Mánudagsblaðið - 14.08.1950, Blaðsíða 5

14. ágúst m
MANBDAGSBLA£>IÐ
s m
sjálfbotoinriy
{ Um dagían var ég að stinga
upp á þvi á þessum vettvan'gi,
að Menntskælingar, yngri sem
eldri, tækju að sér að fegra
Menntaskólalóðina með sjálf-
boðavinnu, þar eð vanhirðing
hennar væri öllum til skamm-
ar.
I tilefni af skrifum þessum
hefur mér nú borizt svohljóð-
andi bréf frá ,.Borgara“:
„Kæra CIio! Það var góð
'hugmynd, sem þú komst með
um daginn, þegar þú stakkst
upp á því, að gamlir og nýir
nemendur Menntaskólans
tækju að sér að flikka upp á
Menntaskólalóðina meo sjálf-
boðavinnu. Sjálfur er ég gam-
■: all. stúdent frá Meimtaskóla
Reykja.vlk.ur, og ég segi fyrir
mig, að ekkert værf mér kær-
ara en aö gefa eitt til tvö
dagsverk í jaroabótavinnu
þar, því að ég er þér innilega
sammála um það, að það. er
mesta hörmuag að sjá lóðina
• eins og hún er. En það segir
sig sjálft, að ekkert getur
•• orðið úr þðssu, þótt viijinn
sé áoyggilsga fyrir hendi hjá
fléstum, neiHa því aðeins að
réktor sjálfur beiti sér fyrir
samtökunum. Og nú er spurn-
ingin, hvoi't hami Iiefur
nógan áhuga fyrir fegrun
Menntaskólatúnsins til þess
að kalla. til sjálfboðavinnu,
eðá hvort ho-num stendur ná
kvæmlega á sama, hvarnig
„segubiettuiinn“, sem hann
- bar svo mikla virðingu fyrir
og vilui ekki láta skerða, lítur
" út. (Og satt að segja ber van-
hirða ióöarinnar því mióur.
frekar vitm um það siðar-
- nefnda.).
En úr því að verið er að
' tala um sjáifboðaviunu, þá
dettur mér önnur hugmynd í
húg. Hveraig væri að íbúar
hinna ýmsu hverfa bæjarins
tæk ju að sér að fegra þati með
sjálfboðavitmu á kvöldin?
Eins ug allir vita eru bær-
inn og ríkið alltaf skítbiönk,
og-ekki bætir það úr skák, að
svo virðist sem síldin ætli að
verða með minna móti í ár.
Það tjóar því ekki að heimta
og heimta af bænurn, því að
það kostar sannarlega tals-
verða peninga að hafa menn á
fullu tímakaupi vinnandi að
fegrun og jarðabótum víðs-!
vegar um bæinn. Auk þess
mundi fegruain komast fyrr
i frámkvæmd ef nágrannar
tækju sig saman um að fegra
hverfiö méð sjálfboðavinnu,
•v en ef beðið væri éftir því, að
• • bærinn kæmi því í fram-
' k'vSemd. Pegrunarfélagið gæfci
■ háft íorgöugu - iim þessi mál,
tilkynnt að nú æfcti að fegra
' þehnan; eða hinú blettiaa og
boðið íbúum hverfisins að
koma þangað til sjálfboða-
vinnu á kvöldin.
Við skuium taka dæmi: Eg
bý í austurbænum og á hverj-
um degi geng ég a. m. k. f jór-
um sinnum framhjá Mikla-
torgi. I kring um Miklatorg
er hringakstur en miðjan
sjáif, hringurinn, er afgirtur
með steinum, og er ekkert
annað en möl. Of hefir mér
dottið í liug, hve miklu geðs-
legra torgið yrði, ef þarna
væri grasvöliur í stað malar-
ii’mar 'ognokkrar hríslur sett-
ar þar niður.
Sg mundi vilja vinna það
tii, að vinna þarna nókkur
kvöld í sjálfboöavinnu, og
gefa þökur og nokkrar trjá-
plöntur til þess að torgið, sem
ég hef alltaf fyrir augunum,
gæti orðið sjáiegra. En ég
géri það ekki einsamall, óg
því segi ég, að ef einhverjir
aðrir nágrannar mínir, sem
sífellt hafa þetta ljóta torg
fyrir framan sig, væru til í að
koma í sjálfbcðavinnu við
fegrun þess nokkur góðviðr-
iskvcld, þá er ég reiðubúiun
með mestu ánægju. Það er
þess virði að leggja svolítið á
sig til þess að fegra umhverf-
ið í kringum sig'.
Og það eru sannarlega
fieiri blettir en Mikiatorg sem
þarfnast fegrunar hár í bæ,
■og gæti það orðið, að nágrann
ar tækju sig saman um að
þrífa til á stöðum þeim, sem
þeir stöðugt liafa fyrir aug-
unum, mundi bærinn taka
stakkaskiptum til hins betra
á örskömmum tíma.
Af þessu mundt iíka leiða,
aö umgengni og hirðing staða
þessara yrði betri,, þar eð
hverjum manni, sem unnið
hefði að fegruninni, mundi
finnast hann eiga persónuleg
ítök í staðnum og bera nokk-
ura ábyrgð á viðhaldi hans.
Oft hefi ég hugsað, að ólíkt
væri það skemmtilegra fyrir
mig, ef ég væri að líta eftir
hris'lunum mínurn á Mikla-
'törgi, þegar ég geng framhjá
því, heiaur en að góna stöðugt
í gráa mölina, og eins mundu
efiaust margir aðrir hugsa, er
þeim aðeins hefoi dottið þetta
í hug.
Ef þú skyldir birta þetta
tilskrif, vil ég hénneð þakka
þér birtinguná og kveð þig
síðan með virktum. Borgari.“
★
Ánamaðkurinn stakk koll
inum upp úr jörðinai og kom
þá auga á 3 vo Ijómaadi mynd:
arlega ánamaðkastúlku, að
honmn sýndist, sem einnig
hafði stungið upp koilinum
rétt við hliðina á honum .
„Hailó, elskan,“ sagði ána-
maðkurinn í ástleitnum tón.
„Láttu ekki eins og fifl!“
hvæsti „ánamaðkastúikan".
„Eg sem er afturendinn á
sjálíum þér!“
Jarðabætur.
Hermaðurinn var að grafa
skurð. Þá kom liðþjálfi þar
að og sagoi:
•’• „Hæ, • þu þarna! Þú mátt
ekki molca moldinni hingað
upp!“
„Nú, hvert í andsk. . . . a
ég þá að moka henni?“ spurði
hermaðurimi.
„Þú verður að grafa aðra
holu og láta moldina ofan í
haná,“ sváraði hinn bráðgáf-
aði liðþjálfi.
Að elta tízkuna nú á ðögum
er sannarlega annað én gam-
an. Tízkúfrömuðir Párísár-
borgar leggja heilann í bleyti
og reyna að finna upp hverjá
hringavitleysuna á fætur ann-
arri, og 'héfðarkoTiumar, sem
eyða tugum þúsunda á ári
hverju til fatakaupa, gleypa
við hvaða hörmungartízku
sém er. Sem betur fer, er það
ekki orðið svo síæmt hér hjá
okkur, að kjóiarnir okkar séu
orðnir ómóðins og 'gamaldags
éftir nókkra mánuði, én í
Paris gegnir öðru máii.
Tízkudömúrnar þar hljcta
að vera orðnar taúgaveiklað-
ir aumingjar af því að reyna
að eltast við allt, sem tízku-
frömuðunum dettur í hug að
skipa þeim að klæðast 1. Þeir
eru nú búnir að fá æði, og
kjóll, sem keyptur er I júií, er
orðinn skammarlega gamai-
dags í ágúst.
Mér hefur stundum dottið
í hug, hvort tízkufrömuðirnir
geri það ekki bara af skömm-
um sinum, að fyrirskipa hina
fárániegustu tízku bara til
þesá að komast að raun ura
allt annað í hug og kjóllinn er
orðinn alltof gamaldags til
þess að hægt sé að nota hann
oftar.
Já, það er víst allt annað en
gaman að vera tízkudama í
París!
Nýjasta hörmungin, sem
þeir fyrirskipa, er það, að láta
kjólana ekki ná nema niður á
mið læri að framan og sést
svo í skraatimxur niðurund-
an!
Eg hef nú-hér fyvir framan
mig myndir af þrem slíkum
kjólum. Einn er ballkjóll úr
tylii, hlýralaus, drágsíður að
aftan en nær aðeins niður á
mið læri að framan. Niður
undan honum standa svo
þröngar pallíettusaumaðar
satínbuxur, sem ná niður fyr-
ir hné!!
Annar er coctaíl-kjóll úr
tafti, pilsið hríiigsniðið og
jafnsítt aUt í kring,. semsé
niður á mið læri. Niðurundan
þéssu 'koma svo víðar taft-
buxur sem ná niðurfyfir hné.
Til frekari skreytihgar ber
stúikan svo gríðár stórau
fiaðrahatt og minka-cape.
Sá þriðji er úr rauðu crepe-
efni, með lángri ermi á hægri
handlegg, en vinstri öxi og
handleggur er ber. Beltið er
alsett perium og steinum, én
pilsið er þannig, að það eru
Hausttízkaa er nú komin á
markaðhn. Þetta er það nýj-
asta frá ParLs.
skroppnar hér uppi á Islandi,
að við látum hálfbrjálaða
deleranta í Parísarborg draga
okkúr á asuaeyrunum í tízku-
málum eins og þeim sýrást!
það, hvað kvenfólk er vitiaust;’annað mál, hve langt verður
að láta bjóða sér annað eins. þangað tii þeir verða orðnir
Við höfum löngum vælt og
veinað vcgaa ávaxta- og
grænmetisleysis hér á Islandi,
enda réttmstt, því að þessi
hóila fæða sést varla hér, að
kartöflum einmn undantekn-
aðeins: tvser langar lufsur og j um, meiri hlutá árs.
liangir önnur þeirrá aftán á,í En um sumartímann fáum
en hin í vinstri hhð. Báðarj við ágætt grænmeti, og þótt
lufsiirnar eru svo langar, aðj það sé raunar dýrt reyna all-
þær dragast eftir gólfinu. Og. ir að veita sér það.
þar eð pilsið er með þessu' En agúrkur og tómatar,
móti, sjást buxurnar þvíi tómatar og agúrkur getur
betur, enda eru þær listilegar.) oroið leiðigjarht dáginn út og
Þær eru eins og átjándu alciar! daginn inn til lehgdar. Vil ég
hnébuxur, en bundnar sáman nú gefa ykkui’ uþpskrift af
fyrir neðan hné með sokka-j ágætúm grænmetisrétti til til-
böndum, sem eimlig eru álsett! breytingar.
steinum og perlum. Við þenn-j Biómkái er hreinsað og lagt
an búning er svo borinn lítill í saitvatn í V, tíma. Síðan er
hattur með rauðri strútsf jöð-' það soðið þar tii það er meyrt
ur, ca. 14 metra langri, sem' í ca. 20 mínútur í tveim bsii-
i
stendur beint upp í loftið. '■ um 'áf vátni. Sett á fat og ca.
■ Óþarfi er víst áð geta þess, 3 matskeiðar af bræddu
að hver þessars. kjóla kostar smjöri hellt yfir það. SuSan
á annað hur.drað pund, eða' er papriku og ca. 3 matskeið-
eitthvað um fimm þúsund ís-j um af rifnum osti stráð yfir
lenzkra króna! Kitt er svo það. Grænum baunum raðað
fatinu og
Þeir rembast eins og rjúpan
við staur til þess að finna upp
eitthvað nýtt, og skiptir þá
engu máli hve vitlaust það er,
— bara að það sé éitthvað
nýtt. Kjóll frá fínustu tízku-
húsum Parísar, sem kostar
kringum 100 ensk pund er
gamaldags.
Eg hef nú lýst þessum
furðuflíkum svo nákvæmlega,
að íslenzku stúlkurnar cettu
að getg saúmað sér svcna
kjcla eftir lýsingunni, — ef
þeim þykir það fýsiiegt! En
satt að segja held ég, að-hér
notaður þrisvar til fjórum; yrði slík hnébrókatízka... aö-
sinnum, én þá hefur tízku-j eins til afchlægis, enda vöna
frömuðunum dottið eitthvaðl ég.aðmðsétúhekkiþaðskyni
í kring um kálið
fyiitum'tómötum, sem útbún-
ir eru á eftirfarandi hátt:
4 stórir tómatar,
3 matski smjör eða smjör-
líki,
2 matsk. saxaður latikur,
% bolli rasp,
' Votesk. salt,
svclítill pipar,
1 boili rðínn ostur.
■ Tómatarnir eru þvegnir og
■ - Framlu. á 7: síðu -