Morgunblaðið - 19.01.2005, Side 26

26 MIÐVIKUDAGUR 19. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Elínborg Sigurð-ardóttir fæddist
á Ísafirði 19. júní
1923. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi föstudag-
inn 7. janúar síðast-
liðinn 81 árs að
aldri. Foreldrar
hennar voru Sigurð-
ur Ásgeirsson hús-
gagnasmiður, f. á
Galtahrygg í Reykja-
fjarðarhreppi í N-
Ísafjarðarsýslu 30
ágúst 1892, d. 2.
sept. 1967, og Jóna
G. Ísaksdóttir húsfreyja, f. í
Tungu í Dalsmynni í Nauteyrar-
hreppi í N-Ísafjarðarsýslu 2. júlí
1894, d. 10. janúar 1968. Elínborg
átti fjögur systkini, sem öll voru
fædd á Ísafirði, en þau voru: Guð-
rún R., f. 15. ágúst 1921, d. 4.
apríl 1996, Ásgeir, f. 16. nóv.
1924, d. 11. nóv. 1970, Einar Ingi,
f. 22. ágúst 1926 og Ísak Jón, f.
11. janúar 1928.
Hinn 19. maí 1944 giftist El-
ínborg Friðrik Ott-
óssyni vélstjóra, f. í
Holti í Bolungarvík
20. okt. 1921, en
hann lést á heimili
þeirra á Seljarnar-
nesi, 6. nóv. 1995, 74
ára að aldri. Dóttir
þeirra var Hjörný, f.
2. ágúst 1944, d. 21.
febr. 1989, hún gift-
ist 25. nóvember
1961 Jóni Hilmari
Björnssyni vélstjóra,
hitaveitustjóra á
Seltjarnarnesi.
Elínborg var hús-
freyja á Ísafirði og í Reykjavík.
Hún vann ýmis störf á Ísafirði og
hlaut þar að mestu menntun sína
í barnaskóla og kvöldskóla sem
var framhald barnaskólans. Hún
vann ýmis störf með heimilis-
störfunum og var aðstoðarmaður
í prentun hjá Hagprenti 1965 til
starfsloka 1993.
Útför Elínborgar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Nú er hnigin í valinn Elínborg Sig-
urðardóttir, systir mín og mágkona,
góðvinur til margra ára. Hún var oft
kölluð af nánum Ella eða Ellabogga
en hún hét eftir föðurömmu sinni El-
ínborgu Benediktsdóttur. Hún var
ljósmóðir, merk kona og dugnaðar-
forkur.
Ella var yfirleitt glaðlynd og góð.
Hún var sérstakur persónuleiki,
hvort tveggja í senn nokkuð dómhörð
en ljúf og hlý í reynd. Ella var góður
vinur og fórnfús – oft með afbrigðum.
Hún var vinmörg og reyndist mörg-
um samferðamönnum vel. Góðvinur
hennar, Eyjólfur Sigurðsson, fv.
heimsforseti Kiwanis-hreyfingarinn-
ar, stofnaði Hagprent 2. okt. 1963, en
Elínborg byrjaði hjá honum og starf-
aði þar áfram eftir að Finnbjörn
Hjartarson keypti Hagprent.
Ella hafði sérstakt yndi af að veita
vinafólki sínu mat og drykk og var
jafnan hrókur alls fagnaðar á slíkum
stundum. Allt var svo gott sem hún
bjó til og bar fram af snilld sinni, hún
var smekkvís manneskja.
Ella var sjálf söngelsk og hafði
yndi af söng og ýmsum listviðburð-
um, las mikið og var vel heima í því
sem var að gerast í þjóðmálum.
Eitt var það sem einkenndi Ellu,
en það var góðvild hennar gagnvart
öllum sem minna máttu sín. Hún var
ávallt reiðubúin að leggja sitt til í
hjálparsjóði, s.s. Rauða krossinn,
Hjálparstofnun kirkjunnar og fleira.
Þá má ekki gleyma litlu jólunum
hennar Ellu – en til margra ára bauð
hún systkinabörnum sínum og fleir-
um til laufabrauðsskurðar og föndurs
fyrsta sunnudag í desember. Síðan
var boðið upp á hangikjötslæri og til-
heyrandi meðlæti.
Þetta voru skemmtilegar stundir
sem ber að þakka fyrir og varðveita.
Nú hefur skammdegið náð hámarki
sínu í þetta sinn, dagar eru farnir að
lengjast og sól að hækka á lofti. Smá-
fuglarnir á Nesinu flögra fyrir utan
Unnarbraut 4. Ella gaf smáfuglunum
ávallt eitthvað út á lóðina og það var
ekkert smátt sem þeir fengu, jafnan
allt vel smurt með íslensku smjöri,
eins og hún orðaði það.
Jæja, Ella, nú ertu horfin á fund
vina þinna hinum megin, á grænum
grundum Guðs þar sem allir fá hvíld-
ina sælu. Senn munt þú hljóta þakkir
fyrir allt hið góða sem þú gjörðir sam-
ferðafólki þínu.
Við hjónin þökkum þér allar góðu
stundirnar sem við áttum saman og
sendum þér þessa bæn Gísla frá Upp-
sölum, hins sérstæða Vestfirðings:
Þegar raunir þjaka mig,
þróttur andans dvínar,
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni.
Láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
Guð blessi þig, Ella.
Einar Ingi Sigurðsson og
Katrín Sigurjónsdóttir.
Nú er hún elsku Ella mín dáin. Í
mínum huga átti hún að verða eilíf,
hugsaði aldrei þá hugsun til enda að
hafa hana ekki til staðar. En kallið
kom og hún fór með reisn.
Mér þótti afar vænt um hana
frænku mína og var hún stór hluti af
minni tilveru, alveg frá því ég var lítil
stúlka og fram á síðasta dag. Hún var
mér bæði sem amma og vinkona, sem
tók virkan þátt í mínu lífi og ég á eftir
að sakna hennar sárt.
Oft fórum við í bíó, þá aðallega á ís-
lenskar myndir, af þeim mátti hún
ekki missa. Einnig fórum við í leik-
hús, á ýmsar sýningar og á kaffihús.
Ellu fannst gaman að fara út að borða
í hádeginu, vildi þá að við klæddum
okkur upp og gerðum okkur daga-
mun.
Tvær ferðir okkar saman standa
upp úr í endurminningunni. Árið 1998
fórum við saman til Kulusuk á Græn-
landi og vorum þar í fjóra daga. Þar
var ýmislegt gert, fórum í bátasigl-
ingu og sigldum inn á milli ísjakanna,
gengum um þorpið og fylgdumst með
innfæddum verka selskinn og skera
út túpilakka. Þetta fannst henni mjög
áhugavert og var hrifin af grænlensk-
um mat, fékk stundum sent hingað
heim hvalkjöt og spik. Eitt sinn fékk
hún ísbjarnarkjöt sem henni fannst
gífurlega spennandi að matbúa.
Hin ferðin okkar var þegar Ella
stóð á áttræðu. Ekki mátti minnast á
að halda henni veislu né hjálpa henni
við að halda eina slíka en hún féllst á
að fara eitthvað út úr bænum. Ferð
og gisting um Snæfellsnesið varð fyr-
ir valinu, nesið var henni hjartfólgið
vegna þess að hún og Frissi höfðu svo
oft ferðast þar um fyrr á árum. Kom-
um víða við á nesinu og fórum í laug-
ina á Lýsuhóli, þar er ölkelduvatn,
sem Ella fullyrti að væri besta vatn í
heim, hefði yngingarmátt. Snæddum
síðan afmæliskvöldverð á Búðum, þar
sem tekið var á móti okkur með
kampavíni og henni slegnir gullhamr-
ar fyrir unglegt útlit og glaðværð,
þetta átti nú vel við mína.
Daginn eftir var ákveðið að fara á
vélsleða upp á jökul, það hefðu
kannski ekki margir á hennar aldri
og með hennar heilsu haft kjark til að
fara í slíka ferð en þetta fannst henni
spennandi. En þegar Ella mín var
komin í moonboots, vélsleðagallann
og með hjálminn á höfuðið þá hugsaði
ég: „Drottinn minn hvað er ég búin að
koma henni út í?“ En af stað fór hún,
sat fyrir aftan leiðsögumanninn sem
var ungur og myndarlegur drengur
og ríghélt sér í hann. Svo horfði ég á
eftir henni hoppandi og skoppandi á
fullri ferð, dauðhrædd um að hún fyki
af. En allt gekk þetta nú vel og hún
komst heilu og höldnu niður. Þegar
að bílnum var komið fannst okkur
nauðsynlegt að skála fyrir afrekinu í
smáviskístaupi.
Ella var sjálfstæð, sterk og eftir-
minnileg persóna, sem hafði mjög
ákveðnar skoðanir á öllu og ekki
nokkur leið að fá hana til að taka rök-
um eða skipta um skoðun og sagði
mjög oft: „Það segir mér enginn neitt
um það.“ Hún fylgdist mjög vel með
allri þjóðfélagsumræðu og lestur
góðra bóka var hennar uppáhald.
Hún var gjafmild, rausnarleg og
með afbrigðum gestrisin. Alltaf voru
kræsingar á boðstólum sem hún hafði
bakað, smurt eða matbúið og það
kom endalaust eitthvað gott út úr ís-
skápnum eða búrinu. Ég held að einu
rimmurnar okkar Ellu hafi verið þeg-
ar ég var að passa línurnar og reyndi
að segja nei takk.
Ásgeir bróðir minn dýrkaði þessa
konu, var einlægur aðdáandi og kall-
aði hana Ellu sín. Það kemur ekkert á
óvart því hún var honum afskaplega
góð, dugleg að tala við hann og gerði
sér far um að útbúa hans uppáhalds-
rétti. Hápunkturinn var þegar hann
fékk að gista hjá Ellu frænku á nes-
inu.
Kristjáni Bjarna syni mínum
fannst gaman að koma til hennar.
Alltaf fékk hann hlýjar móttökur og
passaði hún upp á að nammiskálin
væri aldrei tóm. Hún náði ágætlega
til hans þó svo 65 ár skildu að, þau
horfðu saman á fótbolta eða tónlistar-
myndbönd og kom honum oft á óvart
hversu vel hún var að sér á þessum
sviðum. Stundum var hún búin að
klippa út fyrir hann greinar um mál-
efni sem hún vissi að hann hefði
áhuga á. Nú og svo fannst honum
bara notalegt að fá að liggja í sóf-
anum hjá henni og spjalla um heima
og geima.
Þegar Ingvar kom inn í líf mitt þá
gladdist hún með mér og þeim varð
strax vel til vina. Hann gerði sér fljótt
grein fyrir því að ekki þýddi að
breyta hennar skoðunum, því var
eina leiðin til að fá hana til að endur-
skoða hug sinn að taka undir með
henni svo hraustlega, með hennar
eigin lýsingarorðum og blóti, að henni
þætti nóg um og dró hún þá í land.
Eitt sinn fannst henni nóg komið og
tók mig afsíðis og spurði: „Hvernig
stendur á því að maðurinn blótar
svona mikið?“ Það má með sanni
segja að Ella mín lifði lífinu lifandi og
þannig mun ég minnast hennar.
Við Kristján Bjarni, Ásgeir Ísak og
Ingvar þökkum Ellu fyrir samfylgd-
ina, þökkum það sem hún var okkur
og gaf okkur.
Arna Viktoría.
Elínborg Sigurðardóttir frá Ísa-
firði er lést 7. janúar sl. var merk-
iskona.
Ég kynntist henni fyrst fyrir 25 ár-
um. Hún var þá verkstjóri í bókbandi
Hagprents sem ég og maðurinn minn
keyptum þá. Elínborg hafði starfað
þar í mörg ár og vann hjá okkur
næstu 13 ár eða þar til hún hætti
ELÍNBORG
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Jórunn Karls-dóttir, Unna,
fæddist í Reykjavík
18. september 1929.
Hún lést á LSH í
Fossvogi 11. janúar
síðastliðinn. Jórunn
var dóttir hjónanna
Magneu Guðrúnar
Ingimundardóttur, f.
31.1. 1905, d. 21.1.
1985, og Karls
Georgs Magnússon-
ar, f. 12.9. 1903, d.
11.9. 1959. Þau
skildu. Systir Jór-
unnar er Ásdís Sig-
urðardóttir, f. 27.6. 1940, dóttir
Sigurðar Valdimars Stefánssonar,
f. 21.3. 1902, d. 20. 11. 1974, seinni
eiginmanns Magneu Guðrúnar.
Synir hennar eru Christoff Weh-
meier, f. 1.11. 1963, og Arne Weh-
meier, f. 1.11. 1964.
Jórunn giftist 17.7. 1948 Helga
Steinsson, f. 27.12. 1928, d. 4.8.
2000. Fyrstu búskaparár sín
bjuggu þau á Þorfinnsgötu 6 í
Reykjavík, en lengst af bjuggu
þau á Unnarbraut 3 á Seltjarn-
arnesi. Þau skildu. Börn þeirra
eru: 1) Inger, f. 8.4. 1948, gift
kvæntur Jenný Lovísu Þorsteins-
dóttur, f. 3.11. 1964. Sonur Jó-
hanns og Þórunnar Halldórsdótt-
ur, f. 1959, er Halldór, f. 1978,
börn Jóhanns og Jennýjar eru Jór-
unn, f. 1989, og Jóhann Örn, f.
1993. 4) Unnur Steinsson, f. 27.4.
1963, gift Ásgeiri J. Ásgeirssyni, f.
7.11. 1960. Börn Unnar og Vil-
hjálms Skúlasonar, f. 1962, eru
Unnur Birna, f. 1984, Steinar
Torfi, f. 1986, og Vilhjálmur Skúli,
f. 1992.
Jórunn giftist 16.8. 1975 Birni
Thors, f. 28.2. 1923, d. 26.3. 1997.
Heimili þeirra var lengst af á
Bollagörðum 24 á Seltjarnarnesi,
eða þar til Björn lést.
Jórunn stundaði ýmis störf um
ævina, eins og afgreiðslu- og skrif-
stofustörf, m.a. hjá Gunnari Egg-
ertssyni hf. Jórunn vann einnig
við kjólasaum. Hún var sjálf-
menntuð á því sviði og var til að
mynda með kjólaleigu Jórunnar
til margra ára. Jórunn var mjög
félagslynd og listræn, m.a. prýða
mörg málverk eftir hana heimili
hennar. Þá hafði hún yndi af
ferðalögum erlendis og tók þátt í
mörgum leikuppfærslum áhuga-
leikfélaga, nú síðast með leik-
félaginu Snúði og Snældu. Síðustu
æviár sín var hún einnig meðlimur
í kór eldri borgara í Gerðubergi.
Útför Jórunnar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Ólafi Erni Péturssyni,
f. 7.7. 1948. Börn
þeirra eru a) Helgi, f.
1967, í sambúð með
Hrefnu Ósk Bene-
diktsdóttur, f. 1967.
Synir þeirra eru
Adam Karl, f. 1994,
og Hrafn Helgi, f.
1996, b) Inger Rós, f.
1975, gift Gunnari
Inga Halldórssyni, f.
1966. Synir þeirra
Ólafur Ingi, f. 1995,
Pétur Jarl, f. 1998, og
Helgi Freyr, f. 2001.
2) Helga Magnea
Steinsson, f. 22.9. 1952, gift Einari
Má Sigurðarsyni, f. 29.10. 1951.
Dóttir Helgu og Snæbjarnar
Kristjánssonar, f. 1949, er a) Heið-
rún Helga, f. 1971, gift Magnúsi
Þór Ásgeirssyni, f. 1972. Börn
þeirra eru Magnea Ásta, f. 1998,
og Ásgeir Snær, f. 2002. Synir
Helgu og Einars eru b) Karl Már,
f. 1977, í sambúð með Bryndísi
Sigurðardóttur, f. 1975, sonur
Bryndísar Samúel Már, f. 2000, c)
Einar Torfi, f. 1980, og d) Sig-
urður Steinn, f. 1990. 3) Jóhann
Torfi Steinsson, f. 9.7. 1954,
Umvafin ást og hlýju barna sinna
kvaddi Jórunn Karlsdóttir þennan
heim að kvöldi 11. janúar.
Það var fyrir meira en tuttugu ár-
um að ég kynntist Jórunni, ekki að
ég hafi verið búin að kynnast syni
hennar heldur saumaði hún á mig
dansbúninga eins og henni var einni
lagið og hafði mikið dálæti á. Seinna
hannaði hún og saumaði brúðarkjól-
inn en kjólarnir áttu eftir að verða
margir sem ég fékk að njóta. Hún
var nefnilega snillingur í þeim efn-
um. Við náðum vel saman, strax í
upphafi tók hún mér eins og sinni
eigin dóttur og fyrir það er ég þakk-
lát. Ekki var það þó þannig að við
værum alltaf sammála, gátum alveg
þráttað en elduðum aldrei grátt silf-
ur saman, því er ég fegin.
Meiri dugnaðarforki hef ég sjald-
an kynnst, hún sat aldrei auðum
höndum og beið aldrei eftir ellikerl-
ingu. Skemmst er að minnast sl.
sumars þar sem hún söng og dansaði
uppi á sviði í afmælisveislu sonar
síns eins og ungmær væri, í þvílíku
formi, og í afmæli mínu nú sl. nóv-
ember, alltaf jafn fjörug. Já, hún
Jórunn kunni að lifa lífinu lifandi,
þvílíkur karakter sem við kveðjum
hér nú! Hennar er sárt saknað.
Elsku Jórunn, ég er þess viss að
þín er beðið hinum megin … ég bið
að heilsa. Sjáumst síðar! Þín
Jenný.
Að sitja ein og bíða eftir fréttum,
fréttum um að náinn ástvinur hafi
farið.
Að átta sig loks á því hve mikill
missirinn er, það skellur á mér eins
og elding.
Allar stundirnar, ógleymdu, sem
við höfum átt góðar, og líka þær þeg-
ar þú huggaðir mig, þegar ég átti
bágt.
Aldrei gafstu upp, sama hvað bját-
aði á, tókst þér verk í hendur og klár-
aðir með fullkomnun.
Krafturinn og ástin sem var í þér –
ég hélt þú værir eilíf.
Þess vegna brá mér, ennþá í
sjokki og felli tár hljóðlaust, í laumi.
Hugsa um þig bæði vakandi og í
draumi.
Einhvern veginn veit ég að þú ert
ekki alveg horfin, ekki alveg farin, að
ég mun sjá þig aftur, í bleikum bux-
um og bleikum jakka með gull um
hálsinn.
Amma gull, sakna þín. Við sjáumst
aftur. Nafna þín,
Jórunn.
Nú er elsku amma gull farin frá
okkur og við sem héldum að hún
mundi vera hér að eilífu. Það er svo
erfitt að hugsa til þess að við getum
ekki lengur farið niður í kaffi og
spjall hvenær sem okkur dettur í
hug eða setið með henni og horft á
sjónvarpið á kvöldin. Hún var ein-
stök kona og yndislegasta amma
sem hægt er að hugsa sér og svo stór
hluti af lífi okkar. Hún vildi allt fyrir
okkur gera og það var ekki sjaldan
sem hún aðstoðaði okkur við lær-
dóminn, saumaði eða lagaði föt á
okkur, skutlaði okkur í skólann og á
æfingar og síðast en ekki síst kenndi
okkur svo margt og gaf af sér svo
mikla ást og umhyggju. Hún var allt-
af til staðar og það var svo gott að
vita af henni þarna á neðri hæðinni
þar sem hún dundaði sér við að
sauma og laga kjólana sína.
Þær eru óteljandi minningarnar
um ömmu gull og erum við systkinin
innilega þakklát fyrir að hún bjó allt-
af svona nálægt okkur. Hún var okk-
ur svo miklu meira en bara amma því
hún var mamma okkar númer tvö og
einnig ein besta vinkona okkar. Við
eigum aldrei eftir að gleyma öllum
göngutúrunum sem við höfum farið
með henni í gegnum tíðina þar sem
amma var alltaf með orkupillur/
nammimola í vasanum fyrir alla. Oft
var hann stór krakkahópurinn sem
fylgdi henni í þessar gönguferðir, því
hún var amma allra krakkanna í
hverfinu og við vorum svo stolt af því
að eiga hana. Hennar verður sárt
saknað og okkur fannst hún fara frá
okkur allt of snemma. Við eigum eft-
ir að gera svo margt í lífinu sem við
hefðum viljað að hún tæki þátt í. En
við vitum að hún vakir yfir okkur og
við eigum eftir að skála fyrir henni
að hennar hætti um ókomin ár. Það
hefur bara einhver þurft á henni að
halda þarna hinum megin, vantað
bleikan engil. En eitt er víst að hún
er hjá afa Kota núna og hefur hann
tekið á móti henni með sínu trausta
og þétta faðmlagi. Við biðjum þig
amma gull að gefa honum koss frá
okkur.
Elskum þig meira en þú getur
ímyndað þér, upp í himin og alla leið
til baka.
Saknaðarkveðjur frá Bjarti,
Dimmu og Skugga.
Unnur Birna, Steinar Torfi
og Vilhjálmur Skúli.
Bestu vinkonur okkar systranna
eru systur. Lára og Helga settust
hlið við hlið í 8 ára bekk og voru óað-
JÓRUNN
KARLSDÓTTIR