Morgunblaðið - 28.01.2005, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
gjarnan. Mér rennur í grun að vinur
minn hafi þá vitað að hverju stefndi
og hann hafi viljað sjá sveitina sína,
sem hann unni svo mjög, í síðasta
sinn. Þessi ferð verður okkur Gogga
dýrmæt minning og huggun nú þeg-
ar við kveðjum okkar góða vin.
Margar ferðir voru farnar á
Bakkann og haldnar veislur sem
helst er hægt að líkja við það sem
lesa má um í Íslendingasögum. Þar
voru sviðaveislur, þorrablót og setið
fram eftir nóttu, sungið og sagðar
sögur en þar var minn maður á
heimavelli. Sumar sannar, aðrar
hefðu getað skeð, enginn kunni bet-
ur en Gaui að segja góðar sögur. Við
höfum nokkrir félagar um margra
ára skeið haldið úti félagsskap sem
gengur undir nafninu „Svínafélagið
Eiríkur“, þar sem Gaui var einn að-
almaðurinn. Þessi hópur hefur farið
í ferðalög innanlands og utan.
Ógleymanleg er ferð sem við fórum
til Bandaríkjanna og ókum um suð-
urríkin. Elvis Presley var heimsótt-
ur og þaðan lá ferðin til Nashville
þar sem við kynntum okkur sögu
sveitartónlistarinnar. Á þeirri leið
urðum við að aka um Nashvillefjall-
garðinn sem var ansi brattur og
fannst sumum nokkuð mikið um. En
allt gekk þetta vel að lokum. Minn-
ingar og myndir úr þessum ferðum
okkar eru gimsteinn í safn minning-
anna. Mikið skarð er nú höggvið í
þennan hóp sem erfitt er að sætta
sig við. En hvað er meira virði í
þessu lífi en minning um góðan
dreng og vin?
Það er stundum sagt að þeir sem
guðirnir elska deyi ungir, mér hefði
fundist betra ef sagt væri að þeir
sem mennirnir elska fái að lifa lengi.
Guðjón greindist með krabbamein
fyrir rúmum sex árum. Eftir það var
lífið honum erfitt. Hann dvaldist á
ýmsum sjúkrastofnunum en átti allt-
af sitt takmark; að útskrifast af
þeim og komast í eigin íbúð. Það
tókst með miklum viljastyrk og nú
síðast bjó hann við Sléttuveg í eigin
íbúð. Síðustu árin var hann bundinn
við hjólastól. Þetta reyndi mikið á
kraftmikinn dugnaðarfork sem Gaui
var og því verð ég að trúa að hvíldin
sé honum kærkomin.
Ég kveð þig nú kæri vinur með
söknuði sem engin orð fá lýst en trúi
á endurfundi við þig. Og þá er víst að
aftur verður gaman. Ég votta
Ágústu móður Guðjóns innilega
samúð mína, systkinum og öllum
ættingjum og vinum. Því eitt er víst
að við fráfall Guðjóns Skarphéðins-
sonar verður heimurinn ekki eins.
Hvíl þú í friði kæri vinur.
Edvard Skúlason.
Kær vinur okkar Guðjón hefur nú
lokið erfiðri baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Fundum okkar Guðjóns bar fyrst
saman þegar hann vann hjá Timb-
ursölu SÍS en á þessum tíma stóð ég
í hesthúsabyggingu. Glaðværð hans
og geislandi húmor varð til þess að
ég leitaði æ oftar á hans fund, þótt
ekkert erindi ætti ég í timbursöluna.
Upp frá þessum kynnum leið aldrei
langur tími sem við vissum ekki hvor
af öðrum.
Hann varð heimilisvinur í þess
orðs bestu merkingu. Barngóður og
hlýr var Guðjón og hafði sterkar
skoðanir á barnauppeldi, þótt ekki
ætti hann börn sjálfur. Mínar dætur
nutu gæsku hans og glettni og oftar
en ekki hélt hann uppi málsvörn fyr-
ir þær í ágreiningi þeirra við okkur
foreldrana. Hann hreif börnin, fékk
þau til að gera alls kyns hluti með
skemmtilegum leikjum og tiltækj-
um. T.d. lét hann dóttur mína og
frænda hennar hlaupa fram og til
baka í Þórsmörk nær heila helgi og
þóttist ávallt vera að taka tíma.
Minnisstæðar eru ferðir okkar á
aðfangadag að Eiríksbakka, hans
unaðsreit, en þar heimsóttum við
Huldu, móðursystur Guðjóns. Glatt
var þar á hjalla og fór Hulda ávallt
syngjandi kát í fjósið að heimsókn
lokinni.
Nokkur sumur fórum við ásamt
fleirum til veiða í Selá í Vopnafirði.
GUÐJÓN
SKARPHÉÐINSSON
Þar var Guðjón auðvitað hrókur alls
fagnaðar og gullu hlátrasköll í daln-
um langt fram eftir nóttu. Í einni
veiðiferðinni keyptum við heilt mál-
verkasafn þá nýlátins listamanns,
Stefáns í Möðrudal, sem kallaði sig
listamannsnafninu Stórval. Guðjóni
fannst myndirnar svo magnaðar að
honum tókst með sínum fádæma
sannfæringarkrafti samdægurs að
selja heilan kassa af óséðum mynd-
um í gegnum síma. Orðið „sko“ kom
að vísu ansi oft fyrir þegar hann
lýsti þessum mikla snillingi þjóðar-
innar.
Guðjón var höfðingi heim að
sækja og fannst gaman að fá gesti að
Eiríksbakka. Í fersku minni er kjöt-
súpuveisla, í tengslum við réttir,
sem hann hélt fyrir vini sína og
sveitunga á Eiríksbakka haustið
2003. Þó svo að hann hafi ekki verið
nægjanlega heilsuhraustur á þess-
um tíma til þess að vera á staðnum
tók hann ekki í mál að fresta veisl-
unni, hún skyldi haldin, ekkert til
sparað og það varð úr, mikil veisla
að Gauja sið.
Það er erfitt að sjá á eftir honum
Gauja. Minningarnar um góðan
dreng, glaðlyndan og góðlyndan lifa
með okkur og okkar samferðafólki
um ókomna tíð.
Móður Guðjóns og fjölskyldu allri
vottum við einlæga samúð okkar.
Jóhannes Oddsson og
fjölskylda, Hamraborg.
Það hefur verið sagt að dauðinn sé
stærsta ævintýri lífsins. Þeir sem
horfa á bak góðum vini inn í annað
líf fá enga hlutdeild í þessu ævintýri.
Þeirra ævintýri felst í minningunni
um góðan vin og góðar stundir.
Við vorum unglingar þegar við
kynntumst. Lífið var gleðileikur, oft-
ar en ekki í faðmi fjalla. Leiðir okkar
lágu um Hellisheiði, að Skarðsmýr-
arfjalli, inn í Reykjadal og á marga
fleiri staði. Gleðin réð ríkjum, þú
varst spaugarinn, hafðir hæfileikann
til að sjá broslegu hliðarnar á lífinu.
Við áttum oft síðar eftir að minnast
þessara daga. Það varst ekki síst þú
sem hélst saman gamla vinahópn-
um. Gleðistundirnar voru endur-
teknar í ríki þínu á Eiríksbakka,
sveitinni þinni þar sem þú byggðir
nýtt hús yfir frænku þína og varst
sífellt að betrumbæta fram á síðustu
daga.
Lífið fór ekki um þig mjúkum
höndum síðustu árin en þú gafst
ekki upp. Það var eins og vítamín-
sprauta fyrir þig að komast í sveit-
ina og táknrænt að það skyldi vera
það síðasta sem þú gerðir. Þú varst
vinur vina þinna og kunnir að rækta
vináttuna af alúð og næmi. Hafðu
þökk fyrir.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til fjölskyldunnar.
Inga Jónsdóttir.
Skjótt hefur sól brugðið sumri
því séð hef ég fljúga
fannhvítan svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.
Sofinn er nú söngurinn ljúfi
í svölum fjalldölum.
Grátþögull harmfugl hnípir
á húsgafli hverjum.
(Jónas Hallg.)
Kær vinur til margra ára, Guðjón
Skarphéðinsson, hefur nú kvatt sitt
jarðneska líf langt fyrir aldur fram
eftir löng og erfið veikindi sem hann
tók með miklum hetjuskap og sál-
arró. Með Guðjóni er genginn mikill
mannkostamaður, vinsæll og virtur.
Hann vann sín verk af alúð og ör-
yggi, trúmennsku og dugnaði. Alltaf
jákvæður og bjartsýnn á hverju sem
gekk. Það mátti svo sannarlega
treysta á að hann stóð við loforð sín í
hvívetna. Guðjón var mikill gleði-
gjafi enda jafnan stutt í skopskynið
þótt alvaran byggi undir enda hrók-
ur alls fagnaðar. Það var því engin
furða þó að þessi glaðsinna öðlingur
yrði vinmargur þar sem hann var
sannur vinur vina sinna.
Ungur naut Guðjón þeirrar gæfu
að fara í sveit til móðursystur sinnar
Huldu Guðjónsdóttur á Eiríksbakka
í Biskupstungum. Sú mæta kona bjó
ein um langt árabil á Eiríksbakka
eftir lát föður síns. Vissi ég að Guð-
jón mat þessa frænku sína mikils og
taldi sig eiga henni mikið að þakka.
Hann launaði sveitadvölina enda
vel og byggði íbúðarhús fyrir Huldu.
Guðjón var aufúsugestur þegar
rennt var í sveitina. Meðal annars til
að heilsa upp á gæðinga sína þar
sem hann hafði sumarbeit fyrir þá.
Eftir fráfall Huldu eignaðist hann
síðan jörðina og var sífellt að bæta
og fegra þessa fallegu og grasgefnu
jörð. Öll umgengni var til fyrir-
myndar.
Þegar svo var komið að heilsu
Guðjóns fór stöðugt hrakandi ákvað
hann að flytja á jörðina sína. Á
bökkum Stóru-Laxár, sem liðast
lygn og tær norður með bökkunum
þar sem svanirnir syngja sinn söng
um vorkvöldin fögur, undi hann sér
vel. Ekki spillir að fjallasýn frá Ei-
ríksbakka er tilkomumikil og fögur.
Á kveðjustundu koma ótal minning-
ar fram í hugann um samveru við
þennan góða vin, allar bjartar og
fagrar. Hvort heldur frá Heimsleik-
um hestamanna þar sem við áttum
oft gleðifundi eða frá öllum góðu
stundunum á Eiríksbakka þar sem
móttökur voru alltaf af einlægni og
rausn.
Það er bjart yfir minningunni um
ógleymanlegan félaga og ljúfan
dreng.
Megi sá er öllu ræður styðja og
styrkja móður hans, systkini og allt
hans venslafólk á sorgarstundu.
Sigurður Sigmundsson
frá Syðra-Langholti.
Nú er hann Gaui vinur okkar fall-
inn frá eftir löng og erfið veikindi.
Vinskapur okkar strákanna við
Gauja hófst fyrir margt löngu en við
vorum 14 ára þegar við kynntumst í
skátafélaginu Dalbúum. Með skáta-
sveitinni Tvíburum voru farnar
margar ferðir í skátaskálann Kút á
Hellisheiði. Kútur var um tíma í um-
sjón okkar félaganna og var oft tekið
til hendinni við viðhald eins og kunn-
átta og fjárhagur leyfðu. Ekki höfð-
um við félagarnir bílpróf né afnot af
bíl á þessum árum og var því farið á
puttanum eða Selfossrútan tekin
austur og farið út á miðri Heiðinni
og gengið síðan um klukkutíma upp
í skála. Ekki veltum við mikið fyrir
okkur veðri eða veðurspá heldur var
bara farið þegar okkur langaði til,
sem var æði oft eða næstum um
hverja helgi. Þarna eyddum við
næstum þremur árum og nutum úti-
veru og góðs félagsskapar. Þegar
við félagarnir komumst á bílpróf-
saldur var Gaui okkar fyrstur til að
eignast bíl, þegar hann keypti sinn
fyrsta jeppa. Þar með varð auðveld-
ara að komast á Heiðina, að skreppa
í Þórsmörk og á sveitaböll austur í
sveitum.
Í nokkur ár var minna samband á
milli okkar vinanna, á þeim tíma
þegar ungt fólk er að koma undir sig
fótunum og allur tíminn fór í aðra
hluti svo sem nám, íbúðakaup og að
eignast fjölskyldu. Á þeim tíma var
Gaui límið í vinahópnum því alltaf
hélt hann sambandi við okkur alla og
þannig fréttum við hver af öðrum í
gegnum hann. Það má líka segja að
hann hafi verið driffjöðrin í að við
fórum að hittast reglulega aftur.
Núna seinni árin hefur miðpunktur
okkar verið Eiríksbakki þar sem við
höfum hist oft og mikið rætt í heita
pottinum. Það var alltaf gott og
gaman hjá Gauja á Bakkanum og
þar voru haldnar stórar og glæsi-
legar veislur. Gaui var hrókur alls
fagnaðar og oft var nikkan tekin
fram en Gaui sagði það vera vanda-
mál að nikkan kynni ekki mörg lög
þrátt fyrir að hafa verið send á
nokkur námskeið. Að segja sögur og
skemmta öðrum var nokkuð sem
Gaui kunni betur en flestir sem við
höfum kynnst. Hann sá hið spaugi-
lega í ótrúlegustu hlutum og kunni
að orða það þannig að hann hélt at-
hygli manna tímunum saman. Gaui
átti forkunnarfína hárauða lakkskó,
þeir voru dregnir fram þegar dansað
var á Bakkanum. Annað sem ein-
kenndi Gauja, og gerði hann eflaust
að þeim góða sagnamanni sem hann
var, var hvað hann var minnugur á
Kæri móðurbróðir og frændi,
BJÖRN KRISTJÁNSSON
frá Miklaholtsseli,
verður jarðsunginn frá Fáskrúðarbakkakirkju
laugardaginn 29. janúar kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórir Guðmundsson.
Bróðir okkar,
HARALDUR MAGNÚSSON,
Fjarðarvegi 12,
Þórshöfn,
lést sunnudaginn 23. janúar sl.
Útförin fer fram frá Þórshafnarkirkju laugar-
daginn 29. janúar kl. 14:00.
Helgi Frímann Magnússon,
Ólöf Magnúsdóttir,
Guðbjörn Magnússon,
Jón Magnússon,
Magnús S. Magnússon,
Matthías Magnússon
og fjölskyldur.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
arhug vegna andláts og útfarar elskulegrar
frænku okkar,
SIGRÍÐAR BERGSTEINSDÓTTUR,
áður til heimilis
á Hringbraut 28,
Reykjavík.
Steinunn Georgsdóttir og fjölskylda,
Edda R. Níels og fjölskylda.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug vegna andláts og útfarar ástkærrar
móður okkar,
GUÐLAUGAR EINARSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
heimilisins Eirar fyrir góða umönnun.
Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Þórfríður Guðmundsdóttir,
Guðlaug Guðmundsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN ÍSFELD,
Jaðri,
Hrútafirði,
lést á Sjúkrahúsinu á Hvammstanga að morgni
þriðjudagsins 25. janúar.
Jarðsungið verður frá Staðarkirkju, Hrútafirði,
mánudaginn 31. janúar kl. 14.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Landssamtök þroskahjálpar.
Hólmfríður Sigurðardóttir,
Guðmundur Hjörtur Kristjánsson, Aðalheiður Jóhannsdóttir,
Kristín Kristjánsdóttir, Einar Sigurjónsson,
Sigurður Óli Kristjánsson
og barnabörn.
Ástkær sonur minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
HEIÐAR RAFN BALDVINSSON,
verður jarðsunginn frá Grenivíkurkirkju mánu-
daginn 31. janúar kl. 14.00.
Aðstandendur.