Mánudagsblaðið - 18.12.1950, Blaðsíða 6

fí
MÁNUDAGSBLAÐH)'
Mánudagui’ 18. des.
Fávéísham virtist óánægð-

FRA MHÁ LÚSSAGA:
Hzkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
ur.
„Heldurðu að ég mundi
liafa gott af því, amma?“
„Áuðvitað", svaraði hún.
Eftir það varð þögn. í>að var
varl'a hægt að segja að gleði
væri mikil við hádegisverðinn.
Richard Trent rauf að lokum
þögnina,
„Fjandi seigur, þessi fugl“
hreytti hann út úr sér. „Hann
hlýtur að hafa verið skotinn í
fyri'a“.
„Eg er þér alveg sammála,“
sagði Lady Faversham.
„Þetta er seigasti kalkún, sem
ég hefi smakkað á ævinni."
Tengdasonur hennar leit á
hana eins og hann hefði lang-
að til þess að drepa hana.
Hann hafði sjálfur skotið fugl
inn fjTÍr aðeins tiu dögum.
„Eg er viss um, að þig lang-
ar til þess að fara upp í her-
bergið þitt og’ hvíla þig.
mamma“ sagði Angela, þegar
þessi hræðilegi hádegisverður
endaði.
„AUs ekki,“ svaraði hún.
,,Eg , ég ætla í ökuferð með
Cönr. Eg þarf að tala við
hana.“
„Má ég koma með, amma“
spurði Faversham.
„Alls ekki“ svaraði hún.
„Eg sagði, að ég vildi tala
við Cöru“.
Það var kallað á Cuthrie og
honum 3agt að koma með bil-
inn að aðaldyrunum. Cara og
Lady Faversham sátu bráð-
lega saman í aftursætinu og
bifreiðin rann eftir veginum
meö þægilegum hraða.
„Ertu hamingjusöm, Cara?“
spurði Lady Faversham ró-
iega.
Hún roðnaði lítið eitt.
„Já, ég býst við að svo sé,
Lady Faversham“.
„Þú öýst aðeins við að svo
sé ?" spurði gamla konan.
„Þá er ég það“ sagði Cara
■og brosti. „Þér — þér haldið,
að ég elski Faversham, er það
ekki svo?“
„Eg vildi að ég vissi það“
svaraði gamla konan, „eða
öllu heldur, ég vildi að ég væri
viss um það. Eg held, að þú
ímyndir þér, að þú elskir
hann. en —Hún þagnaði og
hélt síðan áfram rólegar. ,,Það
er ekki alltaf það sama og að
elska einhvern. Stundum get-
ur maður ímyndað sér, að
maður elski einhvern árum
saman, þá skeður eitthvað og
maðUr kemst allt í einu að því,
að xhaður elskar hami alls
ekk?‘.
„Ég skil hvað þú meinar“
sagði Cara. „Þú meinar, að
rnaður sé aðeins ástfanginn af
ástinni......En hvernig á
maður nokkúrntíma að vita
um, hvort maður er ástfang-
inn af manni eða bara ástinni
sjálfri?"
Lady Faversham hristi
höfuðið hægt.
;,Ef ég vissi það, þá myndi
égv'vera vitrari en ég er nú.
Eg sá Paul dótturson minn í
gær. Eg borðaði meira að
segja kvöidverð með honum."
„Heima hjá honum“ hróp-
aði Cara vantrúuð.
Lady Faversham kinkaði
kolli. „Þvi ekki það?“.
Cara hló. „Eg get ekki í-
myndáð mér þig þar.“
„Samt sem áður, þá var
herbergið heitt“ sagði gamla
konan í beiskum róhi.
Það varð önnur þögn og því
næst sagði Cara:
„Veiztu það, að hann kom
hingað í gærkvöld?"
„Hann sagði mér, að hann
ætlaði sér það“ svaraði gamla
konan. „Kom hami áður eða
eftir, að þú trúlofáðist Fav-
ersham?“
,,Eftir,“ sagði Cara.
„Einmitt,“ gamla konan
kinkaði kolli. „Síðán fór hann
burt?“
„Já, hann fór burt“ sagði
Cara lágt. Það varð þögn.
„Mér geðjast hann“ sagði
gamla konan eftir stund.
„Og mér líka“ sagði Cara.
„Er það allt og sumt, geðj-
ast þér hann aðeins?" spurði
Lady Faversham hvasst.
Nú roðnaði Cara sýnilega
í kinnum. „Já — já auðvitað1'
stamaði hún. " ■
„Humm" sagði Lady Fav-
érsham. „Hann minnir mig á
móöur sína, dóttur mína,
Lauru" sagði hún. „Eg vildi
óska að ég hefði gert meira
fyrir hann. Eg vildi að ég
hefði séð hann oftar, þegar
hann var drengur".
„Hann hlýtur að hafa ver-
ið yndislegt barn'' sagði Cara
blíðlega.
„Yndislegur" hreytti gamla
konan út úr sér". Eg þori að
veðja, að hann hefur verið
einn hinn óþekkasti sti’ákur,
sem hugsast getur en svoleiðis
vil ég hafa þá. En Favers-
ham —En hún hélt ekki á-
fram. Hún mundi á þessari
stundu, að Cara og Favers-
ham voru trúlofuð."
„Paul ætlar að koma og
borða með mér á þriðjudags-
kvöldið" hélt hún áfram. „Eg
verð að fá hann til að leyfa
mér að hjálpa honwn með
uppfinningar hans" sagði
hún. „Eg er hrædd um, að
hann verði þver. Vandræðin
við að eiga peninga" bætti hún
við, „er að þeir sem maður vill
hjálpa- vilja ekki láta hjálpa
sér. En þeim, sem vilja láta
hjálpa sér er manni ekki um
að hjálpa."
Þetta er ekki fallega sagt,
Lady Faversham". sagði
Cara. „Þú hjálpaðir mér.“.i ,
Gamla konan veifaði hend-
inni.
„Svona barn, taktu þetta
ekki alvarlega. Þetta er al-
mennt talað og sém slíkt
venjulega rangt. Þú ert eina
nianneskjan, sem ég hefi
hjálpað og fengið fé mitt end-
urgreitt. Sem sagt, ég held
að ég skuldi þér sem stendur."
Allt í einu komu tár í augu
Cöru. .
„Mér finnst þetta vera það
fegursta, sem nokkurn tíma
hefur verið sagt við mig."
„Ja, svei", sagði Lady Fav-
ersliam, „ekki vera sentiment-
al. Mér þykir það óbærilegt."
Það var einmitt á þessu
augnabliki, sem slysið skeði.
Énginn er nokkumtíma viss,
ávemíg slys veröa og sizt
þeir, sem lenda í þeim. En að
því er virðist, þá kom kýr allt
í einu í ljós á lítilli beygju og
Guthrie beygði voðalega til
þess að reyna að rekast ekki
á hana. Tvö bílhjólin lentu í
skurði og bílnum hvolfdi.
Guthrie slapp ómeiddur. Hann
skrámaðist eitthvað en vár
annars ekkert slasaður. Cara
fékk dálítið áfall en hún var
lika ómeidd.
„Lady Faversham" kallaði
hún um leið og hún klif raði út
„Lady Faversham."
Veik stuna heyrðist frá
gömlu konunni.
„Guthrie" kallaði Cara.
„Guthrie, komdu hingað og
hjálpaðu mér, Lady Favers-
ham er meidd."
Þau lyftu henni út úr bíln-
imi og lögðu hana á grasið við
veginn.
„Gutln-ie" hrópaði Cara,
„Þú verður að fá hjálp. Þú
verður að fá hjálp fljótt. Við
ókum framhjá húsi um það
bil hálfa mílu héðan. Hlauptu
eins hratt og þú getur og
hringdu á lækni. Ef þú rekst
á bíl á leiðinni stöðvaðu hann
og fáðu hann til að sækjá
lækni.
Hann kinkaði kolli og hrað-
aðisér af stað.~
Cara kraup við hliðina . á
Lady Faversham. Að undan-
skilinni fyrstu stununni hafði
ekkert heyrzt 1 henni. Augu
hennar voru lokuð. 1
„Ó guð mhm góður", sagði
Cara grátandi, „láttu hjálpina
koma fljótt. Ekki láta hana
deyja svona. Ekki láta hana
deyja."
Nú hreyfðust augnalokin á
Lady Faversham lítið eitt.
Augnabliki seinna opnaði hún
augun. Hún brosti aðeins.
^,Eg er fegin að þú er ó-
meid-d, barn" sagði hún. Rödd
in var einkennileg, líkt og hún
ætti erfitt með andardráttinn.
„Og þér, Lady Faversham,
eruð líka ómeidd, er það ekki"
spurði Cara. „Segið mér, að
þér séuð ómeidd."
„Eg veit ekki Cara," svar-
aði gamla konan. „Mér er illt
í brjóstinu, sem stendur eru
það eins og þyngsli það — það
er sárt þegar ég tala".
„Talið þér þá ekki", bað
stúlkan. „Guthrie er farinn
eftir lækni. Hann ætti að
koma bráðum."
„En ég verð að tala" sagði
upp höfðinu á mér, Cara. Þá
kann að vera að þá.sé auðveid-
gamla konan. „Lyftu aðeins
ara fyrir mig að tala."
Rödd hennar var veik, en
samt sem áður var dálítill
vottur skipunar í rómnum,
sem sýndi að á lægi. „Eg verð
að tála" endurtók liún. RÖdd
hennar varð sterkari. Cara sá,
að hún reyndi geypilega að
segja það sem henni lá á
hjarta. „Hræðilegt óréttiæti
hefur verið framið, Cara og
ég framdi það. Ef nokkuð
1950
kemur fyrir mig áður en h jálp
in kemur, verður þú að leið-
rétt það. 1 síðustu erfðaskrá
minni er dóttursonur minn,
Paul, gerður arflaus. Favers-
ham fær mest af fé mínu ....
Það er rangt, Cara Paul verð-
ur að skipta því með Faver-
sham. Eg átti að hitta lög-
fræðinga mína á morgun til
þess að semja aðra erfðaskrá.
Það má vera, að ég tali við
þá ennþá, en. . . . “ Rödd henn-
ar skalf . . “ ef svo fer Cara ef
svo fer. .. ., þá sérðu um að
Paul sé gert rétt, er það eltki ?
Þú sérð um að hami skipti fé
minu með Faversham? Þú
verður að gera það, Cara, ann-
ars gæti ég ekki horft fram-
an í Lauru." Rödd hennar
þagnaði. En augnabliki síðar
gat hún spurt: „Viltu sverja
að þú skulir sjá um, að þetta
verði gert Cara ?“
„Já, lady Faversham, ég
lofa því" sagði Cara.
Gamla konan varð rólegri.
Hún lokaði augunum. Þegar
hún talaði aftur var rödd henn
ar svo veik, að Cara varð að
lúta niður að andliti hennar
til þess að heyra.
„Ef þú lofar" hvíslaði hún,
„þá treysti ég þér, Cara".
„Lady Faversham" Rödd
Cöru varð allt í einu að ör-
væntingarópi, „Lady Faver-
sham". En Lady Faversham
mundi aldrei gegna nafni sínu
aftur.
iWWdVWAVVIiKnnAMMWVWVUSlWiAnAAWVVVVVWmw
Sjóvátryggingar
BrunaÍTjggingar
Bifreiðairyggingar
Ferðatrjggingar
TROILE
ROTHE
1 fÍMAk'- 52 55 4. .5077