Mánudagsblaðið - 02.10.1950, Side 6

öc(?r -í^SorÁo
'ixrsi’bBithyZ
e
6
ÖIG-.J8SD A OTj VJM
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 2. október 1950
TomáJSiS'iRTJis-.' j

FRAMHALDSSAGA:
Ríkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
„Nú, ert það þú, ^ vers-
ham?,“ sagði hún. „Cara er
farin út.“ Hún bætti við nokk-
tið illgirnislega: „Hún fór út
með Paul frænda þínum ....
Eg sé ekki, hvers vegna þú
ættir að vera svona órólegur
út af því. Ekki ert þú trúlof-
áður stúlkunni," bætti hún
við þurrlega, „en því .meira
flón ertu að vera það ekki.
Samþykkja það?“ æpti hún
næstum því að honum. „Þú
hélzt, að ég mundi ekki sam-
þykkja það. Og hvers vegna
ætti ég ekki að samþykkja
það? Hún er gáfaðasta og
skemmtilegasta stúlkan, sem
ég hefi kynnzt langa lengi.
Sjálfri þykir mér“ — en hún
áleit varlegra að segja honum
ekki, hvað hún hugsaði um
þetta. „Já, í öllum bænum
farðu með hana til Angelu
núna um helgina," sagði hún
ag það rumdi í henni ,um leið
og hún bætti við: „Eg get þó
ekki ímyndað mér, að hún
hafi mikinn tíma. Heimili
Angelu . ... “ Aftur lauk hún
ekki við setninguna. „Og ég
skyldi ekki,“. bætti hún við
rétt áður en hún lagði síma-
tólið frá sér „draga þetta á
langinn, ef ég væri í þínum
sporum, Faversham. Það er
nú þegar orðið svo langt, að
mér er nær að halda að þú
þurfir að flýta þér.
■ Hún hélt áfram að skríkja
lengi á eftir að hún sleppti
símanum. Hún hafði haft
gaman að segja Faversham,
að Cara væri farin út með
frænda hans. Þótt þessi ungi
maður hafi aldrei gert neitt
annað um dágana, þá hefir
hann þó komið mér til að
hlæja að Faversham,“ tautaði
hún.
Þegar þær ætluðu að fara
að loka búðinni og Lady Fav-
erham var í þ. veginn að aka
burtu í bílnum sínum, þá var
hringt ytri bjöllunni, og við-
skiptavinur kom inn.
„Eg þarf að finna ungfrú
Cöru Reni,“ var sagt með
kvenmannsrödd.
„Því miður er hún ekki við“,
sagði Eva. „Get ég nokkuð
gert fyrir yður?“
„Nei,“ sagði konan, „ég
þarf að finna haná eihslegá;
Eg kem aftur í fyrramálið.
Þér gætuð sagt henrii, að úng-
frú Hávilant hafi komið að
finna hana,“ sagði Letty.
Hún var í þann veginn að
fara, þegar Lady Faversham
snaraðist út úr skrifstofunni
inn í aðalbúðina.
„Augnablik, ungfrú Havi-
lant,“ sagði hún.
„Það er svolítið, sem mig
langar til að tala um við yð-
ur.“
Letty sneri sér við og leit á
gömlu konuna nokkuð hissa.
Þær voru furðulega ólíkar.
Lettý _smá vexti og f jörleg,
með mjög ljóst hár, sem hafði
þó ekki alltaf verið ljóst, ótrú-
lega fótnett og með afar fall-
lega skó. Hún var í fallegum
grænum kjól með ógnarstór-
an hvítan ref um herðar. Og
gamla konan með silfurhær-
urnar, sem áttu svo vel við
gráu klæðin hennar, fíngert
andlit, og litlu tindrandi aug-
un og grannvaxinn leikam-
inn laut lítið eitt yfir stafinn.
En þó var hún mikilúðleg á
svipinn. Jafnvel Letty fann
til þess.
„Hver eruð þér?“ spurði
Letty hissa.
„Eg er Lady Faversham,“
sagði gamla konan. „Viljið
þér nú gera svo vel og koma
inn hingað í skrifstofuna og
lofa mér að tala við yður
nokur augnablik?“
r*
17. KAFLI
Cöru fannst hún vera eins
og skólatelpa á laugardags-
ferðalagi, þegar hún ók með
Paul í bílsÍH'jóðnum hans.-
Hún var létt í lund og kát,
þótt hún segði við sjálfa sig,
að þetta væri hlægilegt. Það
var ekki eins og henni geðjað-
ist að þessum unga manni —
ekki mjög, að minnsta kosti.
Og því var hún þá að fara út
með honum, akandi með ofsa
hraða í hinni miklu umferð-
arþvögu í Lundúnum?
Sweetheart sat á milli þeirra
og hallaði stórum, ljótum
hausnum að öxlinni á Paul.
Alltaf öðru hverju teygði hún
út úr sér stóra rauða tung-
una og sleikti eyrnasnepilinn
á honum.
„Gerðu þetta ekki, Sweet-
heart,“ sagði Paul. „Það
kitlar mig.“
Cara hló. „Þetta er ómögu-
legur hundur, lítur ekki mann-
lega út. Er eins og — eins og
dýr f bendingaleik."
Hann virtist reiðast þessu.
„Og kötturinn yðar,“ svar-
aði hann af miklum móði, er
eins og maour sjái kvikindi
drukkinn um kvöld.“
Hún hló aftur. Henni fannst
sem ekkert gæti ýft skap
hennar þetta kvöld.
„Föðurástin hjá yður virð-
ist verá eins sterk eins og
móðurástin hjá mér,“ svaraði
hún.
Hann leit til hennar og
brosti.- >
„Eg ætla að fara með yður
út í sveit, út í ferskt sveita-
loftið,“ sagði hann. Svo ætla
ég að koma með yður heim
í grenið mitt til kvöldverðar,"
Hún var í þann veginn að
mótmæla þessu, en hann varð
fyrri að bragði.
Það verður ósköp snoturt
og siðsamlegt," sagði hann og
glotti. „Ef nokkur kona er
virðulegri á öllum brezku eyj-
unum heldur en húsmóðir
mín, þá skal ég verða undr-
andi. Eg sagði henni, að hafa
til kvöldverð handa okkur og
vera alltaf á höttunum, ef þér
kynnuð að kalla á hana.“
„Því ætti ég að kalla á
hana?“ spurði hún.
Bláu augun hans tindruðu.
„Það veit maður aldrei. Eg
gæti reynt að kyssa yður aft-
ur!“
„Ó!“ sagði hún og eldroðn-
aði. Hún leit undan og var
býsna keik og reigði aftur
höfuðið ögrandi.
„Þér eruð fokvond út í mig
fyrir að minnast á kossinn um
kvöldið, eða hvað?“
„Mér finnst það óþarft,“
svaraði hún kuldalega.
„Alls ekki,“ svaraði hann.
„Mig langar til að eyða allri
gremju úr- huga yðar, sem
þér kunnið að búa yfir gagn-
vart mér, svo að við getum
notið þessa kvölds saman sem
bezt má verða. Eg hefði ekki
átt að kyssa yður það kvöld,
en mig langaði svoddan ósköp
til þess. Eg veit, að það er eng-
in afsökun.“
Nú varð þögn. Hún var hóti
mýkri á svipinn.Það var senni-
lega bezta afsökunin, sem
hann gat komið með.
„Erum við nú vinir?"
spurði hann.
,J4, ég býst við, að við.sé-
um það,“ sagði hún, en rödd
hennar varð dálítið óstyrk.
„Segið þér þetta með meiri
sannfæringarkrafti, skipaði
hann henni hvast.
Hún skellihló. Kann var ó-
mögulegur ungur maður, en
einhvernveginn var það svo,
að hún gat ekki haldið áfram
að vera reið við hann.
„Nú jæja, við erum þá-vin-
ir.“
„Þetta er betra.“
Þar sem hún hallaðist aftur
í framsætinuhjá honum, fann
hún til óúmræðilegs léttis.
Hún þurfti ekki' lengur að
hafa ýmugust á honum eða
þykjast hafa ýmugust á hon-
um.
Þau voru vinir — vinir. Hún
var á þessu augnabliki að
velta því fyrir sér, hvort vin-
átta væri ekki betri en ástin.
Þegar hún var með Favers-
ham, þá bar það við, að ’hún
fann að hún var með látalæti.
Kannski ástin heimtaði alltaf
látalæti, hugsaði hún. Annars
gæti glansinn horfið af henni.
En þar sem vinátta var,
fannst henni, að slaka
mætti á. Þá gat máður verið
eins og maður átti að sér,
hlegið og verið eðlilegur. Hún
hafði aldrei hlegið mikið, þeg-
ar hún var með Faversham.
En nú hló hún aftur og aftur.
„Að hverju eruð þér að
hlæja?“ spurði Paul.
„Ekki svo að skilja, að ég
sé á móti því að þér hlæið, en
mér þætti gaman að vita, hvað
það er, svo að ég gæti tekið
þátt í honum með yður.“
Þau voru komin út á ’hina
miklu Vesturbraut og þeystu
áfram á fljúgandi ferð. Um-
ferðarljósin voru til nokkurs
trafala, en þó ekki eins mikils
og þau hefðu átt að vera. Aðr-
ir bílstjórar gláptu hissa á
bil Pauls, er hann geystist
framhjá þeim eins og mjó-
hundur í hundaveðhlaupi.
Reyndar fannst Clöru samlík-
ingin ekki góð. Þetta líktist
meira því, að flóðhestur væri
á hlaupum.
„Eg er að hlæja,“ sagði
hún, „af því að ég er glöð og
ánægð. Vitið þér það,“ hélt
hún áfram, „að þegar ég er
sérstaklega æst eða ánægð,
þá ímynda ég mér, að ég sé í
hringekju. Líklega eru það
minningar frá bernskuárum
mínum. Þegar ég var lítil, bjó
óg hjá móðursystur minni í
Mið-Englandi. Markaðshópur
kom þangað stundum og heim
sótti okkar hérað á hverju
ári. Það var hringekja og eitt
af dýrunum var stórt rautt
svín. Eg reið alltaf rauða svín-
inu. Eg grét af illsku, ef nokk-
ur krakki varð þar á undan
mér. Mér leið aldrei eins vel
eins og þegar ég var á baki
rauðá svínsins. Eg hlakkaði
til þess á hverju ári, og æ
síðan hefir þessi hugsun verið
mér ímynd lífsánægjunnar."
Hún þagnaði og hló svo hálf-
vitað kjánalegt. Þér haldið
vafalaust, að ég sé gengin af
göflunum. Eg hef aldrei fyrr
sagt þetta neinum. Og ég veit
ekki, því ég sagði yður það?“
„Eg er feginn, að þér sögð-
uð mér það,“ sagði hann al-
varlega. Það er hið sannasta
sem þér hafið nokkurn tíma
sagt mér um sjálfa yður. Eg
hugsa oft, að fánalegu atvik-
in um okkur séu þau sönnustu.
Hvað varð svo af rauða svín-
inu?“
„Það varð æ hrörlegra og
hrörlegra," sagði hún honum,
„og svo var það eitt ár, að ég
sá, að það var horfið og kom-
inn stór stríðshestur í staðinn.
Eg hljóp í burtu af markað-
inum, kastaði mér niður
rúmið mitt og grét og grét.
Þegar ég sagði frænku frá
þessu, hélt hún, að ég væri
orðin vitlaus."
„Veslings barn,“ sagði hann
hljóðlátlega. „Eg veit hvernig
yður hefur verið innan
brjósts.“
Og einhvernveginn fannst
henni, að af öllum mönnum
væri hann sá eini, sem með
nokkru móti gat vitað það.
Þau þögðu um stund og svo
spurði hann hana um hatta-
búðina.
„Eg er feginn, að yður geng
ur vel, þér eruð svo dugleg.“
Lofið, sem hann bar á hana
svona ótilkvaddur, gladdi
hana og hún ljómaði í framan
og brúnu augun tindruðu. Hún
varð öll hlý af gleði og á-
nægju.
Það var orðið mjög rokkið,
þegar þau loksins komu að
húsi einu úr tígulsteinum í
einni útborginni, þar sem Paul
bjó. Cara rak upp undrunar-
óp,
„Hamingjan góða,“ hrópaði
hún. Yður er þó ekki alvara
um að þér búið hér.“
„Og því ekki það?“ sagði
hann. Og kenndi reiði í rómn-
um.
„Hér er allt svo siðsam-
legt,“ sagði 'hún.
Hanri brosti. „Og þér hald-
ið, að ég sé ekki siðsamur,”
SKRÍTLUR
’• Frúin: Maðurinn minn var
alls ekki ánægður með matinn
í dag, María.
María: Á ég að tala við
hann, eða ætlar frúin að gera
það?
Lögregluþjónninn: Af
hverju byrjið þér alltaf að
gráta, þegar þér sjáið mig,
frú Jensen?
Frú Jensen: Ó, hvert sinn
er ég sé yður, minnir það mig
svo mikið á, hvð þér drösluð-
uð oft manninum mínum sál-
ýaridfæðalega. Þetta er ajið'*
^ga'heinií