Mánudagsblaðið - 02.10.1950, Qupperneq 3

r t
: 5 >: •
'T2

wr
Mánudagur 2. október 1950
MÁNUDAGSBLAÐK)
■^r
í
Jóns Reykvíkings
Nýjasta uppátæki
Fjárhagsráðs
Er um að ræða grímu-
klædda ritskoðun ?
Eins og kunnúgt er, þarf
innf lutnings- og gjaldeyris-
leyfi fyrir bókum hingað
til lands. Er mjög erfitt
orðið fyrir einstaklinga að
afla sér prentaðs máls er-
lendis frá, með því að leyfi
fyrir prentuðu máli — blöð-
um og bókum — er treg-
lega veitt.
Það nýjasta, sem hefur
gerzt hjá Fjárhagsráði í
þessum efnum, er, að þeim,
sem sækja um leyfi fyrir
prentuðu máli, er bent á að
geta þess í beiðnum, hvað
þær bækur eða blöð heita,
sem panta á!
Fer nú að þrengjast um
frelsi, þegar jafnsjálfsagð-
ir hlutir og bækur og blöð,
er gert að vamingi, sem
mjög erfitt og næstmn ó-
mögulegt er að fá, og þeg-
ar svo langt er gengið, að
krafizt er upplýsinga um,
hvaða andleg fæða það er,
sem menn ætli sér að
kaupá.
Þess má geta, að sömu
erfiðleikar hafa verið á
ff
Glæsigreinar
ii

ans
því að fá leyfi hjá Fjár-
hagsráði, hvort sem um er
að ræða aigeng rit eða fag-
bækur. Fyrirtæki og ein-
staklingar, sem þurfa nauð-
synlega á prentuðu máh að
halda vegna starfrækslu
sinnar, fá unnvörpum ann-
aðhvort ekkert svar eða
neitandi svar Fjárhagsráðs
við beiðnum um bækur.
Um tíma var af hálfu
Fjárhagsráðs látið í veðri
vaka, að menn ættu að leita
til bóksalanna, því þeir
f engju fyrst og f remst leyfi
til innflufcings á prentuðu
máh. En sú tilvísun reynd-
ist algerlega haldlaus, því
ekki stoðar hið minnsta að
leita til bóksalanna. Væri
víst áreiðanlega um mjög
skemmtilegt og fróðlegt
rannsólmarefni að ræða, ef
leyfisveitingr til bóksala
annars vegar og bókakaup
þeirra hins vegar yrðu at-
huguð.
En hve lengi ætla menn
að sætta sig við þessa með-
ferð Fjárhagsráðs? Ef svo
verður haldið áfram sem
verið hefur, er stefnt að því
að loka landinu gagnvart
umheiminum á m jög mikils
verðum sviðum og hefur
slíkt atferli aldrei þeklízt
í sögu okkar fj rri.
Viðgerðir
á
úrum
og
klukkum
F r a r
ie h e I se n
Laugaveg 39
Sími 3462
íslenzka þjóðin hefur að
undanförnu verið örlát við
skáld sín og listamenn, svo ör-
lát, að langt er um efni fram.
Sumir þessara manna hafa
fengið opinbera styrki að verð
leikum, en aðrir miður og
margir mjög óverðskuldað.
Eg vil taka það fram í upp-
hafi þessa greinarkoms, til
þess að fyrirbyggja misskiln-
ing, að ég er ólærður og ó-
þekktur leikmaður, einn úr
hópi þeirra manna, sem sjald-
an láta hugsanir sínar opin-
lega í ljós og tel mig þar með
í meirihluta aðstöðu.
Tilefni þess, að ég læt þessar
hugleiðingar mínar á pappír
inn, eru innrammaðar „glæsi
greinar“ frá tveimur skáld-
um, er nýlega birtust á síðum
,,Þjóðviljans“.
Halldór Kiljan Laxness og
Jóhannes úr Kötlum hafa af
sumum verið taldir, a. m. k.
annar þeirra, með fremstu
skáldum þessarar þjóðar. En
þessar greinar þeirra á síðum
,,Þjóðviljans“ slá öll met í því,
sem hingað til hefur verið
kölluð saurblaðamennska.
Halldór Kiljan tekur sér
fyrir hendur að ausa auri einn
þekktasta kirkjunnar leið-
toga, biskupinn í Kantara-
borg, fyrir það eitt, að hann
hefur varað fólk við að skrifa
undir hið lævíslega áróðurs-
plagg, sem kallað er „Stokk-
hólmsávarp".
Orðbragð á grein Kiljans er
sjaldgæft á prenti og aðeins
þeim manni einum sæmandi,
enda sérstæður um marga
hluti.
Hafi andskotinn stjórnað
gerðum biskupsins, eins og
Kiljan orðar það svo fagur-
lega í grein sinni, þá er auð-
velt að álykta, að sá hinn sami
hafi oft og mörgum sinnum
r «3 r
if
iigisiigsstisiica os
hálfan eða allan daginn
Sími 3975
stjórnað penna skáldsins í ó-
geðslegu níði þess um land
sitt og þjóð. Það er eins og
lesa megi milli línanna í grein
skáldsins ávítur til „aðstoð-
arans“ fyrir það að skipta sér
af gerðum biskupsins. „Yfir-
gef mig ekki, ég einn er þjónn
þinn“.
Um Jóhannes úr Kötlum er
hægt að vera fáorður. Þeim,
sem ekki þekkja manninn, vil
ég ráðleggja að kynnast hon-
um á fimmtu síðu „Þjóðvilj-
ans“ fimmtudaginn 21. sept.
1950.
Það, sem virðist skelfa
þetta skáld mest, er atom-
bomban. Ekki vegna þess að
henni verði varpað á milljóna
borgir, heldur á „skáldið" Jó-
hannes úr Kötlum.
Ástæðurnar til þessarar
hræðslu ,,skáldsins“ er ekki
svo ýkjalangt að leita, ef sú
saga er sönn, sem gamansam-
ir borgarar skemmta sér við,
að „skáldið" elti börnin í ná-
grenninu með fulla vatnsfötu
á lofti.
Það skyldi þó aldrei vera, að
þar finnist honum hann sjá
þessa „bílandi og fljúgandi
bófaklíku“, sem hann talar
um í grein sinni. Það skyldi
þó aldrei vera, að manninn
hafi gripið hundaæði, eins og
hann sjálfur orðar það.
Eg vil eindregið ráðleggja
þessum hrjáða og taugaveikl-
aða vesalingi að skreppa aust-
ur fyrir járntjaldið, þar sem
hann fengi að lifa í friði undir
föðurlegri umsjá, fjarri öllu
hundaæði og bófaflokkum,
sem erta þreytta sál. Nei, Jó-
hannes, það þorir þú ekki,
frekar en aðrir sálufélagar
þínir, þrátt fyrir það að þeir
fengju frían farareyri.
Nú vaknar spuraing hjá
okkur, þessum ómenntuðu al-
þýðumönnum: Hvað lengi eig
um við að verðlauna þessa
menn? Ber okkur skylda til,
sem vinnum okkar verk í kyrr
látri þjónustu við þjóðfélagið,
að halda lífi í þessum blekbull-
um, sem hingað til hafa að
miklu leyti lifað á okkar
striti ?
Eg er þess fullviss, að væri
látin fara fram með þjóðinni
atkvæðagreiðsla um það,
hvort styrkja bæri þessa
menn eða ekki, mundi niður-
staðan verða neikvæð fyrir
þá.
Það væri “auðvelt að gera
skoðanakönnun í • þessu
máli. Það væri í ahda lýðræð-
is, en bara ekki þess lýðræðis,
sem Kiljan og Jóhannes éru
málsvarar fyrir, og þess'
vegna mundu þeir óttast slíka
skoðanakönnun engu síður
en atomið.
Það er mannlegt að láta í
ljós skóðanir sínar, og það er
Kiljan og Katla-Jóhannesi
leyfilegt, meðan þeir hírast
hérna megin járntjaldsins. En
hitt er miklu verra fyrir þessa
einstaklinga, að meginþorri
þjóðarinnar fyrirlítur þann
hugsunarhátt og orðaval, sem
þeir hafa tileinkað sér. Þessa
menn grípur ótti, ótti við það,
að ísl. þjóðin er að snúa við
þeim bakinu. Fólki er áð verða
ljóst, að það hefur verið
blekkt. .Kommúnistar eru að
verða hræddir við sinn eigin
draug. Þeir eru að finna, hve
málstaður fimmtu herdéild-
anna um heim allan er að fara
halloka fyrir heilbrigðri dóm-
greind fólksins. Finna, hversu
herfilega þeir hafa svikið hið
íslenzka í íslenzkri alþýðu.
Hræddir og reiðir ata þeir
út um síður Þjóðviljans auri
svívirðingum menn og mál-
efni. Og þegar hinar daglegu
blekbullur þrýtur máttinn, er
leitað á hærri staði, til „skáld-
anna“, þaðan sem hinn and-
legi fóðurbætir kemur inn-
rammaður með eiginhandar
yfirskrift höfundar.
íslenzka þjóð!, langar þig
ekki til að kynnast betur þess
um „glæsimennum" ?

Fjöldafundur í Vesturþýzkalandi. — Fánar ýmisissa
þjóða í baksýn.