Mánudagsblaðið - 20.11.1950, Blaðsíða 2

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 20. nóvember 1950!
Um nokkurra ára bil hafa
menn orðið vai’ir við undar-
leg fyrir brigði í háloftunum
víðsvegar um heim. Hefur
þeim verið gefið nafnið
„Fljúgandi skálar“ vegna
þess að ein tegund þeirra lík-
ist diskum í lögun.
En þessi fyrirbrigði eru
með margvíslegu móti. Sum
virðast ekki vera annað en
furðuljós, sem hegða sér ákaf
lega skrítilega, en önnur eru
fljúgandi kringur, sem skína
með annarlegri birtu en menn
hafa áður þekkt. Og þó að
sum sé minni en svo, að nokk-
uð, sem líkist mennskum
manni, gæti hafzt þar við, þá
ei’U önnur gríðarstór og geta
flogið með ótrúlega miklu
meiri hraða en nokkrar þær
flugvéíar, sem menn hafa lát-
ið sig dreyrna urn.
Hver er leyndardómur þess
ara furðulega „skála“?
Er hér um að ræoa verur
frá öðrum 'heimi, sem eru að
„skoða“ okkur?
Hver gæti sá lreimur verið ?
Ef óhugsandi er, að verur
þessar líkist mönnum, hvern-
ig skyldu þær þá vera í lag-
inu?
Eru þær á hærra vitsmuna-
stigi en við, og kunna þær tök
á öflum, sem eru langt fyrir
utan þekkingarsvið vort?
Hvers vegna skoða þær
okkur? Eru þær óvinveittar
eða vinveittar okkur?
Hér fer á eftir skýrsla, sem
heimskunnur vísindamaður
og rithöfundur, Gerald Heard,
höfundur bókanna „The
Ascent of Humanity", This
Surprising World“ og annarra
þekktra verka um leyndar-
dóma alheimsins, lét enska
stórblaðinu Sunday Express
í té eftir nákvæma
rannsókn á öllum málavöxt-
um:
Skýrslan nær yfir rétt rúm
þrjú ár — frá miðsumri 1947
til haustsins 1950. Það er nú
Ijóst, svo að ekki verður um
villzt, að eitthvað hefur stöð-
ugt verið á seiði í háloftunum.
Ennfremur .... það sem sézt
hefur, er einhvers konar yfir-
flugvél. En sumar geta þó alls
ekki kallazt „flugvélar," í
þeirri merkingu, sem við höf-
um vanizt að leggja í það orð.
En þá er spursmálið: Hver
stjórnar þeim ? Hvaðan koma
þær? Að athuguðu útliti
þeirra og flugtækni, hvaða
grein getum við gert okkur
fyrir þeim, og hverjar séu á-
hafnir þeirra og hvar séu
bækistöðvar þeirra? Og getur
hegðun þeirra gagnvart okk-
ur sagt okkur nokkuð um það,
hvet' hiígur býr að baki þess-
um kviku, skínandi og dular-
fullu grímum?
Fyiatu mcrkin
Þriojudaginn 24. júní 1947
var Kenneth Arnold, stöndug-
ur kaupsýslumaður, 32 ára
gamall, á flugi í einkaflugvél-
sinni. Hann gerir mikið að því
að fljúga og á heima í Boise
í Idahofylki í Bandaríkjunum.
Hann var á heimleið frá
Chehalis í Washingtonfylki.
En hann lagði á sig krók, því
að flugmenn höfðu beðið hann
að hafa augun opin, er hann
væri á þessum slóðum. Stórri
loftflutningavél, fullri af her-
mönnum, var talið hafa
hlekkzt á nálægt Rainier-
f jalli. Arnold flaug upp í nær
10 þús. feta hæð fram með
útjöðrum fjallahryggsins sem
umlykur fjalltindinn sjálfan.
Veður var bjart og skyggni
óvenjugott. Þá brá glampa
fyrir augu honum.
Níu „lilutir" voru á flugi
líkt og flokkur gæsa fram og
aftur milli fjallstindanna og
svifu í fullkornlega skipulegri
fylkingu. Arnold fannst, að
þeir hlytu að vera um 20 míl-
ur frá honum. 1 tvær mínútur
virti hann þá fyrir sér, því
að flugvélarklukkan sýndi
honum, hvað tímanum leið.
Hann gizkaði á hraða þeirra
með því að taka tímann, þegar
þeir flugu fram hjá snjótind-
um sem hann þekkti. Honum
reiknaðist hann um 1000 míl-
ur á klst. En það var þó lögun
þeirra, ser rak hann í roga-
stanz. Þeir líktust ekki neinni
flugvélategund, sem hann
þekkti. Þeir voru diskar —
skálar.
Arnold sagði frá þ\ú, sem
hafði fyrir augu hans borið,
strax og 'hann kom niður. Svo
komst sagan á kreik. Blaða-
manni einum þótti sem hann
hefði séð diska á himninum.
Og sömuleiðis Johnson, frétta
stjóri blaðsins Daily States-
man þar í borg. Flugvél frá
United Air Lines, sem lagði
upp frá Boise, varð einnig
vör við skálarnar.
Fljúgandi hælarnii’
Brátt komu svipaðar frétt-
ir frá allri Vestur-Ameríku.
Eitt af dagblöðunum í borg-
inni Fönix í Arizona birti ljós-
myndir, sem maður að nafni
Phodes hafði tekið. Þær sýndu
hlut, sem líktist meira gúmmi-
hæl með smágati í miðju
heldur en skál.
Það var vissulega einhvers
konar flugvél og stefnið var
bakhluti hælsins. Diskurinn,
sem United Air Lines flugvél-
tn varð vör við, er einkar at-
um eftirmiðdaginn 4. júlí
þjóðhátíðardag Ameríku-
manna. Það er auðvitað mikill
dagur hjá Ameríkönum, og í
Portland, Oregon og Seattle
sá fjöldi fólks diska á ferð og
flugi í loftinu — það var áætl-
að af reikningsmönnum, að
þeir væru í 40.000 feta hæð.
Hann sá níu.
Sérfræðingar, sem urðu af
þessari furðusjón, sögðu auð-
ritað, að það hefði ekkert ver-
ið að sjá. Einn af þeim var
flugstjórinn á United Air Lin-
es flugvélinni, sem lagði frá
Baise. Hann þurfti ekki að
bíða Iengi. Um sólarlagsbil,
beint fyrir framan flugvélina
hans, komu í ljós fimm skálar.
Flugstjórinn og fyrsti undir-
maður hans náðu í „flugfreyj-
una.“ Þrjú saman horfðu þau
í hlutina fimm og nokkrum
mínútum síðar sáu þau f jórar
aðrar bætast í hópinn. Þessir
„loftfimleikar“ fyrir augum
áhorfendanna þriggja stóðu 1
um það bil tíu mínútur og
hurfu svo. Þremenningarnir
gáfu skýrslu um atburðina.
Flugmálaráðuneyti Banda-
ríkjanna og flotamálaráðu-
neytið sögðu bæði, að þau
ættu ekkert slíkt á jörðu niðri,
hvað þá í loftinu.
Brot falla til jarðar
Um líkt leyti varð það, sem
kalla mætti, Maury-eyju
.ieyndarmálið. Svo er mál með
vexti, að flugmaðurinn Arn-,
jem sá diskana við Rainier-
f jall, var beðinn að halda fyr-
irlestur í klúbbi einum í Boise
um þetta kynduga mál. Hann
3rap á orðróm þess efnis, að
jhafngæzlumenn í hafnarborg
inni Tacoma í Washington
fylki hefðu ekki bara „séð eitt
hvað“. Þeir höfðu undir hönd-
um eitthvað, sem hafði dottið
úr loftinu. Það var haft orð á
því við Arnold, að hann ætti
að ganga úr skugga um þetta
itriði og hann féllst á það.
Þegar hann ltom til Tacoma,
ihringdi hann í einn af hafn-
gæzlumönnunum, og hann
leysti frá skjóðunni.
2000 fet (taldist þeim) yfir
sjávarmáli.
Við fyrstu sýn virtust þeir
hanga hreyfingarlausir. Þá
mátti sjá, að fimm þeirra
hreyfðust hægt í kringum
hinn sjötta. Sá síðastnefndi
var líka á hreyfingu. En hann
var að hægja á sér og falla
til sjávar, þangað til þeim
taldist liann ekki eiga meira
en 200 fet í vatnið. Þar nam
hann staðar. Ekki hið minnsta
músartíst heyrðist frá þess-
um ófreskjum. Þær virtust
vera um 100 fet í þvermál og
hver var með stóran, holan
möndul. Það glampaði á þær
í sólskininu.
Áhöfnin — eins og eðlilegt
var — fylltist skelfingu og
sneri bátnum til strandar.
Svo heyrðist druna, og disk-
urinn, sem næst var vatninu
felldi fyrst ljósleitan og síðan
dökkleitan málm. Þegar brot-
in snertu vatnið, mjmdaðist
gufa.
Felustaður í hafi
Þegar diskurinn hafði létt
þessu af sér, hækkaði hann
flugið aftur, og sex saman
héldu þeir í áttina til hafs
Þessi brottför út yfir Kyrra-
hafssvæðið virðist annars
vera nokkurskonar síðasta
sýningaratriði, þegar þeir eru
yfir vesturströnd Bandaríkj
anna. Þetta vekur spursmálið,
hvort þeir telji sér hættu
laust nálægt sjónum og leiti
þangað að öruggum felustað
undan athygli manna. T. d.
urðu menn á olíuskipinu Tic-
onderoga, þegar það var statt
um 28 mílur úti fyrir strönd-
um Oregon þ. 12 nóv. 1947,
varir við fvo diska, sem
geystust út á hafið í suð-
vestur átt — suð-vestur,
þangað sem mesta vatnssvæði
jarðarinnar er.
Dahl lét yfirboðara sinn
Crismann fá málmbrotin, sem
hann sagði, að dottið hefðu úr
loftinu, og Crisman sýndi þau
Arnold. Arnold varð fyrir
vonbrigðum. Hann sá ekki
betur en að þau væru bara
hraungrýti.
Arnold hélt rannsóknum
síinum áfram. Hann náði í E.
J. Smith, flugstjórann á flug-
vélinni frá Boise, sem hafði
séð níu diska. Og upplýsinga-
deild Bandaríkjahers sendi á
vettvang sprengjuflugvél með
Brov/n liðsforingja og David-
son liöfuðsmann innnborðs.
Þeim var sýnd hraunhellan,
cn þeir gáfu sér fátt um. Þeg-
ar þeir lögðu af stað til baka
frá Tacoma höfðu þeir með
sér allstóran hellubút í pappa-
kassa. Á leiðinni hlekktist
flugvélinni á og báðir fór'ust.
Ýmislegt skrítið kom fram
við slysið. Hvers vegna kom-
ust hinir tveir af áhöfninni
heilir á húfi af í fall'hlífum 11
mínútum áður en flugvélin
sjálf fórst? Og ef athugaður
er tíminn, sem leið frá því að
kviknaði í hreyflinum og
þangað til fiugvélin rakst á,
þá er undarlegt, að flugmenn-
irnir skyldu ekki minnka ferð-
ina á flugvélinni, — sem ekki
hafði kviknað í — til að draga
úr árekstrinum.
Bara hraimhella
Smith flugstjóri náði tali af
Sanders major í upplýsinga-
þjónustu lofthersins. Majór-
inn hlustaði á sögu Ariiolds.
„Málmurinn er bara hraun-
hella,“ sagði hann, „og sagan
er haugalygi.“ Þetta varð þið
opinbera svar allra land-
varnamálafulltrúa við öllum
fregnum um nokkurn tíma.
En það kom bráðlega í ljós, að
ýmsum deildum flugþjónust-
unnar lék hugur á að vita,
hvort þeir væru raunverulega
einráðir í loftinu. Fregnir um
fljúgandi skálar komu frá 40
af 48 fylkjum Bandaríkjanna.
í Twin Falls í Idaho kom einn
diskur svo lágt, að trétoppar
sviðnuðu fyrir honum. I Cas-
carde-fjöllum í Oregon sá
landnemi fimm eða sex diska.
Framhald.
í 2000 feta hæð
. Maury-eyja erJít-il, óbyggð
eyja 3 mílur frá Tacoma-höfn.
Hafngæzlubáturinn var rétt
rið strönd eyjunnar. Dahl var
með tveggja manna áhöfn, og
sonur hans með honum. Þetta
/ar 21. júní um tvöleytið.
Dahl var við stýrið, og allt í
einu (þessar snöggu komur
eru eitt af hinum skrítnu en
reglubundnu einkennum þess-
ara heimtsókna) kom hann
auga á sex stóra diska beint
hyglisverður, því að hann sást fyrir ofan bátinn, um það bil

%