Morgunblaðið - 17.01.2005, Síða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. JANÚAR 2005 27
MINNINGAR
✝ Sigríður Sigurð-ardóttir fæddist í
Görðum við Skerja-
fjörð 2. ágúst 1922.
Hún andaðist á gjör-
gæsludeild LSH við
Hringbraut 6. jan-
úar. Foreldrar henn-
ar voru hjónin í
Görðum við Ægisíðu,
þau Guðrún Péturs-
dóttir frá Hrólfsskála
á Seltjarnarnesi, f.
18. mars 1878, d. 25.
maí 1962, og Sigurð-
ur Jónsson útvegs-
bóndi fæddur í Skild-
inganesi við Skerjafjörð 11. mars
1865, d. 15. september 1956. Sig-
ríður var yngst ellefu systkina.
Systkini Sigríðar eru: 1) Pétur, f.
1902, d. 1904. 2) Jón skipstjóri, f.
1906, d. 1995. 3) Pétur sjómaður,
f. 1907, d. 1991. 4) Ólöf Kristín, f.
1908, d. 2002. 5) Ásta hjúkrunar-
kona, f. 1910, d. 1971. 6) Ólafur
sjómaður, f. 1912, d. 1943. 7) Guð-
ríður kaupkona, f. 1913, d. 1980.
8) Hjálmar bílaviðgerðamaður, f.
1914, d. 1999. 9) Guðrún húsmóð-
ir, f. 1916. 10) Vilhelm stýrimað-
ur, f. 1918. Hálfbróðir Erlendur
skipstjóri, f. 1894, d. 1975, sem
Sigurður faðir hennar átti með
fyrri konu sinni Ólöfu Kristínu
Guðmundsdóttur sem lést 1901.
Sigríður giftist 1961 Sigurði
Erlendssyni, f. 1909, d. 1991. Þau
slitu samvistir. Hún eignaðist tvö
börn, þau Ólaf Rún-
ar Jónsson og Ólöfu
Kristínu Sigurðar-
dóttur. Ólafur Rún-
ar, f. 1947, er kvænt-
ur Steinunni Maríu
Valdimarsdóttur, f.
1948. Börn þeirra
eru Dóra Ragnheið-
ur, f. 1967, Sigríður,
f. 1970, Ólafur Már,
f. 1972, og Kolbrún
Hrund, f. 1975. Fyrir
átti Ólafur dótturina
Ingibjörgu, f. 1967.
Ólöf Kristín, f. 1961,
er gift Sigurþóri Al-
bert Heimissyni, f. 1962. Börn
þeirra eru Sigríður Regína, f.
1989, og Ólafur Gísli, f. 1999. Sig-
ríður á átta barnabarnabörn.
Sigríður ólst upp og bjó við
Ægisíðuna í vesturbæ Reykjavík-
ur alla ævi. Hún lauk barnaskóla-
prófi, stundaði síðan nám við Hús-
mæðraskólann í Reykjavík og
vann við verslunarrekstur og af-
greiðslustörf um árabil. Hún átti
og rak m.a. verslunina Chic á
Vesturgötu 2. Hún hafði síðan, til
margra ára, umsjón með mötu-
neyti Hafrannsóknastofnunar. Þá
er ótalið ötult starf í sóknarnefnd
og kvenfélagi Neskirkju, þar sem
hún meðal annars sá um kaffi-
stofu safnaðarheimilisins.
Útför Sigríðar fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína, Sigríði Sigurðar-
dóttur. Hún ólst upp í stórum systk-
inahóp í Görðum við Ægisíðu, við sjó-
inn fæddist hún og á þessum slóðum
bjó hún æ síðan. Ég kynntist Siggu
um miðjan sjöunda áratuginn og í
nærri 40 ár höfum við verið samferða
í gegnum lífið. Þegar við kynntumst
tók hún mér af mikilli hlýju og vin-
skap og á þann vinskap bar aldrei
skugga síðan. Enn nánara varð sam-
band okkar þegar við Óli giftum okk-
ur því þá fluttum við í húsið sem þær
systur Sigga og Lóa höfðu reist sér á
Ægisíðu 52. Það að ráðast í að byggja
fjögurra hæða hús árið 1954 lýsir
þeim systrum vel, því þó þær ynnu úti
fullan vinnudag þá stóðu þær í því um
kvöld og helgar að skafa timbur, ein-
angra veggi og bera hleðslugrjót upp
á hæðir og með harðfylgi og bjartsýni
tókst þeim að koma upp þessu reisu-
lega húsi, sem svo sannarlega var tal-
ið stórhýsi á þessum tímum. Þangað
fluttu þær Lóa og Sigga ásamt Óla
árið 1957 og þarna bjuggu þær systur
æ síðan. Þarna bjó síðan stórfjölskyld-
an, Lóa systir Siggu niðri, við á mið-
hæðinni og Sigga amma, Siggi afi og
Lóa systir Óla á efstu hæðinni. Þarna
slitu börnin okkar Óla barnsskónum
og það var ekki lítils virði fyrir þau að
geta hlaupið upp á næstu hæð, í faðm
ömmu, þegar þeim hentaði.
Stuttu eftir að við Óli fluttum með
börnin í Breiðholtið, fluttu þær systur
saman í íbúð Lóu, þar áttu þær sín
hvora stofuna, ömmustofa hlaðin út-
saumi, púðum og stólum og Lóu stofa
full af málverkum sem hún málaði í
frítíma sínum. Þarna bjuggu þær
saman í tæp 20 ár, eða þar til Lóa fór á
elliheimili árið 2000, þá rúmlega ní-
ræð. Þær áttu til að þrasa og þrefa
eins og gömul hjón, enda mjög ólíkir
persónuleikar, en þó var við brugðið
hvað þær báru mikla umhyggju hvor
fyrir annarri.
Sigga varð snemma virk í starfi
með kvenfélagi Neskirkju, þau störf
undu upp á sig eftir því sem árin liðu,
hún var lengi gjaldkeri kvenfélagsins,
sat í safnaðarstjórn kirkjunnar svo ár-
um skipti og starfaði í mörg ár með
öldruðum í sókninni, sá um kaffi og
með því á laugardögum og helgaði
safnaðarstarfinu mestan sinn tíma hin
síðari ár.
Sigga var ákveðin kona og hún fór
aldrei með veggjum.Hún kom til dyr-
anna eins og hún var klædd og var
óhrædd við að segja skoðanir sínar á
mönnum og málefnum. Oft urðu fjör-
ugar umræður þegar safnast var
saman, sérstaklega þegar landsmálin
bar á góma, því Sigga hafði mjög
ákveðnar stjórnmálaskoðanir og var
mikil sjálfstæðiskona alla tíð. En
framar öllu öðru bar hún hag fjöl-
skyldu sinnar fyrir brjósti og börnin
okkar áttu svo sannarlega hauk í
horni þar sem amma Sigga var.
Sigga var vesturbæingur í húð og
hár. Hún fæddist, ólst upp og bjó alla
tíð á sömu þúfunni og það hvarflaði
aldrei að henni að flytjast úr sínu
hverfi. Það er því vel við hæfi að henn-
ar legstaður verður í Hólavallakirkju-
garði við Suðurgötu.
Nú að ferðalokum er okkur ofar-
lega í hug stundin sem við áttum með
henni á jóladagskvöld. Þá kom öll fjöl-
skyldan saman á Ægisíðunni og við
áttum saman ógleymanlega stund.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
minnist hennar með þakklæti fyrir
elsku hennar í minn garð öll árin okk-
ar saman.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
St. María
Valdimarsdóttir.
Ólíkt því sem margir halda þá er
nú ekki alltaf logn við Ægisíðuna. Það
var heldur engin lognmolla í kringum
frú Sigríði. Hún var ósjaldan með
storminn í fangið en stóð af sér veðr-
ið. Það átti líka til að fjúka í hana en
það rauk yfirleitt úr henni jafnskjótt.
Tengdamamma var ákaflega föst
fyrir en að sama skapi réttsýn og
heiðarleg. Hún hafði gaman af
skemmtunum, dansi og leikhúsi og
unni sinni kirkju. Ég er þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast Siggu
og veit að hennar verður sárt saknað,
ekki sýst af ömmu- og langömmu-
börnum sem heimsóttu hana og nutu
samvista við hana á heimili hennar
við Ægisíðuna. Þar vildi hún vera og
var staðráðin í að búa þar eins lengi
og kostur var. Með góðri hjálp fékk
hún sínu framgengt. Ég vil nota tæki-
færið og þakka þeim sem sinntu
Siggu í heimilishjálp og heimahjúkr-
un og læknum og hjúkrunarfólki
Gjörgæsludeildar.
Það var kaldur vetrardagur
þegar ég kvaddi þig
grár himinn
eins og gamall húsgafl
í vesturbænum.
(Matthías Johannessen.)
Sigurþór Albert Heimisson.
Það er erfitt að hugsa til þess að
amma er ekki lengur í húsinu sínu á
Ægisíðunni. Amma var mikill áhrifa-
valdur í lífi okkar. Hún bjó í risinu og
við kölluðum hana því oftast ömmu
uppi, líka eftir að við fluttum í annan
bæjarhluta. Ófá kvöldin sátum við við
eldhúsborðið hennar og spiluðum
manna eða marías og borðuðum
hrökkbrauð með osti.
Hún var fagurkeri, vildi alltaf vera
fín og vel tilhöfð og heimili hennar
endurspeglaði það. Hún vildi hafa
hlutina vandaða og góða og kenndi
okkur að fara vel með eigur okkar og
bera virðingu fyrir öðrum. Hún gat
látið allt eftir okkur og oft borðuðum
við hjá henni ef okkur leist betur á
matinn þar en niðri hjá okkur.
Pönnukökurnar hennar og marengs-
tertan voru líka ómissandi í öllum af-
mælum. Svo breytist lífið, fjölskyldan
á neðri hæðinni þurfti meira pláss og
flutti af Ægisíðunni og upp í Breið-
holt. Það fannst ömmu ofboðslega
langt í burtu, en hún sagði gjarnan að
við værum flutt upp í fjöllin. Við
eyddum samt miklum tíma á æsku-
slóðunum og gistum oft hjá ömmu
sem dekraði við okkur. Þannig tókum
við áfram þátt í hennar daglega lífi.
Amma var mjög félagslynd kona og
allar stundir með fjölskyldu og vinum
voru henni mjög mikilvægar.
Heilsu ömmu hrakaði ört síðastlið-
ið ár, en með góðri hjálp ættingja og
heimahjúkrunar gat hún verið heima
fram á síðasta dag eins og hún óskaði
sér.
Elsku amma, við eigum öll eftir að
sakna þín svo mikið. Við viljum þakka
þér samfylgdina og allt það góða sem
þú skilur eftir þig í okkur, þú varst og
verður áfram hluti af því sem við er-
um og verðum.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Dóra Ragnheiður, Sigríður,
Ólafur Már og Kolbrún
Hrund Ólafsbörn.
Fyrir hönd sóknarnefndar Nes-
kirkju, safnaðar, starfsfólks og
presta minnist ég Sigríðar Sigurðar-
dóttur af djúpri virðingu og þökk fyr-
ir hennar trúfesti við söfnuð sinn,
fórnfúst starf í áratugi, hressilegt
viðmót og ærleg samskipti.
Guð blessi minningu Sigríðar og
varðveiti ástvini hennar um ókomna
tíð.
Sr. Örn Bárður Jónsson,
sóknarprestur.
Kveðja frá Ellimálaráði
Reykjavíkurprófastsdæma
Þegar góður vinur fellur frá er
margs að minnast og margt að þakka.
Sigríður var frá upphafi ein af
sterku stoðunum í kirkjustarfi aldr-
aðra í Reykjavíkurprófastsdæmum,
en reglulegt kirkjustarf fyrir eldri
borgara hófst í Neskirkju sem var
hennar sóknarkirkja. Hún var ákveð-
in í skoðunum og samskiptum við
aðra og var ávallt fús að gefa góð ráð
þegar leitað var til hennar.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Um leið og við kveðjum Sigríði og
þökkum gott og farsælt samstarf
biðjum við Guð að blessa minningu
hennar og vottum fjölskyldu hennar
dýpstu samúð.
Hún var stórveldi hún Sigríður
Sigurðardóttir. Þar sem hún fór urðu
tíðindi. Þar sem hún var ríkti gleði.
Þegar Sigríður vann eitthvað verk
var til þess vandað og vel að verki
staðið. Neskirkja naut hennar og
starfa hennar í marga áratugi. Sigríð-
ur var helsti máttarstólpi kvenfélags
kirkjunnar og lagði á sig ómælda
vinnu í þágu kirkjunnar, við að þjóna
bæði ungum og gömlum, auka búnað
kirkjunnar og fegra hana.
Sigríður var skemmtileg kona,
hreinskiptin og skýrmælt. Krakkarn-
ir í hverfinu þekktu hana og vissu um
kraft hennar. Hún lagði samstarfs-
fólki sínu gott til. Alltaf mátti treysta
að hún vildi efla þroska okkar prest-
anna! Þegar hún var búin að brýna
okkur hló hún. Mér er það þakkarefni
að hafa fengið að vinna með Sigríði í
áratugi. Samvinna okkar hófst er ég
var unglingur og hún hélt í fjölda
þráða í kirkjustarfinu. Síðan unnum
við hlið við hlið að fundum og sam-
verum eldri borgara.
Þó aldur og minnkað þrek hægði
lítillega á Sigríði var hugur hennar
óbugaður og óbrenglaður til hinsta
dags. Það var undursamlegt að fylgj-
ast með henni þegar hún gekk fram á
vígsludegi safnaðarheimilis 12. sept-
ember síðastliðinn og f.h. kvenfélags-
ins afhenti sóknarnefnd eina milljón
króna til listaverkakaupa! Það geisl-
aði af henni þegar hún kom í hinsta
sinn í Neskirkju. Þá gladdist hún yfir
kaffihúsinu og ekki dugði annað en að
dúka borð þegar Sigríður kom.
Þökk sé Sigríði Sigurðardóttur í
Görðum, sem notaði mátt sinn og
vald til að efla starf Neskirkju og
gera líf okkar hinna skemmtilegra.
Guð geymi ástvini hennar og vanda-
menn.
Sigurður Árni Þórðarson,
Neskirkjuprestur.
Sigríður vinkona mín Sigurðar-
dóttir, frá Görðum við Ægisíðu, hefur
kvatt þessa jarðvist. Ég ætla mér
ekki að skrifa einhverja langloku um
þessa vinkonu og samverkakonu síð-
astliðin rúmlega fimmtíu ár, enda líka
ekki í hennar anda að vilja tíunda
eitthvað um sitt lífshlaup. Samt sækir
það að mér að kveðja hana með
nokkrum orðum.
Kynni okkar Siggu í Görðum hóf-
ust er ég fluttist að Þormóðsstöðum
og hóf þar búskap með eiginmanni
mínum, Friðriki Kristensen, en Sigga
var mjög náin vinkona mágkvenna
minna og líkaði mér strax vel við
þessa hressu, ákveðnu og hreinskiptu
konu. Samgangur var milli heimila
okkar alla tíð og góður vinskapur.
Sigríður bar alla tíð hag og heill
kirkju sinnar, Neskirkju, fyrir brjósti
og störfuðum við þar saman í mörg
ár. Í huga og hjarta myndast mikið
tómarúm við fráfall góðrar vinkonu. Í
huga mínum hafa hvað eftir annað
komið hendingar úr uppáhaldssöng-
lagi Siggu, sem hún söng oft á góðri
stundu:
Ég elska hafið æst er stormur hvín.
Einhvern veginn fannst mér þess-
ar línur passa vel við hana, það var
aldrei nein lognmolla í kringum hana
og þannig vildi hún hafa það.
Blessi hana sá sem öllu ræður og
stýrir og greiði götu hennar um eilíft
ríki sitt.
Ingunn K.
Kristensen.
Að eignast vinkonu þegar maður er
kominn yfir miðjan aldur gerist ekki á
hverjum degi.
Sigríði eignaðist ég sem hollvin fyr-
ir þremur árum. Við Valgeir fluttum
með börn okkar inn í uppvaxtarreit
hennar og sköpunarverk á Ægisíðu
52. Fundum okkar bar fyrst saman
aftan við húsið þar sem hún stóð með
garðverkfærin og tók til hendinni í
trjábeði sem hún hafði sjálf stofnað til
50 árum áður. Það var enginn vafi í
mínum huga að að formóðurinni
skyldi ég fara með gát, því inn í húsið
langaði mig til að flytja með fjölskyldu
mína. Gátin var ekki ástæðulaus því
frú Sigríður eins og ég kalla hana,
hvort sem í hennar nærveru eða fjar-
veru, skóf ekki af hlutunum og lagði
þau spil á borðið sem þurfti. Það var
viðmælandans að taka afleiðingunum.
Hún gerði strax grein fyrir því að
fólki skipti hún í tvennt; þá sem
treystandi væri og þá sem ekki væri
hægt að treysta. Sönnunarbyrðin var
mín og á þessum tíma hafði ég brotið
ýmsar brýr og átti því í örlitlum
vanda.
En traust hefur á sér margar
myndir og af heiðarleika og hlýju
spratt traustið sem myndaðist okkar á
milli og gerði vináttu okkar að tilfinn-
ingu sem ég mun varðveita líf mitt á
enda.
Ekki dró það úr ánægju okkar
hvorrar með aðra þegar í ljós kom að
langafi minn Ellert Schram skipstjóri
og faðir frú Sigríðar höfðu verið miklir
mátar. Hún minntist glöggt heim-
sókna langafa míns í Garða, sér í lagi
þegar hann kom á hverju ári alltaf
degi eftir afmæli föður hennar til að
fagna með honum tímamótunum í
næði og nánd.
Sigríður var sterkur persónuleiki
sem ég tengi þétt við uppruna hennar
og uppvöxt í landi foreldra hennar,
Görðum við Ægisíðu. Persónuleiki
hennar endurómaði á svo skýran og
eftirtektarverðan hátt hafið og til-
brigði þess. Festu, kraft, dugnað og
hugvit greindi ég í söguþræði flestra
frásagna hennar úr þátíð og nútíð.
Einhvern veginn skynjaði ég þann
tíma sem við deildum saman að Sig-
ríður væri að fara í gegnum ferli upp-
gjörs, þar sem þrá hennar og trú á
mátt mannkærleikans réð úrslitum
um framtíðarmöguleika komandi kyn-
slóða. Þannig finnst mér að þessi síð-
ustu ár hennar hafi dregið dám af
hljóðlátum bylgjum hafsins þar sem
láréttir geislar sólar varpa myndum
sínum á þátíð og framtíð.
Af hispursleysi frú Sigríðar, sem ég
kunni að meta, stafaði stálpuðum
börnum okkar aftur á móti nokkur
ógn um tíma. Skilaboð eldri kynslóða
til barna eru umbúðalausari en uppal-
enda dagsins í dag. Hvað ber að virða
og hvað ber að gera og ekki gera er
sagt af festu þannig að brot á þeim
lögmálum framkallar innri ógnvald. Í
fyrstu geta slík skilaboð reynst óþægi-
leg, en þegar til langs tíma er litið
veita þau öryggi og leiða af sér skýr
mörk, aga og traust.
Garðurinn hennar frú Sigríðar var
kærkominn vettvangur til að kynna
ungviðið fyrir slíkum umbúðalausum
skilaboðum og þar með siðum og venj-
um landeigandans.
Vatnsböðin í úðabunum garðslöng-
unnar og ískur og ýlfur í hlaupandi
börnum hring eftir hring ógnaði ekki
frú Sigríði, en allt hafði sinn tíma. Hún
gat setið á svölunum á sólríkum degi
og fylgst með ærslunum hvort sem
hún var ein eða með vinkonum sínum
og ef ég hafði orð á því við þau eða
hana að þetta væri nú einum of svar-
aði hún um hæl: „O ætli þetta sé þeim
of gott, börn þurfa að leika sér.“
Það sama gilti um snjóhúsin en til
þeirra byggingarframkvæmda var
safnað liði víða að úr Vesturbænum.
Stærsta snjóhúsið var einmitt byggt
þessi jól í miðjum skrúðgarði frú Sig-
ríðar.
Með jöfnu millibili tjáði hún mér
hve börnin mín væru yndisleg og
kurteis um leið og hún gat um ólíka
persónugerð þeirra. Hún náði að
greina að hina manneskjulegu þræði
mannfólksins af stöku innsæi og
mannkærleika sem hún flíkaði annars
ekki á yfirborðinu í dagsins önn.
Það var blæbrigðamunur á inni-
haldi umræðna, þegar Valgeir bóndi
minn heimsótti frú Sigríði á neðri
hæðina. Menning og pólitík og at-
vinnulífssaga sem endurkastaði sam-
félagsvitund hennar voru skeggrædd-
ar og skoðaðar. Sjóndeildarhringur-
inn var víður og skoðanir afdráttar-
lausar.
Svipmyndirnar eru margar frá
sambúðinni á Ægisíðu. Hver og ein
gefandi og þær leggja sannarlega já-
kvæða orku á lóð vogarskálar okkar
og barnanna sem fengu að kynnast
frú Sigríði, virða hana og elska. Við
Valgeir kveðjum frú Sigríði í Guðs
friði.
Ásta Kristrún
Ragnarsdóttir.
SIGRÍÐUR
SIGURÐARDÓTTIR