Mánudagsblaðið - 24.07.1950, Blaðsíða 6
~ MÁNUÐAGSBLAÐIÐ
ÍL'
•first ehuniM
■ :xsxx ssom. m- tívít.-«u «w-rr ~
Mánudagur" 24. * juli “1950.
Hann kinkaði kolli. „Ég
skil.“ Hann sagði ekki neitt I
í nokkrar mínútur. Hann [
starði út um lága kvistglugg-
ann, yfir húsþökin, sem virt-
ust silfurlit í daufri birtu
tulgsins, sem var að koma
upp. „Vildirðu að ég léti þig
fá peningana?“, spurði hann.
Hún roðnaði lítið eitt og
hún tók aðeins fastara um
knén. Hann hafði sagt. „Vild-
irðu að ég léti þig fá pening-
>ana?“. Og vegna þess að hún
elskaði hann eða hélt að hún
gerði það, þá varð hún allt
í einu óttaslegin. Œíélt
hann....? Hún varð að komast
að því, en það var mjög
erfitt.
„Ég vil ékki að þú gefir
mér peningana", sagði hún
hljóðlega, „en ef þú lánaðir
mér, þá myndir þú ætlast til
alls...., alls í staðin fyrir þá?“
Hún var dálítið hás, þegar
hún tók sér málhvíld. Favers-
ham svaraði ekki samstundis.
Hann stóð upp af legubekkn-
um og stakk hendinni, í
buxnavasann, og gékk nokkr-
um sinnum 'um gólf í litla
herberginu. Ekki nema þú
þú vildir það Cara,“ sagði
hann rólega að lokum „Ég
er ekki ódrengur en — “
hann brosti afsakandi „Ég
er einnig karlmaður og þú
veizt að ég er óskaplega
hrifinn af þér. Ég er jafnvel
viss um að ég elska þig“.
Svar hennar var lítið bros,
en hún fann kuldahroll fara
uin sig. I þögninni sem varð,
kom hann til-hennar og sett-
íst hjá henni og hvíslaði:
,,Ég er viss um það. Ég
elska þig Cara“. Hann' tók
hlýlega um hendur henni,
sem (vo,ru krosslagðar um
hné hennar og hélt um þær:
„Þýkir þér þetta óbæri-
legt?“, hvíslaði hann.
Hún hrissti höfuðið hægt.
Lampaljósið sló daufri birtu
á höíuð hennar, og fagra and-
litið hennar var hvítt eins
og fílabein.
„Nei mér þykir þetta ekki
óþægilegt“, sagði hún. Það
er afar fallega gert af þér
að spyrja að því, Faversham“,
Það var önnur þögn. Hann
ræskti sig tvisvar, áður en
hann hélt áfrarn.
Éins og þú veist, Cara, þá
gefur amma mín mér mjög
ríflega vasapenigá og þegar
gaml-a konan deyr, þá....“
liann hikaði „verð ég betur
síæður en nokkurn tíma' fyrr.
Ef þér þætti vænt um mig
þá mundi ég sjá um, að þig
skorti aldrei neitt. Ég myndi
láta þig fá peninga til þess
að koma þér upp búð, ég
myndi hjálna bér að ná í
fallega íbúð. Mig langar
voðalega mikið til þess“.
Það varð af+ur þögn.JCuld-
inn í hiarta Oör-u jókst. og
hún fann. grátinn. vakna . og
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur maður - iátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
L
tárin — tárin, sem hún
mátti með engu móti láta
sjá. Raunverulega var hér
ekkert til þess að gráta af.
Aðeins fagur draum.ur, sem
allt í einu varð fremur lítils-
verður. Aðeins óljós þrá eftij
fagra herklædda riddaran-
um, sem skyndilega varð
mannlegur. Ef til vill var
það kjánalegt að trúa að
riddarar í skínandi herklæð-
um væru enn til. Eða ef til
vill ’hafa þeir aldrei verið nema
í rómantískum draumum
ungra stúlkna. Faverham
hafði sagt“. Ég elska þig
Cara “, en hann hafði ekki
sagt „Ég vil giftast þér
Cara“. Einu sinni hafði hún
haldið, að þessar tvær setn-
ingar þýddu það sama, en
hún hafði lifað of . lengi í
heimi hagsýnna. manna og
kvenna til þess að vita að
þær voru það ekki.
Faversham hafði gefið í
skin — mjög varfærnislega
gefið í skin— möguleika ann-
ars sambands milli þeirra.
Hún brosti dauft og hugsaði.
Ef ég væri ung stúlka eins
og henni er lýst í dapurri
gamaldags ákáldsögu. mundi
ég standa á fætur, opna dyrn-
ar og segja. Hvernig dirfist
bú að móðga óspjallaða mey?
Þá mundi faðir minn láta
húðstrýkja þig fyrir þetta“.
En það eitt að hugsa sér að
láta svona á þessum dögum
rog þessarri öld var hlægilegt.
Auk þess fannst henni hún
vera ástfangin af Faversham.
venjulega undir stúlkunni
komið að sjá um að þeir
kæmust ekki undan því. Ef
hún færi kænlega að, án þess
að hún virtist búa yfir
nokkru, þá mætti það takast.
En, hugsaði Cara sorgbitin,
var það ekki leiðinlegt að
verða að láta það takast?
Það virtist eyðileggja alltsam
an. Henni fannst hún verða
allt í einu máttlaus eins og
hún hefði fengið skyndilega
högg í kviðinn. En hún álasaði
ekki Faversham. Hún vissi, að
karlmenn eltu venjulega þa.ð,
sem þeir gátu fengið og marg-
ir þeirra gerðu grín að gift-
ingu. En frá sjónarmiði
stúlku og þá sérstaklega
stúlku, sem hafði líkar hug-
myndir og Cara, var ekkert
annað hægt. Hún vissi að hún
gæti aldrei orðið hamingju-
söm í öðru sambandi við karl-
menn. Það var ekki í eðli henn
ar. Hún hafði séð aðrar stúlk-
stúlkur, sem hún hafði
ur
Hún leit á ástandið hill-
ingalausf. Það var ekkert
kjarkdéysi til í Cöru og hún
neyddi sig til að líta á það
hreinlega og án hugaræsings.
Faversham ekkaði hana en
vildi ekki giftast henni. Auð-
vitað var ekki hægt að skella
allri skuldinni á hann. Hann
var mjög ríkur, hafði góð
sambönd, og hafði góða stöðu
og sambönd í þjóðfélaginu.
Hún var aðeins lítils háttar
afgreiðslustúlka í hattabúð
og í augnablikinu var hún
ekki einu sinni það. Það var
nógu unaðslegt og róman-
tískt að hugsa sér, að menn
eins og Faversham langaði
til að giftast sér, en í níu til-
fellum af hverjum tíu vildu
þeir það ekki. Það er að segja
þeir- giftust þeim ekki,. ef
þeir gátu komizt hjá þyí.
Og. Cara vissi að það var
unnið með, reyma það og
venjulega endaði það með ó-
sköpum og stundum með al-
varlegum afleiðingum.
Það var til dæmis hún litla
Millie Richards, sem skrúfaði
frá gasinu hjá sér eitt kvöld,
þegar hún komst að því að
elskhugi hennar ætlaði að gift
ast ríkri æðri stéttar stúlku.
1 byrjun var rórnans Millie og
Len Hartkeys ekkert annað
en hlátur og ást. Hún hafði
1 sagt Cöru, að sér þætti gaman
að gera eitthvað í mót almenn
um siðum. Það var svo tak-
markalaust garnan. En 18
mánuðum seinna hafði ves-
lingsstúlkan skrúfað frá gas-
inu. „Veslingsstúlkan var ást-
fangin af honum“ sagði systir
hennar við Cöru rétt eftir að
rannsókninni var lokið. Ef til
vill, hugsaði Cara, að hægt
væri að þola samband eins'
og það sem Faversham hafði
ymprað á, að stúlkan yar ekki
ástfanginn af manninum. En
væri maður ástfanginn, hvern
ig færi þá, þegar hann ein--
hvern daginn kynntist einn-
hverra stúlku úr sömu stétt
og hann er ogákvæði að gift-
ast henni ? Það yrði líkast því
og að búa á barmi eldgjár, ekk
ert öryggi, og ástin helvíti
fyrir kvenmann, ef h.enni er
ekki. samfara öryggistilfinn-
ing,>hugsaði hún., . : J
Faversham hreyfði sig örlít
ið, meðan hann beið eftir
svari. Þögnin hafði varað
nokkra stund og þögn Cöru
var honum óþægileg. Var það
ómennisháttur áf honum að
stinga upp á þessu? En var
það samt sem áður ekki sams-
konar boð og flestir menn í
hans stöðu myndu hafa boðið
stúlku í sömu stöðu og Cara
var? Og flestar stúlkur í
stöðu Cöru hefðu gripið tæki-
færið — að minnsta kosti
reyndi hann að telja sér trú
um það. Hann tók ívið fastara
um hönd hennar og sagði:
„Haltu ekki að ég sé að
neyða þig til þess að ákveða
þetta, elskan. Mig langar ekki
til þess að þú gerir nokkuð
annað en þig langar til, en . . “
Hún brosti lítið eitt og
sagði: •
„Það er alltaf þetta „en“,
er það ekki Faversham? Líf-
ið væri fullkomið ef ekki væru
þessi „en“;“
Hann hnyklaði aðeins svárt
ar brýrnar svo að þær náðu
saman og um leið sleppti hann
hönd Cöru.
„Hvað þýðir þetta, Cara?“
.Litla brosið kom aftur yfir
andlit hennar.
„Eg veit ekki hvað það þýð-
ir“ sagði hún „en ég vildi held
ur að. þú gæfir mér ekki pen-
ingana. Eg hef getað komizt
ágætlega af á eigin spýtur,
ég býst við að þrátt fyrir
Madame Thereseu, þá geti ég
haldið því áfram.
„Þá viltu ekki ást mína?“
Rödd hans varð allt í einu hás.
I sama bili komu tárin fram
í augunum á henni, en hún
kreisfi aftur augun svo þau
rynnu ekki niður. Vilja ekki
ást hans, það sem var eini hlut
urinn í heiminum, sem hún
vildi. En hún vildi hana ekki
á þennan hátt.
„Eg skil“ sagði hann. Hann
þína“ sagði hún lágt.
„Ek skil“ sagði hann. Hann
stóð upp af legubekknum og
gekk yfir að eldstæðinu. Hann
kveikti sér í sigarettu en hend
ur hans voru óstyrkar. Hon-
um skildist ekki fyrr en nú,
hvershu mjög hann hafði
treyst á jákvætt svar. Hann
vissi að hann var yfir sig hrif-
inn af Cöru og jafnvel elsk-
aði hana, en gat hann með
nokkru móti gifzt henni ? Á
þessu augnabliki sá hann
ekki, hvemig hann gæti það.
Hann varð að taka tillit til
ömmu sinnar. Hann hélt, að
hún myndi verða mjög á móti
slíkri giftingu. Myndi Cara,
auk þess, án nokkurrar þekk-
ingar á samkvæmislíf inu, vera
heppileg kona fyrir hann?
Hann reyndi að hugsa
skýrt en í augnablikinu voru
tilfinningar hans í allt of
miklu uppnámi. Slagæðarnar
slógu ört og hjartað barðist
títt. Hann langaði að þrífa
Cöru í fang sér eins og hann
hafði gért áður, kyssa mjúku
varirnar hennar og þrýsta
henni að sér. Hann þráði hana
en meir en hann hafði þráð
nokkuð á æfinni. En að giftast
henni . . . . ? Gifting, fannst
honum eitthvað, sem menn
færu í, í miklu alvarlegra og
rórra skapi. Hún hafði boðið
Hanum vináttu sína en í þessu
augnabliki vildi hann ekki vin-
áttu hennar. Það var svo ö"m-
urlega ófullnægjandi. Ef til
vill gæti hann seinna orðið
vinur hennar, en einmitt á
þessu augnabliki gat hann
vart horft á hana án þess að
snerta hana og fara höndum
um hana. Það var bezt fyrir
hann að fara. Ef hann yrði
kyrr lengur gat svo farið, að
hann yrði óstöðugur á svell-
inu. Hún var of æsandi, og
yfirnáttúrlega heillandi fyrir
hann.
„Eg verð að fara, Cara“
sagði' hann rámri röddu. „Eg
hefi annað stefnumót. Meira -
að segja hefur maðurinn nú
beðið . eftir mér um það bil
hálfa klukkustund.
Hann fálmaði eftir hatti
sínum og hélt til dyranna.
Cara horfði á hann. Henni
leið næstum illa líkamlega ög
hjarta hennar var kalt af ör-
væntingu. Hún vissi vel, hvers
vegna hann var að. fara og
þar sem hún elskaði hann svo
mikið, þá var það sárt. Ilana
langaði að hlaupa á fætur og
kasta sér í faðm hans og
hrópa. „Ekki fara, elsku Fav-
ersham. Farðu ekki. Eg sam-
þykki allt, sem þú vilt, allt,
bara ef þú ferð ekki frá mér
núna.“ ’
En orðin komust ekki upp.
Hún gat ekki hréyft sig. Hún
bara sat þarna og andaði og
stóru augun hennar horfðu á
eftir honum. Við dyrnár sneri
hann sér við og sagði kulda-
lega:
„Við sjáumst afur Cara,
mjög bráðlega. Eg annað-
hvort kem eða sendi þér skila-
boð. Við gerum eitthvað, ann-
aðhvort snæðum við saman
hádegisverð eða kvöldverð.. .
Hún svaraði eins og . í
leiðslu: .„Það verður.gaman
’ Fav.ei’sham'-. • - •
, ji