Morgunblaðið - 28.01.2005, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðjón Skarp-héðinsson fædd-
ist í Reykjavík 25.
október 1955. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
18. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Ágústa Guðjóns-
dóttir, f. 1. nóvember
1921, og Skarphéð-
inn Kristjánsson, f.
17. maí 1922, d. 7.
september 1984.
Guðjón var næst-
yngstur í hópi sex
systkina. Þau eru:
Ingibjörg, f. 16. september 1942,
Sigvalda Lóa, f. 27. september
1948, d. 6. febrúar 1949, Sig-
finna Lóa, f. 19. júlí 1951, Dan-
fríður Kristín, f. 3. mars 1953,
og Kristján, f. 10. október 1957.
Guðjón stundaði nám í Voga-
skóla og á verknámsbraut Ár-
múlaskóla. Að námi loknu hóf
hann störf hjá verktakafyrir-
tækinu Véltækni hf. en síðar
starfaði hann hjá Bygginga-
vörudeild Sambandsins, ÁHÁ
byggingum, Tollvörugeymsl-
unni, Ísgötu hf. og loks sem
verkstjóri í Áhaldahúsi Seltjarn-
arnesbæjar. Guðjón var skáti og
starfaði í skátafélögunum
Skjöldungum og Dalbúum, síðar
lagði hann stund á hesta-
mennsku og tók ríkan þátt í fé-
lagslífi hestamanna. Guðjón að-
stoðaði móðursystur sína, Huldu
Guðjónsdóttur, við
búskap á Eiríks-
bakka í Biskups-
tungum og byggði
íbúðarhús fyrir
hana. Hulda lést
árið 1995 og eign-
aðist Guðjón Ei-
ríksbakka eftir
hennar dag. Ei-
ríksbakki varð
sjálfsagður við-
komustaður fjöl-
margra hesta-
manna. Jafnframt
hafði Guðjón hesta
í hagabeit á Ei-
ríksbakka fyrir vini og kunn-
ingja.
Sumarið 1998 greindist Guð-
jón með krabbamein í baki. Í
kjölfar aðgerðar skertist starfs-
geta hans mjög. Hann hóf þó
störf hjá Seltjarnarnesbæ og
starfaði þar meðan heilsa leyfði.
Í ársbyrjun 2002 flutti hann að
Eiríksbakka og bjó þar þangað
til í ársbyrjun 2003 er hann lam-
aðist fyrir neðan mitti. Frá þeim
tíma dvaldist Guðjón ýmist á
Landspítalanum við Hringbraut,
Sjúkrahúsinu á Selfossi eða
Grensásdeild. Síðastliðið haust
fluttist hann í íbúð á vegum Ör-
yrkjabandalags Íslands við
Sléttuveg.
Útför Guðjóns verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15. Jarðsett
verður í Gufuneskirkjugarði.
Guðjón sonur minn lést á Land-
spítanum við Hringbraut að kvöldi
18. janúar síðastliðins. Hann hafði
átt við alvarleg veikindi að stríða í
tæp sjö ár. Lát hans kom því ekki á
óvart.
Guðjón var heljarmenni að burð-
um og gekk greitt til allra verka,
fullur af athafnaþrá og starfsgleði.
Ég minnist þess ekki að hann hafi
nokkurn tíma verið frá vinnu vegna
veikinda allt þar til hann greindist
með krabbamein í baki árið 1998.
Hann hafði alla tíð ríka þörf fyrir
að takast á við verklegar fram-
kvæmdir. Á Eiríksbakka í Biskups-
tungum, þar sem hann var búsettur
hin síðari ár, var hann í essinu sínu
og fékk útrás fyrir framkvæmda-
gleði sína. Um árabil hafði hann
hesta í hagabeit fyrir vini og kunn-
ingja og verkefnin við að dytta að og
búa betur í haginn fyrir hestana
voru óþrjótandi.
Guðjón var höfðingi heim að
sækja. Á réttardegi bauð hann öll-
um í sveitinni í kjötsúpu og gilti þá
einu þótt hann lægi sjálfur helsjúk-
ur á sjúkrahúsi. Vinir hlupu í skarð
gestgjafans og hin árlega kjötsúpu-
veisla var haldin. Létt lund, hæfi-
leiki til að koma auga á hinar spaugi-
legu og bjartari hliðar lífsins voru
meðal þess sem hjálpaði Guðjóni í
þrautagöngu liðinna ára. Síðast en
ekki síst ber að nefna einstakan
vinahóp Guðjóns sem reyndist hon-
um með eindæmum vel í veikindum
hans. Tryggð vinahópsins og stuðn-
ingur hefur meðal annars birst í
daglegum heimsóknum til að fylgj-
ast með heilsu hans og líðan, aðstoða
hann við að komast um og þá ekki
síst austur í sveitina sem átti hug
hans allan.
Fyrir mig hefur verið ómetanlegt
að sjá hvernig vinirnir hafa í orðsins
fyllstu merkingu borið hann á hönd-
um sér undanfarin ár. Fyrir þeirra
stuðning verð ég ævinlega þakklát.
Systkini Guðjóns og fjölskyldur
þeirra reyndust honum einnig afar
vel. Loks vil ég þakka starfsfólki
þeirra heilbrigðisstofnana þar sem
hann dvaldist fyrir hjúkrun og um-
hyggju.
Guð blessi ykkur öll.
Ágústa Guðjónsdóttir.
Dugnaður, framkvæmdagleði og
atorkusemi voru aðalsmerki Gaua
bróður eins og hann var oft kallaður
á mínu heimili. Hann var mjög orð-
heppinn og fljótur að hugsa og koma
með skemmtilegar tengingar í sam-
tölum. Einnig var hann einstaklega
mannglöggur og minnugur á menn
og málefni. Hann var atorkusamt
barn og unglingur með mjög sjálf-
stæðan vilja. Hugurinn var alltaf á
fullu, mótorhjól var komið í bílskúr-
inn áður en tilskildum aldri var náð
til að aka því og sama var að segja
um fyrsta bílinn. Guðjón var svo
mikið fyrir að drífa í hlutunum og
ekki bara hugsa, heldur líka fram-
kvæma.
Guðjón var mikil félagsvera og
hélt vinatenglum við samferðamenn
sína í gegnum tíðina. Þessir mörgu
vinir hafa líka ræktað hann á ein-
stakan hátt eftir að hann veiktist
fyrir tæpum 7 árum. Guðjón og vinir
hans höfðu frábæran húmor og
höfðu alltaf gaman af lífinu og gerðu
margt til að lífga upp á tilveruna.
Það lifnaði yfir heimilinu okkar
hér í Eyjum þegar Guðjón kom,
hann var bæði hress og skemmti-
legur og fólk laðaðist að honum.
Hann vann hér tímabundið og einn-
ig var hann alltaf tilbúinn að koma
og taka þátt í skemmtilegum uppá-
komum t.d. var skötukvöld
Hrekkjalómanna ómissandi á með-
an hann hafði heilsu til. Hér eign-
aðist hann líka góða vini eins og alls
staðar sem hann kom.
Hans bestu stundir voru á Eiríks-
bakka í Biskupstungum þar sem
hann átti jörð, var með hesta, reið
út, fór í réttir, tók á móti gestum,
mætti á mannamót og lifði lífinu lif-
andi. Eftir að hann hætti að vinna
vegna veikinda flutti hann í sveitina
um tíma og fann sér ýmislegt til
skemmtunar og uppbyggingar.
Það var áfall fyrir þennan atorku-
sama og hrausta mann að veikjast af
krabbameini í beinmerg sem bjó um
sig í hryggnum, þannig að hrygg-
urinn var spengdur og eftir það
þurfti hann oft að líða miklar kvalir í
baki. Fyrir tveim árum fór æxlið síð-
an að þrýsta á mænuna sem olli löm-
un fyrir neðan mitti og hjólastóll
varð óumflýjanlegt hjálpartæki.
Næsta áfall varð nýrnabilun sem
þýddi skilun í nýrnavél þrisvar sinn-
um í viku. Spítalalegur á Landspít-
ala við Hringbraut, Selfossi og á
Grensásdeildinni urðu hans hlut-
skipti, þar til nú í haust að hann gat
flutt í íbúð með hjúkrun og þjónustu,
sem byggðist þó mikið upp á vinum
hans og fjölskyldu. Guðjón veiktist
heiftarlega laugardaginn 8. janúar
og varð sú barátta sú síðasta í veik-
indastríði hans.
Guðjón skilur eftir sig mikið
tómarúm og söknuð í hjörtum okkar
sem þekktum hann. Við erum þakk-
lát fyrir að hafa átt hann, og lært
mikið af æðruleysi hans og aðlög-
unarhæfni við erfiðar aðstæður.
Fjölskyldan þakkar öllum sem
hafa hugsað um hann í veikindum
hans og öllum hans frábæru vinum
fyrir ómetanlegan stuðning og
tryggð í gegnum allt ferlið.
Ég bið góðan Guð að styðja
mömmu, fjölskylduna og vinina í
gegnum sorgarferlið og tómarúmið
sem nú skapast hjá okkur öllum.
Kæri bróðir, far þú í friði, friður
Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Lóa systir.
Það er sagt að maður deyi eins og
hann hefur lifað. Það átti svo sann-
arlega við um lífsglaðan mág minn,
Gauja, þar sem hann var umkringd-
ur vinum og vandamönnum allt til
hinstu stundar. Hann unni svo lífinu
að það þarf enginn að vera hissa á
því að hann hefur barist fyrir góðu
lífi þrátt fyrir veikindin um árabil.
Hann hefur alla tíð verið því fylgj-
andi að lifa lífinu í gleði og innan um
fólk. Það var því táknrænt að á spít-
alanum fylltist líka allt af fólki. Til
hans var stöðugur straumur enda
var hann mannblendinn. Gaui ávann
sér trúnað án þess að hafa nokkurn
hlut fyrir því annað en að bera eðl-
islæga virðingu fyrir fólki. Einn vin-
ur hans orðaði það svo að hann væri
skemmtilegur án þess að þykjast.
Og þá var sko allt í standi, sko, gætu
sko verið hans orð um það, enda víl-
aði hann ekki fyrir sér að skjóta inn
skoum hér og þar og oft voru það
mörg sko í einni setningu. Alls stað-
ar sótti að honum fólk, vinir og vel-
unnarar, af því hann vildi fólki vel.
Þannig var hann gerður innst sem
yst.
Um þetta snúast minningabrotin
sem hrannast nú upp er ég lít yfir
farinn veg, allt frá því að við Lóa,
systir hans, fórum að stinga saman
nefjum í tilhugalífinu fyrir 37 árum
eða svo. Og við þetta bætast minn-
ingar barnanna okkar en Gaui var
nær þeim en margur annar í fjöl-
skyldunni, þar sem hann kvæntist
ekki um ævina og eignaðist ekki
sjálfur börn. Það var stór stund þeg-
ar Héðinn Karl og Donna fóru stolt
til Gauja að tilkynna honum að
Donna væri með barni. Þá komst
Héðinn þannig að orði að þau Donna
ættu von á erfingja. „Og hvað á hann
svo sem að erfa?“ spurði þá Gaui.
Á vissan hátt var hann náttúru-
barn eða eiginlega andans maður.
Hann lagði sig ekki mikið niður við
smáatriði eins og fjármál enda var
hugur hans stór og hjartað vonar-
hýrt. Í huga hans var meira vert að
leggja drög að athöfnum en afborg-
unum. Í þeim efnum átti hann enda
vísan stuðning í föður sínum meðan
hans naut við og aðrir komu honum
til halds og trausts síðar, en þeir
fengu allir margfalt til baka í lífs-
gleði vináttunnar. Og algjört nátt-
úrubarn var hann þegar kom að
skepnum. Lífsyndi hans var að ann-
ast hrossin. Segja má að hestar og
menn á hestum hafi verið hans ær
og kýr. Hann var natinn um þarfir
skepna sinna, eins og segir í Orðs-
kviðum Salómons, og fer það minn-
ingunni um Gauja einkar vel að
sækja í það spekirit í Helgri bók. Í
þessari lífsspeki þroskaðist Gaui og
dafnaði alveg sérstaklega vel eftir
að hann flutti austur í Eiríksbakka
til frænku sinnar hennar Huldu og
bjó þar síðar einn.
Það er ánægja okkar nú og hugg-
un að minnast þess hversu innilega
hann unni lífinu alla tíð. Hann var
varla kominn með bílpróf er hann
festi kaup á flottum Chevrolet-jeppa
og var óðara farinn að ferðast um
fjöll og firnindi með stæl. Frjáls eins
og fuglinn. Hann var meira að segja
frjálslegur í orðatiltækjum sínum og
átti sín eigin, eins og þegar hann
sagði gjarnan á góðri stundu:
„Þyngjum drykkjuna!“ Og þegar
hann hafði snætt góða máltíð var
hann „alveg troðfullur“. En þegar
hann gekk sem oftar rösklega að
verki var „allt klappað og klárt“ áð-
ur en nokkur vissi af. Hann var ein-
staklega vinnusamur og verklaginn,
en ef sko-in urðu ótæpilega mörg og
tíð var það merki þess að hann var
að tala sig í gegnum verkin.
Það var alltaf gott að koma til
Gauja og persónuleikinn lýsti af
meðfæddum höfðingsskap. Hann
var nógu stór sál til að fylgja eig-
inlega engu í blindni. Það var honum
líkt að bera ekki trú sína á torg eða
láta það sjást ef hann baðst fyrir. Og
þar var hann sannarlega að breyta
eftir því, sem Frelsarinn sagði um
bænina og trúarlífið: „Þegar þér
biðjist fyrir, þá verið ekki eins og
hræsnararnir.“ Á einhvern undar-
legan hátt lét hann sem honum
þætti ekki mikið til um kirkju eða
kristna siði, en átti samt góða og
trausta vini meðal presta og annarra
kirkjunnar manna. Hann átti sitt
ljós, sem lýsti honum í lífinu. Það
vissu allir, sem þekktu hann vel. Og
hann gæti hafa haft það í huga að
faðir vor á himnum veit hvers við
þurfum, áður en við biðjum hann.
Viljastyrkur hans og persónugerð
voru þannig að hann lét á engu bera,
fyrr en fyrirvaralaust í sleppitúr
fyrir hartnær sex árum. Þá sáum við
að allt í einu lagðist hann fram á
klárinn af kvölum. Það var fyrsta
vísbending um þau alvarlegu veik-
indi, sem herjuðu á þennan hrausta
mann. Þá voru hryggjarliðir að tær-
ast upp af krabbameini. En þetta at-
vik gæti eins hafa verið fært í letur í
fornsögunum okkar, sem lýsing á
þeim hrausta manni er vill heldur
mæta örlögum sínum sitjandi uppi í
hnakknum en liggjandi heima í fleti.
Lífsvilji hans hefur verið slíkur í
þessu stríði að ekkert hefur bugað
hann, og síst af öllu veikindin. Atvik-
ið í sleppitúrnum reyndist síðar vera
táknrænt fyrir það hvernig hann var
að kveðja hestana og samferðamenn
sína. Hann var að sleppa hestunum
frjálsum út í sumarhaga og sjálfur
að kveðja lífið á miðju sumri ævi
sinnar. Það er okkur sárt, sem eftir
stöndum, en annað er ekki í boði.
Það er okkar huggun við þessa erf-
iðu saknaðarstund að hann er nú
genginn til móts við ljósið. Ég bið
góðan Guð að styrkja Ágústu
tengdamömmu, fjölskyldumeðlimi
og vini hans.
Magnús Kristinsson,
Vestmannaeyjum.
Baráttan er búin og Guðjón hefur
fengið hvíld. Eftir sitja skemmtileg-
ar minningar sem alltaf geta fengið
mann til að brosa. Sem barn fannst
mér Guðjón alltaf vera ákaflega
fyndinn maður. Ég sat yfir honum
þegar hann spjallaði við fólk og
reyndi að telja hversu oft hann segði
„sko“ og hlustaði vandlega eftir nýj-
um frösum, en eins og allir sem um-
gengust Guðjón vita hafði hann ein-
stakt lag á því að koma orðum að
hlutunum.
Það var ekki leiðinlegt fyrir lítinn
gutta eins og mig að koma á Eiríks-
bakka til Gauja frænda og á ég
margar skemmtilegar minningar
þaðan. Ein minning stendur þó upp
úr og er það þegar ég var um það bil
ellefu ára gamall og Gauja fannst
kominn tími á að ég lærði á bíl.
Svaka grobbinn renndi ég úr hlaði
með Gauja með mér í farþegasæt-
inu. Þegar við höfðum keyrt um
stund sagði Gaui mér að taka vinstri
beygju sem lá að bæ einum og þegar
þangað var komið sagði hann mér að
flauta nokkrum sinnum. Út úr hús-
inu kom maður og hrökk hjartað alla
leið niður í buxur þegar Gaui glotti
og sagði: „Jæja, þetta er lögreglu-
stjórinn í hreppnum!“
Þegar ég fluttist til Reykjavíkur
fyrir rúmum tveimur árum kynntist
ég Gauja betur í heimsóknum mín-
um til hans á spítalann. Guðjón var
góður frændi sem gaman var að
spjalla við og mun ég án efa sakna
þeirra góðu stunda sem ég átti með
honum.
Ég bið guð að vera með ömmu og
fjölskyldunni og vinum Guðjóns,
sem voru honum svo góðir.
Magnús Berg.
Að skrifa minningarorð um hann
Guðjón frænda, það óraði okkur
ekki fyrir að yrði næstum því strax,
maður sem átti allt lífið framundan,
og fullur af fjöri. Aldrei var logn-
molla í kringum Guðjón. Síðan var
eins og fótunum væri kippt undan
honum þegar hann fékk krabbamein
fyrir um sjö árum. Okkur systkinun-
um fannst alltaf svo gaman þegar
Guðjón kom til Eyja, hann var mjög
duglegur að koma, ýmist á þjóðhá-
tíð, með vini sína og eitt sinn kom
hann til að hjálpa til við að byggja
hesthús fyrir hestana hans pabba,
einnig var Guðjón mjög duglegur að
koma þegar eitthvað stóð til í fjöl-
skyldunni. Guðjón var alltaf í góðu
skapi, og hann átti sína frasa sem
mun ylja okkur um hjartarætur að
rifja upp. Eins og þegar við spurð-
um hann hvernig honum liði þá var
það, „ja bara svona þokkó“. Eitt sinn
er við vorum í sumarbústaðarferð að
hausti renndum við við á Eiríks-
bakka, þar var margt um manninn
og heljarfjör, fullt út úr dyrum,
hestar í hlaði, kjötsúpa á hlóðunum
og hlátrasköllin ómuðu um alla
sveit. Síðan fundum við Guðjón inn-
an um allt fólkið og mikið var hann
glaður að sjá okkur, og auðvitað
bauð hann okkur upp á kjötsúpu,
þannig vildi Guðjón hafa það, mikið
fjör.
Elsku amma, mamma, Kristján,
Danný, Imma og fjölskyldur, mikill
er missirinn og biðjum við algóðan
guð að styðja ykkur í sorginni.
Elfa Ágústa Magnúsdóttir,
Héðinn Karl Magnússon og
Þóra Magnúsdóttir.
Í dag fylgjum við Guðjóni Skarp-
héðinssyni æskuvini mínum til graf-
ar.
Árið 1963 gerðust merkisatburð-
ir, gos hófst í Surtsey, Kennedy var
myrtur og undirritaður kynntist
Gauja Skarp. Þegar ég flutti í Voga-
hverfið í Reykjavík gat ég ekki leynt
vonbrigðum mínum er ég var kynnt-
ur fyrir bekkjarsystkinum mínum í
átta ára bekk Vogaskólans því þarna
sátu eingöngu englabörn. Ég hugs-
aði með sjálfum mér að ekki myndi
ég passa inn í þennan bekk þar til
mér var vísað til sætis við hliðina á
búlduleitum og þybbnum strák með
spékoppa. Ég þurfti ekki annað en
að horfa í augu þessa drengs til að
sjá að þarna var grallari á ferð. Ég
tók gleði mína aftur. Þennan dag
hófst vinátta sem varað hefur í hart-
nær 42 ár.
Æskuheimili Gauja var í Sólheim-
um 32, en þangað var alltaf gott að
leita þegar á móti blés. Allir voru au-
fúsugestir á heimili Ágústu og
Skarphéðins. Þetta er í þriðja sinn
sem sorgin bankar upp á á heimili
þeirra. Fyrst lést Sigvalda Lóa árið
1948, fjögurra mánaða, þá Skarp-
héðinn árið 1984, 62 ára að aldri, og
nú Gaui minn, aðeins 49 ára.
Eftir verknámið í Ármúlaskóla
fór Gaui út á vinnumarkaðinn. Það
vakti athygli í vinahópnum að hann
var alltaf fyrstur til að fjárfesta í
mikilvægum hlutum eins og skelli-
nöðru og bíl og auðvitað eignaðist
hann sína fyrstu íbúð á undan okkur
hinum. Ég hygg að forsjálni í pen-
ingamálum hafi verið meðal þess
nestis sem hann tók með sér úr for-
eldrahúsum. Þá hóf hann skóla sinn
úti á vinnumarkaðinum undir leið-
sögn föður síns en þeir störfuðu báð-
ir hjá Sambandinu og má nærri geta
að Skarphéðinn hafi brýnt fyrir ung-
lingnum að láta verða eitthvað úr
kaupinu sínu. Gaui bjó að þessu alla
tíð. Hann fór gjarnan frjálslega með
peninga en átti samt alltaf aur.
Það var óhjákvæmilegt að vina-
hópur Gauja yrði stór enda var hann
bæði félagslyndur, skemmtilegur og
góður vinur. Þegar árin liðu og
menn fóru hver í sína átt gætti hann
þess vel að vinatengslin rofnuðu
ekki. Ef honum fannst menn ekki
standa sig í samskiptum átti hann
það til að hringja og segja: „Heyrðu
Goggi sko, það á bara að sniðganga
mann sko,“ og á eftir fylgdi góðlát-
legur hlátur. Gaui hafði alveg sér-
stakt lag á því að koma skoðunum
sínum og aðfinnslum á framfæri í
skoplegum búningi enda var hann
sérfræðingur í spaugi.
Gaui aðstoðaði móðursystur sína
við búskap á Eiríksbakka og byggði
meðal annars íbúðarhús fyrir hana
sem hún bjó í svo lengi sem heilsa
hennar leyfði. Hann eignaðist Ei-
ríksbakka eftir hennar dag. Félagi
GUÐJÓN
SKARPHÉÐINSSON