Morgunblaðið - 22.01.2005, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Valgarður Ein-arsson fæddist í
Ási í Hegranesi 10.
mars 1927. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnuninni á Sauð-
árkróki 16. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Sigríður
Jósafatsdóttir frá
Syðri-Hofdölum, f.
21.1. 1889, d. 11.8.
1951, og Einar Guð-
mundsson frá Ási í
Hegranesi, f. 3.3.
1894, d. 26.7. 1975.
Valgarður var úr
hópi sex systkina, hin eru Guð-
mundur Jóhann, f. 19.8. 1916, d.
21.10. 1993, Guðjón Jósafat, f.
28.5. 1919, d. 21.8. 1997, Svavar
Einar, f. 20.7. 1920, búsettur á
Sauðárkróki, Jóhanna Krist-
björg, f. 7.9. 1929, d. 1.9. 2003,
og Aðalgeir Þórhallur, f. 7.6.
1933, d. 11.3. 1944.
Valgarður kvæntist 11. maí
1954 Klöru Elísabetu Ragnars-
dóttur, f. á Hvammsbrekku í
Staðarhreppi í Skagafirði 22.
júní 1931, d. 4. apríl 1990. For-
eldrar hennar voru Sigurlína
Sigurðardóttir og Ragnar Magn-
ússon, þau bjuggu á Bergsstöð-
um í Skagafirði. Valgarður og
Elísabet eignuðust saman sjö
börn, en fyrir átti Elísabet dótt-
björg, f. 19.7. 1973, búsett á
Sauðárkróki.
Valgarður var mestan hluta
ævi sinnar í Ási, hann var fædd-
ur þar og uppalinn. Utan hefð-
bundins barnaskólanáms fór
hann að Laugarvatni í einn vet-
ur. Eftir það var hann tvo vetur
á vertíð í Vestmannaeyjum. Síð-
an hóf hann búskap í félagi við
föður sinn í Ási. Þá kynntist
hann Klöru Elísabetu, sem æv-
inlega var nefnd Edda og síðar
varð kona hans, og flutti hún til
hans í Ás. Valgarður og Edda
bjuggu lengst af með blandaðan
búskap, kýr og kindur. Valgarð-
ur vann tímabundið utan heimilis
samhliða búskapnum, þá aðal-
lega á Sláturhúsinu á haustin,
eins við löndunarvinnu seinni ár-
in. Árið 1990 hættu þau hjónin
búskap þegar Edda veiktist af
krabbameini sem leiddi til dauða
hennar. Þá flutti Valgarður til
Sauðárkróks ásamt tveimur
yngstu dætrum sínum. Fyrst bjó
hann á Skógargötu 2 en keypti
síðan efri hæð íbúðarhússins á
Bárustíg 13. Valgarður starfaði
við Sjúkrahúsið á Sauðárkróki
og vann þar uns hann hætti
störfum sökum aldurs. Hann tók
mikinn þátt í félagsstarfi í sveit-
inni sinni og sinnti þar ýmsum
málum, eins var hann virkur í fé-
lagsstarfi eldri borgara meðan
heilsan leyfði. Hann var vistmað-
ur á Heilbrigðisstofnuninni á
Sauðárkróki síðustu mánuðina.
Útför Valgarðs fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30. Jarðsett
verður á Ríp í Hegranesi.
urina Ragnheiði
Steinbjörnsdóttur,
sem Valgarður ól
upp sem sína eigin
dóttur. Börn þeirra
eru: 1) Ragnheiður, f.
14.7. 1950, maki Þor-
steinn Birgisson, f.
8.8. 1951, búsett í
Reykjavík, þau eiga
þrjá syni og fimm
barnabörn. 2) Sigríð-
ur, f. 3.3. 1954, maki
Magnús H. Rögn-
valdsson, f. 10.8.
1952, búsett á Sauð-
árkróki, þau eiga
þrjú börn og þrjú
barnabörn. 3) Alda, f. 3.4. 1958,
maki Ólafur Helgi Jóhannsson, f.
16.7. 1950, búsett í Garðabæ, þau
eiga þrjú börn og tvö barnabörn.
4) Erla, f. 6.5. 1964, maki Róbert
Steinn Haraldsson, f. 21.12. 1963,
búa á Jaðri í Skagafirði, þau
eiga þrjú börn. 5) Einar Valur, f.
12.5. 1967, maki Bjarney Anna
Björnsdóttir, f. 13.10. 1968, búa í
Ási í Hegranesi, þau eiga þrjú
börn. 6) Edda María, f. 12.5.
1967, maki Guðni Ólafsson, f.
16.3. 1965, búsett á Sauðárkróki,
þau eiga þrjár dætur. 7) Hrafn-
hildur, f. 6.5. 1971, maki Brynj-
ólfur Már Bjarnason, f. 3.4. 1950,
búa á Lindartúni í Vestur-Land-
eyjum, þau eiga einn son, fyrir á
Hrafnhildur eina dóttur. 8) Ás-
Ég naut þeirrar gæfu að vera alin
upp hjá Valgarði í Ási frá tveggja
ára aldri. Ekki er ég viss um að ég
hafi alltaf áttað mig á þeim forrétt-
indum sem barn og óþroskaður
unglingur, en því betur eftir því
sem ég hef elst og þroskast. Ótal
minningar frá barnæsku og mis-
munandi atburðir skjóta upp koll-
inum þegar litið er yfir farinn veg
og hugsað til áranna í Ási. Auðvitað
var oftast sólskin, Ásvatnið speg-
ilslétt, svanahjón syndandi með
ungana sína, reiðtúrar um hagana
og kýrnar sóttar á eylendið. Ekki
má gleyma stundunum í fjósinu
þegar setið var og handmjólkað,
hlustað á draugasögur og lærðir
söngvar og annað sem oft hefur
verið rifjað upp í gegn um árin við
mikil hlátrasköll.
Inn í þessa mynd kemur svo Val-
garður bóndi, hæglátur og gæddur
einstakri geðprýði sem einkennir
reyndar fleiri í hans ætt. Þessi eig-
inleiki hefur oft verið mér umhugs-
unarefni og er ein af mögum ástæð-
um fyrir þeirri virðingu sem ég ber
fyrir honum. Hann var ekki maður
margra orða, og ekki maður boða
og banna en það lærðist fljótt að orð
skulu standa. Hann var mikill bóka-
unnandi, las mikið og var bæði fróð-
ur og skemmtilegur.
Þrátt fyrir hógværðina var hann
mjög félagslyndur maður. Efst er í
huga mér allur söngurinn. Hvergi
leið honum betur en í góðra vina
hópi syngjandi lögin sem einkenna
Skagafjörðinn og þá sem þaðan
koma. Gleðisöngva sem einkennd-
ust af angurværð og trega og upp-
lifunin ólýsanlegt nema þeim sem
til þekkja. Fyrir eyrum mér ómar
Kvöldið er fagurt … og hvergi
hljómaði það betur en í borðkrókn-
um í Ási, fjölraddað og sungið af
innlifun. Eða þegar tekið var í nikk-
una hér fyrr á árum, ófá eru þau
jólaböllin í Nesinu sem hann spilaði
á.
Hann var einstakur afi og flest
barnabarnanna muna hann eflaust
sitjandi í borðkróknum með pípuna,
kaffikrúsina og kíkinn í glugganum.
Var oft slegist um að skríða í fangið
og ekkert jafnaðist á við að fá te-
skeiðar af dísætu kaffi svo stundum
þótti nóg um.
Ekki er meiningin að rekja ævi
Valgarðs, en miklar breytingar
urðu á lífi okkar allra við löng veik-
indi og síðar fráfall móður okkar ár-
ið 1990. Var það harmrænn tími
fyrir alla en ekki síst fyrir hann og
yngstu systkini mín. Sama ár hætti
hann búskap og flutti á Krókinn þar
sem hann hélt heimili með yngstu
dætrum sínum og barnabarni.
Hann starfaði lengst af á sjúkra-
húsinu eða þar til hann lét af störf-
um vegna aldurs. Nú síðustu mán-
uði dvaldi hann þar í umhverfi sem
var honum kunnugt, og vil ég færa
öllu starfsfólki og læknum þakkir
fyrir góða umönnun. Himinninn
hefur blakknað við fráfall Valgarðs
en hans sterka trú á líf eftir dauð-
ann er huggun fyrir okkur sem
söknum nú.
Ég votta systkinum mínum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um mína dýpstu samúð og þakka
fyrir mig. Einnig vil ég senda Erlu
Ásgrímsdóttir samúðarkveðjur og
þakkir fyrir vináttu og stuðning.
Ragnheiður Steinbjörnsdóttir.
Í dag verður til moldar borinn
tengdafaðir minn Valgarður Ein-
arsson frá Ási í Hegranesi, Skaga-
firði.
Valli í Ási eins og hann var ætíð
kallaður var sveitamaður af guðs
náð í bestu merkingu þeirra orða.
Hann var sprottinn upp af íslenskri
bændamenningu síns tíma og unni
sveitinni, skepnunum og nátt-
úrunni. Valli var ekki sú manngerð
sem hélt sínum málstað á lofti nema
eftir því væri leitað né tranaði sér
eða sínum sjónarmiðum fram.
Hann hélt sig heldur til hlés en
hafði þó fastmótaðar skoðanir á
mönnum og málefnum. Valli í Ási
sem ég kannast þó mest við er afinn
sem ánægðastur var er hann hafði
sem flest af barnabörnunum 20 hjá
sér.
Hann sagði þeim sögur, prjónaði
á þau sokka og hafði líka gaman af
að hafa þau hjá sér og þegja með
þeim.
Á fögrum sumarkvöldum eftir
erfiðan dag á þeim tíma þegar
Skagafjörðurinn skartar sínu feg-
ursta kom oft höfgi yfir andlit hans
er hann horfði fram héraðið og söng
eða raulaði uppáhaldslagið sitt, Ég
skal vaka í nótt.
Á þeirri stundu virtust maður og
náttúra verða hluti hvort annars.
Valli lét af búi í Ási árið 1989 og
fluttist til Sauðárkróks er eigin-
kona hans Elísabet Ragnarsdóttir
veiktist og lést ári síðar. Þau höfðu
saman stundað búskapinn hörðum
höndum og alið upp átta börn, svo
hægt er að hugsa sér að einhvern
tímann hafi þurft að taka til hendi á
heimilinu.
Valli var aldrei samur maður eft-
ir lát eiginkonu sinnar og flutning-
inn á mölina og eitthvað segir mér
að þar hafi honum aldrei líkað.
Sveitin kallaði en líkamlegt at-
gervi minnkaði svo hann eins og
margir aðrir varð að sætta sig við
orðinn hlut.
Hin síðari árin var mjög af hon-
um dregið og sáu allir sem til
þekktu að hann gekk ekki heill. En
einmitt á þessum árum vorum við
hvað nánastir og margar góðar sög-
ur hefur hann sagt mér um örnefni
og álfabyggðir í Nesinu.
Mikið var þó eftir ósagt og verður
það að bíða til næstu endurfunda.
Ég þakka þér, Valli minn, sam-
fylgdina.
Hvíl í Guðs friði.
Ólafur H. Jóhannsson.
Elsku afi. Þegar við fórum að
rifja upp þær stundir sem við höf-
um átt með þér, kemur í ljós að
minningarnar eru margar. Þú varst
fastur punktur við ýmis tilefni, eins
og við sláturgerðina á haustin, þá
sastu með okkur krökkunum við
eldhúsborðið, skarst niður mörinn,
saumaðir fyrir keppina og sagðir
okkur til. Eins með laufa-
brauðsgerðina, þá skarstu út laufa-
brauðið með okkur. Þú áttir fast
sæti við eldhúsborðið, þar leið þér
alltaf best ef þú varst með kaffiboll-
ann, sykurkarið og kíkinn.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Takk fyrir allt.
Jónína, Berglind og Ísak.
Elsku afi minn. Vonandi líður þér
vel þar sem þú ert núna. Ég man
eftir öllum góðu stundunum sem við
áttum saman, og þær voru ekki fá-
ar. Við tókum okkur alltaf rúnt út á
bryggju og það var alltaf sami
hringurinn. Þótt það væri allur
akstur bannaður þá keyrðirðu bara
framhjá skiltinu og fórst hringinn.
Svo þegar við fórum að losa ruslið
uppá sjúkrahúsi á laugardags-
morgnum, það voru skemmtileg-
ustu morgnarnir og að koma inn á
skrifstofuna þína. Þar sat ég í stól
við háa hillu, eða mér fannst það
allavegana, og teiknaði. Stundum
fékk ég að eiga pennann og þá vildi
ég helst rauðan. Á leiðinni heim
komum við alltaf við á Bláfelli og þú
keyptir þér sígarettur og ég fékk að
kaupa möndlur fyrir afganginn.
Mér þótti leiðinlegt að þú skyldir
þurfa að hætta að vinna á sjúkra-
húsinu svo að á öskudeginum var ég
álfkona svo ég gæti óskað mér að þú
yrðir ungur og þyrftir ekki að
hætta að vinna. Það má nú ekki
gleyma hafragrautnum sem við
fengum okkur alltaf í morgunmat.
Ég sakna þín alveg rosalega, elsku
afi minn, og ég hef alltaf verið mikil
afastelpa. Fyrsta orðið mitt var afi
svo að ég hlýt að hafa elskað þig
svona mikið strax.
Mér þótti vænt um að þú skyldir
eignast svona góða vinkonu sem
hugsaði svona vel um þig eins og
Erla gerði.
Elsku Erla, takk fyrir að hafa
verið svona góð við afa.
Ég elska þig, afi minn, og Guð
geymi þig.
Þín
Klara Valgerður.
Elsku afi. Nú ertu kominn til
ömmu. En við sitjum með mömmu
og rifjum upp þær stundir sem við
áttum saman. Það var svo margt
sem þú gerðir til að gleðja okkur.
Og það var svo gaman að teikna
myndir og gefa þér. Biðjum Guð að
passa ykkur ömmu, við munum allt-
af minnast þín, elsku afi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín barnabörn,
Aníta Ósk og Ástrós Eva.
Elsku afi minn.
Nú þegar þú ert horfinn þá mun
ég alltaf minnast þeirra góðu
stunda sem við áttum saman. Þær
verða alltaf geymdar í hjartanu.
Þegar ég fer að hugsa til baka þá er
það afi pípa eins og ég vildi alltaf
kalla þig þegar ég var yngri. Og
þegar ég kom í heimsókn til þín þá
fannst mér alltaf svo gott að fá afa
kaffi, svart kaffi með miklum sykri.
Svo var líka gott að fá hafragraut
hjá þér, sem mér fannst alltaf best-
ur hjá þér. Svo seinna meir var það
afi minn á rauða Lancernum með
sígaretturnar sínar í skyrtuvasan-
um. En núna veit ég að þú ert kom-
inn til Eddu ömmu og ykkur líður
vel saman núna, loksins komin sam-
an á ný.
Elsku afi minn, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig það var
ekkert lítið sko. Og þú áttir svo auð-
velt með að gleðja mig.
Ég elska þig og sakna þín sárt,
afi minn.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Þín
María Dröfn.
Elsku afi minn. Þá ert þú farinn í
annan heim og veit ég að þangað
hefur þig langað í þó nokkurn tíma.
Þú ert kominn til ömmu á ný þar
sem þið verðið saman hamingjusöm
að eilífu.
Það var ánægjulegt að heim-
sækja þig fyrir rúmum mánuði og
kynna þig fyrir Júlían Inga. Þó líð-
an þín hafi ekki verið sem best átt-
irðu ekki erfitt með að brosa til
okkar. Ég mun geyma brosið þitt
hjá mér og aldrei gleyma.
Þegar ég hugsa um afrek þín
kemur efst upp í huga minn stóra
myndarlega fjölskyldan sem þú og
amma bjugguð til, það eru því
margir sem munu sakna þín, afi
minn.
Ég er þakklát fyrir allar góðu
æskuminningarnar sem ég átti með
þér og ömmu í sveitinni.
Ég elska þig afi minn. Þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar.
Sara Dögg Ólafsdóttir.
Hann Valli afi okkar er dáinn og
okkur langar til að kveðja hann með
nokkrum orðum. Hann bjó mest
alla ævina í Ási þar sem við eigum
heima núna. Hann var fluttur á
Krókinn en kom mjög oft til okkar,
næstum á hverjum degi. Við mun-
um fyrst eftir honum að hann hafði
okkur með sér þegar hann var að
vinna í útiverkunum. Það var svo
gaman að sitja í fanginu hans á
traktornum þegar hann var að
slóðadraga og þannig kenndi hann
Valla að keyra traktorinn. Eða þeg-
ar Elísa fór með honum á grænu
dráttarvélinni niður að Vötnum að
vitja um netin. Þá kenndi hann okk-
ur hvernig átti að draga netin upp,
taka fiskana og rota þá. Svo var far-
ið með aflann heim og gert að. Svo
settist hann inn í eldhús í hornið sitt
og fékk sér kaffi og Kolfinna, litla
systir, klifraði upp á borðið hjá hon-
um, og sníkti kaffi og við skellihlóg-
um með afa. Við eigum bara góðar
og skemmtilegar minningar um afa
okkar. Við biðjum Guð að blessa afa
og þökkum honum fyrir samveruna.
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Valgarður, Elísa Björk
og Kolfinna, Ási II,
Hegranesi.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Valla frænda í Skagafirði
eða Valla frænda í Ási eins og við
systkinin sögðum í æsku. Valli var
bróðir mömmu og bjó lengst af í Ási
í Hegranesi þar sem þau systkinin
ólust upp ásamt eldri bræðrum sín-
um. Mamma flutti á Vopnafjörð þar
sem ég er fædd og uppalin. Þær
ferðir sem við fórum á æskuárum
mínum í Skagafjörðinn eru sveip-
aðar ævintýraljóma í minningunni.
Lagt var af stað árla dags frá
Vopnafirði á rússajeppa og tók
ferðalagið allan daginn með stoppi
á Akureyri. Ég man að ég var alltaf
bílveik en tilhlökkunin að komast í
Ás var allri bílveiki ofar í huga. Það
var svo spennandi að koma í gamla
húsið í Ási, hitta afa, Valla, Eddu og
alla krakkana. Þetta jafnaðist á við
utanlandsferðir nútímabarna. Þá
var ekki síður spennandi að fá þau í
heimsókn.
Eftir að ég eignaðist eiginmann
og börn fórum við fjölskyldan í
heimsókn til Valla og Eddu í nýja
húsið í Ási. Þetta voru yndislegar
heimsóknir og voru þau heiðurs-
hjón ávallt höfðingjar heim að
sækja og þótti manni mínum og
börnum alveg jafnfrábært að koma
í Ás og mér. Svo missti minn kæri
frændi hana Eddu sína alltof fljótt
og með henni fór hluti af honum
sjálfum. Ég hef alltaf verið stolt af
því að vera ættuð úr Skagafirði og
mér finnst ekkert sumar ef ég
heimsæki ekki Skagafjörð. Þær
heimsóknir verða nú ekki eins og
áður því nú er Valli frændi horfinn
á braut, en ég veit að vel hefur verið
tekið á móti honum á nýjum stað.
Ég mun samt sem áður heimsækja
frændfólk mitt í Skagafirði með
jafnmikilli tilhlökkun og áður.
Elsku Ragga, Sigga, Alda, Erla,
Einar Valur, Edda Mæja, Hrabba
og Ásbjörg, ég veit að tilfinningar
ykkar eru blendnar núna. Það er
alltaf erfitt að kveðja horfinn ást-
vin, en það léttir þó sorgina þegar
maður veit að sá sem farinn er var
sáttur við að kveðja.
Elsku frændi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Anna Pála Víglundsdóttir.
VALGARÐUR
EINARSSON