Morgunblaðið - 17.01.2005, Page 24

24 MÁNUDAGUR 17. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigríður Guð-mundsdóttir
fæddist á Ísafirði 21.
maí 1918. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ í Reykja-
vík 8. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Kristjánsson
skipstjóri á Ísafirði,
f. á Hvammi í Dýra-
firði 19.10. 1876, d.
24.5. 1962, og kona
hans Ingileif Stefáns-
dóttir, f. í Haukshúsi
í Bessastaðahreppi
5.7. 1887, d. 3.9. 1964. Systkini Sig-
ríðar eru: Ásta Guðmunda, f. 1907,
d. 1997, Guðrún Ágústa, f. 1908, d.
1909, Elí Jóhann Björn, f. 1910, d.
1995, Kjartan Ingibjörn, f. 1911, d.
1992, Ágúst Sigurjón, f. 1913, d.
2002, Stefanía Ósk, f. 1915, Kristín
Alda, f. 1920, d. 1998, Jóhanna, f.
f. 6.5. 1943. Börn þeirra eru Elísa-
bet Margrét, f. 26.1. 1963, Friðþjóf-
ur Ingimar, f. 4.10. 1965, Bessi
Húnfjörð, f. 16.1. 1967, og Reynir
Örn, f. 6.8. 1977. 2) Kristján, f. 4.3.
1951, kvæntur Regínu Ólafsdóttur,
f. 21.6. 1954. Börn þeirra eru Ró-
bert, f. 5.11. 1973, og Bryndís, f.
17.12. 1979, áður átti hann Sigríði
Lindu, f. 17.12. 1968. 3) Sigfríður, f.
16.5. 1952, gift Birni Inga H.
Christensen, f. 4.3. 1951. Börn
þeirra eru Sigríður Hyldahl, f.
18.9. 1972, Lóa Björg H., f. 28.2.
1976, Andrea Hyldahl, f. 3.9. 1988,
og Helena Hyldahl, f. 3.9. 1988.
Barnabörnin eru 16.
Árið 1936 fluttist Sigríður til
Reykjavíkur og hóf nám í sauma-
skap hjá saumastofu Rebekku í Að-
alstræti. Eftir námið starfaði hún á
saumastofu Álafoss í Þingholts-
stræti. Hún starfaði við saumaskap
með heimilisstörfunum meðan
heilsan leyfði. Sigríður tók þátt í
ýmsum félagsstörfum og var m.a.
formaður Bylgjunnar, félags eigin-
kvenna loftskeytamanna.
Sigríður verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
1922, Jóna Margrét, f.
1924, Halldóra Petr-
ína, f. 1926, d. 1926, og
Ingileif Jónína, f. 1933.
Sigríður var tekin í
fóstur sex ára gömul
hjá Hólmfríði Jóns-
dóttur, f. 1866, d. 1950,
og Sigurvini Berg-
mann Hanssyni, f.
1869, d. 1952, en þau
bjuggu í næsta húsi við
foreldra hennar.
Sigríður giftist 1938
Friðþjófi Ingimar Jó-
hannessyni, fyrrv.
loftskeytamanni á
Gullfossi, f. í Hafnarfirði 22.5.
1913, d. 10.1. 1984. Foreldrar hans
voru Jóhannes Narfason, f. 9.10.
1889, d. 21.5. 1960, og Guðrún
Kristjánsdóttir, f. 17.12. 1889, d.
3.8. 1963. Börn Sigríðar og Frið-
þjófs eru: 1) Jóhannes Ingi, f. 24.1.
1943, kvæntur Rakel Bessadóttur,
Tengdamóðir mín Sigríður Guð-
mundsdóttir er fallin frá, eftir erfið
veikindi síðustu ára.
Hún Sigga var kraftmikil og stór
kona í þeirri merkingu að það var fátt
sem hún var ekki sjálfbjarga með
hvort sem það var að mála, bæta eða
breyta, það vafðist ekkert fyrir
henni. Friðþjófur tengdapabbi var
loftskeytamaður á millilandaskipinu
Gullfoss. Svo það kom í hennar hlut
að sjá um flesta hluti er sneru að
börnunum þrem og heimilinu.
Henni var það kappsmál að hafa
allt tipp topp. Þau áttu sérstaklega
fallegt heimili. Á heimili þeirra var
mikil gestakoma, enda bæði höfðingj-
ar heim að sækja.
Öll handavinna var hennar líf og
yndi, hvort sem það var að sauma út
eða sauma á saumavél.
Hún setti upp marga klukku-
strengi og saumaði mikið af barnaföt-
um.
Sigga og Feddi höfðu gaman af að
ferðast, þau fóru víða erlendis. Þar
kom dugnaður og framtakssemin líka
í ljós, því það hafa sjálfsagt ekki
margar konur keyrt bíla um hrað-
brautir Evrópu á þessum tíma, þegar
vinstri umferð var hér á landi.
Mér er sagt að hún hafi verið góð-
ur bílstjóri, eins og einn orðaði það
einu sinni „hún Sigga er fanta góður
bílstjóri“. En síðustu árin sem hún
keyrði voru farþegar hennar dálítið
þreyttir í hægri fæti.
Feddi og Sigga áttu sælureit, en
það var lítill sumarbústaður sem var í
Sléttuhlíð fyrir ofan Hafnarfjörð.
Yfir sumartímann mátti segja að
Sigga hafi flutt þangað með yngri
börnin.
Þar gróðursetti Sigga mikið af
trjám, blómum og ræktaði grænmeti.
Trén uxu hægt í hrauninu, en blómin
spruttu fram í öllum regnbogans lit-
um, þá varð Sigga mín ánægð þegar
hún horfði yfir blómabekkinn sinn.
Síðan komu barnabörnin og nutu
þess að fara með afa og ömmu í bú-
staðinn.
En á þeim tíma var tengdapabbi
kominn í land, síðustu 10 árin vann
hann hjá Pósti og Síma.
Tengdapabbi lést eftir stutta legu.
Það var Siggu minni mikill missir,
þau höfðu verið svo samrýnd. Hún
seldi íbúðina á Bárugötu og fluttist í
Hrísmóann í Garðabæ, þar sem hún
kom sér upp fallegu heimili.
Síðustu árin dvaldi hún á hjúkrun-
arheimilinu Skógarbæ.
Það var sárt að horfa upp á Siggu
mína sitja auðum höndum og geta
ekkert gert.
Blessuð sé minning hennar.
Rakel Bessadóttir.
Í dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína Sigríði Guðmundsdótt-
ur. Ég kynntist henni aðeins 17 ára
gömul þegar ég og Kristján sonur
hennar fórum að vera saman. Við
fyrstu kynni var hún svolítið hrjúf, en
þegar ég kynntist henni nánar mynd-
aðist mikil vinátta okkar á milli. Sig-
ríður var dugleg og kraftmikil kona
og féll henni aldrei verk úr hendi.
Mér er minnistæð vera okkar um
árabil hjá henni þegar við fjölskyldan
fluttum frá Bolungarvík. Sigríður tók
okkur opnum örmum og bar aldrei
skugga á samskipti okkar. Ekki taldi
hún eftir sér að líta eftir börnunum
okkar meðan á námi og vinnu stóð.
Þegar ég þurfti á aðstoð að halda
varðandi matseld eða saumaskap var
hún alltaf til staðar að hjálpa. Sum-
arbústaðurinn hennar í Sléttuhlíðinni
var henni allt og fórum við margar
ferðir þangað og var henni umhugað
að hafa garðinn sinn allan príddan
blómum. Heilsu hennar hrakaði stöð-
ugt síðastliðin ár. Þá dvaldi hún á
hjúkrunarheimilinu Skógabæ, þar
sem hún lést 8. janúar sl. Kveð ég
tengdamóður mína með söknuði og
megi Guðs englar vaka yfir henni.
Regína Ólafsdóttir.
Við andlát tengdamóður minnar
Sigríðar Guðmundsdóttur, sem lést
laugardaginn 8. janúar sl., kemur
upp í hugann þakklæti fyrir margar
góðar samverustundir á liðnum ár-
um.
Strax var vel tekið á móti ungum
manni sem fór að venja komur sínar á
Bárugötu 36. Hlýhugurinn og gest-
risnin hjá Sigríði og Friðþjófi var slík
að kjarkurinn jókst. Heimsóknirnar
urðu tíðari. Ekki var annað tekið í
mál en að þiggja eitthvert góðgæti;
góða máltíð eða nýbakaða köku. Sig-
ríður var nefnilega mikil búkona, allt
sem við kom matargerð lék í hönd-
unum á henni. Stóra frystikistan
hennar virtist taka endalaust við á
haustmánuðum.
Heimilið að Bárugötu 36 bar vott
um þá fagurkera sem þar bjuggu,
glæsileg húsgögn, fallegir hlutir sem
safnast höfðu í gegnum árin, oft á
ferðalögum þeirra hjóna erlendis.
Handverk húsmóðurinnar fór
heldur ekki framhjá neinum sem þar
kom; dúkar, púðar og strengir, svo
eitthvað sé upp talið. Saumaskapur
var raunar bæði áhugamál hennar og
atvinna. Hún lærði saumaskap hjá
saumakonunni Rebekku og starfaði
síðan á saumastofu Álafoss eftir að
hún flutti til Reykjavíkur sem ung
kona. Þar fékk hún góða reynslu sem
nýttist henni vel alla tíð. Eftir að hafa
stofnað fjölskyldu tók hún að sér
verkefni heima, sem síðan þróaðist út
í vandasamar uppsetningar á út-
saumuðum myndum og strengjum.
Sigríður var mikil fjölskyldumann-
eskja sem hugsaði vel um börn sín og
barnabörn. Jólaboðin voru fastur lið-
ur meðan heilsan leyfði og það þótt
fjölskyldan hefði stækkað óðfluga
síðustu árin. Þá kom sumarbústaður
þeirra hjóna í Sléttuhlíðinni sér oft
vel þegar fjölskyldunni var hóað
saman til skemmtunar. Sléttuhlíðin
var reyndar sælureitur þeirra hjóna
til margra ára þar sem börn þeirra og
kannski ekki síst barnabörn fengu
notið sín í leik úti í frjálsri nátt-
úrunni.
Sigga og Feddi ferðuðust mikið;
fóru í langar ökuferðir um Evrópu og
kynntust fjölda útlendinga, kannski
ekki síst í gegnum starf Friðþjófs
sem loftskeytamanns á Gullfossi.
Mörg þessara kynna entust ævilangt
og með heimsóknum á víxl.
Gamall vinur þeirra hjóna, John
Brøgger, 83 ára, frá Kaupmanna-
höfn, kom í heimsókn til Íslands fyrir
rúmu ári og heimsótti þá Siggu og
okkur fjölskylduna.
Gaman var að ferðast með Siggu til
útlanda enda veraldarvön og glæsi-
leg kona. Nokkrum árum eftir að
Friðþjófur féll frá langaði Sigríði að
fara og heimsækja vinafólk þeirra
hjóna í Hannover, þar sem Sigfríður
hafði líka búið í 6 mánuði sem ung
stúlka. Gaman var að upplifa þær
hlýju móttökur sem Sigga fékk og
reyndar öll fjölskyldan. Áttum við
þarna nokkra yndislega daga sem
gleymast seint.
Eftir að Sigríður seldi á Bárugöt-
unni flutti hún að Hrísmóum 2 í
Garðabæ þar sem hún bjó síðustu ár-
in. Börn hennar, Jóhannes Ingi,
Kristján og Sigfríður bjuggu þar
stutt frá og því mikill samgangur
þeirra á milli.
Síðustu árin tók hún mikinn þátt í
félagsstarfi aldraðra í Garðabæ; hélt
t.d. upp á 75 ára afmæli sitt í þeirra
hópi en þá voru þau á ferðalagi í Lúx-
emborg.
Elsku Sigríður, að lokum kveð ég
þig með virðingu og söknuði. Takk
fyrir alla umhyggjusemina og hjálp-
ina. Takk fyrir allt.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Björn Christensen.
Elsku amma, nú ertu farin til afa.
Mig langar bara til að þakka þér
fyrir samverustundirnar sem við átt-
um. Þær voru fáar en góðar. Minn-
ingin um Bárugötu og sumarbústað-
inn þinn Sléttuhlíð er mér efst í huga.
Þar átti ég góðar stundir með ykkur
afa.
Hver dagur er dýrmæt gjöf
sem Drottinn veitir þér.
Þá gjöfina dýru geymdu í sál
hún guðlegt flytur mál.
Hver dagur er sérstök sýn,
send af Guði til þín –
að líta til krossins, krjúpa hann við
þar kærleikann öðlast og frið.
Að kvöldi þú stendur á strönd
og starir um ódáins hvel
í fögnuði skynjar fjarlægan geim
ó, faðir, – leið mig heim.
(Aðalbjörg Magnúsdóttir.)
Elsku pabbi, Ingi, Sigfríður og
fjölskyldur ykkar, megi almættið
veita ykkur styrk í sorginni.
Þín sonardóttir
Sigríður Linda Kristjánsdóttir.
Elsku amma mín.
Það eru ótal minningar sem rifjast
upp þegar ég sit hérna og hugsa um
liðnar stundir. Samt er svo skrýtið
hvað það er erfitt að koma þeim á
blað. Þær voru margar yndislegu
stundirnar sem við áttum saman, al-
veg frá því að ég var bara lítil stelpu-
hnáta. Alltaf gat maður fengið að
koma og vera hjá þér og afa á Báru-
götunni ef mamma var að vinna eða
þurfti að fara eitthvað, og alltaf var
jafn gott að koma til ykkar. Eitt af
því sem maður gat alltaf gengið að
sem vísu á Bárugötunni var góði mat-
urinn þinn og svarti brjóstsykurinn í
krúsinni í herberginu frammi á
gangi. Reyndar man ég nú eftir að í
eitt skipti var ég ekki alveg sátt við
hvað var í matinn, en þá voru svið. Ég
sagði við þig að mér væri svo illt í
maganum að ég gæti bara ekki borð-
að. En svo fékk ég að hringja í
mömmu og mamma útskýrði fyrir
þér að ég væri ekki vön að borða svið
og þá fékk ég brauð og jógúrt eða
júgott eins og þú sagðir gjarnan. Ég
man svo vel eftir litla herberginu á
Bárugötunni sem þú notaðir fyrir
saumaherbergi. Þar dundaðir þú þér
við að setja upp strengi fyrir Erlu.
Þegar þeir voru tilbúnir fórum við
saman í bíltúr til að skila þeim og allt-
af var þetta svo vandað hjá þér. Vel
pakkað inn í plast en stundum bréf og
það mátti alls ekki koma við þá.
Stundum var ég inni í herbergi þegar
þú varst að vinna og var þá að hjálpa
þér að tína upp títiprjóna sem duttu á
gólfið og ekki voru þeir nú fáir. Ég
skil nú bara ekki af hverju maður
fékk aldrei títiprjón í fótinn þegar
maður var að skoppast þarna í kring-
um þig. Þegar ég var orðin aðeins
eldri fór ég að koma sjálf í strætó frá
búðinni hans pabba. Mamma hringdi
í þig þegar ég var farin af stað og þú
tókst á móti mér á stoppistöðinni.
Þarna var ég sko ánægð með mig að
fá að fara ein í strætó til ömmu. Þær
voru nú ekki ófáar ferðirnar sem við
röltum okkur niður í bæ að gefa önd-
unum brauð og meira að segja í eitt
skiptið var tekin mynd af okkur og
við komum á forsíðu Morgunblaðs-
ins. Það hafa nú ekki allir afrekað
það, en það tókst okkur, amma mín.
Tíminn leið og margt breyttist. Afi
varð veikur og lést svo 10. janúar
1984, en þá var ég bara 8 ára gömul.
Þú fluttir svo í Hrísmóana í Garða-
bænum nokkru seinna. Þá var ég
komin í Garðaskóla og þau voru ófá
skiptin sem ég labbaði til þín þegar
það var eyða í skólanum eða þá að ég
kom við á leiðinni heim. Æ, það var
alltaf svo gott að koma til þín og vera
hjá þér í rólegheitum. Og ekki mátti
maður fara svangur frá þér því þú
sást alltaf til þess að ég fengi mér nú
eitthvað gott í gogginn. Stundum
varstu búin að elda heilu máltíðina
áður en ég vissi af og aldrei var það
nein fyrirhöfn af þinni hálfu. Alltaf
vildir þú gera allt sem þú gast til að
láta þínum líða sem allra, allra best.
Það var svo gaman á síðasta sjó-
mannadegi en þá var ég svo heppin
að hitta fullt af fólki sem þekktu þig
og afa. Þetta voru gamlir félagar
ykkar af Gullfossi. Þær voru ekki ófá-
ar sögurnar sem voru sagðar og mik-
ið var hlegið. Fyrir mér voru þetta
dýrmætar sögur sem ég gleymi seint.
Það var líka svo gaman að heyra hvað
fólkinu þótti vænt um ykkur og þessa
frábæru tíma sem það fékk að eyða
með þér og afa. Þær eru ótal margar
góðu minningarnar sem ég á um
samverustundirnar okkar og skrýtið
að hugsa til þess að þær verða ekki
fleiri. Ég veit mæta vel að þú hefur
átt yndislega ævi með afa og þráðir
að fá að fara til hans. En alltaf þarf
maður að vera eigingjarn og ég vildi
að við gætum haft þig lengur hjá okk-
ur. En ég veit núna að þér líður vel,
elsku amma mín. Ég veit líka að þú
átt eftir að vera hjá okkur um
ókomna framtíð. Ég vildi að litla
stjarnan, sem við bíðum eftir að komi
til okkar fljótlega, hefði verið komin
og fengið að hitta þig. En ég veit líka
að þú munt vera hjá okkur þegar hún
kemur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Hvíl þú í friði, elsku amma mín.
Þín
Lóa.
Elskuleg amma mín er fallin frá.
Það mun eflaust taka nokkurn tíma
að átta sig á að hún er ekki lengur á
meðal okkar. Margar fallegar minn-
ingar um hana hafa streymt um huga
minn síðustu daga. Meðal þeirra eru
yndislegir sumardagar í bústaðnum í
Sléttuhlíðinni, saumaherbergi ömmu
á Bárugötunni og tíðir göngutúrar
um Vesturbæinn og Tjörnina. Ég var
þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa
reglulegar samvistir með ömmu og
afa á Bárugötu og var aðeins nokk-
urra mánaða þegar ég kom til þeirra
fyrst reglulega í pössun.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu tengjast saumaherbergi henn-
ar. Hún var mikil saumakona og
sinnti vinnu sinni eftir bestu getu þó
ég væri á tímabili nánast daglegur
gestur á heimilinu. Lítil stelpa fékk
þá koll til að standa á svo hún næði
upp fyrir vinnuborðið og gat þá fylgst
með handverkinu sem lék í höndum
hennar.
Það var sjaldan sem ömmu féll
verk úr hendi. Þegar voraði var hald-
ið upp í bústaðinn í Sléttuhlíðinni, þar
þurfti að setja niður kartöflur og
grænmeti, halda við beðum og húsi
og slá flötina reglulega. Oft reyndum
við krakkarnir að hjálpa til en yfir-
leitt heillaði hraunið meira með
drullukökubakstri og hellaskoðun. Á
kvöldin þurfti svo að kynda bústað-
inn upp með kolum sem alltaf þótti
spennandi athöfn.
Þessi mikla samvera með ömmu
tengdi okkur sterkum böndum. Okk-
ur þótti gott að hlæja saman og hún
átti það til að skríkja eins og smá-
stelpa þó hún væri komin á gamals
aldur ef henni þótti eitthvað sérstak-
lega fyndið. Og oft þurftum við að-
eins að horfast í augu til að segja
hversu vænt okkur þótti um hvor
aðra.
Það fylgdi því alltaf góð tilfinning
að heimsækja ömmu á heimili henn-
ar. Hún gaf sér ávallt tíma í kaffi og
spjall og það var gott að upplifa þá ró
sem einkenndi hana.
SIGRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík, s: 587 1960, www.mosaik.is
MOSAIK
af legsteinum
gegn staðgreiðslu
í janúar og febrúar
Sendum myndalista
15% afsláttur
Minningarkort
Minningar- og
styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l.
Þ
ó
rh
.
1
2
7
0
.9
7