Mánudagsblaðið - 21.08.1950, Blaðsíða 2

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
-■■•-••• :- .. ■ -., -:- - -. - ■■■■
Mánudagur 21. ágúst 1950
FJ&jf: }ym< ■* '?'T77f*;'
'r\
rl
I
Það má með sanni segja, að
tíminn geysi fram með storm:-
skrefum. Þegar ég hugsa til
bónorðs míns fyrir 12 árum
og svo þess síðasta á þessu
ári, þá er næstum því ekki
hægt að hugsa sér að tilefnið
sé hið sama, svo breytt er
margt í því sambandi orðið.
En það er ekki nema gott, það
er endurnýjun.
Fyrir tólf árum átti það
sér stað inni í viðhafnarstof-
unni á einu borgaralegu heim-
ili af betra tagi. Móðirin hafði
brugðið sér frá. Við sátum
hvort á sínum enda legubekks
ins og biðum þess bæði þögul
að ég byrjaði. En það er nú
ekki hægur vandi að bera upp
bónorð. Öll sú romsa, sem
maður hefur hugsað sér
hokkrum vikum á undan er
gleymd þegar stundin er
komin. Eg stundi einungis ó-
björgulega upp:
— Bogga.
— Já, Pétur.
— Bogga.
— Já, Pétur.
Eg held ég hefði aldrei
komizt lengra, ef hún hefði
ekki tekið í hendina á mér.
Það var eins og það gæfi því
öllu útrás og ég var þá í vet-
fangi búinn að segja meira,
en ég í rauninni hafði hugsað
mér, ég var búinn að bera upp
bónorðið. Það varð nú reynd-
ar ekkert úr þessu, því eftir
nokkra mánuði var annar
kominn í spilið og hann vildi
hún heldur. Á þann hátt at-
vikaðist það að ég hélt áfram
með bónorð mín, og nú eru
þau næstum því orðin mér að
vana. Að þessu er þannig var-
ið er nú ekki heldur eingöngu
mér að kenna. Því það er ekki
nokkur vafi á því, að virki-
leg dama verður fyrir von-
brigðum, ef sá herra, sem
hún hefur valið sér til að
daðra við, ekki játar henni
ást sína. Súnit kvenfólk
verður jafnvel afundið út í
karlmennina yfirleitt af slík-
um ástæðum.
I sumar átti það sér stað
við Nauthólsvíkina (við
Skerjafjörðinh) í glaða sól-
skini (þó lítið hafi annars ver-
ið um það) það var fátt af
fólki að baða sig og þegar ég
nú geng þarna meðfram
ströndinni, sé ég allt í einu
hvar liggur kvenmaður í blóð-
rauðri baðdragt (ástarlitur-
inn). Hún var há og grönn,
um þrítugt, hafði mikið bylgj-
,andi hár, bogið nef og brún
augu, hún var með gleraugu,
varastifti, púður og nagla-
lak!; og iðaði af orku og
QAMANSiGA
. i
krafti. Hún stansaði mig þeg-
ar i stað:
— Eg hef séð yður í Aust-
urstræti. — Getið þér ekki
hjálpað mér að finna baðhett-
una mína, ég hef týnt henni.
Hún beindi mér fljótt og
liðlega í áttina til hettunnar.
Það var skamman spöl frá.
Eg rétti henni hana.
— Takk. Eigum við að
fara í sjóinn ?
— Við fórum í sjóinn. Hún
synti ágætlega. Að lokum
vildi hún endilega reyna sig
á því að bjarga mér. Og að
því búnu draslaði hún mér
upp á sandinn. Við gengum
upp á grasið og lögðumst þar.
— Hún lagði varastiftið frá
sér eitt augnablik og leit á
mig.
— Jæja, hvað gerið þér?
— Ritvél!
— Aðalumboðsmaður ? —
(Nú var hún næstum því bú-
in að fást við varirnar á sér
með stiftinu).
— Nei, ég rita sjálfur á
hana.
— Þá eruð þér bréfaskrift-
armaður eða fullmektugur ?
— Hvorugt!
— En hvað þá? (Til á-
herzlu sló hún ,,púður“-vend-
i
inum út í loftið af miklum á-
kafa og horfði á mig um leið).
1— Þér eruð þó víst ekki rit-
'höfundur?!
— Jú! — (Eg gat séð á
henni, að nú myndi eitthvað
gerast.
— En hvað það var
skemmtilegt. Eg hef ávallt
sagt, að ég ætlaði einungis
að verða ástfangin af rithöf-
undi. Og nú er hann kominn.
— Eg gat ekki verið á
Siggu málf. Því að Gunna,
eins og hún lá þarna á magan-
um og var að ,,lakkera“ negl"-
umar sínar, var virkílega
mesta þing.
— Sigga hlýtur áð vera
eitthvað undarleg?
—; Þakka fyrir hrósið. Það
er hún líka. Hún les með á-
fergju „Gvend á Sandi.“ Fer
með eiginmanninum á sam-
komur í heimatrúboði leik-
manna og Hjálpræðishernum.
Og ennfremur fer hún aldrei
í sjó — það gerðu menn nefni-
lega ekki í Biblíunni, nema
ef nefna mætti þetta, að Jón-
as fór í hvalinp. og-.svo aftur
hvalurinn í sjóimi. — Við er-
um gjörólíkar!
— Já, guði sé Iof.
— Þér cruð aðlaðandi og
mér geðjast vel að yður
sagði ég, ef ég þyrfti ekki að
táka tillit ti! fjöiskyldunnar
hefði ég ekki vitund á móti
„kunningjahjcnabandi“ við
yður. En v:S verðum líklega
að fara eftir erfðavénjunni í
þeim efnum.
Nú varð þögn', lrættuleg
þögn.
Gunna já rneð hendur undir
'rrakka og hálflýgndi augun-
um aftur. Ilún gerði óþolin-
móða hreyíingu með fótun-
nm.
— Hafið þér nú dálítið
hraðann á.
Það kom ný þögn á eftir at-
hugasemd hennar og var hún
ekki síður hættuleg en hin
fyrri. Mér fannst allt í einu,
að það væri óumflýjanleg
skylda mín að kyssa hana.
bónorðið. — Gunna settist
upp.
— Æ, puh ha, það eru
vandræði að það skuli þurfa
að ganga til upp á þennan
gamald^^s máta. Þú varst
svei mér þungur í vöfum. O.
K., piltur minn, við skulum þá
fara að finna fjölskylduna.
— Já, en —
— Eigum við að fara til
þinnar fyrst? Það getum við
vel.
— Já, en —
— Komdu með það ? —
— Egergiffurí ‘ "
— Gunna varð fyrst harla
vantrúuð á svipinn. En þegar
'henni skildist að þetta væri
satt, fór hún að hlæja. Já,
hún gat hlegið að þessu, en
hvað hefði ég svo sem átt að
taka til bra.gðs? Eg gat ekki
haldið áfram að sitja þarna
eins og komið var, án þess að
kyssa hana ,og ég var í raun-
inni líka neyddur til að bera
upp bónorðið, þó mér þætti
það leitt.
— Svona getur það farið,
sagði Gunna. Svo smurði hún
nýjum roða á varirnar á sér
og lét augun í vígamóði reika
um ströndina.
(Strandbúi þýddi og
staðbreytti).
Eg leit til hennar. Mér /En é§ var eitthvað svo feim-
fannst hún mjög aðlaðandi. svona í tómum baðfötun-
um þama hjá dömunni). Hún
barði tánum saman og leit á
mig og ég beygöi mig hlýðinn
niður og kyssti hana. Þá varð
Hún var að smá púðra sig og
skaut augunum til mín þess
á milli.
Verið þér ekki svona
hræddur á svipinn. Við skrif- aftur þögn. Daman barði enn
um þó 1950 núna. Eg er Guð-
rún Sædals, cand. polit, þrjá-
tíu og eins árs að aldri og
fulltrúi i brunatryggingarfé-
íaginu ,,Hermes“. 25000 á ári,
gerið þér betur?
— Ne—ei.
— Þar getið þér sjálfur
séð. — Eg hef tekið eftir yð- jjejj f|55gátt opnaðist. Orða-
ur í Austurstræti og brotið buna_ Bónorðið. En um leið
heilann um hver þér væruð. var j-,q ej:ls Qg einhver púki
— Sigga, sú mun glápa, þeg- værj j sjfeiiu að hvæsa inn í
tánum samán og leit á mig í
sífellu. Kún reigði höfuðið
aftur á bak:
i — Og hvað svo ?
t— Gur.na — .
— Og hváð svo? ”
— Gunna —
— Hún tók í hendi mér.
Dóttirin: „Ertu ekki glað-
ur, faðir minn, yfir vitnis-
burði mínum við prófið. Á-
gætt í hljóðfæraslætti og
söng, teikningu og frönsku?
Faðirinn: Jú, það er ágætt,
ég hef engar áhyggjur út af
framtíð þinni, ef þú færð
mann, sem kann að sauma,
búa til mat, gæta barnanna
og stjórna innan húss.
Prestur er að reyna að
hugga ekkju og segir við
hana: Já, það var sjaldgæft
valmenni hann Jón, hans líka
munuð þér aldrei finna aftur.
Ekkjan: Það er ekki gott
að segja, að minnsta kosti
ætla ég að reyna það.
Englendingur, sem var á
ferð um hálöndin í Skotlandi,
þar sem fáir læknar eru, spyr
fylgdarmann sinn, Donald:
Hvað gjörið þið, þegar heim-
ilisfólk ykkar verður veikt og
ekki næst til læknis.
Donald: Við gefum því 1
staup af brennivíni.
Engl.: En ef það hjálpar
ekki?
Donald: Þá gefum við 2—3
—4—5 staup.
Engl.: En ef þið gefið 20
staup og það dugar ekki, hvað
gerið þið þá?
Donald: Já, ef þeim batnar
ekki af 20 staupum, þá vil ég
segja, að þeir eigi ekki skilið
að fá að lifa.
Presturinn: Mikið fjarska-
lega feitt svín eigið þér þarna.
Bóndinn: Það segið þér satt
prestur góður, þess væri ósk-
andi að við værum eins vel
búnir undir dauða okkar og
það.
Rimman var hroðaleg, or-
ustan hörð. Og Jónas bóndi
skriðinn undir lausarúmið.
Komdu fram undan rúm-
inu, svínið þitt, liddan, rag-
geitin, ef þú þorir, öskraði
konan, með rvimfjölina
reidda.
Nei, kella mín, það gjöri ég
ekki fýrr en mér sýnist. Eg
ætla að sýna þér að ég er
herra í mínu húsi, og læt ekki
ógna mér til að gjöra annað
en ég sjálfur vil.
ar ég kem með yður.
— Hver er Sigga?
eyrað á mér:
— Hættu kjáninn
þinn,
— Það er systir mín. Hún þegiðu fíflið þitt, þegiðu!
hefur alltaf sagt að ég jrjg hætti másandi, en það
mundi aldrei „ganga út“. Sú var Qf seint, því nú var ég bú-
fær á baukinn! inn að segja allt og bera upp
Ég undirrit ..... óska eftir að. gerast áskrifandi aff
•' n"~.
Mánudagsblaðinu.
Nafn.................................................
Heimili..............................................
Staður ..............................................
Ctanáskrift:
Mánudagsblaðið
Reykjavik