einskisverð leyfi eiga ekkert erindi inn í til-
veruna og þurfa alls ekki að fæðast með ærnum til-
kostnaði og fyrirhöfn f jölda kvenna og manna í víðum
og dýram sölum uppi á Skólavörðustíg 12.
íslenzka þjóðin er fyrir löngu búin að fá skömm
á allri nefndasamsteypunni og veit, að liún er aðeins
til stórtjóns og óhagræðis fyrir I)jóðarbúskapinn. Það
er ótrúlegt, að ríkisstjórnin sé elílii líka farin að sjá,
að viðskipti okkar eru komin út í það öngþveiti undir
stjóm og með aðstoð nefndasamsteypunnar, að dýpra
verður ekki sokkið.
Krafa þjóðarinnar er, að þessu fargani verði af-
létt nú þegar, og ef ríkisstjómin treystir sér ekki til
þess, þá krefst almenningur þess, að fá opinberlega
birt svör við eftirfarandi spurningum, ef vera kynni,
að menn að fengnum þeim upplýsingum litu nefnda-
samsteypuna mildari augum.
Eg er eins og viðskipfafreisið uppmáfað.
1. Hve mikill var starfsmannafjöldi, laun, húsa-
leiga og annar kostnaður eftirtalinna nefnda
á árinu 1949? Greinið hvem lið út af fyrir sig.
Fjárhagsráð.
Viðskiptanefnd.
Verðlagsnefnd.
Skömmtunarskrifstofan.
2. Hefur nokkur breyting orðið á tilkostnaði þess-
ara nefnda á árinu 1950, og þá hver?
3. Er hægt að fá birta nákvæma skýrslu yfir út-
gáfu gjaldeyris- og innflutningsleyfa á árinu
1950, þar sem greint er, hverjir fái leyfin og
um Iivers konar greiðslu sé að ræða?
4. Hafa bankarnir fengið ákveðin fyrirmæli um,
cftir hvaða reglum þeir eigi að yfirfæra, sam-
kvæmt nýju tilskipnninni?
5. Stcndur til, að ríkisstjórnin flytji inn marga
lúxusbíla enr.þá í forboði Magnúsar Jónsson-
ar, formanns f járhagsráðs?
Ísíenzka þjóðin treystir því, að hæstvirt ríkisstjórn
sjtií einhverja viöleitni á þessum alvörutímum til þess
að spara — spara — spara!
íslenzka þjóðin minnir alla embættismenn sína á
það, að þeir em ÞJÓNAR en eltki HERRAR (þetta \ ill
oft glejrmast), og [æim hefur ekki verið falið í hendur
f jöregg þjóðarinnar til þess að éta það upp til agna.
En það komu tímar, og
það komu ráð! — Þegar
búið var að ausa út gilda
gjaldeyrinum, þá var að
grípa til hins ógilda — AÐ
BÚA TIL PENINGA, sem
ekkert stóð á bak við, ekki
einu sinni vinnuafl!
Þannig gátu flokkarnir
sett upp stofnlánasjóðinn
og Iánað sjálfum sér tugi
milljóna til að fylla upp í
óefnd kosningaloforð, auk
ógrynni annars f jár, sem
Land'sbankinn kvartar um
að hafa verið neyddur til
að lána út um efni frarn.
í hvílíkt óskaplegt fen
íslenzk f jármál hafa verið
komin þegar á árinu 1947,
sést bczt á því, að eftir það
bárust okkur þrjú óvænt og
óútreiknuð stórhöpp, er
færðu okkur fleiri hundruð
milljónir króna: — HvaJ-
fjarðarsíldin, fisksalan til
Þýzkalands og Marshall-
hjálpin, — en það er engu
líkara en að þetta fé hafi
horfið í botnlausa hít!
Og þó að síldin kæmi nú
í sumar — yrði hún til ann-
ars en að tef ja fyrir því, að
hægt verði að koma vitinu
fyrir þjóðina? — Kannske
þangað til allar bjargir
væru bannaðar!
Það era ekki stór átök,
sem þarf til að koma sjálf-
stæði okkar fyrir kattar-
nef.
Og nú koma ofan á allt
saman 10 nj'sköpunartog-
arar fjrir 100 milljónir 1
ERLENDU LÁNSFÉ! —
Hverjir mundu vilja kaupa
þá aðrir en þeir, sem ekk-
ert hafa fjrir að láta og
ekkert að missa?
Þessar hugleiðiúgar
brjótast nú um í mönnum,
og flestir vita hvorki upp
né niður né livað skal segja.
Eitt er þó víst, að eins
og bent var á í síðasta
blaði, þarf liér skjót hand-
tök. Annað er jafn víst —
að flokkarnir treysta ekki
hver öðram, og cnginn
treystir þeim í heild sinni
eftir það, sem gerzt hef-
ur.
Spurningin er nú aðeins
sú, hovrt við erum menn
til að ráða okkur umboðs-
lega neyðarstjórn eða
hvort við viljum lieldur
bíða eftir þeirri, sem kem-
ur óboðin.