Mánudagsblaðið - 28.08.1950, Blaðsíða 6

S1tS'

MÁNUDAGSÖLAÐIÐ

i_s_T2k.va«.«i gimr ai
«
Máöúdagur 28. ágúst:1950. -

FRAMHALDSSAGA :
Ríkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
„Segið ekki þetta,, Favers-
ham. Þér eruð ekki .... Og
ef þér skiljið.“
Ha.nn iiélt i hönd hennar
og kyssti hana blíðlega á
fófann.
„Já, vissulega skil ég
þetta, Cara. Eg heíöi ekki
átt að biðja yður þessa ..
Einhvern tíma getur verið,
að ég biðji yður einhvers
annars. Einhvers, sem kem-
ur yður ekki til að gráta
■svona hræðilega, elskan.“
Hann tók yfrum öxl
henni og hélt henni að sér
aftur, en þetta sinn blíð-
lega.
„Ó, Faversham.“
„Þér eruð þreytt,“ sagöi
hann. „Eg ætla að fara með
yður heim. Kannski að við
bcrðum saman miðdegis-
mat á morgun, svo getið
þér sagt mér allt um ráða-
gerðir yðar um hattabúð-
ina
Aftur hjúfraði hún sig
upp að honum. Nú vaknáði
aftur allt traustið, sem hún
hafði haft á honum.
„Það verður gaman Fav-
ersham“.
„Blessi yður,“ sagði hann
lágt. Hann kyssti á tárvotu
kinnina hennar.
Hann brosti framan í
hana, þegar hann hjálpaði
henni út úr vagninum, og
tók þétt í báðar hendur
hennar, sem voru kaldar.
, „Eg ætla ekki að biðja
leyfis að koma upp með yð-
ur,“ sagði hann. „Eg vil, að
þér sofið lengi og vel.“
Þau kysstust og hún hélt
i hann um stund og reyndi
með föstu handtaki að láta
í ljós nokkuð af hlýju
-þeirri og þakklæti, sem hún
har til hans fyrir það, að
hann hafði skiliö hana, og
fyrir það, að hann hafði
sagt, að einhvern tíma ....
Þetta vakti hjá henni fagr-
ar sýnir. Draumar, sem hún
hafði varla þorað aö trúa,
gætu nú vissulega rætzt.
Hringekjan fór aftur af
,stað. Hún sat á hinu furðu-
lega rauða svíni, og hún
vissi að hún geistist áfram
haröara og harðara, að allt
hið dásamlega og ótrúlega
var nú rétt hinum megin
við homið.
Eftir fáar mín. stóð hún
í hálfdimmum ganginum
■dg veifaði stöðugt til hvíta
Limousinebílsins, þangað
til hami hvarf niður götuna.
Vagii, samboðinn þjóðhöfð-
ingja. Og Faversham var
prinsinn, þótt hann hefði
einhverja mannlega bresti,
hvað geröí þáð til? Líklega
höfðu allir prinsar breisk-
leika — jafnvel þeir sem
Hcfndír .eru í álfasögum. En
um þá lesum við ekki, því að
álfasögur eru ekki ætlaðar
stúlkum eins og Cöm, sem
vinna fyrir sér sjálfar, og
verða áð vaxa.
14. KAFLL
j Þegar Cara ko:m upp á
aiðra pallskörina, var klukk-
án að slá ellefu. Það var
ekki orðið framorðið, en þó
v|ár hún þreytt. Of mikill
æsingur þetta kvöld, bjóst
hún við. Hana langaði að
hátta, en ekki að sofna. Hún
vildi liggja vakandi, faðma
Tidworth að sér, og
hugsa um allt hið góða,
sem henni hafði viljað til.
Lady Faversham ætlaði að
géfa henni peninga til að
setja upp hattabúðina. Fav-
ersham — ja, hann hafði
sagt, að einhvem tíma lang-
aði hann til að biðja hana
einhvers, hvað gat hann átt
við méð þvi, annað en að
einhvern tíma ætlaði hann
að biðja hennar?
Hún var hissa, er hún
sá ljós loga inni í herbergi
sínu. Hún hlaut að hafa
gleymt því, þegar hún fór
út með Faversham. Dyrnar
voru hálfopnar. Hún opnaði
þær og rak upp hljóð. Þarna
á dívaninum lá Hayden
steinsofandi og kötturinn
Tidworth hringaður upp í
hjá honum.
Hvernig dirfðist hann að
koma inn í herbergi hennar
óboðinn? spurði hún sjálfa
sig reiðilega. Hvemig dirfð-
ist hann beinlínis að sofna
þama? Og til að kóróna
þetta allt, þá var Tidworth
þama og malaði ánægður.
Tidworth, sem hafði hagað
sér svona dónalega rétt áð-
ur við Faversham var nú að
strjúka Paul Hayden. Það
sem Cöru gramdist mest var
það, að kötturinn hafði
gengið yfir til óvinanna.
„Tidworth“, hrópaði hún,
„hvernig gaztu farið að
þessu? Og ég sem alltaf hefi
haldið, að þú værir svo at-
hugull köttur.“
Nú vaknaði Páll. Hann
opnaði augun hægt og
brosti til henriar.
,Halló, fallega stúlka“,
sagði hann, „emð þér loks
komin heim?“
Cara stóð mjög ákveðin á
miðju gólfi, með hönd á
síðu og leit reiðilega til hans.
„Hvað meinið þér með því
að vera hér um þetta lieyti
kvolds?“ sagði hún.
„Eg veit ekki,“ sagði hann,
„um hvert leyti kvölds“t
Klukkan er orðin yfir
ellefu“, sagði hún.
„Er það mjög alvarlegt nú
á dögum?“ hann brosti til
hennar, „Eg hélt að nútíma
stúlkur væri rétt aðeins
byrjaðar að lifa um kl. 11.“
„Eg er j ekki nútíma
stúlka“, sagði hún þurlega.
Hann heilsaði henni með
handabandi.
„Fyrirgefið þér,“ sagði
hanri: „Svipurinn hlýtur að
afneita yður.“ Þegar hann
sagði þetta stökk hann upp
af dívaninumc „Svona!“
sagði hann sigri hrósandi.
„Eg hef ekki gert neitt ill
og því ættuð þér þá að vera
gröm?“
„Hver hleypti yður inn?“
„Hin virðulega húsmóðir
yðar hleypti mér inn“ sagði
hann henni. „Eg sagði, að
ég hefði merkilegar fréttir
handa yður. Hún sagðist
ekki vita hvenær þér kæmuð
aftur, en ef ég vildi bíða
hálftíma eða svo, þá héldi
hún, að allt mundi fara vel.
Eg ætlaði áðeins að bíða í
hálftíma, en“ — hann
geispaði og teygði úr sér —
það var svo heitt hérna inni,
og dívaninn yðar var svo
þægilegur að ég sofnaði.
Þegar á allt er litið,“ sagði
hann brosandi, ,„er þaö eng-
in stórglæpur að sofna.“
Hún brosti líka. „Nú jæja“
sagði hún, „ég ætla að fyr-
irgefa yður í þetta sinn,
en,“ — hún hikaði — ég
held, að það væri bezt fyrir
yður að fara nú að fara.“
„Hvers vegna?“ spurði
hann. „Hvaða vit væri þá í
hinni löngu vöku minni, ef
ég færi nú? Eg sagði, að ég
hefði nokkuð merkilegt að
segja yður.“
Hún tók af sér hattinn og
kastaði houm á dívaninn og
leysti hár sitt.
„Hváð er það?“ spurði
hún.
En í stað þess að segja
henni það, gekk hann til
hennar, setti hendurnar á
herðár henni og sneri henni
að ljósinu.
„Þér hafið verið að gráta,
Cara; af hverju?“ spurði
hann. Af hverju“?
Og rödd hans, sem áöur
hafði verið glaðleg, var nú
alvarleg.
„Hvaða manndjöfull,“
hrópaði hann, „hefur verið
að græta yðm’?“
„Enginn,“ sagði Cara,
„alls enginn“,.bætti hún við
og stóð á öndinni. „Kannske
ég hafi verið að gráta af því
að ég var glöð.“
Hann spurði hljóðlátlega:
„Hvað hefur gert yður svo
glaða, Cara?“
„ÞaÖ,“ sagði Cara, „að
ein mjög mikilsverð ósk
mín er í þann veginn að
rsetsist. Eg ætla að.setja upp
hattabúð. Og —“ rödd henn
ar titraði, „hún verður í
Bond Street!“
En gleði hennar spegl-
aðist ekki í andliti hans.
Hann sagði stuttaralega:
„Hver æltar að láta yður
fá peninga til þess að setja
upp búð? Faversham?“
bætti hann við reiðilega.
„Mér datt í hug, að hann
mundi stinga upp á ein-
hverju af því taginu við yð-
ur.“
Hún varð sótvond og hat-
aði hann nú allt í einu,
kannski af því að orð hans
fóru svo nálægt sannleikan-
um.
„Faversham mundi aldrei
láta sér detta í hug að
stinga upp á öðru eins,“
sagði hún með hita. „Lady
Faversham, amma hans, ætl
ar að hjálpa mér. Eg heim-
sótti hana í kvöld.“
Hann gekk aftur á bak
eitt eða tvö skref og blístr-
aði. „Hamingjan góða!“
hrópaði hann, „þér segið
ekki satt, að þér hafði svona
fljótt komið yður í mjúkinn
hjá gömlu konunni?“
Hún kinkaði kolli. „Hún
hefur verið agalega góð við
mig. Mér geðjast afskaplega
vel að henni.“
,J>ér hljótið að vera ní-
unda furðuverk heimsins,“
sagði Paul í hálfum hljóð-
um.
„Faversham vakti áhuga
hennar á mér,“ sagði hún.
„Faversham virðist halda
á málum þessum eins og
mesti heiðursmaður,“ sagði
hann þurrlega.
Af þessu varð Cara aftur
fokvond.
„Auðvitað gerir hann það,
því hann er góður drengur“.
Hann svaraði ekki, en á
svip hans sá hún, að hann
var að hlæja að henni. Hún
hafði séð rétt, þegar þau
hittust í fyrsta sinni. Hann
var andstyggilegasti ungur
maður, sem til var.
„Þér sögðust hafa komið
hér, af því að þér hefðuð
eitthvað að segja mér,“
sagði hún kuldalega og rödd
hennar gaf í skyn að því
fyrr, sem hann segði henni
þetta, því fegnari yrði hún.
því að þá gæti hann strax
farið.
Hann hikaði; hvaða vit
var í því fyrir hann að segja
henni það héðan af. Hans
fórn var svo lítil, borin sam-
an við auðæfin, sem.Favers-
ham haföi látið falla henni
í skaut. Hann haföi ritaö ,
föðursystur sinni um Cöru,
og hún hafði skrifað vin-
konu sinni, sem átti hatta-
búð í Chelsea. Vinkonan
hafði sagt, að hún væri
reiðubúin til að reyna Cöru.
Hann hafði komið til að
segja Köru frá þessu. En
nú, þar sem hún ætláði
sjálf að setja upp búð, þá
vildi hann ekki einu sinni
nefna þetta. Hann var of'
stoltur til þess.
„Kannski, að ég hafi ekki
haft neitt merkilegt að segja.
Kannski mig hafi einungis
langað til að eyða kvöldinu
hjá laglegri stúlku,“ og hann
brosti framan í hana.
Þá höfðuð þér engan rétt
til að koma hingað upp,“
sagði hún þurlega.
„Því ekki?“ spurði hann
brosandi. Faversham kemur
hingað, eða hvað?“
„Það er allt annað,“ hreytti
hún úr sér.
„Er það?“ Hann varð dá-
lítið harður á svipinn. Og nú
var ekki lengur neinn hæðnis-
glampi í bláu augunum. „Vill
Faversham kvongast yður?“
spurði hann allt í einu.
Hún blóðroðnaði, rétt eins
og hann hefði gefið henni ut-
anundir. Hún reigði höfuðið
ögrandi og rödd hennar egndi
hann.
„Viljið þár kannski kvong-
ast mér?“ spurði hún.
Hann hló og sagði: „Það
held ég nærri því. Eg held, að
ég sé blátt. áfrara skotinn í
yður, Cara. En hlátur hans
dó, þegar hann sagði: „Eruð
þér skotin í frænda mínum?“
Hún sneri sér frá honum.
Hún gekk að arinhillunni.
Hún var óstyrk í taugunum.
Þótt hún hefði ekki getað
sagt,' af hverju.það var.
„Já,“ sagði hún, „eg elska
hann.“ -
Hann sagði ekki neitt. Hann
stakk höndunum í vasa sína.
„Hvers vegna skylduð þér
vera það?“ sagði hann hóg-
látlega að lokum. „Eg vildi, að
þér vilduð segja mér það. Það
væri svo déskoti gaman.“
K a u p i ð
Máiuidagsblaðið
. • - . . •' - . • -i
I '
L e s i S
"i
Mánudagsblaðið