Mánudagsblaðið - 04.09.1950, Blaðsíða 6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 4. september 1950
„Mér stendur á sama, þótt
ég segi yður það“, svaraði
Cara með talsverðum remb-
ingi. „Það er af því að hann
Hún þagnaði allt í einu.
Þetta var afar heimskulegt
af henni, en þá datt henni
ekki í hug nógu góð ástæða
fyrir því, að hún elskaði hann.
Það, hafði verið rétt komið
fraín á varipnar á henpi, að
segja: . „Hann er svo agalega
sætur“. En vissulega ætti
maður ekki að játa, að maður
væri ástfanginn bara vegna
þessa. Hún hefði getað bætt
við: „Og hann hefur hrífandi
fagra rödd, en henni fannst
líka hún mundi verða hálf-
skömmustuleg, ef hún gæti
um það. „Hann hefur verið á-
kaflega góður mér“, sagði
húii stamandi eftir nokkuð
langa og hörmulega þögn. —
Hann leit á hana aftur; bláu
augun hans voru alvarleg og
i'annsakandi, er hann horfði
í brún augun hennar.
„Hefur hann verið ósköp
góður við yður, Cara?“ Rödd-
in var lág og áköf. „Hefur
hann verið það?“
Aftur vissi hún ekki, hverju
svara skyldi. Faversham hafði
leitað ásta við hana, og hann
'hafði kysst hana, og hann
hafði gert hana sæla, en oft
höfðu örvæntingaraugnablik
vaknað frjá henni. Og hann
hafði beðið hana að gera nokk
uð fyrir sig, senl enginn ann-
ar karlmaður hafði beðið
hana að gera — að minnsta
kosti enginn karlmaður, sem
henni hefði komið til hugar,
að hún gæti elskað. En af því
að hún elskaði hann, fyrir-
gaf hún honum allt.
„Og 'hann talaði við hana
ömmu sína, urn mig“, sagði
hún hálfaumingjalega.
„Ég skil“, sagði Paul. En
hann hló. Þetta skildi Cara
ekki. „
„Af hverju eruð þér að
hlæja?“
„Ég er að hlæja, af því
að ég veit, að þér eruð í
rauninni ekki ástfanginn af
honum“, sagði hann svo
snögglega, að henni brá.
„Jú, það er ég“, svaraði
hún fljótlega. „Hvernig dirf-
ist þér að segja annað eins
og þetta? Það er öll ástæða
til þess að ég sé ástfanginn
af honum“.
„Það er ein meginástæða til
þess“,. sagði hann glottandi,
„en við höfum jagast út af
því áður. Hann er erfingi Fav-
ershams milljónanna“.
„Þér ásakið mig fyrir að
elta au.ðinn?“ sagði hún.
Hann hneigði sig hæðnis-
lega..
„Já, ef sú húfa hæfir yður,
Mngfrú góð“,
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GKEIG
Hún gekk til dyranna og
opnaði þær.
„Farið þér út undir eins“.
Hann stóð á miðju gólfi og
hélt áfram að brosa á þenn-
an 'hæðnislega hátt.
„Ég held, að ég eigi hjá yð-
ur koss“, sagði hann. „Ég
kom um langan veg í kvöld til
að finna yður og þótt þér
trúið því ekki, þá var tilgang-
urinn svo góður sem verða
mátti. Hvað fæ ég fyrir það?
Þér skipið mér út og segið
mér, að þér elskið annan
mann. Vissulega skal ég
kyssa yður“.
Hún sagði með hita og aug-
un tindruðu hættulega:
„Þér munduð ekki þora að
kyssa mig gegn vilja mínum“.
„Ekki það?“ Hann hló létt.
„Ekki það? Litla ófétið yðar,
að mana mig svona“,
„Ég er ekki að mana yður“,
sagði hún reiðilega.
„Er það ekki?“ sagði hann
hlæjandi. „Aðuvitað er það
ögrun. Hver kona, sem á skil-
ið það nafn, veit í hjarta sínu,
að það er svona. Komið þér
hingað, Cara“.
„Látið þér—ekki eins og
flón“, sagði hún og var hin
^eiðasta.
„Það eruð þér, sem látið
eins og flón“, sagði hann
henni, „að vera að berjast
gegn mér. Cara, carissima
(elskaða) með skrattann í
augum yðár, og hár, sem er
silkimjúkt og svart eins og
nóttin. Elsku Cara mín, vit-
anlega ætla ég að kyssa yð
ur“.
„Það getið þér ómögulega
gjört“, sagði 'hún.
En svo var að sjá, sem
hanri gæti það. Hann tók hana
í fang sér og kyssti hana. —
Faversham hafði kysst hana,
en þessi koss var einhvern
veginn öðru vísi. Hún hefði
ekki getað sagt, hvers vegna
eða hvernig þeir voru öðru vísi
en þegar Faversham kyssti
hana, þá svaraði hin rómant-
íska barnslund hennar. Koss
hans gerði haná sæla og á-
nægða með lífið. En þegar
Paul kyssti hana, eins og
hann var að kyssa hana núna,
móti viíja hennar, og það
jafnvel meðan hún 'hataði
hann, þá lifnaði eitthvað með
henni, eitthvað svo að hún
fekk æðaslög í vangana og
blóðið þaut um æðar hennar
með ákaflegum hí*áðá. ÍSTú
var hún ekki barn lehgur. Nú
var 'hún kona — kóna, sem
neydd 'var til að horfast í'
augu við eitthvað, sem hún
vildi ekki horfast í augu við.
Einu eða tveim augnablik-.
um síðar sleit hún sig af hon-
um. Hún sagði veikum og þó
hásum rómi:
„Farið þér burt, burt. Þér
verðið að fara“.
Þó vissi hún ekki, því hún
ætti að vera svona óstyrk. —
Aðrir menn höfðu líka kysst
hana.
Paul greip fast um úlnlið
henni.
„Cara, ég ætla ekki að sleppa
yður héðan af“, sagði hann
hvasst. „Ekkert gæti fengið
mig til þess. Þér eruð mín og
þér vitið það“.
„Þér eruð vitlaus", sagði
hún. En röddin brast. Hún
skalf eins og hrísla. „Ég hata
yður.
„Það skiptir engu máli“.
Stríðnisbrosið var nú aftur
komið á andlit hans. „Hald-
ið þér áfram að hata mig.
Þér hafið gott af því. Síðar
munuð þér elska mig“.
„Nei, það skal ég ekki
gera“, sagði hún æst. „Held-
ur vil ég deyja!“
„Elskan mín“, sagði hann.
„Öskapar vitleysu talið þér“.
„Farið þér út“. Röddin var
óskír. Hún hélt sér í arinhill-
una eins og sér til stuðnings.
„Ég skal fara“, sagði hann,
„en ég kem aftur“. Hann gekk
nokkur skref til dyranna. Nú
var hann að hlæja að henni
blíðlega.
„Verið þér nú ekki með
þennar. falska sorgarsvip,
elskan, af því einu, að ég
kyssti yður. Veslings litla
Cara“. Hann strauk hár henn-
ar blíðlega. „Ég held, að þér
séuð þreytt í kvöld“.
Hún leit ekki á hann en
sagði lágt:
„Gerið þér svo vel að fara“.
í þögninni sem varð sagði
hann: „Lítið þér framan í
mig og brosið þér, Cara. Get-
um við ekki verið vinir?“
Hún sagði lágt: „Hvernig
getum við verið vinir eftir —
eftir þessa kossa?“
„Voru þeir svo ólíkir öðr-
um kossurn?" spurði hann al-
varlega.
Og hún svaraði lágt: „Já
— já, og þér vitið það. Ég
— ég hata yður“.
Hann hristi hægt höfuðið.
„Þetta er allt rangt hjá
yður. Cara, þér ættuð ekki
að álasa mér. Þér ættuð að
|
álasa sjálfri yður, af því að
þér lifið ofmikið í drauma-
heiminum, of lítið í heimi
veruleikans. Kossar mínir,
voru kossar, og þeir vöktu
eitthvað hjá yður. Munduð
þér annars breyta svona? •—
Vaknið þér, Cara, vaknið þér
til lífsins. Lærið þér að þekkja
ástina milli karls og konu,
því að hún er sönn. Hún er
þess konar, að hún þarf ekki
álfaprinsa, eða Rolls-Royces-
bíla til styrktar sér. Hafi ég
styggt yður í kvöld, þykir
mér það leitt, en ég reyndi
að koma róti á eitthvað hjá
yður, sem mér fannst að
vekja ætti. Eitthvað, sem
kynni að opna augu yðar og
hjálpa yður til að sjá karl-
menn og annað skýrt“.
„Ég kæri mig ekki um að
opna augun — fyrir því“,
sagði hún lágt.
„Ekki það?“ sagði hann. —
Hann kyssti á hönd henni.
„Ein hvern tíma getur svo far
ið, að þér hugsið á aðra leið.
Verið þér sælar, Cara. Ein-
hvern tíma kem ég aftur og
býð yður heim í grenið mitt til
kvöldverðar". Hann brosti og
bætti við: „Mig langar til að
sýna yður Sweetlieart".
Hún leit snögglega upp:
„Hver er Sweetheart?“
Hann benti fingri að henni.
„Mundi yður ekki langa til
að vita það?“
Hann hvarf hlægjandi nið-
ur stigann.
15. KAFLI
Hattabúðin í Bond Street
var komin upp. Það var fal-
leg búð, máluð silfurlit að ut-
an en þegar maður kom inn
í hana, þá steig maður á hin-
ar mýkstu perlulitaðu gólfá-
breiður í löngu mjóu herbergi
með silfurgráum veggjum,
silfurgráum borðum, og voru
á þeim fáir, mjög fáir úrvals
módelhattar. Þegar einhver
kom inn og lét í ljós, að hana
langaði að skoða aðra hatta,
þá komu að 'hattar á dular-
fullan hátt fram úr veggj-
unum, því að þar voru aðrir
hattar faldir. En Cara leyfði
kaupendum aldrei að skoða of
marga hatta. Hún vissi, að
það ruglaði þá. Og hins vegar
vissi Cara upp á hár jafn-
skjótt sem kaupandi kom inn
úr dyrunum, hvaða hatt hann
ætti að kaupa, því nær allir
keyptu eftir hennar ráðum.
Cara hafði sölustúlku auk
tveggja annarra stúlkna, sem
unnu í kjallaranum og gerðu
hattkolla á tréblökk. Þær
höfðu blökkirnar milli
hnjánna og með liprum, æfð-
um höndum löguðu þær raka
hattkollana. Mikið af þessu
verki vamr Cara sjalf. Og
beztu og fegurstu módelin
gjörði hún sjálf, vann á nótt-
unni. Hún vann og snemma
á morgnana. Henni stóð á
sama, hve mikið hún vann. —■
Hún var ákveðin um það, að
láta fyrirtækið ganga vel. Og
það var farið að ganga vel.
Kaupendur, sem komu og
fóru ánægðir, sendu vinkonur
sínar þangað.
„Hún er gáfuleg í andliti,
litla stúlkan", sögðu þær, er
þær sátu að tedrykkju heima
hjá sér, „og hún er svo hátt-
vís og lipur. Hún lætur manni
finnast, að maður sé fallegur
með hvaða hatt, sem er. Og
ef manni finnst sjálfum að
maður sé fallegur, þá skiptir
það ekki miklu hvað aðrir
hugsa eða hvað?“
Lady Faversham var mjög
hrifin af því, hve Cöru gekk
vel. Hún var nærri því eins á-
nægð með búðina eins og
Cara sjálf. Lífið varð nú aft-
ur nýtt og töfrandi. Þótt hún
hefði getað setið mikilsverða
stjórnarfundi á skrifstofu
Faverhams skipafélagsins ná-
lega hvert síðdegi, þá vildi
hún heldur koma í búðina,
sitja í litla herberginu að baki,
sem var skrifstofa Cöru, og
fá sér þar tesopa. Hver við-
skiptakona vakti hjá henni
mikla, næstum barnslega for-
vitni. Meðan Cara var að
reyna að selja kaupanda hatt,
þá gægðist hún forvitnislega
út í dyragættina og horfði á
það, sem var að gerast með
mestu forvitni og hrifningu.
„Þetta gengur ágætlega,
barn“, sagði hún oft, og pjakk
aði með úbenholtstafnum í
gólfið til að leggja áherzlu
á orð sín, þegar Cara
kom aftur inn í skrifstofuna.
„Þessi gamla Gilitrutt sýndist
mér ekki líta út eins og hún
ætlað.i að kaupa nokkuð, og
þó selduð þér henni þrjá
hatta á tæpum hálftíma. Mér
þótti gaman að horfa á ykk-
ur. Það var skemmtilegra en
nokkur myndasýning, sem ég
hefi séð í mörg ár“.
Cara var þá vön að brosa.
„Þér eruð mér svo frábæri-
lega góð, lady Faversham".
„Góð“, hreytti lady Favers-
ham út úr sér. „Nei, það er