Morgunblaðið - 15.01.2005, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2005 41
MINNINGAR
grimmt og gjöfult. Fólki sem lét sér
hégóma og gervimennsku engu
skipta. Þau voru góðar fyrirmyndir.
Á Grund eignaðist ég afa og ömmu
sem ég mun alltaf elska og dá. Fyrir
það verð ég ævinlega þakklát.
Guðríður Lára (Gugga.)
Það kom okkur ekki á óvart þegar
við fengum fréttir af því að Gunna á
Grund hefði kvatt hina jarðnesku
vist. Hún var búin að vera rúmliggj-
andi frá því haustið 1993 og síðustu
vikurnar sárlasin, þannig að hún var
örugglega fegin að komast til annars
og betri verustaðar. Það er nú samt
þannig að þrátt fyrir að hafa búist við
tíðindum sem þessum þá koma þau á
óvart og ljúfar minningar frá æsku-
árunum vakna og söknuður fyllir
hugann.
Við munum eftir Gunnu alla okkar
tíð, enda var hún alin upp í Ljóts-
hólum og því eins og föðursystir okk-
ar. Við munum hana brosmilda og
hlýja, einstaklega gestrisna og alltaf
var stutt í glensið og gamansemina.
Fyrir um 40 árum þurftum við sem
bjuggum í framdalnum að fara með
mjólkina út að Grund í veg fyrir
mjólkurbílinn. Eftir að hafa hossast á
dráttarvélinni á holóttum vegi var
gott að setjast inn í eldhúsið á Grund
og þiggja veitingar sem ævinlega
voru þar á borðum. Þá var spjallað
um menn og málefni, sagðar sögur og
farið með vísur enda var kveðskapur
í hávegum hafður þar á bæ. Það var
nánast skylda að koma við á Grund
þegar farið var um veginn, hvort sem
leiðin lá út á Blönduós eða austur í
sveit.
Gunna var gædd afburða tónlist-
arhæfileikum og hafði svo næmt tón-
eyra að henni nægði að heyra lag í
eitt til tvö skipti til að geta spilað það
á orgelið. Því var það oft þegar fólkið
á bæjunum hittist að sungið var og
spilað. Þá var nú líf og fjör. Um nokk-
urra ára skeið var hún kirkjuorgan-
isti í Auðkúlukirkju. Hún hafði líka
afskaplega fallega og skýra rithönd
svo til þess var tekið, til að mynda
handskrifaði hún sögu kvenfélags
Svínavatnshrepps þegar það varð
100 ára.
Gunna var einstaklega trygglynd
og voru bræðurnir í Ljótshólum
henni eins og þeir væru hennar raun-
verulegir bræður og ömmu okkar leit
hún ævinlega á sem fósturmóður
sína. Fyrir alla hennar tryggð og ein-
stöku væntumþykju alla tíð, og
miklu, miklu meira, þökkum við af
heilum hug.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson.)
Góð kona er gengin, við minnumst
hennar fyrir allt gott sem hún gerði
og biðjum þess að hún fái notið alls
hins besta í þeirri himnesku vist sem
hún nú gistir. Börnum hennar og öll-
um afkomendum biðjum við allrar
blessunar.
Anna og Eiríkur
frá Ljótshólum.
Það var sumarið 1991 að fjölskylda
mín átti leið í sumarfríinu sínu norð-
ur í land. Í Bólstaðarhlíð hittum við
Guðmund frænda minn Klemensson
og fagnaði hann fjölskyldu minni vel
að venju. Sól skein í heiði eins og hún
gerir oftast norður í landi a.m.k. í
minningunni og dóttir mín níu ára
hreifst svo af sveitasælunni að hún
sagði si svona við frænda sinn.
„Heyrðu Guðmundur, heldurðu að
þú getir nokkuð útvegað mér sveit
næsta sumar?“ Og Guðmundur
brosti eins og honum einum var lagið
og svaraði því til að hann skyldi sann-
arlega hafa þetta í huga.
Ég verð nú að viðurkenna að það
runnu á mig tvær grímur þegar
einkadóttir mín eina stúlkan í hópi
fimm misjafnlega uppivöðslusamra
systkina lýsti þeirri ósk sinni að fara
að heiman ekki nema níu ára gömul
og það til vandalausra.
Mér varð því ekki neitt sérlega
rótt þegar frændi minn blessaður
hringdi næsta vor og sagðist hafa
fundið sveit fyrir Guðríði Láru.
„Húsmóðirin heiti Guðrún Jakobs-
dóttir og býr á Grund í Svínavatns-
hreppi ásamt manni sínum Þórði
Þorsteinssyni. Hún á við sjúkdóm að
stríða sem gerir henni erfitt að
hreyfa sig og vantar þau því stelpu til
snúninga innanhúss. „Þú skalt bara
hringja í hana Guðrúnu vinkonu mína
og tala við hana sjálf,“ sagði svo
frændi minn að lokum.
Ég hringdi ekki því mér fannst
barnið svo ungt og svo þekkti ég ekk-
ert þetta fólk. Að viku liðinni hringir
Guðmundur aftur og er nú með skila-
boð til mín frá Guðrúnu á Grund.
„Hún Guðrún mín segir að þér sé
alveg óhætt að hringja norður. Þau
séu ekkert vandræðafólk og barninu
sé alveg óhætt að fara til þeirra.“
Þetta voru mín fyrstu kynni af
ótrúlegri næmi og skilningi Guðrún-
ar Jakobsdóttur á manneskjunni.
Nú varð ég að hringja og samtalið
okkar Guðrúnar varð bæði langt og
gott. Við ætluðum aldrei að geta hætt
að tala saman – við höfðum svo margt
um að tala þó að við hefðum aldrei
hist.
Guðrún og Þórður tóku svo hana
Guggu mína til sín og í samfleytt sex
sumur átti hún eftir að dveljast bæði
á Grund hjá þeim og síðar hjá Ragn-
hildi dóttur þeirra og Sigurði eigin-
manni hennar á Merkjalæk. Á þess-
um árum dró ský fyrir sólu. Guðrún
veiktist og lamaðist og varð að flytj-
ast á Sjúkrahúsið á Blönduósi þar
sem hún dvaldist til dauðadags.
Gugga fór áfram í sveitina til Þórðar
og þau héldu heimili saman sumarið
á eftir. Síðan varð Þórður að bregða
búi og Gugga mín flutti sig þá á
Merkjalæk til Ragnhildar og Sigurð-
ar. Þórður lést síðan árið 2000.
Það er skemmst frá því að segja að
Gugga mín eignaðist þarna í sveitinni
sinni bæði afa og ömmu og einnig
pabba og mömmu í þessu góða fólki
sem bæði elskaði hana og dáði og
kenndi henni svo margt sem aldrei
verður fullþakkað.
Þau kenndu henni ekki bara heim-
ilisstörf, bakstur og matargerð held-
ur kenndu þau henni líka það sem
enn meira er virði og lærist ekki í
skólum – sem sé að bera virðingu fyr-
ir landinu og öllu því fólki sem stund-
ar búskap og lifir í sátt og samlyndi
við jörðina. Í höndunum á henni
Gunnu minni á Grund eins og dóttir
mín kallaði hana alltaf breyttist dótt-
ir mín smátt og smátt í mikla sveita-
konu og lengi hélt ég að hún yrði odd-
viti í Svínavatnshreppi svo mjög var
henni umhugað um allt sem snerti
hag byggðarlagsins og fólksins sem
þar bjó. Hún hélt langar ræður um
tekjurnar af Blönduvirkjun, þjón-
ustuna á Sjúkrahúsinu á Blönduósi,
prestsverk séra Stínu svo og búskap-
arhætti og líf fólksins á hverjum bæ
þegar hún kom heim á Bræðraborg-
arstíg á haustin. Hún elskaði allan
Svínavatnshrepp en þó mest hana
Gunnu sína á Grund og hann Þórð.
Þau elskaði hún eins heitt og hægt er
að elska sína nánustu – því þau voru
hennar fólk. Þau voru besta,
skemmtilegasta og merkilegasta
fólkið á landinu. Og ég er alls ekki frá
því að það hafi verið rétt hjá henni.
Ég fékk nefnilega líka að kynnast
þeim því gestrisni þeirra og örlæti
var ótæmandi. Að fá að sitja við eld-
húsborðið á Grund snemma morguns
eða um miðjan dag drekka kaffisopa
og hlusta á sögur frá liðinni tíð, bæði
sögur af hrakningum og afrekum fá-
tæks fólks í baráttu við náttúruna,
sögur um mannleg örlög, sigra og
ósigra. Að hlusta á og reyna að læra
allar skemmtilegu vísurnar hans
Þórðar, heyra hann segja fá hestun-
um sínum, hlusta á malið í gömlu kisu
og sparikisu og tifið í prjónunum
hennar Gunnu og hnyttin tilsvör
hennar um menn og málefni. Að fá að
kýta svolítið um skáldskapinn hans
Kiljans sem var nú ekki neitt allt of
vel séður þar á bæ var líka skemmti-
legt.
Þórður gerði það nú samt fyrir mig
á níræðisaldri að lesa Sjálfstætt fólk.
Hann varð ekkert hrifinn. Þeir Einar
Ben og Jón Trausti voru hans menn.
Lífið sem lifað var á Grund hjá
Guðrúnu og Þórði var einfaldara og í
töluvert meira jafnvægi en það líf
sem lifað er á flestum heimilum í dag.
Þar var alltaf tími til að spjalla og
ekki síður tími til að hlusta. Þessi
hjón þjáðust hvorki af stressi né þörf
fyrir að sanka að sér veraldlegum
gæðum. Þau voru alvörufólk.
Það var mikil gæfa fyrir dóttur
okkar og okkur hjónin að fá að kynn-
ast Guðrúnu og Þórði svo og börnum
þeirra Þorsteini og Ragnhildi og
hennar fjölskyldu.
Og nú er hún Guðrún mín horfin úr
þessum heimi – hún kvaddi 5. janúar
síðastliðinn.
Hún gaf dóttur minni alla sína ást
og umhyggju.
Hluti af henni lifir áfram í dóttur
minni og öllum þeim börnum sem
fengu að vera á Grund því börn sem
umgangast góðar manneskjur fá
veganesti sem endist þeim alla tíð.
Hennar er sárt saknað.
Þórunn Klemensdóttir.
✝ Sigríður Ás-gerður Sæ-
mundsdóttir fæddist
á Ísafirði 2. nóvem-
ber 1932. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði 1.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Sæmundur
Svanberg Alberts-
son, f. á Ísafirði 16.
febrúar 1906, og
Helga Kristín Guð-
jónsdóttir, f. í Þing-
húsum í Grunnavík-
urhreppi 20. júní
1914. Bróðir Sigríðar var Hall-
dór Guðmundur Sæmundsson, f.
1932, d. 1936, bróðir sammæðra
er Guðjón Ágúst Jónsson, f. 1930
31. mars 1952, d. 18. júní 1999.
Börn hennar eru Ægir Ólafsson,
f. 1975, hann á tvær dætur og
Gréta Karen Grétarsdóttir, f.
1983. 3) Sigurgeir Einar, f. 11.
nóvember 1956. Kona hans er
Dok-or-Chacmlek, f. 1968. Dóttir
þeirra er Dísa Líf, f. 2000. Fyrir
átti Einar Bjarney Málfríði, f.
1988 og Hannes Pétur, f. 1992. 4)
Birgir Thomsen, f. 20. júní 1958.
Sambýliskona Sólveig Snorra-
dóttir, f. 1971. Börn þeirra eru
Snorri Karl, f. 1990, Klara Alex-
andra, f. 1993, Birgir Knútur, f.
1996 og Bríet Vagna, f. 2003.
Fyrir átti Birgir Hermann Mar-
inó, f. 1977. 5) Karl Þór, f. 27.
júlí 1964. Kona hans er Juntima
Kongpragon, f. 1976. Börn Karls
eru Þórkatla Inga, f. 1985 og
Karl Jón, f. 1990.
Seinni maður Sigríðar var
Gunnar Þorberg Einarsson, f. 21.
ágúst 1931, d. 23. mars 2000.
Synir hans eru Sigþór, Ólafur og
Ragnar.
Útför Sigríðar fer fram frá
Þingeyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
og systkin samfeðra
eru Elísabet Rósa, f.
1932, d. 1997, Gústaf,
f. 1933, Laufey Sæ-
mundsdóttir Mulder,
f. 1935 og Gunnar
Ólaf, f. 1937, d. 1997.
Sigríður giftist 25.
desember 1952 Karli
Adolfi Einarssyni, f.
11. mars 1931, d. 15.
mars 1970. Börn
þeirra eru: 1) Guðrún
Sóley, f. 11. sept.
1950, d. 19. febr.
1998. Börn hennar
eru Guðmundur Jak-
ob Svanbergsson, f. 1969, hann á
tvær dætur og Sigríður Jóna Al-
bertsdóttir, f. 1973, d. 1998, hún
átti tvö börn. 2) Klara Fjóla, f.
Sigríður Ásgerður Sæmundsdóttir
var aðeins þriggja ára gömul þegar
hún kom í fóstur til móðursystur
minnar Guðrúnar Guðmundsdóttur
að Höfðaströnd í Grunnavíkur-
hreppi. Ég var fimm árum eldri en
hún og hélt þá að öll börn gætu verið
hjá foreldrum sínum eins og við
systkinin. Þar sem ég var næst henni
að aldri hændist hún mjög að mér,
enda stutt á milli bæjanna og mikið
samband milli fjölskyldnanna. Allir
voru henni góðir á nýja heimilinu. Ár-
ið 1941 fluttu báðar fjölskyldurnar að
Sætúni í Grunnavík og bjuggu í sama
húsi. Við börnin ólumst upp við öll al-
menn störf eins og þau gerðust í þá
daga og undum því vel, enda þekkt-
um við ekki annað. Ég fór ung að
heiman og þá skildu leiðir, en alltaf
hélst samband okkar þó við hittumst
ekki eins oft og við hefðum kosið.
Sigríður giftist ung Karli Einars-
syni Thomsen og bjuggu þau á Ísa-
firði. Þau eignuðust fimm börn, tvær
dætur og þrjá syni, en Karl lést fyrir
aldur fram eftir að hafa gengið undir
höfuðaðgerð í Danmörku. Þá tóku við
erfiðir tímar eins og nærri má geta.
Dætur þeirra létust með nokkurra
ára millibili úr sama sjúkdómi og fað-
ir þeirra. Síðar kynntist hún Gunnari
Einarssyni frá Þingeyri og gengu
þau í hjónaband og settust að í hans
heimabyggð, en hann lést úr krabba-
meini fyrir nokkrum árum. Sjálf
missti hún heilsuna og þurfti oft að
dvelja á sjúkrahúsum.
Ég heimsótti hana á Þingeyri fyrir
tveimur árum og gladdi það hana
mjög. Rifjuðum við þá upp gamlar
minningar. Hún var þakklát fyrir allt
sem fyrir hana var gert.
Hún lést á sjúkrahúsi Ísafjarðar
eftir miklar þjáningar, andlegar og
líkamlegar. Var þá búin að missa
báða fætur. Þetta kenndi mér hvað
það er mikilvægt að gleyma ekki vin-
um sínum og sýna þeim kærleika.
Ég kveð Sigríði Sæmundsdóttur
og þakka henni vináttu frá gamalli tíð
og bið henni blessunar guðs í eilífð-
arheimi.
Margrét Hagalínsdóttir.
Að baki liggja rúmlega þrjátíu ára
kynni við einstakling sem gat með
óskiljanlegum hætti nánast hlegið
fram í andlátið. Hláturinn, lífsgleðin
þrotlaus baráttuviljinn í lífsins ólgu-
sjó einkenndi far Siggu Sæm sem nú
hefur lokið jarðvistinni. Ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að eignast
eitt af barnabörnum hennar og þar
með líf af hennar lífi.
Vinskapur okkar hófst í Ólafsvík
fyrir rúmum þremur áratugum. Það
gustaði af Siggu og sætu strákunum
hennar þegar þau fluttust til Ólafs-
víkur með honum Ella hans Emma.
Heimili Siggu og Ella stóð mér ætíð
opið og mikið fannst mér gaman að
fylgjast með Siggu selja konunum í
Ólafsvík árshátíðar- og þorrablóts-
kjólana. Lítil heimaverslun á litlu og
hávaðasömu heimili í litla þorpinu
mínu var mjög spennandi. Sigga og
Elli fluttust til Keflavíkur og slitu síð-
an samvistum eftir nokkurra ára
sambúð þar.
Á meðan Sigga bjó í Keflavík
kynntist hún Gunnari Einarssyni
sem varð síðan eiginmaður hennar,
vinur, stoð hennar og stytta allt þar
til hann lést 28. mars árið 2000. Sigga
og Gunnar bjuggu á Þingeyri og
þangað var alltaf gott að koma, mót-
tökurnar innilegar og mjúkar. Afi
með brjóstsykurinn og faðmlagið og
amma með kossa og knús. Alltaf allt
tilbúið þegar við komum, lærið í ofn-
inum, uppábúin rúm og auðvitað
pulsur með miklu sinnepi fyrir Her-
mann. Ekki má ég gleyma að minn-
ast á Spánarferðirnar. Sú fyrri var
farin 1976 með gassagangi og sítr-
ónuolíu og sú seinni árið 2000 með
heldur minni fyrirgangi.
Að setja sig í spor Siggu ömmu er
ógerlegt. Amma Sigga missti fyrri
eiginmann sinn, Karl, aðeins 38 ára
gamlan frá fimm börnum. Amma
Sigga missti báðar dætur sínar, Sól-
eyju og Klöru. Amma Sigga missti
Siggu Lóu, nöfnu sína og barnabarn.
Sigga amma missti seinni eiginmann
sinn, Gunnar. Sigga amma missti
báða fætur.
Sigga amma brosti.
Guði fel ég forsjá elskulegrar vin-
konu og ömmu.
Ég og börnin mín þrjú, sem öll áttu
Siggu ömmu, þökkum henni sam-
fylgdina. Guð blessi afkomendur
Siggu og ástvini hennar alla.
Maggý Hrönn, Hermann,
Magni og Kristrún.
Elsku mamma og tengdamamma.
Síðustu mánuðir hafa verið þér erf-
iðir en nú hefur þú fengið hvíldina
sem þú þráðir svo heitt.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði.
Birgir og Sólveig.
Elsku amma Sigga.
Við söknum þín en nú vitum við að
þér líður vel hjá afa, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hvíl í friði.
Þín ömmubörn,
Snorri, Klara, Knútur og Bríet.
SIGRÍÐUR
ÁSGERÐUR
SÆMUNDSDÓTTIR
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í minningargrein-
unum.
Minningar-
greinar