Alþýðublaðið - 31.05.1922, Side 4
4
A L Þ Y Ð U B LAÐIÐ ____________
F ulltr úaráösf undur
_ .. _ ______v_
i kvöld (miðvikudag) kl. 8.
Dnmba.
Þansig nefnist bezta kýrin á
Hvannejrri, og sennilega bezta
kýriffl á lsndima — Húc er fsedd
33 október 1913. Hún er rauð
dumbótl, koilótt, i tneðailagi stór
<og með breitt og fallegt Júgúr.
A sfðasta skýrslu ári, — I. okt
1920 til 30 sept 1921, — bar
húe 16. okt., tekin á gjöf 1 okt.
og hleypt út, ásnmt hinum kún
rnn 15 júnf Þetta skýrslu ár mjóik
sði hún 5139 kg, Hún át 1015
kg. af töðu, 1372 kg. útbey, 2013
kg. vothey, 207 kg, sí!d, 59 kg.
síldarmjöl og 102 kg. rúgmjöl,
eða 3350 fóðureiningar alls. Hún
stóð að eins 2 vikur geid. Af
þurheyi fekk hún aldrei meira en
10 kg á dag.
Húa vegur 390 kg.
Eins og áður er getið, mun
Dumba vera bezta kýrin hér á
landi. Það eru að minsta kosti
ekki til skýrslur svo kunnugt sé
um er sýni, að kýr hér hafi
mjólkað jafn mikíð og hún.
Þær kýr, er sá veit um, er þetta
ritar, að skiiað h<«fi mestri ársnyt,
eru þessar:
1. Kross3 frá Rauðará mjólkaði
1905—06, 4833 iítra.
2. Reiður frá Artúaum mjóikaði
1908—09, 4715 Iftra.
. 3, Pósta frá Rauðará, mjóikaði
1905—06, 4697 lítra.
4. Grana frá Hvarfi mjóikaði,
1884—85, 4677 lítra
5. Búkoiia frá Þverá i Laxárdal
snjóíkaði 1869—70, 4557 lítr».
Þessar tvær síðasttoldu kýr,
fengu að eins hey, og átu 8—9
kg af töðu f mál, og virtist ekki
verða meint af. Það voru hraustar
skepnur — og gagnlegar mFreyr.*
iSlafmagnsáRölé.
Hínar margeftirspurðu góðu
„Svensku" Suðuplötur og Ofnar
&f Kiörgum stærðum er ssú aftur
komið tH E- Jensen.
Skólavörðustíg 14 — (Sfmi 258 J
Alþbl. er blað allrar Alþýðu.
Rafmagaií kosiar 12
asra á kilowattstnni.
Rafhitun verður ódýrasta, hreia-
iegasta og þægiiegasU hitunin.
Strauið með raíboita, — það
kostar aðeins 3 aura á klukku-
stund. Sparið ekki ódýra rafmagn-
ið i sumat, og kaupið okkar
ágætu rafofna og rafstraujárn.
Hf. Rafmf. Mltt & LJóa
Laugaveg 20 B — Sírbi 830.
Relðhjól gljábrend og
viðgeið f Falkanum.
Alþbl. kostar I kr. á mánufii.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólajur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Edgm Rice Burrougks, Tarzan.
sln hálfpartin fyrir það, að hafa setið hlægjandi og
horft ástaraugum í augu sem svöruð á sama hátt, meðan
þessir tveir menn er unnu henni svo mjög, liðu ýmis-
konar þjáningar hennar vegna.
En ástin er skrítið afl, og eðli mannsins ekki síður,
svo hún bar fram spurninguna, enda þótt hún væri
ekki sá heygull að reyna að réttlæta það fyrir skin-
semi sinni. Hún hataðist við sjálfa sig fyrir það, en hún
spurði nú samt.
„Hvar er skógarmaðurinn, sem fór ykkur til hjálpar?
Því kom hann ekki".
„Eg skil yður ekki", mælti Clayton. „Hvem eigið
þér við?"
„Þann, sem hefir bjargað okkur öllum — sem bjarg-
að mér frá górillaapanum".
„Ó—o“, hrópaði Clayton undrandi. „Var það hann,
sem bjargaði yður? Þér hafið ekki sagt mér neitt af
æfintýri yðar; segið mér það nú“.
„En hvar er skógarmaðurinn", endurtók hún. „Sáuð
jþið hann ekki? Þegar við heyrðum skotið úr skóginum
— að eins þó óminn — fór hann frá mér. Við vorum
rétt komin að rjóðrinu, og hann þaut af stað í áttina
til bardagans. Eg vissi að hann fór til þess að veita
ykkur lið“.
Röddin var því nær ásakandi — látbragðið hafði á
sér geðshræringarblæ, Clayton hlaut að veita því at-
hygli, og hann furðaði á því, hvers vegna hún var svo
lirærð — svo áfram um að vita hvar þessi undravera
var. Hann rendi ekki grun 1 hið rétta, enda ekki við
því að búast.
Honum féll þetta þó ekki í geð, og varð þungt niðri
fyrir. Hann vissi ekki hvernig á því stóð, en í brjóst
hans var sáð fyrsta sáðkorni afbrýðissemi og tortryggni
við apamanninn, sem hann þó átti líf sitt að launa.,
„Við sáum hann ekki", svaraði hann dræmt. „Hann
kom ekki til okkar". Svo bætti hann við eftir augna-
bliksþögn: „Ef til vill slóst hann í för með sínum eigin
flokki — mönnunum sem réðust á okkur“. Hann vissi
ekki hvers vegna hann sagði þetta, því hann trúði því
ekki sjálfur; en ástin er undarlegt afl.
„Nei“, sagði hún áköf — alt of áköf, fanst honum.
„Það er óhugsandi. Þeir voru svertingjar — hann er
hvítur maður — og göfugmenni".
Clayton varð vandræðalegur. Afbrýðissemin sauð í
honum.
„Hann er ókunnur, og hálfvilt skógardýr, ungfru
Porter. Við þekkjum hann ekkeit. Hann hvorki skilur
né talar nokkurt evrópumál — og skrautgripir hans og
vopn eru sama tegund og svertingjar á vesturströnd
Afríku nota“.
Clayton bar ótt á.
„í hundruð milna fjarlægð eru engir menn aðrir, en
villimenn. Hann hlýtur að heyra til þeim flokki, sem
réðist á okkur, eða einhverjum jafningjum þeirra — lfk-
lega er hann llka mannæta".
Jane fölnaði.
„Eg trúi þvl ekki", sagði hún 1 hálfum hljóðum. „Það
er ekki satt. Þér skuluð sjá", sagði hún við Clayton,
„að hann kemur aftur, og þá mun hann sanna, að þér
hafið rangt fyrir yður. Þér þekkið hann ekki eins vel
og eg. Eg skal segja yður, að hann er göfugmenni*.
Clayton var maður heiðvirður og kurteis, en það var
eitthvað í rödd stúlkunnar og þessari áköfu vörn hennar,
sem ruglaði hann og gerði hann órökvísan. Hann
gleymdi öllu því, sem þessi hálfgerði skógarguð hafði
fyrir þau gert, og það lá við að illmensku brigði fyrír
i svip hans og rödd, er hann svaraði Jane.
„Ef til vill hafið þér á réttu að standa", mælti hann,
„en eg held við þurfum ekki að ómaka okkur með þvf j