Mánudagsblaðið - 21.08.1950, Blaðsíða 4

3
mAnudagsblaöið
Mánudagur 21. ágúat 1950
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
BLAÐ FYRIR ALLA
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Agpar Bogason
Blaðið kemur út á mánudögum. — Verð kr. 1,50 í lausa-
sölu, en árgamgurinn, 52 blöð, 43 krónur
Afgreiðsla: Tjamargötu 39.
Sími ritstjóra: 3975.
Frentsu ðja ÞjóCviljans h.f.

Óheppllegt
fidítriMval
: •
Á síðusta árum 'hafa h-
lendingar farið að.taka þátt
í alþjóðlegri félagsmáJastarf-
semi af margvíslegu tagi, Um.
]>Ó Hafa brotið eins hrapallega
af sér í þessu efni og íþrótta-
félögin. Það er eins og þau
hafi það eitt fyrir áúgum, er
þau senda fuiitrúa á alþjóða-
mót, að gera þjóöinni sem
mest til skammar. Hár á ég
auðvitað ekki við íþróttamenn
þetta er { sjálfu sér gott eitt in£i'ájálfa, sem fíestir hafa
að segja. Við getum lært ým-
islegt af þessu; auk þoss gæti
þetta verið góð landkjmning,
ef rétt væri á haidið. En ’yfir-
leitt verður að segja, að val
fuíltrúa a slík álþjöðamót hef-
•ur ekki tekizt vel af hálfu Is-
lendinga. Á þessu sviði er .al- vanza
gjÖrJega farið oftir stjórn-,
málaskoðunum eða porsónu-
legum kunningsskap, en ekJd,
tekið hið minnsta tillit til
þess, hvort fuJltrúarnir séu
frambærilegir á erlondiim
vettvangi. Fyrsta skilyrðið,
sem gera verðúr til slíkra fúll-
trúa, er að þcir séu sæmilega
f ærir annaðhvort í ennl-.u eða
frönsku, svo að'þoir geti hald,-
ið ræður á þeim málurn nokk-
urnveginn skámmlaust. En
það cru áreiðanlega ekki
aema örfáir af þeim fulltrþ-
iim íslands, sem sótt hafa al-
jþjóðamót að undanförnu, som
jfullnægja þessurn síriiyrðum.
Síðasta dæmið er val fulltrú-
anna á þing Evrópuráosins.
lEnginn þessara fuJltrúa
.mun geta haldi^ skiljanlega
xæðu á ensku eða frönsku
ncma Jóhann Þ. Jósefsson,
j]>ótt honum sé þýzka líka
töm, en hún cr nú lítt eða ekki
aiotuð á alþjóðamótum. Við
þetta fulltrúaval hafa stjórn-
análaflokkarnir verið algjör-
lega einráðir, svo að c-J-ki var
von, að vel tækist til. En auð-
Tvitað á ríkisstjórnin að velja
xnenn til slíkra ferða eingöiigú
<eftir hæfni þeirra, ekki sízt
xnálakunnáttu. Éru t. d.
ekki allir sammála um, að
sendinefnd skipuð Pétri Bene-
idiktssyni, Kfistjáni Alberts-
teyni og Hans Andersen hefði
iverið margfalt frambærilegri
iá alla lund en þremenningarn-
sem fóru.
væru nokkru nær um atvinnu
kollega síns.
Hér ’heyrist oft kvartað um
það, að erlendis séu íslending-
ar álitnir Htil menningarþjöð,
og eru margir sárgramir yfir
þéssu. En hvsrnig á anaað að
véra, þegar við vÖndum svona
til vals fuíítrúa ökkár a :al
þjóðavettvangi? 'SÍákir fúlJ-
trúar' eru oft einú íslending
arnir, sem útlén'dihgar 'hafa
3Óö, og það er full von, að
þeir dæmi þjóðiná eftir þeim
,eða 'haldi jafnvel, áö þassir
fuiltrúar séú hlomi þ jööarinn-
af og. þá gæti álþjóð mauna
hér á laadi várla verið upp á
marga fislca. Um þetta getam
við kennt okkur sjalfum oö
engúm öðrum. Þaö er' enginn
vandi fyrir hvaða félagsskap
sem er hér á landi að finna
fulltrúa, sem eru framloærileg
ir hvar sem er. Það verður að
FRAM VANN
getiö sér góoan orðptír á er-
lendum vettvangi, heldurj binda endi á þann ósóma, aö
ymsa forystumenn íþrótta-
samtakanna, sem eklcert tæki
færi láta ónotað, hvorki imi-
anlands né utan, til þess að
verða sér og þjóð sinni til
Þessir menn kunna
ekkert erlent tungumál og
enga mánna siði, þó þetta séu
þar fyrir utan þeztu karlar.
Það ætti að vera skylda hinna
skynugri manna í íþróttasam-
tökunum að halda aftur af
þessum framhleypnu en c-
frambærilegú’ mönn.um, sem
varla geta opnað munninn án
þess að verða sér til minnk-
tmar. Þess er skemmst að
mínnast, að eínn þeirra ávarp
aði Bretakonung á Olympíu
leikunum í London með orð-
um ,,How do yöu do, Mr.
King“ og var þessu haldið á
lofti í blöðum víða um lieim
sem sýnishorni, af þv.í, hvílíkir
skrælingjar íslendingar væru.
5r,
jFullti
rúar
íþróttamamia
^ Enginn- félagsskapur mun
Um annan íþróttafrömuð
íslenzkan, sem mjög hefur
verið notaður til sendiferðal á
ýmis alþjóðamót íþrótta-
manna, mun það mála sann-
ast, að hann kunni ekki að
boröa með hníf og gaffli, hvað
þá aðra mannásiði. Auk þess
kann hann ekkert erlent
tungumál að neinu gagni.
jafnvel ekki dönsku. Kmm-
áttu hans á danskri tungu rná
marka af effcirfarandi sögu,
sem ég hef eftir heyrnar-
vottum. Hingað til lands
komu eitt sinn nokkrir dansk-
ir íþróttamenn. Véku þeir sér
að þessum Í3lenzka íþrótta-
frömuði og spurðu hann
hvaða atvinnu kunnur íslenzk
ur íþróttamaður stundaði.
„Han vinder paa Æren“ var
svarið og mua hafa átt að
tákna, ao íslenzki íþróttamað-
urinn stundaði eyrarvimiu.
EJcki er þess getið hv.ort
dönsJtu íþróttamennirnir
klikuskapur eða kunnings-
skapur eða framhleypni ein-
stakra manna ráði því, að full-
trúar okkar á alþjóðamótum
sáu algjörlega óframbærileg-
ir og sjálfum sér og þjóð sinni
£3 liábörinnarstcárnmar.
Ájax
Það var hausfclegt og hrá-
slagalegt, þegar fyrsti leilcur
síöari hluta Reykjavíkur-
mótsins fór fram síðastliðiq
fimmtudagskvöld, enda var
mjög fámennt á veJlinum.
Fyrra hluta mótsins í vor
lyktaði þannig, að Fram
vami alla leikina og er því
með 6 stig (átta stig eftir
þénnan leik) K. R. er næst
með 4 stig, Valur 2 og Vík-
ingur 0,0.
Bæði félögin mættu með ó-
breytt lið frá því á -Islands-
mótinu, nema hvað Framar-
ar léku með sinn varamark-
maan, Halldór Lúðvíksson,
sem virðist vera mjög efnileg-
ur mai’kmaður.
Norðvestan hvassviðri
hafði nijÖg mikil áhrif á leik
þennan' og áttu leilcmenn
mjög erfitt með að hemja
knöttinh og var það eiginlega
mesfca furða hvað þeim tókst
að spiia mikiö saman þrátt
fyrir rokið.
Fyrra hálfieik lélcu Fram-
arar undan vindi og var
M A N U D A G S B L A Ð IÐ
fæsfc á effcirtöldum sfcöðum úti á landi:
Bókaverzlun Böðvars, Hafnarfirði.
Akureyri: Verzlun Axels Kristjánssonar, Bókabúð
Pálma H. Jónssonar.
Akranes: Andrés Nielsson, bókaverzlun.
Keflavxk: Verzlun HeJga S. Jónssonar.
Selfossi: S. Ö. Ólafsson & Co.
Hveragerði: Verzlunin Reykjafoss.
Vestnmnnaeyjum: Verzlun Bjöms Guðmundssonar.
Isafirði. Jónas Tómasson, bóksali.
Sigíufirði: Hannes Jónsson, bókaverzlun.
Bókaverzlxui Lárusar Blöndals, Siglufirði.
Áuk þess er blaðið selt í helztu bókabúöum
Reykjavíkur — greiðasölustöðum og öðram blað-
sölustöðum.
Þeir, sem beðið hafa um árgang Mánudags-
blaðsíns 1949, eru vinsamlega beðnir að hringja .
í síma 3975.
AA/VUVVVUWUVVUWUVVVWUVV\^VUVVVVrWWWV%nAfVUVUVUVI
knöttuiinn sem sagt alltaf á
vailarhelmingi VaLs, þó var
sókn Framar nokkuð sundui’-
laus og samspil lítið, enda
fengu þeir tiltölulega fá
markatækifæri þrátt fyrir
meðvindinn. Fyrsta mark
Framara skoraði Magnús
Águstsson með hreinu og
faileg;u skoti frá vítateig.
Annað markið skoraði Karl
útherji með homspyrnu. Rílc-
harð gerði mark sem dæmt
var ógilt. Virtist það vera
mjög vafasamur dómur, þar
sem Öra markmaöur 'Vals
sló knettinum niður fyrir fæt-
ur Ríkharðs, sein notaði tæki-
færið og skáút í mark. Voru
menn að velta því fyrir sér
hvað dómarimi nefði séð
rangt við mark þétta. En
ekki þýoir áð deila við dóm-
afann.
Strax í séinni hálfleik
bættu Framarar við þriðja
markinu. Var það Sæmundur
sem var þar að verki með eitt
af sínum frægu mörkum úr
„frísparki“. Plann er einstalc-
lega laginn á að láta knött-
inn detta inn í markio af löngu
færi.
Valur var oftast í sókn í
þessum hálfleik, en Framarar
gerðu mörg snögg og
skemmtilsg upplilaup og fóru
aldrei í vörn með allt liðið
eins og sum félögin gera oft-
ast ur.dir slíkum kringum-
stæðum, einlrum þó K. R.
Eina markið, sem Valur setti
skoraði Haíldór, síðla I leikn-
um, eftir mjög skemintilegt
samspíí hans og Sveins.
Valsliðið virðist vera taJs-
vert sterkara en í sumar, eink-
um er framlína þeirra sam-
stilltari. Beztu menn liðsins
voru þeir Ellert (sem var
virkilega í essinu sínu í þess-
um leik) Halldór, Sveinn og
Guðmundur Eiíasson, sem
léku allir vel.
Bezti maður Framara var
efalaust hinn nýi markmaður
þeirra, Halldór Lúðvíksson,
h.efur h'ann mjög goðár stað-
setningar og grípur knöttinn
örugglega. Annars voru það
tvímemiingarnir, Sæmundur
og Hermann, sem háldu liöiuu
uppi eins og oft áður. Útherj-
arnir, Óskar og Karl voru
beztir í sóknarlínunni.
Guðbjörn Jónsson da?mdi
leikinn og var hann nokkuð
góður, þegar undan er skilið
þau mistök hjá lionum að
dæma eklti hina greinilegu
vítaspyrnu á Val í seinni hálf-
leik og eins að dæma marlcið
ógilt, sem Ríkharð slcoraði.
- < - ; Mói. . ‘