Mánudagsblaðið - 11.12.1950, Blaðsíða 2

2
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 11. desember 1950
Nokkrar alvarlegar spumingar tll Fjárhagsráðs.
Framhald af 1. síðu.
allsstaðar var samskonar munstur. Eg varð forvitinn
og fór að spyrja um orsökina. Jú, ÞAÐ VAK AÐEINS
EITT SILFURSMÍÐAVEKKSTÆÐI, SEM ÁTTI
SILFUR TIL ÞESS AB SMÉÐA ÍJK, og það hreint
ekki svo lítið. Engir aðrir gull-eða silfursmiðir höfðu
getað fengið þennan dýrmæta málm. I»ó eru margir
ágætir listamenn innan þessarar iðngremar, og sumir
sniílingar, en margir hver jir mun smekklegri en þarna
gaf að líta. Það rif jaðist upp fyrir mér saga, sem ég
liafði heyrt um Vilhjálm Þór í vetur, en ekki trúað.
Mér var sagt, að Iiann væri meðeigandi í stóru silfur-
verkstæði liér í borginni og að hann hefði á þessu ári
— árinu 1950 — fengið innflutt ómótað silfur frá
SVlÞJÓÐ fyrir nokltur hundruð þúsundir króna.
Reynslan sýnir, að þýðingarlaust er að spyrja hina
óvirðulegu gjaldeyrisnefnd nokkurra spuminga. Hún
kýs lielzt að þegja um starfsemi sína. Þess í stað ætla
ég að leyfa mér að spyrja félag gull- og silfursmiða,
eða einlivern þann aðila, sem hefir aðstöðu til, og finn-
ur hvöt hjá sér til þess að svara spumingum mlnum.
Spurningarnar eru þessar:
1. Hvemig stendur á þ\á, að aðeins eitt silfm'smíða-
verkstæði hefir fengið innflutt ógrynni af silfri,
sem aðrir gullsmiðir hafa fengið neitun á og verða
því að láta sér nægja að selja unna vöra frá þess-
um „koliega“ sínum í umboðssölu?
2. Er það satt, að Vilhjálmur Þór sé meðeigandi í
þessu umrædda verkstæði?
3. Er það satt, að Vilhjáhnur Þór eða Samband ís-
lenzkra samvinnufélaga hafi fengið 1500 kg. eða
eitthvað annað magn af smíðasilfri frá Svíþjóð á
þessu ári, og þá hve mikið?
4. Hvemig stendur á því, að féiag gullsmiða lætur
bjóða sér svona svívirðu?
5. Ef silfrið var ekki flutt inn frá Svíþjóð, frá hvaða
landi var það þá?
Það er ótrúlegt, að þeir aðilar, sem hér eiga hlut
að máli, leiði h já sér að svara f ramangreindum spum-
ingum. Það er EKKI ótrúlegt, að gjaldeyrisnefnd hafi
leyft innflutning á þessari vöru frá Svíþjóð, því slíkur
verknaður væri svo ágætlega í samræmi við önnur
störf liennar. Það er hún, sem ákveður, hvað húu tel-
ur heppilegast, að flutt sé inn frá hverju landi og
hverjir það skuli gera. Það er rétt að minnast ]>ess,
að við liöfmn undanfarið verið mjög f átælúr af sænsk-
um gjaldeyri. Það er ekki lengra síðan en á árinu 1949,
að Vélasalaií í Reykjavík varð að selja í Svíþjóð
fjöldamargar bátavélar fyrir opna báta, sem hún
hafði átt liggiandi í Gautaborg í nærri tvö ár án þess
að fá gjaldeyri yfirfærðan til þess að Ieysa út vélam-
ar. Þó hafði Vélasalan í liöndunum gjaldeyris- og inn-
flutningsleyfi, útgefið á Skólavörðustígnum, þegar
hún gerði pöntunir.a. Vélasalan gerði margítrekaðar
tilraunir til þess að fá þessar vélar leystar, en svarið
var alltaf það sama: Eugir sænskir peningar til. Eng-
ir sænskir peningar til. Endirinn varð sá, að seljendur
vélanna í Svíþjóð neituðu að bíða lengur, og varð því
að selja vélarnar þar á staðnum fyrir sænska peninga.
Umboðsmaður véianna hér varð svo að tilkynna hin-
um væntaulegu kaupendum úti á landi, hvemig komið
væri. Þeir voru búnir að bíða mánuðum saman eftir
vélunum og vonuðust til þess, að úr rættist, en það fór
nú svo, að þeir verða ennþá að róa fiskibátum sinunx
á fiskimiðin með árum, rétt eiiis og í gamla daga.
Þeirn hugkvæmdist víst ekki að biðja um vélar úr
silfri.
Það er áreiðanlegt, að þiísundir Islendinga lxafa
jafn mikinn áhuga og ég fyrir því að fá einhverjar
upplýsingar um það, hvaðan og hvernig silfrið er hing-
að komið, sem GB er svo duglegur að smíða úr núna
fyrir jólin. (GB stendur aftan á þessum forláta grip-
um). Hvort sem það er ámælisvert eða ekki, að flytja
smíðasilfur inn á þessnm krepputímum, þá myndi
sannleikurinn í þessn máli sennilega bregða ofurlítilli
Ijósglætu inn í skúmaskoíin á Skólavörðustíg 12.
Það er ef til vill ekki tímabært að spyTja fleiri
spurninga. En fróðlegt væri að fá upplýsingar um,
hvaða ráðstafanir ríidsstjómin gerir til þess að afla
þjóðinni ýmissa nauðsyaja á þeim tímum, sem útvarp
og öll blöð birta daglega hinar uggvænlegustu f réttir
um ófriðarhættuna. Það þarf ekki að fræða almenn-
ing um það, að landið er meira og minna allslaust af
ýmsum brýnustu nauðsynjum. Við fáum sjálf orð að
heyra í eyra oft á dag, þegar við förum í verzlanimar
að spyrja um fatnað eða matxömr: Ekki tiL Ekki til!
Hvaða ráðstafanir hafa ráðamenn þjóðarinnar gert?
Er það nokkuð launnngarmál? Heraaðarleyndarmál?
Fréttir berast um ýmsar nauðsynlegar ráðstaf-
anir hinna Norðnrlandaþjóðanna. Þelr segja eins og
er, almenningur krefst þess. Hafa OKKAK menn ef
til vill svo mikið að gera um þessar mundir, að þeir
mega ekki vera að því að vasast í slíkum óþarfa? Já,
það er satt. Nú standa yfir skrambans jólaanniraar,
þá er nú ekki miltill tími til þess að sinna embættis-
verkimum. Islenzku þjóðinni er víst ekki vandara um
núna en í sumar, þegar hin óheillavænlega togaradeila
stóð yfix1. Þá vom stjómendxir þessa lands mjög upp-
teknir við laxveiðar og skemmtiferðalög. Deiluaðilar
fengu að skemmta sér við að hreyta ónotum hvor í
annan. Á meðan lá nýsköpunarflotinn buudiim við
hryggjurnar og verksmiðjumar blxmdnðu iðjulausar
fyrir norðan vegna sfldartregðunnar. Almenningur
stundi af vanlíðan, menn héldu, að vöruskortur okkar
stafaði af gjaldeyrisleysL Karfinn myndi geta gefið
okkur mikinn erlendan gjaldeyri. En rfldsstjómin
brosti að hehnskn íslenzku alþýðunnar. Kfldsstjómin
vissi betur. Það veiddist nefnilega dálítið af rekneta-
síld fyrir norðan á Svíþjóðarmarkað. Fyrir þær brönd-
ur mátti þó alltaf kaupa smíðasilfur í borðbúnað og
skartgripi.
En ef hörmungar og hungur skyldu dynja hér yfir
ætli það sé þá hægt að éta silfrið eins og skóbætumar
í gamla daga?
EFÞÉRGETIÐLESIÐ
ÞAÐTILENDASEMH
ÉRSTENDURÞÁHAF
IÐÞÉRFUNDIÐLAU
SNINAÁÞEIRRIGÁT
UHVARHAGKVÆM
ASTOGBEZTERAÐ
KAUPAJÓLABÆK
URNARÍÁROGME
STERÚR V ALIÐ AFJ
ÓLAKORTUNUMEN
ÞAÐERH J ÁBÓK AB
ÚÐINNLARN ARFEL
LLAUGAVEGI15
£ &
CÍQ þtaéad

C3 Nai*
s o*
es CIQ GTi
23
O*
r
Ný bék eftir Seorge Sava:
Svo líða læknis dagar
er komin ut
Hér segir George Sava ævisögu sína í framhaldi af bókinni
SKRIFTAMÁL SKURÐLÆKNIS, sem kom útfyrir tveimur árum
önnur meðmæli með þessari nýju bók eru óþörf, það víta þeir hinir
mörgulesendur fyrri bókarinnar, sem beðið hafa framhaldsins með óþreyju,
og þeir-verða heldur ekki fyrir vonbrigðum við lestur þessarar bókar.
Skriftamál skurðlæknis er löngu uppseld. Upplag bókarinnar SVO
LlÐA LÆKNIS DAGAR er þó minna. Dragið því ekki að kaupa eintak-
ið yðar.
Bókabuðin Arnarfell
’ .-i'X irt' :--Of> «
- i Lðugaveg 15.