Mánudagsblaðið - 14.08.1950, Blaðsíða 6

mcu- jmo/xcjisJ yt
MÁNUDAGSíBLAÐIÐ
Mánudagur 14. ágúst 1950.

FRAMHALDSSAGA: ,,
Rikur maður - fátæk stulka
Eftir MAYSEE GREIG

að en tekið eftir því, að það
var hönd dugnaðar konu.
Faversham fór auðmjúk-
lega. Hann sagði:
,,Já, amma. Eg verð niðri í
setustofunni, sendu eftir mér,
þegar þú þarfnast mín.“
Plún kinkaði kolli. — Cöru
fannst hún meðhöndla hann
eins og lítinn strákpatta. —
Lady Faversham andaði létt-
ar, þegar hann var farinn út
úr herberginu. „Nú getum við
talað saman skynsamlega,"
sagði hún. „Menn gera alltaf
svo kjánalegar athugasemdir.
Segðu mér frá sjálfri þér, al-
veg frá byrjun.“
Plún barði staf sínum í gólf-
ið, eins og hún væri hljóm-
sveitarstjóri, og tími væri til
fyrir hljómsveitarmennina að
byrja. Cara byrjaði, hikandi
á fyrstu. Það er aldrei létt að
tala um sjálfan sig. Það er
enn erfiðara þegar maður veit
að mikið getur verið undir
talinu komið.
„Svona, svona,“ sagði Lady
Faversham, „láttu eklci eins
og feimin skólastelpa. Eg
ætla ekki að átelja það, sem
J>ú segir. Það er mér fjarri,
að dæma líf nokkurs manns.
Eg bið þess arna aðeins vegna
þess, að ef ég á að hjálpa þér,
þá vil ég fá fullkomna mynd
af þér. Eg kann ekki við hálf-
kák í nokkrum hlut.“
Hún talaði fremur hvasst,
en hún brosti. Cara brosti ó-
sjálfrátt til hennar. Og eftir
að hún hafði byrjað, þá fann
íiún, að það var ekki erfitt.
Lady Faversham var skiln-
ingsgóður hlustandi, og litlu,
björtu augun hennar, þau
voru ekki ólík fuglsaugum,
j^lömpuðu af áhuga.
Cara sagði henni frá flökkuj
lífi því, sem hún hafði lifað í,
æsku, þegar hún og móðir'
liennar 'höfðu ferðast með
óperufélögunum, sem faðir
hennar söng hjá. Svo, þegar
faðir hennar var dáinn, hafði
móðir hennar aftur tekið við
hjúkrunarstörfum, til þess að
vinna fyrir sér og barninu. —
Cara hafði búið hjá frænku
sinni í Mið-Englandi. Hún
hafði aðeins sjaldan séð móð-
xir sína, þegar frídagar voru
eða þegar hún fékk nýja sjúk
linga. Cara hafði aðstoðað
móður sína. Það var sorglegt
atvik í lífi Cöru, þegar hún
var fimmtán ára, og móðir
hennar hafði hmitazt af ein-
um sjúklingnum óg dáið.
; Cara róðnáði lítilsháttar.
iHenni leið óþægilega. Það var
auðvitað ómögulegt að segja
Lady Faversham sannleik-
ann.
„Einni af beztu viðskipta-
konum hennar mislíkaði við
mig:“ Hún bætti við í flýti:
„Ekki spyrja mig frekar um
það, Lady Faversham. Eg get
ekki gefið frekari skýringu.
Það var beiðni bæði í svörtu
augunum 'hennar og röddinni.
Lady Faversham, sem aldrei
bjóst við hinu ómögulega,
spurði ekki frekar út í það.
„Jæja, eftir því, sem þú
hefur sagt mér frá þér, þá
held ég að þú hafir kjark“
sagði gamla konan. „Og ég
get fyrirgefið öllum allt, ef
þeir bara hafa kjark“. Hún
barði stafnum í gólfið eins og
til áherzlu. „Eg ætla að
hjálpa þér,“ bætti hún við
snúðugt augnabliki síðar. „Eg
ætla að styrkja þig til þess að
setja á stofn hattaverzlun".
Hún hló og bætti við. „Eg
hef átt við flesta hluti um
mínad daga, en aldrei við
hattabúð. Það er fremur kyn-
legt, að ég skuli byrja á þessu,
þegar ég er næstum áttræð
og áhuginn á tízkuhöttum er
horfinn. Eða réttar sagt,“
hún hló aftur, „hann ætti að
vera horfinn. Eg á að vera
vaxin upp úr slíkum hégóma.
Ekk“ leiðrétti hún, „að ég
hafi enn komizt á það stig að
setja upp gamalmenna höfuð-
fat.“
„Og því skylduð þér gera
það,“ sagði Cara fljótt. „Eg
skal búa yður til hatt, Lady
Faversham, sem er smekk-
legur, klæðir yður vel og er
yndislegur. Við köllum hann
Favershamgerðina. Þér verð-
ið hrífandi með hann. Alhr
verða hrifnir af yður.“
„Ef þú getur það“ sagði
Lady Faversham brosandi.
„Þá skal ég ekki einungds
kaupa þér búðina heldur alla
blokkina.“
Þær hlógu báðar. Sameigin-
legur skilningur hafði myr.d-
ást milli þeirra, þó það virti^t
fjarstæða í fljótu bragði, þá
voru þær mjög líkar. Ævin-
týraþráin hafði aldrei dáið
hjá gömlu konunni og hún
var bráðhrifin af Cöru. Báðar
voru þær heiðarlegar gagn-
vart sjálfum sér. Þær höfðu
báðar neytt sig til að horfast
'í augu við staðreyndírnar.
Cara var rómantískari en hún
var líka 22 ára en Lady Fav-
ersham nær áttræðu.
Og hvar ætlarðu þér að
setja upp hattabúðina“ spurði
gamla konan.
Cara dró djúpt að sér and-
ann. Þetta var dagur krafta-
verkanna, dagurinn sem allt
hið ómögulega gæti skeð. Slík
ir dagar eru til. Dagar, sem
maður þarf ekki annað en að
biðja um hlutina og þá fær
maður þá. Þessi dagiu' fannst
henni einn þeirra.
„Eg vil hafa hana í Bond
Street“ sagði hún. „Eg hef
þegar séð húsplássið.“
Lady Faversham horfði
fast á 'hana og það var glampi
í gráu augunum hennar.
„Þú ert ekki hrædd við að
stefna hátt, eða hvað?“ sagði
hún.
Cara sneri sér að henni
næstum æst og sagði:
Því skyldi maður ekki
stefna hátt? Ef maður gerir
það ekki, þá kemst maður
aldrei neitt. Dagar hæversk-
unnar eru taldir. Hafi hún þá
nokkurn tíma komizt áfram.
Ef maður trúir að manni sé
allt mögulegt, þá er manni ef
til vill allt mögulegt.“ Hún
þagnaði allt í einu og hló hálf
skömmustulega. „Þér haldið
víst að ég sé að segja tóma
vitleysu, Lady Faversham?“
„Það er vitleysa, en af
þeirri tegundinni, sem mér
þykir gaman að hlusta á,“
sagði hún. „Þekkirðu Brown-
ing? Það er hending í einu af
Ijóðum hans, sem alltaf hefur
verið ein af mínum uppáhalds
Ijóðlínum:
„Ah, but a man’s reach
should exceed grasp,
Or, what’s a heaven for?“
Þú gætir gert þetta að eink-
unnarorðum þínum, barn“.
Cara kinkaði kolli. „Eg
kannast við þessa ljóölínu.
Hún er í „Andrea Del Sarto“
er það ekki? Móðir mín hélt
mikið upp á Browning. Hún
var vön að lesa fyrir mér úr
ljóðum hans þegar ég var
ung. Eg man eftir þessari
línu. Eg hef oft hugsað um
hana síðan.“
Þær brostu aftur hvor
framan í aðra. Skilningurinn
milli þeirra hafði aukizt. Þær
vorutraustir vinir nú, gamli,
áttræði harðstjórinn, sem var
ríkari en nokkur gömul kona
hafði nokkum rétt til að vera
og granna dökkhærða stúlkan
tuttugu og tveggja ára, sem
hafði unnið í hattabúð og
hafði aldrei haft meira en 35
shillinga í lífinu. Það var
skrýtið, hvernig orð sagt af
hendingu eða ljóðlína, koma
því fram, sem náin umgengni
fær aldrei orkað. Lady Fav-
ersham hafði aldrei verið inni
leg við Angelu dóttur sína.
Henni fannst hún eiga ótrú-.
lega miklu meira sameigin-
legt með þessari stúlku.
„Þú gettur komið og heim-
sótt mig klukkan þrjú á
morgun“ sagði hún. „Við skul
um þá ræða um verzlunarmál-
in. Eg hef aldrei trúað á það
að ræða um verzlun eftir kl.
sex. Auk þess er ég þreytt.
Hringdu bjöllunni. Eg skal
senda eftir Faversham og
hann fylgir þér heim“.
Lady Faversham“. Rödd
Cöru var óviss og hún roðn-
aði en stóru brúnu augun
hennar voru hlýleg og skín-
andi. „Eg get ekki þakkað
yður nógu vel. Þér getið ekki
ímyndað yður, hvað þetta
þýðir fyrir mig. Tækifæri til
þess að láta mesta áhugamál
lífs míns rætast.“
„Uss, uss“, sagði Lady
Faversham þurrlega. „Auð-
vitað ertu þakklát. Eg vona
aðeins, að þú haldir áfram að
vera það, þó ég efist um það.
Mér hefur alltaf reynzt þakk-
læti afar hverful tilfinning.
Að minnsta kosti hjá flestu
fólki. Það er aðeins þakklátt
meðan það þarfnast manns.
Raunverulega er þeim alveg
sama um mann og maður gæti
búið á öðrum hnetti hvað það
snertir. Auk þess, ertu viss
um það, að opna þessa búð sé
þitt mesta áhugamál? Hvað
er að segja um giftingu? Það
er svo sem allt í lagi fyrir
ykkur nútímastúlkurnar að
tala um lífstíðaratvinnu, eins
og það væri eini hluturinn,
sem einhvers virði væri. En
það er nú sannast sagt tómt
bull.“
Hún bar síðustu orðin fram
á ögrandi hátt. Hún var ó-
venjulega montin af þeim fáu
orðum, sem hún kunni í ame-
rísku slang .og hún hafði ný-
lega tekið til að brúka. Hún
ímyndaöi sér, aö þau gerðu
það aö verkum að hún fylgd-
ist með tímanum.
„Ef til vill hafið þér á réttu
að standa," sagði hún.
Lady Faversham hallaöi
sér áfram. Hendur hennar
héldu fast um húninn á eboni-
stafnum hennar. Rannsak-
andi augu hennar horfðu
beint á Cöru.
„Ætlarðu að reyna að gift-
ast Faversham ?“ spurði hún
skydilega.
Cara : roðnaði. enn meirá.
Henni varð allri heitt. Jafn-
vel eyrnasneplamir voru
brennheitir. Spurningin kom
svo óvart, að í fátinu hrökk
sannleikurinn út úr henni.
„Auðvitað ætla ég að gift-
ast Faversham, ef ég get
það,“ sagði hún. „Eg elska
hann.“
„Uss,“ sagði Lady Favers-
ham. „Á þínum aldrei veit
maður ekkert um ást. En svo
|við sleppum ástinni, þá býst
ég við, að þú vitir að auk þess
að vera sæmilega háttsettur í
þjóðfélaginu, þá býst Favers-
ham við að erfa mikið af pen-
ingum?“ Hún lagði undir
flatt og horfði spyrjandi á
Cöru. Það var eitthvað við
hana, sem minnti á vitra
gamla fuglinn.
Cara stamaði. „Eg veit ura
það alt saman en ástin. . . .“
. .„er þáð eina, sem gildir“
bætti Lady Faversham við
fyrir hana. Hún kinkaði kolli
og hló. „Eg hef heyrt það
áður. Maður getur ekki orð-
ið áttræður án þess að heyra
þetta svo oft, að maður verð-
ur veikur af að hlusta á það.
Vertu heiðarleg, barn. Hefur
ekki veraldlega hliðin á mál-
inu einhver áhrif?“
„Ef til vill, Lady Favers-
ham,“ sagði Cara hægt.
„Að minnsta kosti“, sagði
gamla konan „hefur það gert
hann glæsilegri en flesta aðra
unga menn, sem þú þekkir, er
það ekki?“
„Eg veit það ekki,“ sagði
Cara og málrómurinn varð
dálítið hás. Var það? hugsaði
hún. Og, þegar öllu var á
botninn hvolft, hvað var
glæsimennska og hvað var
ást? Var nokkurntíma hægt
að aðskilja þetta tvennt. Fav-
ersham hafði komið inn í búð-
ina einn morgun eins og fal-
legur hálfguð úr öðrum heimi
— heimi ríkulegra Mayfair-
íbúa, gljáandi hvítra bifreiða,
þar sem borðað var á Ritz og
Berkeley og þar sem allt var
gert, sem hana hafði dreymt
um en aldrei gert. Hafði hún
nokkurntíma séð hann nema
í þessu ljósi ?“ Hafði hana
nokkurntíma langað til þess?
£ a n p i 8
lánilagsislaðið
e s i 8
lárrödagsMiS