Mánudagsblaðið - 02.10.1950, Síða 5
Mánudagur 2. október 1950 MÁNUDAGSBLAÐBÐ ‘
Maður, líffu þér nær!
Hjóuatetrín voru að skegg-
ræða um heima og geima í
mesta bróðerni. Meðal annars
um kvöldboðið, sem þau höfðu
verið í hjá forstjórahjónun-
um fyrir hálfum mánuði síð-
an. Þá sagði hann allt í einu:
„Jahá, — hún var skolli lag-
leg sú ljóshærða."
Hann sagði þetta alveg
hugsunarlaust, — aðeins
vegna þess að hann hafði nú
farið að hugsa um þetta kvöld
boð, þar sem hann hafði ein-
mitt setið beint á móti þeirri
Ijóshærðu, — og hvað honum
hafði litizt f jári vel á hana.
En hefði hann haft nokk-
urn minnsta grun um það,
hvílíku óveðri þessi vanhugs-
aða, saklausa setning mundi
koma af stað, þá hefði hann
sannarlega látið hana ósagða.
Því að þetta var mesti frið-
semdarmaður. (En honum
hafði nú samt haldið áfram
að finnast sú ljóshærða lag-
leg, — svona í laumi ....).
Kona hans rauk strax upp
til handa og fóta:
„Ja, Guðmundur!" veinaði
hún. „Þér er þó ekki alvara,
— þú ætlar þó ekki að fara
að segja mér, að ....!“ Hún
rak upp hvellan uppgerðar-
hlátur qs; ranghvolfdi augun-
um til himins. Alveg dolfall-
in: „O, ég tók svosem eftir
því, hvernig þú góndir stöð-
ugt á þessa fröken Jónsen
allt kvöldið, en satt að segja,
þá hélt ég einna helzt, að það
stafaði af því, hve það kitlaði
kýmnigáfu þína að sjá, hvað
hún var hlægilega hallæris-
leg .... “
(Margt hafði henni dottið í
hug, — en aldrei þetta.)
„Mér datt aldrei í hug,“
hélt hún áfram titrandi
röddu, „að þú hefðir í raun og
veru svona lélegan smekk.
Ja, ég get ekki kallað það
annað en lélegan smekk, þeg-
ar þú getur fengið þig til að
halda því fram, að þessi dræsa
sé dásamleg . .. . “
„Ekki voru það nú mín orð,
að hún væri beinlínis dásam-
Ieg“ sagði hann fremur lúpu-
legur. ,
„O, ég heyrði svosem vel,
'hvað þú sagðir, góði,“ greip
kona hans nístandi fram í.
„En þetta er svo sem ekki í
fyrsta sinn, sem ég tek eftir
því, að þú ert alltaf mest gin-
keyptur fyrir þessum simplu,
tuðrulegu kvenpersónum . . “
„ „Simplu“ og „tuðrulegu"
er nú kannske of mikið sagt,“
sagði hann.
„Ó, nei, góði minn, það er
einmitt ekki nógu mikið sagt,“
sagði konan hans napurt.
„Hún var blátt áfram tuðru-
Ieg. Eg skil bara ekkert í for-
stjórahjónunum, að þau skuli
vera að bjóða svona kvensnipt
heim til sín. Þú hlýtur þó að
hafa séð, hvað hún var út-
mojuð! Allt var óekta við
hana, — allt frá hlátrinum til
augnaháranna og vissra jRk-
amshluta. Og svo er hún hor-
uð og ræksnisleg, eins og
reyttur hrafnsungi! Sú er víst
frýnileg i sundbol, eða hitt þó
heldur. En maður sá svo sem,
hvílik beinasleggja hún er
þarna um daginn, því að kjóll-
inn hennar var nú ekki svo lít-
ið þröngur og fleginn ... . En
þú hefir auðvitað ekki tekið
eftir því heldur, sem allir aðr-
ir strax sáu, að hún hefur lát-
ið „lyfta" á sér andlitinu, —
og það oftar en einu sinni, —
meðan hún var þarna í útland-
inu? Það er ekki lengur einn
einasti andlitsdráttur í henn-
ar andliti, sem hún með réttu
getur kallað sinn eigin . .. .“
„Jæja, en hún var nú samt
með fallegt hár,“ sagði Guð-
mundur.
Konan starði á hinn rólynda,
roskna bónda sinn, eins og
hann væri allt í einu búinn að
missa vitið.
„Fallegt hár!“ endurtók
hún ískyggilega rólega. „Þú
ætlar þó ekki að fara að segja
mér það, Guðmundur minn,
að þú hafir ekki séð, að það
var litað? Fyrir utan það, að
helmingurinn af hárinu á höfð
inu á henni var lausir lokkar
— falskt hár, góði, — þá var
það svo æpandi mikið litað,
að ... .“
„Heldurðu í alvöru, að það
hafi verið litað?“ spurði Guð-
mundur hikandi. „Eg á við . .
getur þá hver sem er fengið
þennan háralit?"
Konan hans brosti háðs-
lega. „Það er alveg dásamlegt
hvað þú getur verið einfald-
ur, ástin.“
„Heyrðu,“ sagði Guðmund-
ur, og var auðséð, að nú hafði
hann fengið snjalla hugmynd.
Hann var á svipinn eins og
maður, sem er nýbúinn að
komast að raun um það, að
tveir og tveir séu f jórir. Sigri
hrósandi sagði hann:
„Heyrðu, elskan, gætir þú þá
ekki líka reynt að lita hárið
á þér svona?“
Kona hans. þagði. Hún var
nú búin að láta lita hárið á sér
í síðustu tíu árin, — og sið-
asta hálfa mánuðinn, (síðan
í boðinu góða hjá forstjóra-
hjónunum,) hafði hár henn-
ar verið nákvæmlega eins á
litinn og hárið á þessari
fröken Jónsen.
Guðmundur virti konuna
sína fyrir sér um stundarkorn.
Síðan andvarpaði hann og
sagði: „Nei, annars. Eftir á
að hyggja, þá held ég ekki, að
sá litur mundi klæða þig . . “
CLIQ.
mín“, eins og Færeyingar
segja. Þakkaðu bara þínum
sæla, að þú þurfir ekki að
fletta símanúmerinu mínu
upp í símaskránni í þokkabót.
Eg segi fyrir mig, að í hvert
skipti, sem ég þarf að fletta
upp í þeirri miklu bók, kemst
ég í vont skap. Ætli ég að
fletta upp á Bjarna, lendi ég
vestur í Trékyllisvík, en vilji
ég fræðast um númer Jóns
eða Sígurðar, lendi ég á Beru-
nesi eða Rauðkollsstöðum.“
„Já, Lanassíminn hefir sitt
af hverju á samvizkunni. En
auðvitað þarf síminn að
snobba fyrir sveitamanninum
eins og allir aðrir, með því að
hafa hann fremstan í bókinni.
Það er sem ég segi og alltaf
hefi sagt, eina ráðið til þess
að láta sér allt ganga í vil, er
það, að ganga í Framsókn og
fara að hokra . . . . “
„I Framsókn? Nei, má ég
þá heldur biðja um það, að
vera öftust í símalitteratúrn-
um. En segðu mér eitt, Stína,
fer hún Dídí, dóttir þín, ekki
að koma heim úr sumarfrí-
inu? Nú eru skólarnir að
byrja, og húii á að fara í
þriðja bekk í vetur, er ekki
svo?“
„Nei, hún verður nú áfram
í öðrum bekk, litla skinnið. En
hún kemur nú heim í næstu
viku frá Svíþjóð og Dan-
mörku, og þú getur ímyndað
þér, að ég hlakka til að sjá,
hvað hún er orðin smart. Hún
er nú búin að skemmta sér
þarna ytra í þrjá mánuði, og
ég vona bara, að hún hafi haft
vit á að galla sig almennilega
upp fyrir veturinn. Krakkarn-
ir í skólanum geta þá að
minnsta kosti ekki sagt, að
hún Dídí sé ekki vel klædd,
hvað sem annars má segja um
námið .... Og nú er von á
Dodda mínum í næsta mánuði
frá París. Hann er nú búinn
að vera þar við listnám í heilt
ár, blessaður drengurinn . . “
„Nú, og hvaða listir var
hann aðallega að nema þar?“
„Hvernig spyrðu, mann-
eskja! Bara LIST! Veiztu
það ekki, að í París eru allir
listamenn, fyrir utan þá, sem
vinna við tízkuhúsin? Ó, ég
fékk mynd af honum, þessari
elsku, um daginn, og hann er
bara orðinn eins og frægur
listamaður, — grindhoraður
og með hárið lafandi ofan á
bak ... .“
„Vel á minnzt, Stína. Hef-
irðu heyrt, að hún Magga
Sigg. er á förum til Ame-
ríku?“
„Já, almáttugur minn! Og
hvað ætlar hún svosem að
fara að gera til Ameríku kerl-
ingarhrotan? Ekki skil ég,
með hvaða brögðum þessar
kerlingar alltaf fá gjaldeyri
til þess að skottast um viða
veröld og kaupa allt milli
himins og jarðar! Mér finnst
það blátt áfi’am glæpur, aö
láta þær bruðla svona me<$
gjaldeyrinn. Eg segi fyrirr
mig, að þegar ég skrapp til
London og Hafnar í sumar,
þá gat ég ekki keypt nema!
allra nauðsynlegustu kjóla og;
kápur og hatta utan á mig.
Mundi gaf mér að vísu pels, ert
svo þurftum við nú líka að
kaupa ýmislegt í húsið og silf-
urdót í brúðargjafir og því-
umlíkt, — og eitthvað handA
krökkunum .... En svona
nokkuð .... ja, svei!“
„Æ, góða Stína láttu ekki
svona. Þú ert bara öfundsjúk
út af því, aá Magga greyið
fær einu sinni að skreppa út
fyrir landsteinana. Þú ferð
sjálf á hverju ári, og allir vita,
að enginn eyðir eins miklura
gjaldeyri og þið Sigmundur*
— bæði í ykkur sjálf og krakki
ana .... “
„Ja, — uhu, ég skil bara
ekkert í þér að segja þetta*
Jarþrúður Dóróth...-.“
„Hefurðu ekki heyrt það>
nýjasta frá Ameríku? Rekt-
or Menntaskólans lýsti því
yfir í blaðaviðtali í Washing-
ton, að „Landsmenn í Ame-
ríku væru ekki eins amerískiu
og hann hefði haldið"! Bless-
aður fræðimaðurinn hafðí
sem sé gengið í þeirri sælu trú,
að i Ameríku sprytti ekki ann-
að en filmstjörnur og „gang-
sterar“. En það er þó alltaf
huggun að vita til þess, að
Magga ræfillinn geti gert sítt
innkaup án þess að bera
skammbyssur í báðum vösum
til sjálfsvamar. En hvernig
ætli amerískum hafi líkaði
þessi fáránlega yfirlýsing?”
„Ja, sá hljóp á sig! Eins og
hvert mannsbarn viti ekki, að
í Ameríku eru líka til Cow-
boyar“ og „Bobbysoxar“. . “
„Könum hefur eflaust fund-
izt þetta álíka gáfulegt og
okkur finnst það, þegar fá-
fróðir útlendingar láta í ljós
undrun sína yfir því, að hér
skuli ekki vera eintómir eski-
móar, sem ganga um göturnar
með ísbirni í bandi á eftir sér!
Eða hvernig heldurðu, að
blaðamönnunum hérna líkaði
það, ef einhver útlendingur
lýsti því yfir, „að Islendingar
væru nú ekki eins íslenzkir og
hann hefði haldið?“ Þeir
mundu ekki einu sinni prenta
það, þeir yrðu svo móðgaðir!
Hér þarf ekki annað til en að
hvaða erlendur lúsablesi sem.
er ropi upp úr sér væmnu of-
lofi á land og þjóð, þá gína
blöðin við og birta dýrðarroll-
una um sjálfa sig með feitum
íyrirsögnum og myndum af
lúsablesanum. Það á að teljæ
okkur trú um, að hér sé allt.
svo dásamlegt, að það hvarflr
aldrei að nokkrum útlendingi^
Framh. á 2. aíðu.
Brrrrrrrrrrrr!
„Já, 60000009!“
„Púha! Já, það er mikið,
að ég næ í þig, Jarþrúður
Dóróthea Gíslína Jónsdóttir!
Ég veit ekki, hver andsk.....
er í símanum hjá mér, en ég
er nú bara búin að fá hvorki
meira né minna en ÁTTA
sinnum vitlaust númer! Eg er
búin að tala við Belgjagerðina
skrifst. Þjóðviijans, Garna-
stöðina og Harðfisksöluna,
og auk þess nú síðast f jórum
sinnum við sömu freku kerl-
mguna, sem hótaði mér að
senda á mig lögregluna, ef ég
hringdi einu sinni enn.“
„Góða Stína mín! Þú ert
bara svona skjálfhent eða
vönkuð, að þú getur ekki pot-
að rétt númer!“
„Ónei, góða mín, ekki aldeil-
is! Síðustu sex skiptin héfir
„pían“ mín staðið hérna hjá
mér og verið vitni að því, að
ég tek rétt! Nei, ég varð bara
að taka þetta sem persónu-
lega móðgun við mig og hann
Sigmund af hálfu Landssím-
ans, — því að fáir þurfa eins
mikið á síma að halda og ein-
mitt ég. Og nú er ég komin
í svo illt skap út af öllu sam-
an, að ég er búin að gleyma
öllum kjaftasögunum, sem ég
ætlaði að gæða þér á“!
„Alles mit der Ruhe, Stína