Mánudagsblaðið - 17.07.1950, Blaðsíða 6

—itóánud&gurinn IT.Sfolfli 1950.
éi' hefði heyrt um, ætti að
hafa dáið og arfleitt hana,
ef ekki að stóreignum, þá að
minnsta kosti að laglegri pen-
ingasummu. Eða einhver
hattaverzlun, frægari en Ma-
dame Theresu hefði á yfir-
náttúrlegarf' hátt heyrt, að
henni hefði verið vikið frá
starfi og sent henni skeyti
samstundis og boðið henni
vinnu ' fyrir helmingi meira
kaup. En þegar hún kom í
íbúðina,-beið hennar ekkert
nema nokkrir smáreikningar
og lyktin af hádegisvefði, sem
entist allt til kvöljgveif§a|jj| én
eftir það, þá lyktaði af kvöld-
verðinum til næsta morguns,
þg þannig gekk það dag eftir
dag. Henni datt oft í hug, að
Paradís kynni að hafa fullt af
smáíbúðarhúsum með engri
matarlykt.
Tidworth sýndi ánægju sína
yfir heimkomu hennar með
því að teygja úr sér, mala og
reka klærnar djúpt niður í
fínustu silkisessuna hennar.
„Þetta er allt í .lagi, Tid-
worth minn,“ sagði hún, en ef
ég ekki fæ atvinnu, þá verður
þú að láta þér nægja undan-
rennu, og það er jafnvel ó-
víst um að þú fáir hana.“
En Tidworth stóð alveg á
sama um þessa yfirvofandi
ógæfu. Hann gekk til hennar
og strauk sér settlega við fót-
leggina á henni.
10. KAFLI
Þar sem Cara hafði unnið fyr-
ir sér alla sína ævi, þá hafði
hún ekki hugmynd um, hvern
ig hægt væri að vera iðjulaus,
svo í lagi væri, allan eftirmið-
daginn. — Hún dró nokkra
gamla hattkúfa upp úr kom-
móðuskúffunni og byrjaði að
búa til úr þeim hatta. Hún var
sérstaklega lagin í þessu og
þetta var vinna, sem hún
hafði meira gaman af en öllu
öðru.
„Ef ég aðeins ætti hundrað
pund eða svo, þá gæti ég sett
upp mína eigin hattabúð,“
hugsaði hún. „Hamingjan
góða, væri það ekki gaman?
Að vera minn eigin húsbóndi,
og geta teiknað hattamódel
fyrir mig sjálfa og gefið býð-
arstúlkunum hrútaber, þegar
mig lagaði til og þar að auki
mundi það vera garnan að
ágóðinn rynni í vasa sjálfrar
mín, en ekki annarrar konu.“
Bráðlega hitaði hún sér te
og fór að taka til í herberg-
inu svo að allt liti vel út, þeg-
ar Faversham kæmi að sækja
hana.
' Það var fremur stórt þak-
herbergi og.voru íþvi rnargjr
íifkimaj qg skpt, Húp fox; út
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
og keypti nokkur blóm, þótt
það væri mesta eyðsla, þar
sem hún var nú atvinnulaus.
En Cpru hafði aldrei tekizt að
líta á blóm sem eyðslusemi.
Henni þótti þau allt eins nauð-
gynleg og maturinn, sem hún
borðaði og ioftið, sem hún
anglaði' að sér. Það var ekki
aðeins af því, að henni þótti
herbergið þá vistlegra. Það
minnti hana á ilmandi garða
þegar maður leit á þau sól-
gýllt. BÍómin minntu á sveit-
ina, og þegar maður var lok-
aður iniii í smá þakherbergi,
var þetta bráðnauðsynlegt.
Hún fór í fallegasta síðdeg-
iskjólinn sinn. Faversham
hafði sagt, að þau færu út og
fengju sér kvöldverð. Um það
leyti sem hún var að búast við
honum og hún var að skoðá
sig í speglinum alltaf öðru
hverju. Það var undarlegt,
hve klukkan gekk hægt; en
þegar maður var með ein-
hverjum, sem maður elskaði,
þá skeiðuðu mínúturnar á-
fram eins og veðhlaupahest-
ur. En þegar maður var einn
og var að bíðá, þá —
Hún heyrði fjörlegt fóta-
tak í stiganum að lokum, og
svo seinu göngu húsmóður
sinnar, frú Watkins, þá stóð
hún á öndinni og var veik af
spenningi. Það var einhver
undarlegur verkur í hjarta-
grófinni..
Þegar frú Watkins barði að
dyrum ag sagði: „Það vill
maður finna yður, ungfrú, og
ég vona að hann rati upp til
yðar næsta sinn. Þessir stigar
gera mig 10 árum yngri, í
hvert sinn, ,sem ég geng þá.
Cöru varð illt við. Hamingjan
.góða, cg vildi óska, að frú
Watkir.s talaði ekki svona.
Hvað hlýtur hann að hugsa?“
Hún gekk hratt yfir her-
bergið og opnaði hurðina.
Hann var svo sfþr ogþreiður,
að liánrt virtís# fylíá dyrnar
algjörlega.
„Halló, Faversham, komið
þér inn“, sagði hún og reyndi
að gera röddina eðlilega.
Hann kom inn- og stóð á
miðju herbergisgólfinu og leit
í kringum sig og sagði: „Svo
að þér búið þá héma?“
Hún kinkaði kolli og von-
aði að hann myndi hæla her-
berginu fyrir... skreytingunaj
eða segja að núnnskta kosti,
að skreytingin væri mjög fall-
leg. Hann gerði það ekki og
hún fann af eðlishvöt sinni,
að honum fannst fátt um. En
þegar maður er ástfanginn,
þá skynjar maður þetta ó-
sjálfrátt. Honum fannst lítið
til herbergisins kona, og
henni sámaði. Hún vissi, að
þetta var mjög fallegt. Auð-
vitað var það hlægilegt að
bera herbergið saman við hin
fallegu herbergi hans, sem
voru svo stór og fagurlega
búin. En hún hafðj sjálf hjaíp-
arlaust og búið allt út ein sín
liðs, og var hálf-heimskulega
stolt af því. En hún fyrirgaf
honum brátt, þegar hann
breiddi úrt fg)ðminn á móti
hénni og sagði:
„Elskan, þú lítur dásam-
lega út. En hve það er gaman
að sjá þig aftur!“
Hann. kyssti haná, hún var
sæl — ósköp sæl, svo sæl, að
hun hugsaði um ekkert ann-
an en hann. Henni fanns hún
vera full af hlátri, og bjóst
við að hann þá og þegar bryt-
ist út eins og-smáfreknm’nar
á nefi hennar. Og hún sagði
að lokum:
„Eg ætla að kynna þig hon-
um Tidworth, herra lávarð-
ur“.
Faversham hló líka.
„Svo þetta er 'hinn frægi
Tid\worth.“
En Tidworth leit ekki við
honum. Þar eð Faversham
hélt, að það væri búizt því af
sér, þá rétti hann fram hönd-
ina og klóraði honum bak við
eyrað. Tidworth þoldi þetta
litla stund. Svo skyrpti hann
af óþolinmæði og beit í hönd-
ina á Faversham. Faversham
kippti að sér höndinni og
bölvaði.
Cara hrópaði upp yfir sig :
„Ó, verslings höndin yðár.
Mér þykir þetta svo Ieitf.
Öþekktahörmurinn þinn Tid-
worth!“ og gaf honum utan
undir, og hann hljóp út um
gluggann. Hún var fokvond.
Hún 'hélt, að hann mundi haga
sér almennilega þetta kvöld
en það leit út fyrir, að hann
færi að eins og flest dýr og
börn, höguðu sér þá verst er
ætlazt var til að þau höguðu
sér sem bezt.
. „Kettir,“ sagði hann, „eru
mestu svikakindur.“ : .
,,Látíð yður ekki détta i hug,.
að hann hafi meint þetta,“
sagði Cara. Eg held, að hann
sé svona leikfullur.“
Faversham leit á djúp
tannaförin á fingri sér.
H,Hann virðist hafa nokkuð
skrítnar hugmyndir um léika“
sagði hann, gremjulega.
Cara hefði getað grátið.
Tidwoi-th hafði eyðilagt allt
fyrir henni. Ekki svo að skilja
að þetta gæti haft nokkrar
lang\7arandi afleiðingar.
En um eitt augnablik virtist
hún hafa oltið út úr róman-
tíska heiminum, sem þau Fat7-
ersham virtust komin í.
Loks hætti hann að strjúka
fingurinn og sagði við hana
hóti riddaralegar:
„Og hvað hafið þér nú ver-
ið að gera í dag?“
,,Þetta“ hugsaði hún, er að
fara úr öskunni í eldinn. Hún
hefði viljað tala um eitthvað
skemmtilegra, áður en hún
segði honum leiðindafréttina
um sjálfa sig. En svona varð
það að vera.
„Eg er búin að missa at-
vinnuna."
Hann leit hvasst á hana.
„Er það satt?“ sagði hann.
„Er þao ekki nokkuð alvar-
legt?“
„Svona eins alvarlegt og
það getur verið,“ sagði hún.
„Um nokkurn undanfarandi
tíma hef ég unnið fyrir 35
shillinga á viku og eytt 37y2
sagði hún og hló mæðulega.
„Eg býst við, að 35 shilling-
ar mundu ekki gera betur en
næg ja mér fyrir skylrtuhnöpp
um. Hvað ætlið þér að gera ?“
spurði hann. „Ætlið þér get-
ið fundið yður atvinnu“.
Hún hristi höfuðið og sett-
ist á dívaninn.
„Það held ég varla,“ sagði
hún , frú Theresea mundi tæp-
lega gefa mér góð meðmæli
eftir að ég hafði lesið yfir
henni í dag.“
„Hvað sögðuð þér við
hana?“ '
Hann settist varlega á dí-
vaninn, rétt eins og hann væri
óvanur því að sitja á dívan,
semí jafnframt var notaður
sem rúm.
„Eg sagði frú Thereseu á-
lit mitt á hennig Letty Havi-
lant“ sagði hún. Svo bætti
hún við eins og til skýringar:
„Eg kenni Letty um það. að
égvar rekin:“
Faversham blöskraði.
„Þér meinið þó ekki, að
Letty hafi lagzt svo lágt að
beita þessu bragði?“
Cara hugsaði með sjálfri
sér, að ekkert væri svo tíkar-
lega auðvirðilegt, að Letty
gæti ekki lagt sig niður við
að beita því. En hún sagði að-
eins: „Madame Theresea ját-
aði það. Letty er einhver bezti
viðskiptavinur hennar. Og ég
býst ekki við, að hún hafi
ekki jjótzt hafa efni á að
missa hana.“
, Faversh^m fór hendinni um
hár ait»'' Honum blöskraði
ekki aðeins, að Cara skyldi
missa atvihnuna. Eftir rifrilá-
ið gerði ég mér enga tillivoú-
ir um drengskap hennar, en
það vakti honum mestu tor-
tryggni við allt kvenfólk, og
hann varð hissa, er hann hug-
leiddi, að svona kona hefði
nokkurn tíma getað hrifið
hann.
„Mér finnst rétt að segja
yður, að nú er lokið öllum
— öllum kunningsskap inilli
mína og Letty. Öllu lauk að
fullu milli okkar í gærkveldi.
En auðvitað hafið þér séð að
böndin okkar á milli voru að
slitna.“
Cöru létti við þetta. En það
réð ekki gátuna um, hvernig
hún ætti að fá sér aðra at-
vinnu.
Hvað mynduð þér helzt
vilja gera?“ spurði hann blíð-
lega.
Hún spennti greipar um hné
sér og sagði með ákafa í rödd
inni: „Hvað ég vildi gera?“
„Mér þætti bezt ef ég gæti
sett upp hattabúð sjálf: Mér
þætti gaman að hafa stúlkur
í vinnu hjá mér, svo að ég
gæti teiknað modelin mín
sjálf“ og ákafinn óx í rödd-
inni. — „Mér gæti farnast
vel, það minn ég á mér. Og
svo kann ég allt viðvíkjandi
hattaverzlun, frá upphafi til
enda, og mundi farnast
vel, það finn ég á mér.“
„Hvers vegna setið þér
ekki sjálf upp hattaverzlun?"
sagði hann.
Hún brosti dauflega.
Hvers vegna heimta ég ekki
tunglið og ber það á brjóstinu
eins og nælu ? Hvers vegna
ek ég ekki í gylltum f jóreikis-
vagni með fjórum hestum
fyrir.?“
„En“ sagði hann og broti
lítið. eitt, ,,er það ekki fram-
kvæmanlegra að -komu-7mpp
lítilli hattabúð, sem þú ættir
sjálf heldur en heimta tungl-
ið til þess að skreyta sig
með“ ?
„Hvorttveggja er jafn ó-
framkvæmanlegt, ef .maður
hefur. enga peninga“, sagði
hú».i-v .•• ■,• ■■..