Mánudagsblaðið - 11.09.1950, Blaðsíða 6

m GU,J. S ZS»AGiM ÁM.
.Vtbi .3c»2 ,n iUS£±aciM
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 11. sept. 1950.
nú öðru nær. Ég hefði ekki
verið góð við yður, ef þér
hefðuð ekki vakið eftirtekt
mína á yður. Ég hefði ekki
lánað yður einn eyri af góð-
semi. Það geri ég aldrei“.
Á kvöldin, þegar .Cara var
ekki að vinna, fór hún út með
Faversham. Hann var hinn
gallalausi og elsKándi unnusti,
alltaf til þess búinn að láta
allt eftilr henni. Stundum,
þegar Cara var í bölvuðu
skapi, var hún að velta því
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GBEIG
Hann malaði
fyrir sér, hvort hið sýnilega' hvert sinn, sem hann bar
samþykki ömmu Favershams hann og teigði úr sér um leið
mjög feginn að hafa borðann.J hafði sérstaklega sniðið
af ánægju í handa henni. Hann var mjög
á samveru þeirra, stæði ekki í
sambandi við hina ágætu
hegðun hans. Hann gerði nú
ekki svo mikið sem ympra á
því, að hún kæmi heim til
hans. Stundum bauð hún hon-
um heim til sín til að fá sér
te og spjalla saman, en það
var allt annað.
Cara hafði flutt. Lady Fav-
ersliam hafði krafizt þess.
„Þú verður að búa einhvers
staðar þar, sem ég get komið
og heimsótt þig, góða mín“
sagði hún við Cöru. „Og ef
þú heldur, að ég á mínum aldri
ætli að fara að klifra upp
fjóra stiga, þá skjátlast þér.
Þú verður að búa í fallegri
íbúð á fyrstu hæð.“
,‘,Én leigánf" sagði Cara í
mótmælaskyni.
,',Uss“, ságði Lady Favers-
ham, „teldu hana með í rekst-
urskostnaði búðarinnar.“
Ibúðin, sem hún loksins
kaus, var lítil og yndisleg og
var milli Knightsbridge og
Kensington. Það var aðlað-
andi dagstofa með stórum
gluggúm. Svefnherbergið var
minna og svo baoherbergi og
eldhús. Cara var yfir sig hrif-
in af íbúðinni. Hún var svo
f alleg eftir leiðinlegu herberg-
isholuna, sem hún hafði búið
í .áður. ^afnvel Tidworth ieizt
vel á nýja umhverfið. Honum
hætti nú ekki lengur við að
hlaupa út og sveima um húsa-
þökin eins og áður. Hann gaf
jafnvel í skyn á sinn eigin
virðulega hátt, að hann væri
orðin leiður á slagsmálum.
Cara tók’ hann stundum með
sér niður í búoina. Það er að
segja, þegar hún vissi að hún
myndi vinna langt fram á
kyöldin. Uarm var félagi henn
ar á kvöldin og hún vildi ekki
skilja hann eftir einan lengi.
og hann sökkti klónum djúpt
í teppið.
„Þessi köttur er í álögum“
sagði Lady Faversham einu
sinni. „Hann hefur meira vit
en flest fullorðið fólk.“
Cara var á sama máli og
hreykin mjög. „Já hann er
fremur óvenjulegur."
Lífið leið nú fram mjög á-
nægjulega fyrir Cöru þessa
dagana, og henni fannst næst-
um að það liði of ánægjulega.
Það er eitthvað næstum ills-
vifandi í bígerð, þegar allt
gengur of vel, of þægilega.
Maður hefur það á tilfinning-
unni að þetta sé ein af aðferð-
um náttúrunnar til þess að
undirbúa sig undir reiðarslag-
ið.
Hún hafði ekki séð Paul
Hayden síðan um kvöldið í
herberginu sínu, þegar hann
hafði kysst hana gegn vilja
hennar. Hún gat ekki skilið
það núna hversvegna henni
, hafði orðið svo mikið um það
aðeins vegna þess að hann
hafði kysst hana.
„Það er einsgott" sagði hún
við sjálfa sig „að ég hef ekki
séð hann síðan.“ Hún vonaði
að hún sæi liann aldrei aftur.
Og samt — stundum óafvit-
andi varð hún vör við að hún
var að horfa á götuna —eins
og að svipast um eftir þessum
einkennilega bíl með stóra vél
arhúsið, og ef einhver slíkur
bíll. ók fram hjá búðinni þá
starði hún á eftir honum og
hugsaði um, hvort Paul hefði
verið við stýrið. Og stundum
kom það fyrir í Berkely
klúbbnum eða Ritz að sæi hún
háan ljóshærðan, grannvax-
inn mann í fjarlægð, þá tók
hjarta hennar einhvern veg-
inn að slá hraðar og hún varð
eins og hálfskrýtin. „En
þetta“ sagði liún við sjálfa
sig til skýringar, „er vegna
þess að hann gerði mér svo
gramt í geði, þegar við sá-
umst síðast.“
Eftirmiðdag nokkurn talaði
Lady Faversham um hann.
Gamla konan hafði komið nið
ur í búðina til þess að fá sér
te með Cöru í litlu skrifstof-
unni hennar, bak við búðina.
Tidworth virtist geðjast
vel að búðinni. Það var svo
mikið þar af borðlöppum, sem
hann gat klórað sér við. Útlit
hans var auðvitað ekki í sam-
ræmi við sallafína hattabúð
í Bond Street, en Cara gerði
sitt bezta til þess að hylja
skörðótt eyru hans með silf-
urlitum borða. Maður hefði
getað haldið að Tidworth
væri á móti slíkum hégóma, Hún var í ljósgráum fötum
en hann virtist þvert á móti með gráan hatt, sem Cara
fallegur en varpaði þó ekki
skugga á virðuleik hennar.
„Þú hefur víst ekki séð dótt
urson minn, Paul Hayden ný-
lega“? spurði Lady Favers-
ham eins og út af engu, fannst
Cöru.
Henn brá; og dálítið af inni-
haldi bollans fór niður á gólf-
dúkinn og það tók dálitla
stund að þurrka það upp.
„Nei“ sagði hún, „nei“.
„Hvernig finnst þér harin?“
spurði Lady Faversham.
Cöru fannst þetta vera ein
hin erfiðasta spurning, sem
hún hefði verið spurð. Hvem-
ig fannst henni hann? Ekk-
ert. — Ekki neitt. Hún fýrir-
leit hann. Eða var það ekki?
Hann hafði hagað sér viður-
styggilega alveg frá byrjun.
Fyrsta kvöldið, mundi hún,
hafði hann verið dónalegur af
ásettu ráði, sagði beint fram-
an í hana, að hún væri líklega
ekkert betri en Letty Havi-
lant. Hann hafði krafið Fav-
ersham um þúsund punda fé
mútu. Hann hafði ruðzt inn í
herbergi hennar, þegar hún
var ekki heima, og þegar hún
skipaði honum út, hafði hann
gripið hana og kysst . Hefði
nokkur maður getað hagað
sér verr? Hún sagði sjálfri
sér líka að hún hataði þessa
’stríðnis — og glettnis fram-
komu hans. Það var auðséð
að hann hafði enga alvarlega
hugsun í höfðinu.
„Hann virðist mjög almenni-
legur“ sagði hún.
„Það fræðir mig ekkert
hreytti Lady Faversham út
úr sér. ,,í4gar við segjum að
maður sé almennilegur í
svona málróm, þá þýðir það
að við erum að bíða með að
lýsa skoðun okkar á honum.
Hvernig finnst þér hann í
raun og veru?“
„Eg veit ékki .... ég segi
yður satt, að ég þekki hann
ekki nógu vel.“
Það var einkennilegur tónn
í málróminum, eins og kökk
ur kæmi í hálsinn á henni.
Lady Faversham, sem missti
ekki af neinu, sem gert var
ráð fyrir að hún missti af,
missti heldur ekki af þessu
Hún lyfti augnabrúnunum dá-
lítið og á hið fíngerða andlit
kom lævís svipur .
„Ungi maðurinn virðist at-
hugunar verður“, var hið und-
arlega svar hennar.
Það er sagt „að oft kemur
góður þá getið er og illur þá
um er rætt“.......„Lífið, ef
menn líta á það, er ein óslitin
keðja af óvæntum viðburðum.
Sumir vísindamenn seinni
kjmslóða geta ef til vill skýrt
þá. En hafi Cara verið að
búast við eldingu þá kom ein
slík minniháttar þó augnabliki
síðar. Litlá bjallan í skrif-
stofu hennar hringdi og gáf
til kynna að kaupandi hafði
komið inn í búðina.
„Kaupandi“ sagði Lady
Faversham. Litlu augun henn-
ar kímdu. Cara stóð hikandi
á fætur.
„Eva er frammi“ sagði hún,
„en ef til vill er betra, að ég
líti fram, ef þér viljið afsaka
mig, Lady Faversham."
Gamla konan kinkaði kolli.
En áður en Cara var komin að
dyrunum heyrðist óskaplegur
hávaði. eins og jarðskjálfti
hefði orðið. Og augnabliki síð-
ar, þegar hún leit gegnum
dyrnar fannst henni, sem það
hefði hlotið að verða jarð-
skjálfti. Ringulreið ríkti í
búðinni. Öllum litlu silfurmál-
uðu borðunum hafði verið velt
um koll. Hinir ómetanlegu
tízkuhattar Cöru, lágu eins
og hráviði um allt gólfið og
allir úr lagi færðir. Krukku
með suðrænum blómum hafði
vei’ið velt um koll og vatnið
rann sem lækur um gólfdúk-
inn. Eva, duglega búðarstúlk-
an hennar Cöru, var á harða-
hlaupum annaðhvort æpandi
blá aúgu stóð í dyrunum skelli
hlæjándi.
Cara gekk reiðilega til hans.
Hún átti fullt í fangi með að
stilla sig um að gefa honum
löðrung.
„Hvernig dirfist þér að
hlæja?“ hrópaði hún. „Þegar
þér eigið sökina á öllum þess-
um ósköpunum í búðinni
minni ? Komuð þér með þenn-
an viðbjóðslega hund hing-
að?“
Ungi maðurinn hætti að
hlæja. Hann fyrtist og sagði;
„Þetta er ekki viðbjóðsleg-
ur hundur. Þetta er Sweet-
heart“.
„Sweetheart" spurði Cai'a.
í augnablikinu virtist rödd
hennar hafa bilað.
„Hvei’nig átti ég að vita, að
þér hefðuð þennan viður-
styggilega kött yðar hér?“
spurði hann.
„Viðbjóðslega kött“. Rödd
hennar var svo há og hvell
að hún virtist ætla að feykja
þakinu af húsinu. „Þetta er
ekki viðbjóðslegur köttur.
Þetta er Tidwoi'th. Munið þér
ekki eftir honum?“
„Auðvitað“ sagði hann.
Hann bi’osti afsakandi. „Eg
man eftir honum. Það er leitt
að Sweetheart og honum virð-
ist ekki koma saman.
„Eg býst við“ sagði Cara
rólega „að yður gildi einu um
skemmdirnar, sem þér hafið
valdið á beztu tízkuhöttunum
mínum?“
„Mér þykir það leitt“ sagði
hann, „en raunvei’ulega var
það ekki mér að kenna. Tid-
worth velti hattastólpunum
um koll.“
„Já“ sagði Cara reiðilega,
„þegar hann var að reyna að
komast undan hundinum yð-
ar.“
„Væi’i yður sama þó að þér
talið ekki um Sweetheart í
þessum tón?‘r spurði hann.
„Henni mundi ekki geðjast að
'því. Hún er ákaflega tilfinn-
inganæm. Hún hefur raun-
verulega það sem kallað er
kvenlegar tilfinningar. Hún er
eða að reyna að bjarga ein-
hverju af höttunitm frá al- rólynd og goðhjort
gerðri eyðileggingu.
„Hvað í ósköpunum . . <
byi’jaði Cara. Og þá sá hún . .
Hátt upp á einum stólpanum
stóð Tidworth, beygði keng-
inn og rófan beint út í loftið,
hárin stóðu út í allar áttir.
Hann kvæsti og skyrpti af öll-
um mætti. Og þai’na á gólfinu
fyrir neðari hann með tindr-
andi gul augu og tunguna laf-
andi út úr kjaftinum, var stór
hvítur bolhundui’.
„Hver þrem — . .. .“ byrj-
aði Cara aftur. Þá heyrði hún
sér til undi’unar einhvern
hlæja og hún vissi áður en
hún sneri sér við, hver það
var. Hái', grannvaxinn, ungur
maður með liðað hár og dökk
uð i raunmnr
Cara sneri sér við og starði
■á Sweetheai't. Sweetheart var
ennþá að sleikja út um og
stökkva við og við upp í loft^ð
til þess að reyna að ná til Tid-
worth.
„Mig langar ekki að fela
Tidworth á hendur hinn-
ar hjartagóðu Sweetheart".
sagði hún reiðilega.
Auglýsið
í Mánudagsblaðinu
fwvvvyvyvvvvvvvvvvvvvvvvi