Morgunblaðið - 05.01.2005, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. JANÚAR 2005 33
MINNINGAR
✝ Ólöf Svavarsdótt-ir fæddist 2. júní
1955. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi sunnudag-
inn 26. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Kristín
Ingvarsdóttir, f. 14.
febrúar 1933 og
Svavar Halldórsson,
f. 16. nóvember 1931,
d. 16. júní 1989.
Systkini Ólafar eru:
Sigríður Inga, maki
Steingrímur Guð-
jónsson og Halldór,
maki Jósefína V. Antonsdóttir.
Ólöf giftist 1. apríl 1978
Garðari Flygenring, f. 7. desem-
ber 1955. Foreldrar hans eru Mar-
grét D. Flygenring, f. 2. október
1931 og Kristján Á. Flygenring, f.
29. júní 1927. Börn Ólafar og
Garðars eru: a)
Hilmar Darri, f. 22.
janúar 1980, sam-
býliskona Hólmfríð-
ur Kristjánsdóttir, f.
22. júlí 1974, sonur
hennar er Jack Wall-
ace, f. 13. október
1997 og b) Margrét
Ýr, f. 2. nóvember
1985.
Ólöf lauk námi frá
Húsmæðraskóla
Suðurlands, Náms-
flokkum Reykjavík-
ur og Sjúkraliða-
skóla Íslands. Hún
starfaði sem sjúkraliði á Hrafn-
istu í Hafnarfirði en lengst af á St.
Jósefsspítalanum í Hafnarfirði og
starfaði þar þangað til hún lést.
Útför Ólafar fer fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku mamma.
Ég veit í rauninni ekki hvað ég get
sagt annað en að ég sakna þín sárt.
Undanfarna daga hefur allt verið
svo fjarlægt og ég reyni að segja
sjálfri mér að þetta sé ekki rétt en að
lokum grípur raunveruleikinn í mig
og neyðir mig til þess að horfast í
augu við sannleikann. Þú ert farin og
það er ekkert sem ég get gert.
Þú varst yndisleg manneskja og
góð við alla. Þeir sem hafa unnið
með þér og þeir sem þú hefur sinnt
hrósa þér allir og segja að þú hafir
unnið starf þitt af nærgætni og ná-
kvæmni. Enginn getur efast um það
þegar hann heyrir að um þig er að
ræða.
Við vorum ólíkar en vorum þó
sammála um margt og um leið og ég
missti móður mína misst ég einnig
vinkonu mína. Ég veit ekki hvað ég
geri án þín en sem betur fer á ég
góða að sem hjálpa mér í gegnum
sorgina. Ég þakka bara Guði fyrir
tímann sem ég átti með þér og bið
hann um að vernda þig þarna uppi.
Ég elska þig heitt og veit að þú elsk-
ar mig líka. Þar til við hittumst næst.
Hvenær endaði lífið?
Hvenær endaði allt?
Ég föst er í ókunnugum heimi
og er svo kalt.
Leitaði dyranna
að leiðinni heim
umvafin fólki
en enda alltaf ein.
Fann þessar dyr
en kemst ekki inn
þunglyndið sækir á mig
því veröldin er dimm.
Frelsaðist frá heiminum
og veit aðeins eitt
líður svo vel
og nú er mér heitt.
Þín elskandi dóttir,
Margrét Ýr.
Annan dag jóla fékk ég hringingu
snemma morguns og var það móðir
mín sem sagði mér að hún systir mín
væri látin. Hvernig gat þetta gerst,
af hverju? spurði ég sjálfa mig,
hvernig gat vanlíðan þín farið
framhjá mér, eins nánar og við vor-
um? Desembermánuður er oft erf-
iður vegna anna og hefur maður ekki
eins mikinn tíma til að skreppa í
heimsókn og spjalla yfir kaffibolla
eins og við gerðum oft. Ég vissi að
þú áttir erfitt með svefn en það er al-
gengt þegar fólk vinnur vaktavinnu.
En við verðum að sætta okkur við að
þú sért farin frá okkur og vil ég
minnast margra góðra stunda sem
við áttum saman. Ég man þegar þú
eignaðist börnin þín hvað þú varst
stolt móðir enda börnin líka mynd-
arleg. Þú og Bóbó byggðuð ykkur
lítinn sumarbústað í Svínadal og þar
áttu þið ykkar góðu stundir saman
því þið voruð mjög samrýmd hjón,
nutuð þess að vinna í garðinum og
hlúa að litlu trjásprotunum sem þið
höfðuð sett niður. Þú hafðir gott
auga fyrir fallegum hlutum og eru
margir hlutir sem þú gerðir sem við
eigum eftir þig. Þegar þið keyptuð
einbýlishúsið fannstu þig strax í að
hlúa að gróðrinum í lóðinni. Sem
sjúkraliði sýndir þú sjúklingum
mikla alúð og varst mjög vel liðin í
starfi.
Elsku Bóbó, Margrét Ýr, Hilmar
Darri, Hóffý og mamma, sorg ykkar
er mikil, minning um yndislega konu
mun lifa í hjörtum okkar.
Sigríður Inga.
Ólöf kom inn í fjölskylduna fyrir
rúmum þrjátíu árum í fylgd með
bróður mínum. Hún var hljóðlát,
prúð og lét lítið fyrir sér fara. Þann-
ig var hún alla tíð og nú hefur hún
kvatt. Í miðri hátíð ljóss og friðar
þraut hana lífskraftinn. Eftir stönd-
um við, drúpum höfði og söknuður-
inn er sár. Sárast er þó að hafa ekki
getað rétt henni hjálparhönd á erf-
iðum tímum. Engin orð megna að
lýsa þeirri kvöl.
En við eigum líka ljúfar minning-
ar sem gott er að ylja sér við. Minn-
ingar um konu sem lét sér annt um
allt sem lífsandann dregur.
Þau voru samstiga í gegnum lífið,
hún Ólöf mágkona mín og hann
Bóbó bróðir, enda aldrei minnst á
annað þeirra öðruvísi en nafn hins
fylgdi á eftir. Þau deildu sömu
áhugamálum, hlúðu vel hvort að
öðru og sínum nánustu. Heimilið og
börnin þeirra tvö, Hilmar Darri og
Margrét Ýr, bera því fagurt vitni.
Ólöf var listræn og hafði yndi af
hvers kyns handverki og handa-
vinnu og börnin í fjölskyldunni nutu
góðs af því. Hún hafði áhuga á garð-
rækt og hafði mikið yndi af því að
rækta landið við sumarbústaðinn
þeirra. Þar átti hún góðar stundir,
hvort sem var að sumri eða að vetri
til.
Lífsstarf hennar var að hjúkra
sjúkum og þar naut hún sín vel, var
hlý, samviskusöm, natin og einkar
glögg á þarfir þeirra. En fyrst og
síðast var hún vakandi yfir velferð
fjölskyldu sinnar, ávallt reiðubúin að
rétta fram hjálparhönd á sinn hljóð-
láta hátt og hlúa sem best að þeim
sem henni þótti svo vænt um.
Ólöf skilur eftir sig stórt skarð í
fjölskyldunni og var okkur svo miklu
dýrmætari en hún gerði sér grein
fyrir. Hennar er sárt saknað. Mest-
ur er þó söknuður bróður míns,
barnanna þeirra og móður hennar.
Ég bið algóðan Guð að styrkja þau
og blessa. Fjölskyldunni allri og vin-
um hennar sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Mágkonu mína kveð ég með virð-
ingu og þakklæti fyrir allt. Ég bið
Guð að geyma hana.
Jafnframt langar mig til að kveðja
hana með sálminum sem kom aftur
og aftur upp í huga mér þegar við
biðum milli vonar og ótta eftir því að
takast mætti að bjarga lífi hennar.
Lýs, milda ljós, í gegnum þennan geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
Ég spurði fyrr: Hvað hjálpar heilög trú
og hennar ljós?
Mér sýndist bjart, en birtan þvarr, og nú
er burt mitt hrós.
Ég elti skugga, fann þó sjaldan frið,
uns fáráð öndin sættist Guð sinn við.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér, þú logar
enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyrr.
(Matthías Jochumsson.)
Birna G. Flygenring.
Að kvöldi annars dags jóla hringir
síminn okkar og okkur er flutt sú
harmafregn að okkar kæra vinkona
Ólöf Svavarsdóttir hafi látist þá um
morguninn. Okkar fyrstu viðbrögð
eru að þetta geti ekki verið raun-
veruleikinn en staðreyndinnni verð-
ur ekki breytt og upp í hugann koma
minningar margra ára, allt frá
fyrstu kynnum þegar Bóbó frændi
kynnti okkur fyrir konu sinni.
Þannig atvikaðist nokkrum árum
seinna að við fluttum öll á Breið-
vanginn, Ólöf og Bóbó á nr 30 og við
á 24. Varð þá samgangur fjölskyldn-
anna mikill, bæði léku börnin sér
saman og Addý og Ólöf skokkuðu
sér til heilsubótar og ánægju. Var
þessi tími okkur til mikillar ánægju
og gleði og á þessari stundu er okkur
efst í huga þakklæti til góðrar vin-
konu fyrir allar samverustundirnar.
Nú á kveðjustund eru þessar ljóð-
línur ofarlega í huga okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Bóbó, Hilmar, Margrét og
aðrir vandamenn, megi góður guð
vaka yfir ykkur og styrkja í ykkar
miklu sorg.
Ásthildur, Friðrik og fjölskylda.
Elsku Ólöf frænka.
Með logandi kertaljós og tárin í
augunum sit ég í stofunni heima og
hugsa til þín. Minningarnar sem ég á
um þig eru svo ljóslifandi og ég á
mjög erfitt með að sætta mig við það
að þú varst tekin burtu frá okkur.
Ein af mínum elstu æskuminning-
um er í fyrstu íbúðinni ykkar Bóbó á
Suðurbrautinni, ég var þá um fimm
ára gömul og við mamma komum í
heimsókn til þín. Þú varst nýbúin að
baka marengstertu og ég man hvað
mér þótti hún rosalega góð. Þessi
heimsókn er lýsandi fyrir allar aðrar
heimsóknir mínar til þín, þú áttir
alltaf eitthvað heimabakað með
kaffinu. Svona varstu, alltaf svo
myndarleg. Það lék allt í höndunum
á þér hvort sem það var bakstur,
saumaskapur, föndur eða garðyrkja.
Umhyggjan var þér einnig gefin í
vöggugjöf, af henni áttir þú nóg,
ekki bara fyrir þína nánustu heldur
einnig fyrir það fólk sem þú annaðist
í starfi þínu sem sjúkraliði.
Elsku Ólöf, að leiðarlokum kveð
ég þig með virðingu og þakka Guði
fyrir að hafa átt þig að. Hvíl í friði,
kæra frænka.
Elsku Bóbó, Margrét Ýr, Hilmar
Darri, Hoffý og amma, missir ykkar
er mikill. Megi Guð vera hjá ykkur
og gefa ykkur styrk. Kveikjum á
kertaljósum fyrir Ólöfu og varðveit-
um minningarnar um hana.
Kristín Lind Steingrímsdóttir.
Hver verður með á vaktinni?
„Mikið er gaman að hitta þig Ólöf,
það er alltaf svo gott að vinna með
þér. Hvernig er deildin? – Æ, eru
svona mikil veikindi. En hvað; við
hjálpumst að, við stöndum saman.“
Það er svo ómetanlegt að vita að
hópurinn okkar hér á lyflækninga-
deildinni er samhentur og að við get-
um treyst hvert á annað í vinnunni.
Það er gengið til verka. – Hver og
einn hefur ákveðið hlutverk, sem
gengið er að í upphafi vaktar og
áfram, en þó alltaf með þá vissu að
allir eru til staðar, því þetta eru sam-
eiginleg verk okkar sem höldum ut-
an um sjúklingahópinn hverju sinni.
Við þekkjumst svo vel – okkur
þykir svo vænt hverju um annað.
Spítalinn er okkar annað heimili. En
hvernig má það vera, að við vitum
svona lítið um innstu tilfinningar,
um innri vanda og sálarglímu hvers
og eins? Meira að segja VIÐ – sem
erum fagfólk til hjálpar öðrum?
Við megum til með að opna hug
okkar hvert við annað. Mörg okkar
gætu verið í hættu, og spurningin
hvað ef … er því miður allt of al-
geng.
Gæti verið að okkur takist svona
illa að vaxa frá fordómum um þann
sjúkdóm, sem svo marga hrjáir, en
er ekki hægt að skera burt?
Gæti verið að við Íslendingarnir
hörðu, duglegu, ættum bara talsvert
erfitt með að viðurkenna að nútíma-
lyf geta hjálpað sálinni og þar með
tilverunni, alveg eins og t.d. hjarta-
sjúklingurinn sem getur horft fram
á lengra líf með réttri lyfjagjöf?
Á spítalans stóra heimili þarf vök-
ul augu til að skynja tilfinningar
hvers og eins sem þar er. Jafnvel
innan veggja í eigin ranni er alls
ekki sjálfgefið að einstaklingarnir
hver og einn geti tjáð það sem innst
inni hrærist og vanlíðanin svo oft
dulin.
Elsku Ólöf okkar átti gott líf.
Besta trúnaðarvininn átti hún í sín-
um góða eiginmanni, en jafnvel þótt
hennar tryggasta skjól væri að sofna
við öxl hans, þá getur óvæntur sjúk-
dómurinn sem skapar svartnætti í
sálinni ekki komið í veg fyrir slys –
já ég vil kalla það slys – þegar hug-
urinn virðist umpólast og sá sem
verður fyrir slíku ræður ekki sjálfur
sínum gerðum. Og við sem vitum
hversu óskaplega mikið hún Ólöf
elskaði Bóbó og börnin sín erum
þess fullviss að á þessari ögurstundu
hefði hún ekki lagt á þau svo þunga
byrði hefði hugurinn verið sjálfráð-
ur. Þarna réð afl sem enginn fær við
ráðið.
Á bænastund með séra Þórhalli
Heimissyni í gömlu góðu kapellunni
á St. Jósefsspítala skynjuðum við
sterka samkennd, þar sem starfsfólk
allra deilda kom saman. Við svona
óvænt áfall virðist eins og allra hugir
sameinist; tilfinningaflæði, tár og
hugsanir renna um sama farveg.
Ólafar er sárt saknað og við minn-
umst hennar sem frábærs starfs-
manns, en ekki síður fyrir persónu-
leika hennar. Hún hafði mikið góða
nærveru, var brosmild, hógvær,
samviskusöm og trúr vinur.
Við vildum svo öll
hafa verið til staðar
og veitt þér stuðning
í erfiðri þraut.
Minning um brosið þitt
birtu fram laðar.
Guð blessi þér framhald
á eilífðarbraut.
Bóbó, Margrét, Hilmar Darri,
Hólmfríður, Jack, móðir hennar
Kristín og fjölskyldan öll eiga okkar
einlægastan samhug.
Hjartans kveðja frá okkur öllum á
lyflækningadeild St. Jósefsspítala.
Hildigunnur Ólafsdóttir.
Elsku Ólöf mím, nú ertu horfin frá
okkur á besta aldri. Ekki hefði ég
trúað því er við kvöddumst á að-
fangadag jóla að við myndum ekki
hittast aftur.
Ólöfu kynntist ég gegnum starfið
á L-deild St. Jósefsspítala. Hún var
einlæg og vinaleg og talaði alltaf vel
um alla. Það var gott að vinna með
henni þótt lítið færi fyrir henni. Hún
talaði ekki um sjálfa sig, en dýrmæt-
asta voru börnin hennar tvö og eig-
inmaður hennar.
Aldrei kvartaði hún yfir neinu, en
talaði um hversu vel henni liði í litla
bústaðnum þeirra hjóna og hlakkaði
hún alltaf til að fara þangað. Var ég
ávallt velkomin ef ég ætti leið um,
sem hefur ekki orðið.
Síðastliðið sumar gengum við
vinnufélagarnir Fimmvörðuhálsinn.
Ólöf og Bóbó voru með húsbílinn
sinn á Skógum og gengu með okkur
að skálanum, og gengu aftur til baka
en við fórum í Þórsmörk. Veðrið var
satt best að segja slæmt þegar upp
var komið. Ferðin var mér erfið á
köflum og kom Bóbó mér til hjálpar
og vil ég þakka honum fyrir það.
Slegið var á létta strengi í skálanum,
mikið hlegið áður en haldið var
áfram. Vil ég þakka fyrir þessa ferð
sem við fórum saman.
Á aðfangadag jóla vorum við Ólöf
saman á morgunvakt. Dagurinn var
yndislegur, allt gekk svo vel og gerð-
um við að gamni okkar eins og alltaf
og í lok dags óskuðum við hvor ann-
ari gleðilegra jóla þar til næst.
Ólöf mín, vil ég þakka þér sam-
starfið.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Elsku Bóbó, Margrét og Darri,
votta ég ykkur mína dýpstu samúð
og megi Guð styrkja ykkur.
Bára Hauksdóttir.
Elsku vinkona, ég sit hér nú og
skrifa nokkrar línur, við eldhúsborð-
ið mitt, þar sem við sátum svo oft
bara tvær að spjalla. Hugurinn reik-
ar, það kemur svo margt upp, gam-
alt og nýtt. Síðast, þegar þið Bóbó
komuð og glöddust með okkur á 50
ára afmælinu hans Halldórs núna í
desember, þá gafstu mér bangsa, því
við höfðum jú haft þann sið til
margra ára að gefa hvor annarri
bangsa við ýmis tækifæri.
Vinátta okkar var alltaf mjög
sterk. Það má segja að við höfum al-
ið börnin okkar upp samhliða, deild-
um gleði og sorgum alla tíð. Brot úr
ótal ferðalögum og samverustundum
okkar rifjast upp og renna fyrir hug-
skotssjónum mínum. Þær minningar
munu ætíð ylja okkur fjölskyldunni.
Efst í huga mér nú er þakklæti fyrir
okkar dýrmætu vináttu og hversu
mikil forréttindi það hafa verið að
eiga þig að. Vinátta okkar hefur ver-
ið óslitin í yfir 30 ár og hún slitnar
heldur ekki nú, þó við kveðjumst að
sinni.
Elsku Ólöf mín, ég og fjölskylda
mín kveðjum þig með orðum Valdi-
mars Briem;
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Elsku Bóbó, Margrét Ýr, Hilmar
Darri og Hófí, Stína og fjölskylda.
Við biðjum góðan guð að styðja
ykkur og styrkja í sorginni.
Sigríður, Halldór og fjölskylda.
ÓLÖF
SVAVARSDÓTTIR
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og sonur,
EINAR RÚNAR STEFÁNSSON
vélfræðingur,
lést á Sunnuhlíð í Kópavogi fimmtudaginn
30. desember.
Bálförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 6. janúar kl. 13.00.
Stefanía Haraldsdóttir,
Hildur Björk Einarsdóttir, Sigurjón Óttarsson,
Ingibjörg Ösp Einarsdóttir, Hlífar Einarsson,
Hildur Benediktsdóttir
og barnabörn.